บทที่ 676 ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม
บทที่ 676 ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม
อ๋องอู๋รู้ว่านางกำลังไม่พอใจ แต่ตอนนี้เขาไม่อาจใส่ใจความรู้สึกของนางได้มากนัก เขาจะปล่อยให้เวลาเยียวยาอารมณ์ของนางให้ดีขึ้น “เจ้าได้รับบาดเจ็บได้ยังไง? มีผู้บ่มเพาะแทรกแซงเจ้างั้นเหรอ?”
อวิ๋นอวี้ชิงส่ายหัว “ไม่มี ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น แต่ข้าได้รับบาดเจ็บเพราะซูอัน”
“เป็นไปได้ยังไง?” อ๋องอู๋สับสน “จากที่เรารู้ ระดับการบ่มเพาะของซูอันอยู่เพียงระดับสี่หรือไม่ก็ห้าเท่านั้น! เขาจะทำร้ายเจ้าได้ยังไง? และยิ่งไปกว่านั้น พลังชี่ของเขาถูกทูตยุทธ์เสื้อแพรผนึกไว้ มองยังไงก็ไม่น่าจะเป็นไปได้!”
“แม้ว่าพลังชี่ของเขาถูกผนึกไว้ แต่จิตใจของเขาไม่ได้ถูกผนึกไปด้วย ข้าพยายามใช้ทักษะเนตรปีศาจควบคุมเขา แต่ข้าเป็นฝ่ายที่ได้รับบาดเจ็บแทน” อวิ๋นอวี้ชิงใช้ผ้าเช็ดหน้าสีขาวเช็ดคราบเลือดรอบปาก นางยังคงรู้สึกกลัวเล็กน้อยเมื่อนึกถึงนกสีแดงแปลก ๆ ตัวนั้น
“หรือว่าซูอันมีสมบัติเวท หรือไพ่ตายลับซ่อนอยู่อีก?” อ๋องอู๋ไม่อยากเชื่อ “เนตรปีศาจของเจ้าใช้ไม่ได้ผล และเขายังสามารถทำร้ายเจ้าได้! นี่เป็นเรื่องที่ประหลาดอย่างยิ่ง”
“ข้าเชื่อว่ามันเป็นเพราะอำนาจของวิชาวัฏจักรหงส์อมตะ” อวิ๋นอวี้ชิงกล่าว นกสีแดงตัวนั้นมีความคล้ายคลึงกับหงส์ซึ่งทำให้นางมั่นใจเช่นนี้
อ๋องอู๋เริ่มตื่นเต้น “วิชาวัฏจักรหงส์อมตะนี่ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ! ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน ซูอันสามารถแข็งแกร่งพอที่จะทำร้ายเจ้าได้ ข้าต้องได้มันมา!”
อย่างไรก็ตาม ท่าทีที่ฮึกเหิมของเขาค่อยคลายลง “น่าเสียดายที่ครั้งนี้เราล้มเหลว…อ๋องเหลียงกำลังจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ เราไม่มีโอกาสอีกแล้ว”
อวิ๋นอวี้ชิงลังเลแล้วพูดว่า “ข้าคิดว่าเรายังมีหวัง ถ้าเราสามารถยื้อพวกเขาไว้ที่นี่ได้อีกวัน ข้าน่าจะสามารถเจรจากับซูอันได้”
อ๋องอู๋ขมวดคิ้ว “ทูตยุทธ์เสื้อแพรอาจสงสัยหากเจ้าไปเยี่ยมเยียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“ทุกอย่างปกติดี” อวิ๋นอวี้ชิงยิ้ม “หวงฮุ่ยฮงและคนอื่น ๆ ตกอยู่ภายใต้อำนาจของทักษะเนตรปีศาจของข้า ตราบใดที่ข้าใช้มันอีก พวกเขาจะเชื่อฟังข้า เราไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับพวกเขาเลย”
“องค์จักรพรรดิจะพบพิรุธหรือไม่? จากการบ่มเพาะของเขา เราอาจไม่สามารถซ่อนความจริงได้” แค่คิดว่าพ่อของเขาน่ากลัวเพียงใดก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ใบหน้าของอ๋องอู๋ซีดเผือด
อวิ๋นอวี้ชิงส่ายหัว “ท่านไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น ร่องรอยของพลังข้าจะหายไปเองอย่างไร้ร่องรอยหลังจากสามวัน ข้าไม่เชื่อว่าพวกเขาจะสามารถกลับถึงเมืองหลวงได้ภายในสามวัน”
อ๋องอู๋หัวเราะเสียงดัง “พระชายา เจ้าช่างเป็นภรรยาที่ดีจริง ๆ! เจ้าทำให้ข้าหายกังวลไปได้เยอะเลย! เอาล่ะ ข้าจะหาทางยื้ออ๋องเหลียงและหลิวเหย่าไว้อีกหนึ่งวัน พรุ่งนี้เจ้าต้องจัดการกับซูอันให้ได้!”
อวิ๋นอวี้ชิงขมวดคิ้ว “มีปัญหานิดหน่อย ทักษะเนตรปีศาจของข้าจึงไม่สามารถควบคุมซูอันได้ ดังนั้นเราจึงต้องใช้วิธีการเจรจาธรรมดาเท่านั้น อย่างไรก็ตามจักรพรรดิต้องการตัวเขา เราจึงไม่สามารถฆ่าหรือทำร้ายเขาได้ ซึ่งเขาเองก็ตระหนักในเรื่องนี้ดี จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้เรียกร้องอย่างบ้า ๆ บอ ๆ”
“เรียกร้องบ้า ๆ บอ ๆ?” อ๋องอู๋กล่าวว่า “ข้าไม่กลัวราคาที่ต้องจ่าย ข้ากลัวว่าเขาจะไม่แม้แต่จะต่อรอง! ตราบใดที่ข้าอ๋องอู๋สามารถหามาให้ได้ ข้าจะมอบมันให้เขาด้วยความเต็มใจ เมื่อข้าได้รับวิชาวัฏจักรหงส์อมตะแล้ว ข้ามั่นใจว่าต่อไปราชบัลลังก์จะเป็นของข้า โลกทั้งใบจะเป็นของข้า! ข้าไม่มีทางแพ้ใครอีกแล้ว!”
อวิ๋นอวี้ชิงหน้าแดงทันที “แต่เขาต้องการบางอย่างที่พิเศษ”
“ข้ายอมจ่ายไม่ว่าจะพิเศษแค่ไหน!” อ๋องอู๋หัวเราะ เขาเริ่มจินตนาการถึงการเรียนรู้เคล็ดวิชาวัฏจักรหงส์อมตะแล้ว
“ฟังที่ข้าพูดก่อน!” อวิ๋นอวี้ชิงทั้งละอายและขุ่นเคือง “เขาต้องการข้า!”
อ๋องอู๋ใช้เวลาครู่หนึ่งเพื่อทำความเข้าใจคำพูดของนาง
“เขา…ต้องการเจ้า!?” อ๋องอู๋ตกตะลึงจนไม่สามารถโต้ตอบได้ “จ…เจ้าหมายถึงอะไร?”
“ก็อย่างที่ท่านคิดนั่นแหละ!” อวิ๋นอวี้ชิงหันศีรษะของนางหนี แม้แต่คอของนางก็แดงเป็นปื้นเล็กน้อย “นี่เป็นเหตุผลที่ข้ากลับมาเพื่อปรึกษาเรื่องนี้กับท่านก่อน เผื่อเราจะมีวิธีอื่น!”
“ไอ้เด็กเวรนี่มันล้ำเส้นเกินไปแล้ว!” อ๋องอู๋ตะโกนอย่างโกรธจัด “มันก็แค่หนูที่อยู่ตามท้องถนน! ควรจะขอบคุณสวรรค์ที่ได้แต่งเข้าตระกูลฉู่ แต่ตอนนี้มันกลับกำเริบอยากได้ภรรยาของข้า!”
—
ท่านยั่วยุจ้าวเหยียนสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 666!
—
จู่ ๆ เขาก็ไอออกมาอย่างแรง
ท่าทีของอวิ๋นอวี้ชิงอ่อนลงเมื่อเห็นว่าสามีของนางโกรธ นางรีบวิ่งเข้าไปลูบหลังเขา “สามีอย่าให้ความโกรธทำร้ายตัวเอง! เด็กนั่นไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าคนพาล เขาคงแค่ลองขอมั่ว ๆ ลองคิดถึงสิ่งที่เราสามารถเสนอให้เขาเปลี่ยนใจได้”
“ได้” อ๋องอู๋พยักหน้า แต่ดวงตาของเขาฉายแวววาววับอย่างมีเลศนัย ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
ทั้งสองคนเริ่มคุยกันถึงสิ่งที่พวกเขาสามารถใช้เพื่อโน้มน้าวซูอันได้ พวกเขาเสนอความคิดที่แตกต่างกันมากมาย และตัดตัวเลือกไปทีละอย่างสองอย่าง
ในท้ายที่สุด เหลือเพียงแผนสองหรือสามแผนที่อาจประสบความสำเร็จได้
อ๋องอู๋ยังคงไม่แน่ใจ “เจ้าคิดว่า ซูอันจะยอมรับเงื่อนไขเหล่านี้ไหม?”
อวิ๋นอวี้ชิงส่ายหัว “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้ารู้สึกได้ว่าเขาเป็นคนชั่วร้าย ข้าไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเขาคิดอะไร”
เสียงของอ๋องอู๋เริ่มโกรธ “ฮึ่ม! ถ้าไม่ใช่เพราะองค์จักรพรรดิ ข้าคงจับเขาเข้าคุกและทรมานเฆี่ยนตีเขา! แต่ตอนนี้กลับเป็นฝ่ายพวกเราที่ถูกจูงจมูก…”
อวิ๋นอวี้ชิงขมวดคิ้วแน่น เห็นได้ชัดว่านางคิดเช่นเดียวกับสามีของนาง
อ๋องอู๋ลังเล แล้วจู่ ๆ ก็พูดว่า “อวี้ชิง ถ้าเขาไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอพวกนี้ล่ะ?”
อวิ๋นอวี้ชิงเงียบไปครู่หนึ่ง “เราจะรั้งอ๋องเหลียงและคนอื่น ๆ อยู่ต่อไปเรื่อย ๆ ตราบใดที่ข้าสามารถคุยกับเขาได้อีกสองสามครั้ง ข้าเชื่อว่าเราจะหาทางได้”
อ๋องอู๋ส่ายหัว “อ๋องเหลียงมีหน้าที่ต้องทำให้สำเร็จ รั้งอยู่ที่นี่วันหนึ่งก็เกินขีดจำกัดแล้ว ไม่มีทางที่พวกเขาจะอยู่ต่อได้อีกเป็นวันที่สามแน่ ๆ”
อวิ๋นอวี้ชิงถอนหายใจยาว “ถ้าเป็นอย่างนั้น เราคงต้องยอมแพ้ ยังไงซะ ความโลภในวิชาวัฏจักรหงส์อมตะก็เป็นการกระทำที่ท้าทายองค์จักรพรรดิ การยอมแพ้อาจไม่ใช่ทางเลือกที่ไม่ดีเสมอไป”
“ไม่มีทาง!” อ๋องอู๋ปฏิเสธอย่างหนักแน่น “ไม่ได้อย่างแน่นอน! ข้าถูกเนรเทศมายังดินแดนอันห่างไกลนี้เพราะข้าไม่ใช่ลูกของจักรพรรดินี! เห็นได้ชัดว่าพี่ชายของข้าด้อยกว่าข้าทุกอย่าง แต่เขากลับได้ดำรงตำแหน่งรัชทายาทเพียงเพราะแม่ของเขาเป็นจักรพรรดินี! หลายปีที่ผ่านมาข้าได้วางแผนอย่างลับ ๆ เพื่อที่จะได้สิ่งที่ข้าสมควรได้รับกลับคืนมา!
“อย่างไรก็ตาม ข้ามีทรัพยากรจำกัด และไม่มีความหวังเลย วิชาวัฏจักรหงส์อมตะนี้จึงเป็นโอกาสที่สวรรค์มอบให้ข้า! ข้าจะปล่อยมันไปไม่ได้!”
อวิ๋นอวี้ชิงพยายามปลอบโยนเขา “เราได้ทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว บางครั้งเราไม่สามารถบังคับสิ่งต่าง ๆ ให้เป็นไปอย่างใจได้”
“ไม่ เรายังไม่ได้ทำทุกอย่าง” อ๋องอู๋จ้องมองภรรยาของเขา “ถ้า…ถ้าหากว่าข้อเสนอทั้งหมดที่เราคิดล้มเหลว…ข้าคิดว่าเจ้าควรยินยอม…ตามที่เขาต้องการ…”