EP 640
มีซุ้มประตูเหล็กสีขาวที่มีคําว่า [ห้องแสดงหินอัญมณี] ซึ่งสลักเป็นสีแดงที่ทางเข้าถนน
คําพูดนั้นเขียนส่งเดชและไม่สะดุดตาเนื่องจากนักเขียนอักษรไม่ได้จารึกชื่อของเขาหรือเธอ
คนเดินถนนไม่ได้ให้ความสนใจกับซุ้มเหล็กเลยในขณะที่พวกเขาเดินผ่านเช่นเดียวกับสิ่งที่พวกเขาทํามาหลายปีและพวกเขาจะทําสิ่งเดียวกันนี้ต่อไปในอีกหลายปีข้างหน้า ไม่จําเป็นที่พวกเขาจะต้องให้ความสนใจเป็นพิเศษกับเรื่องแบบนี้
นักวิชาการดู่เปิดประตูด้านหลังของโรลส์รอยซ์อย่างตื่นเต้นและจ้องมองไปที่ถนน
สถานที่แห่งนี้เก็บงําความหวังและความฝันของเขาไว้เมื่อมาถึงประเทศจีนในฐานะประเทศใหม่และเขาใช้เวลาช่วงวัยหนุ่ม – เกือบครึ่งศตวรรษในการดูแลอุตสาหกรรมเหมืองแร่ของจีน เขายังเด็กและมีความมั่นใจเมื่อเริ่มออกเดินทางและต้องเผชิญกับอุปสรรคมากมายและมีความสุขกับการแบ่งปันความสําเร็จอย่างยุติธรรม
แม้ว่า “มุดตันเลน” จะไม่ใช่ชื่อที่หรูหรา แต่สิ่งนี้ก็เป็นสัญลักษณ์ของความยากลําบากนักธรณีวิทยาของจีน ต้องเผชิญกับสภาพอากาศในขณะที่พวกเขาเดินทางไปทั่วประเทศเดินทางผ่านภูเขาที่เต็มไปด้วยอันตรายและพิชิตดินแดนที่ไม่มีคนอาศัย
นักวิชาการสู้ยังจําได้ว่าสถานที่นี้เป็นอย่างไรเมื่อเขาไปเยี่ยมชมครั้งแรกเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก
นักวิชาการดู่อดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าลึก ๆ ช่างเป็นสถานที่ที่สวยงามและคุ้นเคย
“ ไอ… ไอ.. ไอ”
รถคันหนึ่งเกิดอาการวูบและควันไอเสียเข้าปอดของเขา
โจวซินเยียน ซึ่งนั่งอยู่ในที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้าและไม่เต็มใจที่จะออกไปจากที่นั่นเห็นสิ่งนี้ เขาไม่สามารถช่วย แต่ส่ายหัว “ นักวิชาการคนนี้เป็นคนปวยที่รักษายากจริงๆใช่ไหม”
หลิงรันและเทียนฉีลงจากรถหลังจากนักวิชาการดูแล้วพวกเขาก็ขยายพื้นที่รอบ ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น
ชื่อ มุดตันเลน เป็นภาษาท้องถิ่นที่สืบทอดกันมาอย่างยาวนานและพื้นที่นี้ยังคงชวนให้นึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา อย่างไรก็ตามมั่นดูทันสมัยในเวลาเดียวกันเนื่องจากมีร้านค้าเล็ก ๆ ที่พลุกพล่านอยู่ตามถนน
ผู้ใช้สองสามคนและเจ้าของร้านค้าปรับขนาดโรลส์รอยซ์โดยไม่ต้องกังวลว่าจะซ่อนความจริงที่ว่าพวกเขากําลังมองหา การปรากฏตัวของรถโรสลอยแฟลนทอมในถนนเครื่องประดับถือเป็นภาพที่แปลกตาอย่างแน่นอน
“ที่นี่เคยเป็นประตูหลังของแผนกธรณีวิทยาและมีห้องโถงจัดแสดงทางธรณีวิทยาอยู่ข้างหน้าและมีการฉายเรื่องราวในอดีต สิ่งเหล่านั้นจัดขึ้นที่นี่ … “ นักวิชาการดู่ เดินไปและแนะนําสถานที่นั้นให้พวกเขาในขณะที่เขาระลึกถึง ที่ผ่านมาด้วยความคิดถึง “ศูนย์ซื้อขายอัญมณีอยู่ตรงหน้าแผนกธรณีวิทยาและผู้คนมักชอบไปที่นั่นเพื่อแลกเปลี่ยนเมื่อพวกเขามีเครื่องประดับจํานวนมากกับพวกเขา”
หลิงรันฟังนักวิชาการดูอย่างเงียบ ๆ เขาเข้าสังคมไม่เก่งและไม่ชอบพูดคุยสนทนาด้วย อย่างไรก็ตามเมื่อพิจารณาจากข้อเท็จจริงที่ว่านักวิชาการดูเป็นผู้ป่วยและพฤติกรรมปัจจุบันของเขาได้รับอิทธิพลจากความเจ็บปวยของเขาหลิงรันจึงตัดสินใจที่จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรับมือกับนักวิชาการดูและรับฟังเขา
“ ฉันมีตึกแถวอยู่ในมุดตันเลนซึ่งตั้งอยู่ริมถนนและตอนนี้ก็เป็นร้านขายเครื่องประดับด้วยเช่นกันหลานชายคนโตของฉันกําลังเฝ้าอยู่ข้างหลังร้านมีห้องเก็บของอยู่ด้านหลังร้านเครื่องประดับครึ่งหนึ่งเป็นชิ้นที่เขาซื้อและขายพวกมันเอาสนุกๆ และอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือเป็นของสะสมของฉัน ” นักวิชาการดูยิ้มและกล่าวต่อว่า “การเก็บชิ้นส่วนเครื่องประดับนั้นง่ายกว่ามากเมื่อเทียบกับสิ่งอื่น ๆ พวกมันเป็นหินจึงสามารถทนต่อสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายได้ฉันแค่ต้องปรับเปลี่ยนสถานที่เล็กน้อยเพื่อให้ชิ้นส่วนนั้นได้รับการดูแลอย่างดี”
โจวซินเยียนสูดหายใจแรงเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่นักวิชาการดู่ พูดว่า “คุณมีตึกแถวในปักกิ่ง?”
“ ฉันขายของสะสมบางส่วนออกไป แต่ก็ซื้อชิ้นอื่น ๆ ด้วยหลังจากนั้นฉันต้องการสถานที่แสดงผลงานทั้งหมดใช่ไหมภรรยาของฉันบอกฉันว่าฉันทุ่มเทวัยเยาว์ให้กับธรณีวิทยาและทําให้ลูกชายของฉันเป็นนักธรณีวิทยา เธอบอกว่าฉันไม่ควรพาหลานชายของฉันเข้าสู่สาขาธรณีวิทยาเพราะเขาไม่เพียง แต่เป็นหลานชายของเราเท่านั้น แต่ยังรวมถึงลูกชายของลูกชายของเราด้วยลูก
ชายของฉันก็ไม่เต็มใจที่จะให้ลูกชายของเขาเข้าร่วมในธรณีวิทยาด้วยเช่นกัน “ นักวิชาการดูลดเสียงลงเล็กน้อย ” นักธรณีวิทยาต้องอดทนต่อความยากลําบากมามาก มันเป็นประสบการณ์ที่ขมขื่น แต่มันขมมากกว่าความหวาน”
โจวซินเยียนไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ แต่ก็เงียบไป
ถ้าเขาพูดว่าจะส่งลูกชายไปโรงเรียนแพทย์หรือไม่เขาก็ยังคงพิจารณาเรื่องนี้อยู่บ้าง แต่เขาไม่มีมันในตัวเขาจริงๆที่จะทําให้หลานชายของเขาเป็นหมอ แน่นอนว่าเขาจะต้องเผชิญกับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้หากเขามีหลานชายคนหนึ่ง
ไม่เหมือนกับโจวซินเยียนนักวิชาการดู่มีหลานชายอยู่ในขณะนี้ เขายกคางขึ้นเล็กน้อยและหัวเราะออกมาดัง ๆ “ หลานชายคนโตของฉันค่อนข้างมีพรสวรรค์ในการสะสมสิ่งของเขาค่อนข้างเก่งในการซื้อชิ้นงานที่มีคุณภาพบางครั้งเขาอาจจะได้ราคาที่ดีจากตลาดสําหรับชิ้นส่วนที่มีคุณภาพถ้าพวกคุณ แบบนี้พวกคุณพาเขาไปช้อปปิ้งกันทีหลังก็ได้”
โจวซินเยียนอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจและกล่าวว่า “ถึงแม้ว่างานของคุณจะยาก แต่การงานหาเงินสําหรับคุณนั้นมันเป็นเรื่องง่ายมาก ชิ้นส่วนที่คุณเก็บเมื่อคุณยังเด็กอาจมีค่าอย่างมากในตอนนี้เพราะฉันได้ยินมาว่าผู้คนในสมัยนั้นไม่ได้ใช้เพื่อเก็บรวบรวม ชิ้นส่วนเครื่องประดับ ฉันแน่ใจว่าคุณได้รับประโยชน์มากมายจากสิ่งนี้ “
“มันเป็นแนวโน้มที่เพิ่มขึ้น” นักวิชาการดู่ยิ้มออกมา “เครื่องประดับโบราณและของวินเทจกลายเป็นของมีค่าเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาและอัญมณีส่วนใหญ่เป็นอัญมณีที่มีราคาสูง แต่ก็ยังมีคนจํานวนไม่น้อยที่ชอบหินที่ไม่ใช่อัญมณี”
โจวซินเยียนถามคําถามและนักวิชาการ ตอบคําถามที่ละคําถาม ทําให้บรรยากาศเป็นไปอย่างคึกคัก อย่างไรก็ตามหลิงรัน และเทียนฉีไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด
เมื่อเทียบกับห้องแถวที่มีสินค้าน่าสนใจขายแล้วหลิงรันชอบความสมมาตรของอาคารเก่าและเน้นที่อาคารเหล่านี้เป็นหลัก สําหรับเทียนฉี โอกาสที่จะได้ไปเที่ยวด้วยกันกับหลิงรันนั้นยากที่จะเกิดขึ้นและเธอรู้สึกตื่นเต้นมากจนแทบจะไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย
และ ออดี้เอ 8 ซึ่งตามหลังโรลส์รอยซ์อย่างใกล้ชิดก็หยุดชะงักลงเช่นกัน มีคนเปิดประตูรถและคนสามคนก็ออกจากรถ สองคนเป็นชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างน่าทึ่งและอีกคนเป็นชายชราผมสีขาวเงิน
พวกเขายืนห่างจากเทียนฉีประมาณห้าสิบฟุตและพวกเขาก็ไม่พยายามเข้าใกล้เธอหรือทักทายเธอ สิ่งที่พวกเขาทําคือยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูดอะไร
นักวิชาการดู่ เพียงแค่มองไปที่พวกเขาก่อนที่จะตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อพวกเขา เขาจะได้รับการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้และเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสนใจเรื่องแบบนี้
“มาเถอะไปดูที่ร้านของฉันฉันจะบอกพวกคุณเกี่ยวกับคอลเลกชันของฉัน” นักวิชาการดู่พาหลิงรันเข้าไปในร้านของเขาอย่างตื่นเต้น หลังจากทักทายหลานชายคนโตของเขาที่เป็นชายร่างท้วมแล้วเขาก็มุ่งตรงเข้าไปในห้องเก็บของ
มีชั้นวางไม้เรียงกันเป็นแถวที่ถูกปกคลุมไปด้วยชิ้นส่วนที่นักวิชาการดูเก็บรวบรวม
นักเก็ตทองคําเป็นชิ้นที่สะดุดตาที่สุดในบรรดาชิ้นส่วนทั้งหมด ตั้งอยู่ไม่ไกลจากทางเข้าและเป็นสิ่งแรกที่ผู้คนที่เดินผ่านประตูจะต้องติดใจ
นักวิชาการดู่พูดอย่างเมินเฉยเกี่ยวกับเรื่องนี้ “ ฉันพบมันตอนที่ฉันกําลังเดินเล่นในเขตปกครองตนเองเหมินหยวนฮุย”
“ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นไปได้ที่จะพบทองคําเมื่อเดินเล่น” โจวซินเยียน รู้สึกประหลาดใจ
“คุณคงไม่สามารถทําได้” นักวิชาการดู่ แสดงความภาคภูมิใจเล็กน้อยในขณะที่เขากล่าวว่า ” ตอนนั้นเรากําลังมองหาเหมืองถ่านหินด้วยกันและหลังจากที่เราพบแล้วเราจะได้พัก 2-3 สัปดาห์นักธรณีวิทยาที่มีอายุมากกว่าทุกคนก็กลับบ้าน ตอนนั้นฉันยังเด็กและฉันรู้ดีว่ามีทองคําอยู่ในเขตปกครองตนเองเหมินหยวนฮุยนั่นคือเหตุผลที่ฉันไปสํารวจสถานที่นี้พร้อมกับเพื่อนสองคน …
หลานชายคนโตตัวอ้วนของนักวิชาการดูรู้เรื่องหมอและภูมิหลังของเทียนฉี เขาทําได้เพียงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่มองไปที่ เทียนฉี หรือ หลิงรันในขณะที่เขาก้มศีรษะลงและพูดด้วยเสียงต่ำ “คุณปู่ใช้ทองคําครึ่งหนึ่งในการทําแหวนทองของคุณย่าของฉันนี่คือสิ่งที่เหลืออยู่ที่เขาตั้งใจไว้เพื่อมอบให้พ่อของฉันใช้ในอนาคต”
โจวซินเยียนฮัมเพลงเพื่อรับทราบ “ ทําไมเขาไม่ใช้มันให้จบล่ะ?”
หลานชายร่างอวบกล่าวว่า “ พ่อของผมหาทองพวกนั้นด้วยตัวของเขาเอง”
โจวซินเยียนอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ “ครอบครัวของคุณเป็นเจ้าของเขตปกครองตนเองเหมินหยวนฮุยหรืออะไร?”
”เขาพบนักเก็ตทองคําเพียงไม่กี่ชิ้นขนาดเท่าเมล็ดถั่วหลังจากค้นหามาสองเดือนและแหวนแต่งงานก็บางเฉียบเขาน่าจะมีโชคดีกว่าในการร่อนทองคํา” นักวิชาการดูหน้ามุ่ยมองไม่พอใจ “ เขาหาทองคําที่อยู่ในที่โล่งไม่ได้ด้วยซ้ำให้ฉันเล่าเรื่องของเขาให้คุณฟัง…”
“ คุณปู!” หลานชายคนโตของนักวิชาการดูเรียกขึ้นมา
“ฉันจะแสดงให้พวกคุณเห็นบุษราคัมที่ฉันขุดมา” นักวิชาการตัดสินใจเลิกบ่นเรื่องลูกชาย เขาจับมือหลิงรันแล้วเดินไปข้างหน้าในขณะที่เขาพูดว่า ” บุษราคัมดูคล้ายไพลินมากและอาจกล่าวได้ว่าเป็นแร่ธาตุที่ดีที่สุดสําหรับไพลินบุษราคัมของฉันบางชิ้นมาจากมองโกเลียในและบางคนมา จากมณฑลเจียงซีมีบางชิ้นที่เป็นของขวัญจากเพื่อนเก่าเขาได้มาจากบราซิลฉันพบเพื่อนนักธรณีวิทยาหลายคนจากการทํางานและพวกเขามักจะให้ของขวัญหรือซื้อชิ้นส่วนในนามของฉัน …. “
ขณะที่เขาพูดนักวิชาการดู่ยืนอยู่หน้าชั้นไม้และเปิดกล่องสีดํา จากนั้นเขาก็หยิบอัญมณีที่สองแสงเจิดจาออกมาจากมัน เม็ดที่ใหญ่กว่านั้นมีขนาดใหญ่พอ ๆ กับนิ้วของคนและเมื่อพวกเขาได้รับแสงสว่างจากสปอตไลท์ของห้องเก็บของพวกเขาก็ดูสวยงามมากทีเดียว
ชายชราผมสีเงิน – ขาวที่เดินตามหลังทุกคนรีบวิ่งไปและหยุดหลิงรันและเทียนฉีไม่ให้ก้าวไปข้างหน้า แม้ว่า โจวซินเยียนจะขยับเข้าไปใกล้กล่องบุษราคัม
เขาสนใจมากหลังจากได้ยินคําว่า “ไพลิน” เขาเพิ่มขนาดบุษราคัมด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็นอย่างยิ่งและตอนนี้เขารู้สึกตื่นเต้นเหมือนกับชายหนุ่มในวัยหลานของนักวิชาการดู
“ไปดูกันเลย” นักวิชาการดู่ห่อบุษราคัมซึ่งมีขนาดเท่ากับเล็บมือด้วยผ้านุ่ม ๆ และวางไว้บนฝ่ามือของ โจวซินเยียน
โจวซินเยียนจับมันไว้ระหว่างนิ้วของเขาและวางไว้ตรงใต้สปอตไลท์ เขาศึกษามันอย่างตั้งใจจริง
นักวิชาการอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “ครึ่งชีวิตของบุษราคัมที่เพิ่งขุดใหม่คือร้อยวัน …”
โจวซินเยียนแข็งตัวชั่วขณะและมือของเขาก็สั่นเล็กน้อย “ ครึ่งชีวิต(ศัพท์เวลาของผลึกทางเคมี)ของมัน….คุณหมายความว่าบุษราคัมเหล่านี้ยังคงเปล่งรังสีอยู่ใช่ไหม”
นักวิชาการดู่ยิ้ม “พลอยบุษราคัมใหม่ล่าสุดนี้มีอายุมากกว่าหนึ่งปีเกือบสองปีแล้วจริงๆแล้วมีรังสีเพียงเล็กน้อยเท่านั้นและไม่ส่งผลกระทบต่อร่างกายจริงๆ”
ขณะที่ โจวซินเยียนมองไปที่นักวิชการดู่ซึ่งเป็นผู้ป่วยโรคมะเร็งเขาไม่มั่นใจในคําพูดของนักวิชาการดู่เลย
Click to Hide Advanced Floating Content