บทที่ 707 การพบกันอีกครั้งของครอบครัว
ธิดาเทพเป็นผู้ที่มีอำนาจเด็ดขาด ผู้เฒ่าเยว่จึงฟังคำพูด
ตราบใดที่ธิดาเทพ หรือซานเป่าเอ่ยปาก เรื่องนี้จะได้รับการแก้ไขแน่นอน
ในที่สุดอามู่และอาฮวาก็จะได้เจอบิดาของตน พวกเขาหวังว่ามารดาจะอาการดีขึ้นเมื่อได้เจอเหยาเซิน
ที่ห้องคุมขัง สกุลเหยา
ประตูที่ปิดมากว่าสิบปีถูกเปิดออก แสงสว่างสาดส่องเข้าไปยังชายที่นั่งตัวงอก้มศีรษะอยู่ เขาผ่ายผอม ไร้วี่แววของการมีชีวิต
“ออกไป” มีใครบางคนพูดขึ้น
ออกไป?
เหยาเซินเงยหน้าขึ้น เมื่อแสงอาทิตย์สาดส่องลงบนใบหน้าของเขา ดวงตาเขาขยับไหว ใบหน้าที่มีริ้วรอยแม้จะดูทรุดโทรมแต่ยังพอเห็นได้ว่าในอดีตเขาเคยเป็นหนุ่มรูปงาม เหยาเซินยังคงนิ่งไม่เคลื่อนไหว สีหน้าไร้อารมณ์ของเขาดูน่ากลัว
“เหยาเซิน เจ้าออกไปได้แล้ว” ชายคนนั้นพูดขึ้นอีกครั้ง เหยาเซินหันไปมองเขา
ออกไปไหน?
บทลงโทษที่เขาได้รับคือการกักขังไปตลอดชีวิต เขาพยายามอย่างมากที่จะหลบหนีไปเจอกับอาโหรวแต่ก็ถูกจับได้ทุกครั้ง ไม่ว่าเขาจะพยายามพังประตูที่ปิดสนิทนี้และโวยวายเพียงใดมันก็ไม่เคยเปิดออกเลย
เขาคิดถึงอาโหรวและลูกทั้งสองจนนอนไม่หลับ
บางครั้งเขาอยากตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่เมื่อคิดถึงครอบครัว เขาก็ยื้อชีวิตของตนเองเอาไว้
จะเกิดอะไรขึ้น…ถ้าหากเขาออกไปข้างนอกได้
เขาเฝ้ารอวันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า โดยไม่รู้เดือนรู้ตะวัน
ในที่สุดหัวใจของเขาค่อยๆ ด้านชา เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะออกไปข้างนอกได้จริงๆ
เหยาเซินยืนขึ้นช้าๆ เขาลากเท้าที่หนักอึ้งไปยังประตู แสงแดดภายนอกส่องมาเข้ามา สว่างจ้าจนทำให้เหยาเซินแสบตา
“ข้า..ข้าออกจากที่คุมขังได้หรือ?” เพราะเขาไม่ได้พูดนานเกินไปลิ้นจึงพันกันเล็กน้อย
“ใช่” ชายคนนั้นพูด
“ข้าออกไปจากสกุลเหยาได้หรือไม่?” น้ำเสียงของเหยาเซินเริ่มตื่นเต้น
“ได้” เขาพยักหน้า
จู่ๆ เหยาเซินก็รีบวิ่งออกไปข้างนอกแต่ขาที่ชาและแข็งทื่อของเขาทำให้เขาล้มลง
เหยาเซินพยายามลุกขึ้นแล้ววิ่งต่อไป เขาวิ่งไปตามเส้นทางที่ชัดเจนในความทรงจำ
ไม่รู้เลยว่าตัวเองวิ่งไปนานเพียงใด สุดท้ายเขาก็มาหยุดที่บ้านสกุลเยว่
เหยาเซินเงยหน้าขึ้นมองไปที่ประตูบ้านสกุลเยว่ มันทรุดโทรมกว่าที่เขาจำได้มาก ในอดีตทุกครั้งที่เขาที่เขามาที่สกุลเย่วเขาจะถูกไล่กลับไป
ตอนนี้เขาทำได้เพียงเดินไปรอบๆ เขาและอาโหรวห่างกันเพียงแค่กำแพงกั้นเท่านั้น แม้ว่าเขาจะถูกสกุลเหยาปล่อยออกมาแล้วแต่สกุลเยว่จะให้เขาได้พบกับอาโหรวหรือ? ผ่านมาสิบสามปี อาโหรวเจ้าสบายดีหรือไม่?
เหยาเซินมองไปที่ประตูอย่างเหม่อลอย เขาเดินไปเคาะประตูไม่นานประตูก็เปิดออก
“ข้า..ข้ามาหาอาโหรว..” เหยาเซินพูด
“ตามมา”
ชายคนนั้นพูดแล้วหันหลังกลับไป เหยาเซินเดินตามเขาไปด้วยความงุนงง เขาคิดว่าตัวเองจะถูกไล่ตะเพิด แต่สกุลเยว่กลับยอมให้เขาเข้ามาจวน
เหยาเซินถูกพาไปที่ห้องนั่งเล่น ในนั้นมีคนสองคนรอเขาอยู่คืออามู่และอาฮวา ทั้งสามมองหน้ากัน น้ำตาของอาฮวาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
ท่านพ่อ…
ในความทรงจำของนาง บิดาอุ้มนางขี่หลัง เขาเก็บผลไม้ที่แสนอร่อยให้นาง ทำของเล่นให้และช่วยแก้แค้นเวลานางโดนรังแก
แม้บิดาจะผอมลงมากแต่ก็เป็นบิดาของนางเช่นเดิม เขายังมีชีวิตและสบายดี เหยาเซินมองไปที่หญิงสาวริมฝีปากของเขาสั่นเทา
“อาฮวา?”
เด็กสาวตัวเล็กๆ ที่เหมือนอาโหรวจนเขาสามารถเดาได้ทันทีว่านางคือใคร อาฮวาพยักหน้าแรงๆ เหยาเซินมองไปที่อามู่
“อามู่?”
ดวงตาของเหยาเซินเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เด็กน้อยทั้งสองที่เคยสูงเท่าต้นขาของเขาตอนนี้เติบโตขึ้นมากแล้ว เหยาเซินอ้าแขนออก อามู่และอาฮวารีบวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของบิดาทันที
พวกเขาสวมกอดกันแน่น คนในครอบครัวที่ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกแล้วในชีวิตนี้ กลับมาพบกันอีกครั้งในรอบสิบปี
“อาฮวา อามู่ หลายปีที่ผ่านมาพวกเจ้าลำบากมากหรือไม่?”
“อาฮวาของพ่อโตเป็นสาวแล้ว”
“อามู่เจ้าเป็นหนุ่มใหญ่แข็งแกร่งมากกว่าพ่อแล้ว”
เหยาเซินมองไปที่อาฮวาแล้วใช้มือตบไปที่บ่าของอามู่ เขาแทบไม่ละสายตาออกจากเด็กทั้งสองคนเลย
“เหตุใดพวกเจ้าถึงได้มาอยู่ที่บ้านสกุลเยว่?” เหยาเซินถาม อาฮวาจึงเล่าทุกอย่างที่ผ่านมาให้เขาฝัง
ตอนที่เขาถูกขัง พ่อมดศักดิ์สิทธิ์ยังเป็นอู๋โม่ไป๋ เหยาเจี๋ยอาจหาญมากที่ฆ่าอู๋โม่ไป๋และธิดาเทพ ซ้ำยังนำธิดาเทพตัวปลอมมาดำรงตำแหน่งถึงสิบปี เผ่าโบราณของพวกเขาเชื่อในเรื่องของเทพเจ้า การเปลี่ยนถ่ายอำนาจย่อมแตกต่างจากคนภายนอก สิ่งที่เหยาเจี๋ยทำลงไปไม่เคยเกิดขึ้นในเผ่าเลย
เมื่อพ่อมดศักดิ์สิทธิ์และธิดาเทพที่แท้จริงกลับมาในที่สุดสกุลเยว่ก็ล้างมลทิลได้
“ท่านยายขอให้สกุลเหยาปล่อยท่านพ่อมาเพื่อให้พวกเราได้พบกันอีกครั้ง” อาฮวากล่าว
“นายหญิงเยว่เห็นด้วยได้อย่างไร?” เหยาเซินรู้สึกประหลาดใจ ทุกครั้งที่เขาเห็นท่านผู้เฒ่าเยว่ นางจะเย็นชาไม่เคยมีสีหน้าดีๆให้เขาเลย ซ้ำยังเป็นคนขัดขวางความรักของพวกเขา ทั้งเหยาเจี๋ยยังได้สังหารคนในสกุลเยว่ไปมาก ความเกลียดชังเช่นนี้ย่อมฝังลึกจนนางไม่น่าจะเห็นด้วย
“เป็นคำสั่งของธิดาเทพ”
“พ่อเข้าใจแล้ว” เหยาเซินยังคงสงสัยว่าเหตุใดธิดาเทพจึงช่วยพวกเขา และเหตุใดลูกทั้งสองคนของเขาจึงได้ไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับธิดาเทพได้ แต่ทว่าตอนนี้มีเรื่องเร่งด่วนมากกว่า
“ไปหามารดาของเจ้ากันก่อนเถิด”
อาฮวาอามู่และเหยาเซินไปยังเรือนพักของอาโหร่วทันที ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและคาดหวัง
“ท่านพ่อ” อาฮวาเรียก “คือท่านแม่…”
“แม่ของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” เหยาเซินถาม
“…ท่านพ่อเห็นแล้วจะเข้าใจเอง” เมื่อเห็นท่าทางของบิดา พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะพูดถึงอาการเสียสติของมารดา
“อาโหรวอยู่ที่นี่หรือ?” เหยาเซินกำลังจะเปิดประตูแต่ก็ชะงัก เขาค่อยๆ จัดระเบียบเสื้อผ้ากับผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของตนก่อนจะหันไปหาบุตรชายและบุตรสาว
“พ่อดูเป็นอย่างไร?”
“ท่านพ่อดูดีมากเจ้าค่ะ” อาฮวาพยักหน้าให้กำลังใจ
เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก้มหน้าดมกลิ่นเสื้อผ้าที่เหม็นอับของตน พลางนึกว่าจะดีกว่าหรือไม่หากเขาจะอาบน้ำก่อน แต่เขาไม่สามารถรอได้อีกต่อไป อาฮวาเปิดประตู เขาเห็นเงาร่างของคนผู้หนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้ เหยาเซินแทบลืมหายใจ
“อาโหรว..” เหยาเซินเรียก
เมื่อนางหันมามองเหยาเซิน สายตาที่ไม่ได้เห็นกันนานนับสิบปีก็ได้ประสานสบกัน