EP 620
“ การผ่าตัดประสบความสําเร็จเป็นอย่างดี แต่เนื่องจากอายุของผู้ป่วยและอาการของเขาเอง ผู้ปวยยังคงต้องอยู่ในห้องไอซียูอีกสักระยะ” โจวซินเยียนก้าวออกจากห้องผ่าตัดเพื่ออธิบายสถานการณ์ให้ลูกชายทั้งสองคนของฉีหยูชวน ฟัง ลูกสาวสองคนพี่ชายสองคนพี่สาวสองคน และคนอื่น ๆ ที่รออยู่ข้างนอก
“พ่อของเราจะฟื้นขึ้นมาตอนไหนกัน” คนที่ถามคนแรกคือลูกชายคนโตของฉีหยูชวนซึ่งเป็นทายาทของเหมืองและคนที่สามารถตัดสินใจในครอบครัวได้
โจวซินเยียนแสดงรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขาเป็นครั้งแรกก่อนที่เขาจะหันร่างของเขาไปเผชิญหน้ากับฉ่เหลียงเผิงโดยตรง
นี่เป็นกลยุทธ์ที่เขาได้เรียนรู้จากโรงพยาบาลในเมือง เมืองนี้ยากจน แต่มีหัวหน้าใหญ่ปรากฏตัวขึ้นในเมือง คนเหล่านี้ยังคงมีครอบครัวและญาติพี่น้องที่อยู่ในเมือง บางคนที่ต้องการทําการรักษาจะต้องจ่ายเงินจํานวนมากให้กับโรงพยาบาลในเมือง การบริจาคเพียงสองครั้งที่ได้รับจากโรงพยาบาลในเมืองได้รับจากเพื่อนร่วมเมืองที่ออกจากเมืองไป
เมื่อชาวเมืองของพวกเขากลับมาเมืองเคาน์ตีและเมืองจะส่งคนไป จะมีคนที่จะสอนมารยาทที่เหมาะสมในการทักทายพวกเขาหรือไม่ก็สอนกลเม็ดในการจัดการกับพวกเขา
เมื่อโจวซินเยียนเผชิญหน้ากับ ฉีเหลียงเผิงเขาไม่ได้พูดในทันที เขาเพียงแต่ ค่อยๆอ้าปากและเริ่มพูดเมื่อฉีเหลียงเผิง เริ่มกังวลเล็กน้อย “ อาการของคุณฉี่หยูชวนแย่มากมา โดยตลอดสภาพร่างกายอายุและโรคประจําตัวของเขาทําให้การผ่าตัดมีความซับซ้อนดังนั้นหากคุณถามฉันตอนนี้ว่าคุณนายฉี่หยูชวน สามารถทําได้เราไม่สามารถให้คําตอบที่ชัดเจนแก่คุณได้ สามวันที่จะมาถึงเป็นช่วงเวลาที่สําคัญที่สุดหากเขาสามารถเอาชนะพวกเขาได้นั้นจะเป็นส่วนที่เลวร้ายที่สุด
บรรทัดสุดท้ายเป็นประโยคที่แพทย์ใช้บ่อยที่สุด
สมาชิกตระกูลนี่ ที่ได้ยินก็รู้สึกสับสน พวกเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ไม่สามารถเข้าใจแนวคิดได้
” หมอโจวซินเยียนบอกผมตรงๆสถานการณ์ของพ่อดีขึ้นหรือแย่ลง?” ฉีเหลียงเผิงจับมือของโจวซินเยียนและสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างจริงจัง “เราจะทําการตัดสินใจที่สําคัญสองสามอย่างในอนาคตอันใกล้นี้พูดตามตรงสภาพของพ่อเราจะส่งผลกระทบต่อคู่ค้ามากมาย ถ้าคุณแจ้งให้เราทราบสถานการณ์ที่แน่นอนผมสามารถเตรียมตัวสําหรับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดได้รู้ไหม? “
เมื่อใดก็ตามที่มีการกล่าวถึงแนวคิดของ “คู่ค้า” โจวซินเบีบยก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแตกต่างออกไปจากเดิมเล็กน้อย
เขาไม่สามารถทําให้ธุรกิจของคนอื่นยุ่งเหยิงได้
อย่างไรก็ตาม โจวซินเยียนไม่สามารถประเมินสถานการณ์ได้ทั้งหมด เขาทําได้แค่เพียงบอกอาการเบื้องต้นได้เท่านั้น
หลังจากคิดอยู่พักหนึ่งโจวซินเยียน ก็ตอบว่า “แผนการรักษาปัจจุบันของเราดําเนินไปในลักษณะนี้เป็นครั้งแรกผู้ป่วยต้องได้รับเคมีบําบัดหนึ่งครั้งหรือสองครั้ง แต่เขาไม่จําเป็นต้องได้รับยาเต็มขนาดเขาต้องการเพียงหนึ่งในสามหรือแม้แต่หนึ่ง หนึ่งในสี่ของขนาดยาของคนปกตินี่คือการป้องกันจากนั้นเมื่อเขาออกจากห้องไอซียูให้พาเขาไปตรวจติดตามผลทุกๆสามเดือนถ้าไม่มีปัญหาเขาก็สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ ”
“ คุณหมายความว่าพ่อจะฟื้นหรือ” ตอนนี้ตระกูลนี้ ทุกคนเข้าใจแล้ว
“เรายังค่อนข้างมองโลกในแง่ดีกับสถานการณ์ของเขา” โจวซินเยียน สังเกตเห็นการแสดงออกของพวกเขาและพูดอย่างมั่นใจ
“ขอบคุณมาก.” ฉี่เหลียงเผิงจับมือโจวซินเยียนและพูดว่า “คุณหมอโจวซินเยียนไปทานอาหารกับพวกเรา ถ้าตอนที่คุณว่าง เราในฐานะสมาชิกในครอบครัวไม่รู้ว่าระบบโรงพยาบาลทํางานอย่างไรดังนั้นเราจึงอยากขอความคิดเห็นจากคุณ”
โจวซินเยียนเองก็อยากไปทานอาหารกับครอบครัวนี้เช่นกัน
เป็นเรื่องยากสําหรับเขาที่จะได้พบกับคนรวยที่น่าสนใจและเข้าใจเช่นนี้ ใครจะรู้บางทีเขาอาจสร้างเส้นสายกับพวกเขาได้
อย่างไรก็ตาม หลิงรันขมวดคิ้วเมื่อปฏิบัติเช่นนั้นดังนั้น โจวซินเยียนจึงไม่ปฏิเสธการทานอาหารไป
หลังจากพูดอีกสองสามประโยค โจวซินเยียนก็จากไป
ครอบครัวฉี่ รวมตัวกันพูดคุยกันสักพักและมุ่งหน้าไปที่ห้องไอซียู
โจวซินเยียนเฝ้าดูพวกเขาจากด้านหลังและถอนหายใจด้วยความโล่งอก
แม้ว่าการผ่าตัดจะประสบความสําเร็จเป็นอย่างดี แต่หากส่งตัวผู้ปวยเข้าไอซียู ก็จะทําให้ครอบครัวของผู้ปวยคิดในแง่ลบ การทําให้ความเสี่ยงนี้หายไปเป็นหนึ่งในงานของโจวซินเยียน
ตระกูลนี่รออยู่ครู่หนึ่งแล้วพวกเขาก็เห็นฉี่หยูชวนถูกส่งไป
ใบหน้าของ ฉี่หยูชวนในวัยเจ็ดสิบสามปีซีดเหมือนแผ่นกระดาษ ไม่ว่าการผ่าตัดจะประสบความสําเร็จเพียงใดสภาพร่างกายของเขาจะนําไปสู่หนทางที่อยากลําบากข้างหน้า
เช่นเดียวกับสิ่งที่ผู้คนกล่าวว่า “ปล่อยให้คนแก่เหล่านี้ ทําอะไรก็ได้ที่พวกเขาต้องการ” ในอดีตชีวิตของคนอายุเจ็ดสิบปีค่อนข้างไม่มั่นคงมากจนอาจเกิดอุบัติเหตุได้หากพวกเขาถูกขอให้พักค้างคืนที่สถานที่แห่งหนึ่ง
ในสังคมปัจจุบันมีการเปลี่ยนแปลงไม่มากนัก โรคหลอดเลือดสมองหัวใจวายกระดูกหักหลังจากล้มลงไข้หวัดใหญ่และปอดบวมมีความเสี่ยงหลายประการที่ส่งผลเสียต่อผู้สูงอายุ แต่เส้นทางการรักษามักมีข้อจํากัด
“ หมอหลิงไม่อยู่ที่นี่เหรอ?” ฉี่เหลียงเผิงไม่สามารถเข้าไปในห้องไอซียูได้เขาจึงมอง เข้าไปในห้องไอซียู
อัตราส่วนของแพทย์ต่อพยาบาลในห้องไอซียุคือ 1: 1 ฉี่เหลี่ยงเผิงสามารถมองเห็นแพทย์และพยาบาลจํานวนมากที่ยุ่งอยู่ข้างใน แต่เขาไม่เห็น หลิงรันคนที่เขาอยากเห็นมากที่สุด
“ หมอหลิงเหนื่อยมากแล้วจึงกลับไปพักผ่อนเถอะ” หมอลู่เฝ้าผู้ปวยตลอดทั้งวันทั้งคืนจนกระทั่งฉี่หยูชวนตื่น เขารีบเดินมาแจ้งเมื่อเห็นสมาชิกในตระกูล
“ ครั้งนี้ต้องขอบคุณหมอหลิงทั้งหมดโปรดส่งข้อความนี้ถึงหมอหลิง” น้ําเสียงของฉี่เหลียงเผิงค่อนข้างสงบ เนื่องจากเขายังไม่แน่ใจเกี่ยวกับผลการผ่าตัดจึงถือว่าทัศนคติของเขาเป็นเรื่องปกติ
เมื่อหมอลู่ได้ยินดังนั้นเขาก็พูดว่า “ผมจะส่งข้อความของคุณไปให้เขา” จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงและเริ่มอ่าน
ฉี่เหลี่ยงเผิงเองไม่ได้ถามคําถามอะไรเลย แต่เขาไปยืนอยู่สถานที่หนึ่งหยิบโทรศัพท์ออกมาและเริ่มติดต่อเพื่อนของเขา
เนื่องจากพ่อของเขาเป็นโรคฉี่เหลียงเผิง ได้ติดต่อเพื่อนหลายคนและสอบถามแพทย์หลายคนทั้งทางตรงและทางอ้อม เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ในเวลานี้เขายังคงเลือกที่จะโทรหาหมอซูจากปักกิ่ง
หมอซูเป็นหนึ่งในสมาชิกที่มีชื่อเสียงที่สุดจากสาขาการผ่าตัดตับและตับอ่อนในปักกิ่งและเขามักจะปรากฏตัวในวารสารต่างๆอยู่เสมอดังนั้นเขาจึงได้รับการยกย่องว่ามีชื่อเสียงมาก
เหตุผลที่ ฉี่เหลียงเผิงเลือกเขาเป็นเพราะเขารู้จักและสนิทกับหมอซูมากที่สุด
คําถามหลักคือหมอซูเป็นคนเงียบ ๆ และเขาเป็นคนประเภทที่ไม่แบ่งปันและพูดคุยมากนัก แม้ว่าจะมีคนคอยถามคําถามเขาอยู่ก็ตาม ..
“คุณรู้จักหลิงรันเหรอหลิงรันผ่าตัดให้พ่อของคุณ” เสียงที่ได้ยินจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ไม่เหมือนกับคนเงียบ ๆ ที่เขาเป็น
“ใช่มันคือการผ่าตัดของพ่อของฉัน หลิงรันเป็นหัวหน้าศัลยแพทย์ของเคสนี้” ฉี่เหลียงเผิงอธิบายง่ายๆและถามผู้เชี่ยวชาญว่า “คุณคิดอย่างไร …”
“ฉันคิดว่าไง ฉันคิดอะไรได้! เขาคิดว่ายังไง! แน่นอนคุณควรปล่อยให้หลิงรันตัดสินใจ!” หมอซูตะโกนว่า “บอกตารางงานของเขาฉันจะไปที่โรงพยาบาลหยุนหัวเพื่อตรวจดูอะไรสักหน่อย!”