นัทธีเอาผมทัดหูให้เธอ “เอาเถอะ ไม่ต้องคิดมากแล้ว รอดูผลจากพวกมารุตเอาก็แล้วกัน”
วารุณีเม้มปาก พยายามฝืนยิ้มออกมา แล้วก็ตอบกลับเบาๆ
ทั้งสองคนอยู่ในห้องพักผ่อน น่าจะรอประมาณ 1 ชั่วโมง มารุตก็ถือข้อมูลมาแล้วก็เคาะประตู
“ท่านประธาน คุณนาย พวกคุณพูดถูกต้องแล้วครับ พวกเขาไม่ใช่นวิยากับนิรุตติ์ตัวจริง ก็แค่คนที่รูปร่างท่าทางฝ่ายกับพวกเขา พวกเขาได้รับเงินที่น่าดึงดูดใจจากนิรุตติ์ ลงทุนไปนอกประเทศเพื่อศัลยกรรมให้เหมือนกับนิรุตติ์และนวิยา หลังจากที่พวกเขาสารภาพออกมา ผมก็ติดต่อไปที่โรงพยาบาลศัลยกรรมพลาสติกแล้วก็ได้รับข้อมูลของพวกเขามา”
พอพูดจบ มารุตก็ส่งข้อมูลนั้นให้
นัทธีเปิดอ่านดู วารุณีก็นั่งอยู่ข้างๆเขา ดูไปพร้อมกับเขา
สองคนนี้เป็นนักแสดงตัวเล็กๆในวงการบันเทิงในประเทศ มีทักษะด้านการแสดง ไม่แปลกเลยที่จะสามารถเลียนแบบท่าทางและการกระทำของนวิยาและนิรุตติ์ได้ ทำให้คนอื่นไม่สงสัยเลยว่าพวกเขาเป็นตัวปลอม
แต่ว่าน่าเสียดาย สุดท้ายแล้วของปลอมก็คือของปลอม ต่อให้สีหน้าหรือท่าทางจะแสดงออกมาได้ขายแค่ไหน แต่ว่าความแตกต่างในด้านร่างกายไม่เหมือนกัน ก็สามารถเปิดเผยได้
“พวกเขาได้บอกหรือเปล่าว่า ช่วงนี้ อะไรคือสาเหตุที่ทำให้พวกเขาปรากฏตัวบ่อยๆ？”วารุณีละสายตาจากข้อมูล แล้วก็ถามมารุต
มารุตพยักหน้า “บอกครับ พวกนั้นบอกว่า นิรุตติ์กับนวิยาให้พวกเขาปรากฏตัวต่อหน้าคุณทั้งสองคน เป้าหมายก็คือให้พวกคุณรู้ว่า นิรุตติ์กับนวิยาอยู่ที่รัฐนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ นิรุตติ์กับนวิยายังสั่งให้พวกเขาไปปรากฏตัวที่จุดคมนาคมสำคัญๆอีกด้วย เป้าหมายก็คืออยากให้พวกคุณคิดว่า นิรุตติ์กับนวิยาอยากจะออกไปจากรัฐแห่งนี้มาก”
“ความหมายของนายก็คือ หลอกจะไปเหนือจะไปใต้แทนอย่างนั้นหรอ？”นัทธีหรี่ตา
มารุตพยักหน้า “ใช่ครับ ดังนั้นจากคำบอกเล่าของทั้งสองคนนี้ ตราบใดที่ทั้งสองคนปรากฏตัวขึ้นที่สถานที่พวกนี้ พวกเราก็จะใช้มาตรการจับกุมที่สอดคล้องกัน ดังนั้นหลังจากลองเชิงมาหลายครั้ง นิรุตติ์กับนวิยาก็ให้พวกเขาปรากฏตัวขึ้นที่สนามบิน เพื่อเป็นการบอกพวกเราว่านิรุตติ์กับนวิยาอยากจะนั่งเครื่องบินหนีไป แล้วพวกเราก็จะมาตามจับเป็นแน่นอนอยู่แล้ว แต่ว่าคนที่จับได้ แน่นอนว่าก็จะเป็นตัวปลอมทั้งสองคน”
“ถ้าอย่างนั้นนิรุตติ์กับนวิยาตัวจริง อาศัยโอกาสขึ้นเครื่องบินตอนที่พวกเราจับตัวปลอมทั้งสองคนได้อย่างนั้นหรอ？”สีหน้าของวารุณีเริ่มเปลี่ยนไป เธอเริ่มเข้าใจความหมายของประโยคที่ว่าหลอกจะไปเหนือจะไปตายแทน
มารุตถอนหายใจออกมา “ถูกต้องแล้วครับ เพราะว่าตอนที่จับตัวปลอมได้นั้น เราก็ถอนการปิดล้อมทางเข้าออกที่สำคัญทั้งหมด แล้วก็ติดต่อผู้ว่าการสตีฟไปด้วย การสอบสวนโดยกองทัพอากาศก็ถูกยกเลิก ดังนั้นตามที่ทั้งสองคนนั้นพูด หมายความว่าตอนนี้นิรุตติ์กับนวิยาออกจากรัฐนี้ไปเรียบร้อยแล้ว！”
ปัง！
นัทธีเอาเอกสารในมือฟาดไปที่โต๊ะอย่างรุนแรง สีหน้าของเขามืดมนจนไม่น่าดู
วารุณีก็ไม่ดีไปกว่าเขาเท่าไหร่นะ
นี่พวกเขากลับปล่อยให้นิรุตติ์กับนวิยาหนีไปได้อย่างง่ายดายภายใต้การปิดล้อมของพวกเขา
นี่เป็นการเยาะเย้ยพวกเขาอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ นิรุตติ์กับนวิยาหนีออกไปจากการปิดล้อมของพวกเขา และไม่รู้ว่าไปที่ไหน ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกเขาก็สามารถป้องกันได้แล้ว
“นัทธี……”วารุณีมองไปที่นัทธีด้วยความเป็นกังวล
ตอนนี้เธอดีขึ้นเล็กน้อย แต่ว่าเธอก็รู้ดีว่า คนที่อารมณ์ไม่ดีที่สุดและโมโหที่สุดในตอนนี้ก็คือเขา
เพราะว่าแผนการหลบหนีของนิรุตติ์กับนวิยาในครั้งนี้ ก็เหมือนกับเป็นการตบหน้าเขาจังๆ
“ผมไม่เป็นไร！”นัทธีหลับตาลง ตอนที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งนั้น สายตาของเขาก็สงบขึ้นเยอะ เห็นได้ชัดว่าเขาสามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้แล้ว พยายามกดความโกรธของตัวเองเอาไว้
“สืบสวนให้กว้างขวางขึ้น ฉันอยากให้นายสุดเกี่ยวกับองค์กรที่อยู่เบื้องหลังของนิรุตติ์ภายในเวลาที่สั้นที่สุด” นัทธีมองมารุตและออกคำสั่ง
มารุตก้มหน้าลงด้วยความลำบากใจ “ท่านประธานครับ นี่มัน……”
“เดี๋ยวฉันจะให้อารัณไปร่วมมือกับนาย”นัทธีตัดบทเค้า
มารุตตาเป็นประกายขึ้นมาในทันที แล้วก็รีบพยักหน้า “เข้าใจแล้วครับ พวกเราต้องหาเจออย่างรวดเร็วอย่างแน่นอน”
“ไปเถอะ”นัทธีโบกมือให้กับเขา
มารุตก็ออกไป
วารุณีมองนัทธี “คุณให้อารัณมามีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ มันจะไม่ค่อยดีหรือเปล่า ยังไงเขาก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง”
“เขามีความเป็นผู้ใหญ่มากแล้ว อยากปฏิบัติต่อเขาเหมือนเด็กธรรมดาคนหนึ่งเลย แล้วอีกอย่างเขาก็อยากจะช่วยพวกเรา สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ อารัณจำเป็นต้องเข้ามามีส่วนร่วมด้วย แล้วก็ใช้ความสามารถของเขาในการตามหาองค์กรของนิรุตติ์ได้ เมื่อทำลายองค์กรที่อยู่เบื้องหลังของนิรุตติ์ นิรุตติ์ก็จะไม่มีกำลังอะไรอีก จนถึงตอนนั้น การจัดการกับนิรุตติ์ก็เป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายเพียงแค่เอ่ยปากเท่านั้น”นัทธีพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ
วารุณีถอนหายใจออกมาแล้วก็พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็ได้ ฉันเข้าใจแล้ว จะไม่ห้ามอะไรคุณหรอก”
เขาพูดถูก ก่อนหน้านี้เธอไม่ให้อารัณเข้ามามีส่วนร่วม พอรู้สึกว่าอารัณยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ไม่ควรมาแปดเปื้อนเรื่องสกปรกของผู้ใหญ่
แต่ว่าคำพูดของเขาเป็นการเตือนเธอว่า อารัณไม่ใช่แค่เด็กธรรมดา
สังคมในสมัยนี้เป็นสังคมของโลกอินเตอร์เน็ต ถ้าเกิดว่ามีอารัณอยู่ด้วย การจะหาองค์กรที่อยู่เบื้องหลังของนิรุตติ์ แล้วก็ทำลายองค์กรนั้น สำหรับพวกเขาแล้วก็ถือว่าเป็นเรื่องที่มีประโยชน์มากกว่า
แล้วอีกอย่างสิ่งที่สำคัญมากที่สุดก็คือ รีบกำจัดนิรุตติ์กับองค์กรนั้นให้เร็วเท่าไหร่ เพราะเขาก็จะหลุดพ้นจากภัยอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นได้เร็วเท่านั้น
ลูกทั้งสองคน ก็ไม่จำเป็นต้องมีชีวิตอยู่ภายใต้ความระแวดระวังตลอดเวลา
“แต่ว่าจะจัดการยังไงกับสองคนนั้นล่ะ？”วารุณีชี้ไปที่ใต้เท้าของตัวเอง ก็คือสองคนนั้นที่อยู่ในโรงจอดรถ
นัทธีหรี่ตาลง “ผมจะให้คนจัดการเอาหน้าเดิมของพวกนั้นกลับมา แล้วก็ย้อนกลับประเทศภาษา”
คนสองคนนี้โลภเพียงชั่วขณะหนึ่ง และพวกเขาไม่ได้ทำชั่ว เลยโยนพวกเขากลับประเทศก็พอแล้ว
วารุณีพยักหน้า หลังจากแสดงให้เห็นว่าเธอเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ก็ไม่ได้ทำอะไรอีก
2-3 วันหลังจากนั้น ก็ไม่มีใครปลอมตัวเป็นนิรุตติ์กับนวิยามาปรากฏตัวขึ้นอีกแล้ว ชีวิตก็เริ่มสงบสุขลง
แต่ว่าหลังจากที่วารุณีกับลีน่าได้ออกแบบเสร็จสิ้นแล้ว ความสงบสุขดีก็ได้ถูกทำลาย
ตอนที่พวกเธอจะเข้าไปส่งแบบที่พวกเธอออกแบบนั้น เพิ่งจะเดินมาถึงทางเข้าห้องโถง ก็มีน้ำเย็นถูกเทลงมาจากชั้นบนอย่างกะทันหัน เทลงบนหัวของวารุณีกับลีน่าพอดี
ทั้งสองคนตะโกนออกมาด้วยความหนาวเย็น
แต่ว่ายังไม่จบ ไม่นานก็มีน้ำอีกครั้งถูกศาลลงมา ทั้งสองคนก็ต้องรู้สึกหนาวเหน็บอีกครั้ง พวกเธอเปียกไปทั้งตัว และเอกสารในมือก็เปียกเหมือนกัน
“ใครกัน！”ลีน่ารีบดึงมือวารุณีให้หลบไปข้างหนึ่ง แล้วก็เงยหน้าขึ้นไปมองข้างบนด้วยความโมโห แต่ว่าเธอก็ไม่เห็นหน้าคนที่ก่อเรื่อง เห็นแค่มือข้างหนึ่งที่ถือถังโผล่ออกมาจับฉัน 7
หลังจากนั้นหน้าต่างก็ถูกปิด ลีน่าก็มองไม่เห็นอะไรอีกแล้ว
เธอกำหมัดแน่น สีหน้าดูมืดมน “แม่งเอ๊ย ดูก็รู้ว่าน้ำ 2 ถังนี้มันจงใจชัด อย่าให้ฉันรู้นะว่ามันเป็นใคร ฉันจะถลกหนังมันออกมา！”
เธอโมโหจนตัวสั่น บวกกับเสื้อผ้าและผมที่เปียกชุ่ม ทำให้พวกเธอดูจนตรอกเป็นอย่างมาก
วารุณีเองก็เหมือนกัน เพราะว่าคนท้องค่อนข้างที่จะร้อนง่าย ก็เลยแต่งตัวบางกว่าลีน่า แล้วพอถูกน้ำเย็นๆเทข้าวใส่ 2 ครั้งติดกัน ตัวเธอก็สั่นด้วยความหนาวเหน็บ หน้าก็ซีดปากก็เริ่มง่วง
ลีน่าเห็นดังนั้นก็รู้สึกเป็นกังวลเป็นอย่างมาก “วารุณี พวกเราไปที่ห้องพักผ่อนก่อนเถอะ”
วารุณีกอดตัวเองแล้วก็พยักหน้า “โอเค”
แล้วทั้งสองคนก็มาถึงห้องพักผ่อนด้วยความรวดเร็ว
เพราะว่าที่นี่เป็นสมาคมของการออกแบบเสื้อผ้าแฟชั่น ก็เลยมีเสื้อผ้าให้ใส่
ลีน่าหาเสื้อผ้ามา 2 ชุดให้ตัวเองกลับวารุณีได้เปลี่ยน แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
แต่ว่าทั้งสองคนก็ไม่ได้รู้สึกโล่งอกเพราะเรื่องนี้ กลับกันสถานการณ์กลับตึงเครียดมากกว่าเดิม
พวกเธอทั้งสองคนต้องไปที่ภาพออกแบบที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วก็ตกสู่ความเงียบ
ภาพออกแบบพวกนั้น เป็นภาพออกแบบชุดเดรสกับเครื่องประดับ แต่ว่าตอนนี้เปียกน้ำไปหมดแล้ว การออกแบบที่สวยงามในตอนแรกนั้น ก็รวมกันกลายเป็นชิ้นเดียว สีหลายๆสีก็รวมกันไปหมด มันแย่มากจริงๆ