บทที่ 654 ให้อาหาร
บทที่ 654 ให้อาหาร
ภายในป้อมปราการ นักรบ เหล่าพลเรือน คนแคระ และยักษ์ยังคงอาศัยอยู่ที่นี่ ทว่าในช่วงวันสิ้นโลก พวกเขาหลายคนสูญเสียความทรงจำเนื่องจากการหายไปของจิตวิญญาณ เช่นเดียวกับผู้คนที่อาศัยอยู่ภายในเมืองหลวงหมิงกวงและเมืองต้องห้าม
อย่างไรก็ตาม อันตรายภายในสถานที่แห่งนี้มิได้น้อยไปกว่าเมืองหลวงหมิงกวง แม้ว่าจำนวนนักรบของที่นี่จะน้อยกว่าเมืองหลวงหมิงกวงแต่คุณภาพกลับมากกว่า พวกเขาสามารถใช้พลังไฟของเจ้าแห่งเพลิงและโลหะได้ และพลเรือนของสถานที่แห่งนี้มีความแข็งแกร่งทางกายภาพมากกว่าทหารระดับล่างของเมืองหลวงหมิงกวง
อี้ฝานลอบเข้าประตูเมืองโดยใช้ทักษะการลอบสังหาร ทำให้ศัตรูที่มองเห็นเขาทั้งหมดตายตกอย่างเงียบเชียบและไร้ร่องรอย
ด้วยเส้นทางนี้ เขาปีนขึ้นสู่ป้อมปราการบนภูเขา และเมื่อมาถึงระดับที่สูงขึ้น ยักษ์หน้าตาประหลาดบางตัวเริ่มปรากฏกาย พวกมันมีร่างสูงใหญ่ สวมใส่ผ้าคลุมสีแดงและมีตะกร้าในมือ
ขณะที่อี้ฝานเดินผ่านพวกมัน เขาได้กลิ่นโลหิตคละคลุ้งออกมาจากตะกร้าใบใหญ่เหล่านั้น
เขาฉวยโอกาสโจมตียักษ์ที่ยืนอยู่เพียงลำพัง ยักษ์ตัวนั้นถือมีดพร้าเปื้อนโลหิตคู่หนึ่ง มันสับฟันลงบนฟื้น แรงมหาศาลที่สามารถสั่นสะเทือนป้อมปราการปรากฏขึ้น นับว่าเป็นพลังที่แข็งแกร่ง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับอี้ฝานแล้ว …มันยังคงอ่อนแอกว่าเล็กน้อย
ในไม่ช้า… อี้ฝานจึงได้ครอบครองตะกร้าใบนั้น เขาเปิดผ้าคลุมออกและมองเห็นว่ามันเต็มไปด้วยแขนขาหลายท่อน เรียกว่าศูนย์รวมเนื้อดิบ มีทั้งเนื้อหนังมนุษย์ ภูต ยักษ์ และคนแคระ
ดูเหมือนว่าพวกมันกำลังสังหารหมู่ผู้ที่ระดับต่ำกว่าหรือเผ่าพันธุ์อื่นในเมือง และเคลื่อนไหวตนเองให้กลายเป็นเผ่าพันธุ์ระดับสูงมาแทนที่
อี้ฝานไม่ทราบว่าพวกมันมีจุดประสงค์ใดในการทำเช่นนี้ แต่ดูเหมือนผู้ที่อาศัยภายในป้อมปราการทั้งหมดจะเสียสติไปแล้ว การที่พวกมันกระทำเช่นนี้ หมายความว่ามันกระทำสิ่งเหล่านี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ซึ่งเป็นการกระทำตามสัญชาตญาณ
อี้ฝานรู้สึกกังวลถึงความปลอดภัยของฮั่วฉี เขารีบขึ้นสู่ที่สูงให้เร็วขึ้น
เขาเอาชนะศัตรูทรงพลังมากมายระหว่างทาง และในที่สุดก็ได้พบกับคนแคระฮั่วฉีที่หลบซ่อนตัวอยู่ในกระท่อมสองชั้นด้านข้างจัตุรัสขนาดใหญ่
อี้ฝานทุบโกศใหญ่นี้จนทำให้คนแคระฮั่วฉีตื่นตระหนก มันถือค้อนไว้ในมือก่อนจะทุบตีเขาอย่างบ้าคลั่ง
บุรุษเกษาขาวยกมือขึ้นหยุดค้อนนั้นไว้ ฮั่วฉีล้มลงโดยไม่ทันระวัง อี้ฝานเดินไปคว้าลำคอของอีกฝ่ายพร้อมกล่าวเสียงแผ่วเบา
“ใจเย็น ๆ นี่ข้าเอง!”
“อู้ อื้อ อื้อ”
ฮั่วฉีเห็นคนตรงหน้าชัดเจนแล้วจึงตอบกลับพร้อมหอบหนัก
“เป็นท่าน ข้าคิดว่าเป็นพวกนักรบของที่นี่… แล้วท่านมาได้อย่างไร? ไม่ได้ตายตกอยู่ภายในยมโลกหรอกหรือ?”
“ข้าสังหารมันแล้ว… เลิกพูดกล่าวไร้สาระเสียที เจ้ามาทำอะไรที่นี่? มันอันตรายมาก เจ้าออกมาเพื่ออะไร? เป็นเพียงช่างตีเหล็กไม่ใช่หรือ? หรือว่าตอนนี้เจ้าคิดแสวงหาความตายเสียแล้ว?”
อี้ฝานถามกลับ
“นี่คือบ้านเกิดของข้า…”
เมื่อกล่าวเช่นนี้ คนแคระฮั่วฉีก็เผยท่าทางหดหู่ใจ เขาเดินไปยังหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะมองดูจัตุรัสกลางเมืองขนาดใหญ่ตรงหน้า
“ก่อนที่ข้าจะตาย มันไม่ใช่แบบนี้…”
อี้ฝานเดินติดตามมาเงียบ ๆ ก่อนจะมองออกไปด้านนอกเช่นกัน เขาเห็นว่าใจกลางของจัตุรัสกลางเมืองขนาดใหญ่มีลานมืดไร้สิ้นสุดปรากฏอยู่
คนแคระและเหล่านักรบยักษ์จำนวนมากยืนอยู่ ณ ใจกลางจัตุรัส พวกมันกำลังจัดการกับกระสอบผ้า ภายในนั้นเต็มไปด้วยเนื้อหนังและโลหิตกลาดเกลื่อน
“พวกมันกำลังให้อาหาร…”
แววตาของอี้ฝานวูบไหว
“พวกมันกำลังให้อาหารใคร? เจ้ามีสัตว์สงครามขนาดใหญ่ที่นี่ด้วยงั้นหรือ?”
“เลือดเนื้อในลานนั้นจะถูกนำส่งไปที่แท่นบูชาของเจ้าแห่งเพลิงและโลหะ”
คนแคระฮั่วฉีเงียบไปนานก่อนจะกล่าวต่อว่า
“เจ้าแห่งเพลิงและโลหะอาศัยอยู่ที่ใจกลางของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ใต้ดิน… สิ่งที่พวกเขากำลังทำคือป้อนอาหารให้กับทวยเทพของเรา”
“…”
อี้ฝานเงียบไปนานก่อนจะถอนหายใจ
“เวลาเปลี่ยน สิ่งต่าง ๆ ก็เปลี่ยนแปลงไปจริง ๆ เจ้าแห่งเพลิงและโลหะที่ข้ารู้จักมิใช่คนที่กระหายมากมายเช่นนี้”
หลังจากเงียบไปชั่วครู่ เขาก็กล่าวขึ้นอีกครั้ง
“แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่? คิดจะหยุดเขางั้นหรือ?”
“ไม่ ข้าจะมีความสามารถหยุดยั้งเจ้าแห่งเพลิงและโลหะได้อย่างไร?”
ฮั่วฉียิ้มเยาะสมเพชตนเอง ก่อนจะชี้ไปยังสถานที่แห่งหนึ่งบนจัตุรัส
“ท่านเห็นคนแคระที่ยืนอยู่ตรงจุดสูงสุดนั่นหรือไม่?”
อี้ฝานมองไปยังทิศทางตามที่อีกฝ่ายชี้ และพบว่าบนแท่นสูงในจัตุรัสขนาดใหญ่มีบัลลังก์หินวางตั้งอยู่ และบนบัลลังก์นั้นมีคนแคระผู้แข็งแกร่งในชุดเกราะงดงามนั่งอยู่อย่างสง่างาม ด้านข้างที่นั่งของมันยังมีขวานคมขนาดใหญ่
“นั่นคือราชาคนแคระ”
ฮั่วฉีลังเลอยู่นาน ก่อนจะกล่าวต่ออย่างใจเย็น
“และนั่นคือน้องชายของข้า”
“เจ้าเป็นคนจากราชวงศ์นี่เอง ไม่แปลกใจที่ทักษะตีเหล็กของเจ้าจะยอดเยี่ยม”
อี้ฝานชำเลืองมองฮั่วฉี
“อย่างไรก็ตาม พี่ชายคนโตของเจ้าตายตกแล้ว และน้องชายของเจ้าสืบทอดบัลลังก์ เจ้าถูกเขากีดกันออกจากราชวงศ์หรือ?”
“ไม่ เวลานั้นมิตรภาพระหว่างพวกเราพี่น้องยอดเยี่ยมมาก และข้าถูกอสูรที่ค้นพบในใต้ดินสังหารโดยบังเอิญตอนที่ข้าออกไปหาวัสดุเพื่อหล่อเหล็ก”
ฮั่วฉีกล่าว
“เช่นนี้ข้าจึงอยากจะหยุดเขา และสังหารด้วยมือของข้าเอง หลังจากที่เขาตาย เมืองแห่งนี้จะไร้ซึ่งผู้นำ และการให้อาหารโง่ ๆ แก่เจ้าแห่งเพลิงและโลหะจะได้จบสิ้นเสียที อย่างน้อยก็จะไม่มีผู้ใดถูกสังหารอีก”
“เป็นความคิดที่ดี”
อี้ฝานมองไปยังสถานที่แห่งนั้น
“ข้ามีบางอย่างต้องทำในสถานที่แห่งนี้ และคงไม่อาจกระทำสิ่งนั้นได้หากน้องชายของเจ้าขวางทาง เช่นนั้นข้าจึงจะช่วยเหลือ”
เขายื่นมือออกมาพร้อมกับวาดบางอย่างลงบนพื้น หลังจากจัดการเสร็จแล้ว แสงสีขาวก็พลันเปล่งประกายสว่างจ้า
“นี่คือสัตย์สาบานโบราณ ในเวลานี้เจ้ากับข้าอยู่ที่นี่จะร่วมมือกันหลอมรวมเป็นพันธมิตร ไร้วันที่จะทรยศซึ่งกันและกัน”
คนแคระฮั่วฉีหมอบลง ก่อนจะยื่นแขนสั้น ๆ ของเขาประทับลงบนตราอักขระโบราณ
“อืม หลอมรวมเป็นพันธมิตร อย่าได้หักหลังซึ่งกันและกัน”
สัญลักษณ์เปล่งประกายลำแสง
“เอาล่ะ ทำสัญญาเสร็จสิ้นแล้ว”
อี้ฝานดึงดาบใหญ่ออกมา
“เริ่มกันเลย!”
…
ตูม!
ภายในกลางจัตุรัสขนาดใหญ่ที่พลุกพล่าน เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวขึ้นมาทันใด
ด้วยเสียงดังอึกทึกในคราวนี้ ประตูทางฝั่งตะวันตกของจัตุรัสพังทลายจากด้านนอก และบานประตูที่พังก็ปลิวกระเด็นออกไปด้านนอก ทำให้ยักษ์หลายตัวต้องล้มลงบนพื้นลานอย่างช่วยไม่ได้
เสียงแหลมคมปลาบดังขึ้น ก่อนจะติดตามมาด้วยเสียงกรีดร้องชวนสังเวชภายในลาน ทว่ากลับไม่มีผู้ใดคิดสนใจ
เหล่านักรบหยิบอาวุธ ก่อนที่เหล่าลูกหาบและคนแล่เนื้อจะยกมีดพร้าในมือขึ้น จากนั้นจึงเดินไปยังประตูที่พังทลายเพื่อค้นหาผู้บุกรุก
ทว่าแทนที่จะพบผู้บุกรุก พวกเขากลับพบถังไม้ที่คุ้นเคยวางเรียงมากมาย
มันคืออุปกรณ์จัดเก็บทั่วไปที่อยู่ภายในโกดังเก็บของของเมืองแห่งขุนเขา ซึ่งเมืองแห่งขุนเขาจำเป็นจะต้องขุดถ้ำ และสร้างสิ่งก่อสร้างบนพื้นผิวขรุขระเสมอ ดังนั้นภายในถังบรรจุเหล่านี้จะเป็นดินปืนที่มีอานุภาพทำลายล้างสูงอัดแน่นอยู่ภายใน
เมื่อมองถังไม้เหล่านี้แล้ว แม้แต่คนแคระและคนอื่น ๆ ทั้งหมดยังรู้สึกถึงลางสังหรณ์อันเลวร้ายในจิตใจ
ตูม!
เสี้ยวลมหายใจต่อมา ลางสังหรณ์ของพวกเขากลายเป็นความจริง ศรเพลิงไม่ทราบว่ามาจากที่ใดนั้น จู่ ๆ มันก็ปักลงในถังดินปืน…
มันคือชนวนระเบิดถังดินปืนทั้งหมดนี้!