บทที่ 682 แม่บ้านที่สมบูรณ์แบบ
บทที่ 682 แม่บ้านที่สมบูรณ์แบบ
อวิ๋นอวี้ชิงไม่คิดว่าจู่ ๆ นักฆ่าจะเกิดอาการวิปริตขึ้นมาเช่นนี้ซึ่งมันเปิดโอกาสให้นางอีกครั้ง!
นางไม่ปล่อยให้โอกาสเสียเปล่า ทันใดนั้น นางก็สะบัดมือส่งลำแสงสีม่วงพุ่งตรงไปที่หน้าผากของภูตดำภายในพริบตา
รูม่านตาของภูตดำขยายออกในทันทีก่อนจะกลายเป็นศพในที่สุด เมื่อถึงเวลาที่ร่างกายของเขากระแทกพื้น ประตูมิติอันมืดมิดก็ค่อย ๆ หายไป
ในที่สุดอวิ๋นอวี้ชิงก็ถอนหายใจ “พระชายา เกิดอะไรขึ้นเพคะ?” เสียงของสาวใช้ดังมาจากข้างนอก
ความวุ่นวายในห้องทำให้พวกนางตกใจอย่างเห็นได้ชัด
แม้ว่าสิ่งต่าง ๆ เมื่อครู่จะเกิดขึ้นมากมาย แต่แท้จริงแล้วเรื่องทั้งหมดดำเนินไปค่อนข้างเร็วไม่เกินสิบลมหายใจ นี่เป็นสาเหตุที่สาวใช้เพิ่งจะมีปฏิกริยาตอบสนองเอาตอนนี้
“ทุกอย่างปกติดี ไม่ต้องเข้ามา” อวิ๋นอวี้ชิงตระหนักว่านางยังคงอยู่ในอ้อมกอดของซูอัน หน้าของนางแดงก่ำ จากนั้นนางก็ถามกลับ “สถานการณ์ในห้องโถงจัดเลี้ยงเปลี่ยนไปไหม?”
“ไม่เพคะ เราตั้งค่ายกลสกัดความผันผวนของพลังชี่ไว้ที่นี่ จึงไม่น่าจะมีใครสังเกตเห็นอะไรได้” สาวใช้ตอบ
“ดี ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกต่อไป ห้ามใครเข้ามา” อวิ๋นอวี้ชิงสั่ง
“เจ้าค่ะ!” เสียงฝีเท้าของสาวใช้ค่อย ๆ จางหายไป
ถัดมา อวิ๋นอวี้ชิงมองไปที่ซูอัน นางก้มศีรษะมองหน้าอกของเขาซึ่งมีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง นางมีสีหน้าที่ซับซ้อน “ทำไมเจ้าถึงช่วยชีวิตข้า?”
ซูอันมองนางด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่สามารถดูผู้หญิงในอ้อมกอดของข้าเสียชีวิตไปต่อหน้าได้”
แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องหยุดกระบี่นั้นด้วยร่างกายของตัวเอง…
นางไม่ได้พูดคำเหล่านี้ออกมาดัง ๆ แต่ค่อย ๆ ขยับนิ้วไปตามแผลที่หน้าอกของเขา “เจ็บไหม?”
“พูดตามตรงมันก็ไม่ได้เจ็บมากขนาดนั้น แต่พอท่านถาม ข้ากลับรู้สึกว่ามันเริ่มเจ็บขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว” ซูอันพูดพร้อมกับหัวเราะ
“เจ้านี่มันกวนโมโหข้าจริง ๆ!” เสียงของอวิ๋นอวี้ชิงไม่เย็นชาเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป กลับมีความขี้เล่นแฝงอยู่ในนั้น
นางขมวดคิ้ว มีแสงสีม่วงจาง ๆ ปรากฏขึ้นที่ปลายนิ้วของนาง บาดแผลบนหน้าอกของซูอันจึงเริ่มสมานตัวอย่างเห็นได้ชัด
ซูอันตกใจมาก “นี่มันวิชาอะไร??”
อวิ๋นอวี้ชิงยิ้ม “เจ้ารู้อยู่แล้วว่าข้าเป็นสมาชิกของเผ่าปีศาจ มีอะไรให้น่าตกใจอีก?”
ซูอันหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ “นั่นเป็นคำอธิบายที่ดี ว่าแต่ถ้าเผ่าปีศาจของท่านมีทักษะเนตรปีศาจและทักษะการรักษาที่เลิศล้ำขนาดนี้ พวกท่านลงเอยด้วยการพ่ายแพ้ต่อมนุษย์ไปได้ยังไง?”
อวิ๋นอวี้ชิงถอนหายใจ “แม้ว่าเผ่าพันธุ์ของเราจะมีความสามารถอันน่าทึ่งมากมาย แต่มนุษย์อย่างเจ้าก็มีศักยภาพในการเรียนรู้ที่น่าทึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นความสามารถในการสืบพันธุ์ของพวกเจ้าคือสิ่งที่น่ากลัวมากที่สุด เมื่อสงครามรุนแรงขึ้น เผ่าพันธุ์มนุษย์ของเจ้าจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดเราก็พบว่าตัวเองไม่สามารถบรรลุชัยชนะได้… เรา…เราไม่พูดถึงเรื่องนี้กันได้ไหม?”
ซูอันเห็นความเศร้าโศกในแววตาของนาง และรู้สึกเช่นกันว่าการพูดถึงสิ่งเหล่านี้ทำให้อารมณ์เสียจริง ๆ
“ร่างกายเจ้าเป็นอะไรกันแน่?” อวิ๋นอวี้ชิงถามด้วยความสงสัย “ทำไมเจ้าแข็งแกร่งเหมือนพวกเผ่ามังกรแบบนี้”
ซูอันเลิกคิ้วขึ้น “ห๊ะ? นี่ท่านรู้เรื่องเกี่ยวกับไอ้ตรงนั้นของเผ่ามังกรด้วยเหรอ!”
อวิ๋นอวี้ชิงตกตะลึงชั่วครู่จากนั้นใบหน้าของนางก็แดงก่ำ “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าหมายถึง! ภูตดำคนนั้นพยายามจะฆ่าเราทั้งคู่ แต่กระบี่ของเขากลับแทงไม่ทะลวงตัวเจ้ามาถึงตัวข้า และเมื่อข้ารักษาเจ้า ข้าก็สัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อของร่างกายเจ้า ไม่มีทางที่คนธรรมดาจะเทียบเทียมกับเจ้าได้!”
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน…ไม่สิ ข้าคงจะเก่งเกินไปต่างหาก ฮ่า ๆ!…” ซูอันหัวเราะออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการจะบอกนางเกี่ยวกับวิชาปฐมบทแรกเริ่ม แค่วิชาวัฏจักรหงส์อมตะเพียงอย่างเดียวก็ดึงดูดความสนใจจากผู้คนมากมายแล้ว ใครจะรู้ว่ามันจะเกิดเรื่องบ้าขนาดไหนหากคนอื่นรู้ว่าเขาครอบครองวิชาปฐมบทแรกเริ่มด้วย
“ไม่ชัดเจนเหรอว่าเป็นเพราะวิชาวัฏจักรหงส์อมตะ? ทำไมต้องซ่อนมันด้วย!” นางกลอกตามองเขาและพยายามจะลุกขึ้น แต่จู่ ๆ มือใหญ่ของเขาก็ดึงนางกลับลงมา
ร่างกายของนางสั่นสะท้าน “อ๊ะ… อ…อะไร เจ้ากำลังทำอะไร?”
“ข้าควรจะเป็นคนถามคำถามนั้นกับท่าน ทำไมจู่ ๆ ท่านถึงรีบลุกขึ้น!?” ซูอันถามด้วยความสงสัย
อวิ๋นอวี้ชิงกัดริมฝีปาก “ข้าต้องจัดการกับศพนั้นก่อน มันทำให้ข้ารู้สึกไม่สบายใจ”
นั่นไม่ใช่ทั้งหมด ถ้านางไม่เก็บกวาดทำความสะอาดที่นี่ ทูตยุทธ์เสื้อแพร อ๋องเหลียง และคนอื่น ๆ จะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติอย่างแน่นอน
“ข้าหลงนึกว่าท่านจะจากไป ดังนั้นข้าก็เลยรู้สึกไม่เต็มใจที่จะปล่อยท่านไปก็เท่านั้นเอง” ซูอันหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วน
หัวใจของอวิ๋นอวี้ชิงเต้นผิดจังหวะ จากนั้นนางลุกขึ้นเดินไปหาภูตดำโดยไม่โต้ตอบ นางเอื้อมมือออกไป แสงสีม่วงกระจายไปทั่วร่างของนักฆ่า แล้วศพของเขาก็หายวับไป นางขมวดคิ้วเมื่อเห็นเลือด นางนำขวดหยกออกมาและเทของเหลวลงบนพื้น และคราบเลือดก็ถูกทำความสะอาดเช่นกัน
ซูอันสูดลมหายใจด้วยความประหลาดใจ ผู้หญิงคนนี้นอกจากจะสวยแล้ว นางยังเป็นแม่บ้านชั้นเลิศอีกต่างหาก!
นางจัดการทำความสะอาดเรือนได้อย่างหมดจด ดูเป็นแม่บ้านในอุดมคติของผู้ชายทุกคน!
และสิ่งที่ทำให้ฉากนี้ยิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีกก็เพราะนางไม่ได้แต่งตัวอย่างเรียบร้อย ภาพกระโปรงและแขนเสื้อที่หลวมของนางปลิวไสวท่ามกลางแสงเทียนสลัวในยามค่ำคืนช่างน่าประทับใจ
“เจ้ากำลังมองอะไร?” อวิ๋นอวี้ชิงหันกลับมา นางสังเกตเห็นว่าเขากำลังจ้องมองนาง และรู้สึกไม่สบายใจในทันที
คน ๆ นี้เป็นเพียงนักโทษ ในขณะที่นางเป็นพระชายาของอ๋องผู้สูงส่ง อีกทั้งยังมีระดับการบ่มเพาะเหนือกว่าเขามาก ทว่า เมื่อทั้งสองอยู่ด้วยกัน นางมักจะรู้สึกราวกับว่าเขามีอำนาจเหนือกว่า
ซูอันยืนขึ้นและเดินไปหานาง “ท่านนี่น่าทึ่งจริง ๆ”
มุมริมฝีปากของอวิ๋นอวี้ชิงยกขึ้น เมื่อนางสัมผัสได้ถึงคำชมที่จริงใจของเขา และหัวใจของนางก็เต้นระรัวด้วยความปีติยินดี แต่เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ นางก็เริ่มรู้สึกถึงแรงกดดันน่ากลัวที่ทำให้นางถอยห่างออกไปโดยไม่รู้ตัว
แต่ท้ายที่สุดนางก็ถูกดึงเข้าหาเขาด้วยมือคู่ใหญ่
“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ไปต่อจากที่ค้างไว้กันเถอะ” ซูอันกระซิบข้างหูของนาง