บทที่ 729 ใครคือคนเลว?
บทที่ 729 ใครคือคนเลว?
หลังจากที่พวกเขาเดินไปได้สักพัก แม่ชีเต๋าก็หยุดกะทันหัน “ดูเหมือนเราจะไปผิดทาง”
ซ่างเชียนจ้องมองที่นาง แน่นอนว่ามาผิดทาง! คิดว่าข้าโง่เหรอ?
ในที่สุดข้าก็สามารถหลุดพ้นจากเงื้อมมือของสำนักมาร ทำไมข้าจะต้องกลับไปด้วย?
“ข้ารู้ทางลัดที่เร็วกว่านิดหน่อย”
ความกลัวคืบคลานเข้ามาในเสียงของแม่ชีเต๋า “นายน้อย ได้โปรดอย่าหลอกข้า! เส้นทางนี้จะพาเราไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ! แล้วถ้าเราไปเจอเหล่าคนที่น่ารังเกียจเราจะยิ่งอันตราย!”
ซ่างเชียนหัวเราะและพูดว่า “ข้าอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องท่านไม่ใช่หรือไง? เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก”
แม่ชีเต๋ากะพริบตา “แต่ถ้านายน้อยเป็นคนไม่ดีด้วยล่ะ?”
ลมหายใจของซ่างเชียนติดอยู่ในลำคอของเขา ก่อนที่เขาจะได้คำตอบ แม่ชีเต๋าก็หัวเราะออกมา “ข้าแค่ล้อเล่นกับเจ้า! นายน้อย คนอย่างเจ้าจะเป็นคนไม่ดีได้ยังไง?”
ซ่างเชียนหัวเราะ “แน่นอน ๆ!”
ขณะที่พวกเขาเดินต่อไปอีกเล็กน้อย ซ่างเชียนก็พูดขึ้นว่า “ข้าสงสัยว่า…ในเมื่อข้าคุ้มกันเจ้าและเสนอการปกป้องของข้า เจ้าตั้งใจจะตอบแทนข้ายังไง?”
แม่ชีเต๋ายิ้มและพูดว่า “ท่านคิดอะไรอยู่ นายน้อย?”
เมื่อเห็นความขี้เล่นในการแสดงออกของนาง ซ่างเชียนก็ไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป เขาดึงนางเข้ามาใกล้ทันที “แน่นอนว่าข้าต้องการเจ้า!”
แม่ชีเต๋าหน้าซีด นางผลักเขาออกไปอย่างรวดเร็ว “นายน้อย ได้โปรดอย่าทำแบบนี้”
ซ่างเชียนหัวเราะออกมาดัง ๆ “เจ้าไม่จำเป็นต้องแกล้งทำหรอก ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นแม่ชีที่เคร่งครัดด้วย เนื่องจากเจ้ายั่วยวนข้ามาตลอด ทำไมเราไม่พูดกันตรง ๆ ล่ะ? มานอนกับข้าเถอะน่า”
“อย่างที่ข้าคาดไว้ นายน้อยเป็นคนไม่ดี!” นางกล่าว
ซ่างเชียนถือว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องตลกและหัวเราะอย่างพอใจ “น่าเสียดายที่เจ้ารู้ตัวช้าไป”
ทันใดนั้น เขาขมวดคิ้ว เพราะน้องชายของเขาไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลย มีบางอย่างไม่ถูกต้อง
จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ด้วยสาวงามในอ้อมแขนของข้า มันควรจะชี้ไปทางขวาของท้องฟ้า!
จู่ ๆ แม่ชีเต๋าก็มีสีหน้าแปลก ๆ “ดูเหมือนเจ้าจะลืมอะไรไปนะ นายน้อย”
“มันคืออะไร?” ซ่างเชียนตกตะลึง อารมณ์แปลก ๆ ได้ลดลง
“แล้วถ้าข้าเป็นคนไม่ดีล่ะ?” แม่ชีเต๋ายิ้มกว้าง ริมฝีปากสีแดงเย้ายวนของนางจู่ ๆ ก็แยกออกเป็นหกแฉกอย่างสยดสยอง
หัวใจของซ่างเชียนเกือบจะกระดอนออกมาจากอก เขาต้องการหนี แต่ไม่มีทางให้ทำเช่นนั้น แขนอันอ่อนนุ่มจับเขาไว้ราวกับคีมเหล็ก
เขามองดูด้วยความสยดสยองขณะที่ปากหกแฉกที่น่ารังเกียจกัดลงที่คอของเขา!
อึก ๆๆ…!
เลือดของเขาถูกดูดออกไปอย่างรวดเร็ว
ซ่างเชียนรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเย็นราวกับน้ำแข็ง ความรู้สึกชาแผ่ออกจากคอของเขา และเขาก็ค่อย ๆ หยุดรู้สึกเจ็บปวด
โชคดีที่สัญชาตญาณการเอาตัวรอดเตือนให้เขาต้องต่อสู้ด้วยทุกสิ่งที่เขามี แต่น่าเสียดายที่เขาเริ่มอ่อนแอลงอย่างรวดเร็ว
เขาค้นพบด้วยความตื่นตระหนกว่าแขนของตัวเองเริ่มเหี่ยวเฉาอย่างเห็นได้ชัด จนเหลือเพียงชั้นผิวหนังบาง ๆ ที่พันรอบกระดูก
จากนั้นความมืดก็เริ่มกลืนกินเขา
หลังจากนั้นครู่หนึ่งแม่ชีเต๋าที่อิ่มหนำก็โยนซากแห้งของซ่างเชียนทิ้งไป ปากดูดเลือดทั้งหกแฉกของนางค่อย ๆ หดกลับกลายเป็นริมฝีปากสีแดงที่เรียบเนียนและวาววับ
ขณะนี้ไม่แน่ใจว่าสาเหตุที่ปากของนางแดงสดได้ขนาดนี้เป็นเพราะชาดทาปากหรือเพราะโลหิตที่นางสูบกินไปกันแน่
แม่ชีเต๋าเลียริมฝีปากด้วยท่าทางเคลิบเคลิ้ม “แก่นแท้โลหิตของชายหนุ่มรสชาติดีเสมอจริง ๆ! แต่มีบางอย่างดูไม่ถูกต้องนัก ทำไมรู้สึกเหมือนเขาขาดพลังความเป็นชายอยู่บ้าง? ไม่ควรเป็นอย่างนี้เลย เขามีความใคร่มากขนาดนี้ เขาจะขาดความเป็นชายได้ยังไง…?”
นางยืนอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง สับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ในท้ายที่สุดนางก็ยังไม่สามารถไขปริศนาได้ “ช่างมันเถอะ การค้นหาซูอันยังคงเป็นเรื่องสำคัญที่สุด”
นางหันหลังกลับและแปลงร่างเป็นฝูงยุงตัวเล็กจำนวนนับไม่ถ้วน และภาพของกลุ่มก้อนสีดำลอยหายไปในระยะไกล
…
ไม่นานหลังจากนั้น เสียงของซ่างเฉี่ยนก็ลอยมาจากบริเวณใกล้เคียง “หืม? เสียงมาจากที่นี่แน่ ๆ เขาไปไหนแล้ว?”
หลังจากที่พ่อและลูกสาวตระกูลซ่างหยุดเพ่ยเหมียนหมานและเจิ้งตาน พวกเขาก็ปลอบโยนพวกนางโดยสัญญาว่าจะช่วยพวกนางช่วยชีวิตซูอัน จากนั้นความโกรธของพวกนางก็สงบลงบ้าง
ซ่างหงเริ่มกังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกชายมากขึ้น พวกเขาอยู่ในส่วนลึกของภูเขา และเป็นไปได้มากที่เขาจะพบใครบางคนจากสำนักมาร ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงรีบแกะรอยซ่างเชียนไป
พวกเขาค้นหารอบ ๆ มาระยะหนึ่งแล้ว ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวน และรีบวิ่งไปทางนั้นทันที
เปลือกตาของซ่างหงกระตุก เขาเริ่มกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ “พี่ชายของเจ้าร้องดังขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาตกอยู่ในอันตรายอย่างยิ่ง ถ้าเราไม่พบเขาเร็ว ๆ นี้ มันอาจจะสายเกินไป”
เจิ้งตานขมวดคิ้ว “ท่านแน่ใจเหรอ? เขามีระดับการบ่มเพาะไม่ต้อยต่ำ เขาควรจะสามารถเอาตัวรอดได้แม้ว่าจะเจออะไรก็ตาม”
“ข้าหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น” ซ่างหงตอบ แต่เขารู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่เลวร้ายได้
จากนั้นซ่างเฉี่ยนก็กรีดร้องออกมา
“มีอะไร?” ทุกคนรีบไปที่ที่นางอยู่
ใบหน้าของซ่างเฉี่ยนซีด นางชี้ไปด้านข้าง “มี…ซากศพแห้งอยู่ตรงนั้น!”
“ศพแห้ง?” เสียงของซ่างหงต่ำลง “มีสัตว์กินของเน่าอยู่ไม่กี่ตัวที่สัญจรไปมาในส่วนลึกของภูเขาเหล่านี้ ไม่แปลกที่จะมีซากศพแห้งเกลื่อน รีบไปหาพี่ใหญ่ของเจ้ากันต่อเถอะ”
“เข้าใจแล้ว” ซ่างเฉี่ยนพยักหน้าและค้นหาต่อ
ซ่างหงเดินไปที่ที่นางยืนอยู่ เขาตั้งใจที่จะมองข้ามศพไป แต่ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านเกือบจะล้มพับไป
เจิ้งตานพยุงเขาอย่างรวดเร็ว “ท่านซ่าง เป็นอะไรไป?”
ซ่างหงชี้นิ้วสั่นไปที่ศพที่แห้ง “นั่น…เสื้อผ้าพวกนั้น มันดูไม่คุ้นเลยเหรอ!?”
เจิ้งตานมองไป และหัวใจของนางก็เต้นแรง ดูเหมือนจะเป็นเสื้อผ้าที่ซูอันเคยใส่มาก่อน ใบหน้าของนางซีด
ไม่มีอะไรอื่นในใจของซ่างหง เขาคุกเข่าและยกศพขึ้น พอเห็นหน้าศพก็ร้องโวยวาย กระอักเลือดออกมาเต็มปากของเขา
แม้ว่าซ่างเชียนจะถูกดูดจนแห้งจนเหลือแต่ผิวหนังและกระดูก แต่ซ่างหงก็ยังจำลูกชายของตัวเองได้ดี
เจิ้งตานเห็นแล้วเช่นกัน นางโล่งใจที่ไม่ใช่ซูอัน แต่ก็อดรู้สึกเศร้าไม่ได้เมื่อรู้ว่านั่นคือซ่างเชียน
พวกนางหมั้นหมายกันมาระยะหนึ่งแล้ว และเคยคุยกันหลายครั้งก่อนหน้านี้ แม้ว่านางจะไม่พอใจกับความจริงที่ว่าเขาต้องการกำจัดซูอัน แต่การได้เห็นเขาพบกับจุดจบที่น่าเศร้านี้ทำให้นางเกิดอารมณ์ที่ซับซ้อน
ซ่างเฉี่ยนเดินเข้ามาใกล้เมื่อสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ จากนั้นเมื่อนางเห็นใบหน้าของศพอย่างชัดเจน นางก็ร้องไห้ฟูมฟายออกมาด้วยความปวดร้าว ใบหน้าของนางซีดเผือด
นางไม่เคยคิดมาก่อนว่าพี่ชายที่ร่าเริงและมีชีวิตชีวาของนางจะลงเอยแบบนี้!
เพ่ยเหมียนหมานเดินไป นางขมวดคิ้วเมื่อเห็นศพของซ่างเชียน นางไม่เคยเห็นความตายแบบนี้มาก่อน