เดิมทีเขาแค่อยากเห็นสภาพเธอดิ้นรน รู้สึกน่าสนุก อยากแหย่เธอ ไม่คิดจะทำอะไรเธอจริง
ยังไงเธอก็อยู่ข้างเขาแล้ว เขามีเวลามากที่จะค่อยๆโจมตีเธอ
แต่คิดไม่ถึงว่า เธอจะลงมือกับเขาไปโดยตรง！
นิรุตติ์ยกมือขึ้น โชว์เลือดสดบนมือให้วารุณี สื่อให้เธอดู“วารุณี คุณคือผู้หญิงคนแรกที่กล้าทำผม！”
สีหน้าวารุณีซีดขาว“ก็คุณทำอย่างนั้นกับฉัน ทำไมฉันจะทำคุณไม่ได้ สมน้ำหน้าแล้ว！”
นิรุตติ์หรี่ตาลง“โอเคสมน้ำหน้าผม ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นทำไมผมยังต้องทน ทำไมไม่จัดการคุณไปโดยตรงเลย ไม่งั้นจะคุ้มกับแผลที่หัวผมได้ไง！”
พูดจบ เขาก็หัวเราะอย่างเยือกเย็น วางมือลงจากหัว ปล่อยให้เลือดที่หัวไหลลงมา เดินเข้ามาหาวารุณีด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ
หัวใจของวารุณีหดลงอย่างรุนแรง ขยับไปข้างๆพร้อมกับถอยไปด้วย มองดูรอบๆว่ามีอาวุธอะไร
การมองนี้ จึงมองเห็นจานผลไม้อีกด้านของโต๊ะน้ำชา ด้านบนวางมีดผลไม้เล็กๆ
มองเห็นมีดผลไม้ วารุณีก็เหมือนเห็นผู้ช่วยชีวิต รีบวิ่งไป หยิบมีดผลไม้ขึ้นมา จากนั้นกำด้วยมือสองข้าง ปลายมีดเล็งไปที่นิรุตติ์“อย่าเข้ามา คุณเข้ามา ฉันไม่เกรงใจแน่！”
มองมือที่วารุณีถือมีด แต่กลับสั่น นิรุตติ์ยกมุมปากขึ้นอย่างดูถูก“ที่รัก คุณดูมือคุณสิ สั่นจนเป็นแบบนี้ คุณลงมือกับผมได้จริงเหรอ？”
“……”วารุณีอ้าปาก พูดไม่ออก
แน่นอนว่าเธอทำไม่ได้
แม้แต่ไก่เธอยังไม่เคยฆ่า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแทงคน
เธอทำแบบนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าอยากขู่ให้นิรุตติ์ถอยไป ให้นิรุตติ์ไม่กล้าเข้าใกล้ตัวเอง
แต่สภาพของนิรุตติ์ เขาไม่กลัวมีดในมือเธอเลย กลับกันยังเข้ามาใกล้เธอด้วย
วารุณีเห็นเขาไม่หลบ มือก็ยิ่งสั่น“อย่าเข้ามา นิรุตติ์ฉันบอกให้คุณอย่าเข้ามา คุณไม่ได้ยินเหรอ？”
“ไม่ได้ยิน และผมอยากเห็นด้วย คุณจะฆ่าผมได้ไหม”นิรุตติ์เดินหน้ามาต่อด้วยรอยยิ้ม
สีหน้าวารุณีซีดขาว
ผู้ชายคนนี้ประสาทหรือเปล่า？
ดันมาอยากดูว่าเธอจะฆ่าเขาไหม
ใช่ เธอไม่กล้าลงมือจริง
แต่ถ้ารีบ ก็ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่เธอก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นคนที่ไม่กล้าฆ่าใคร ในตอนที่เผชิญกับทางตัน ก็ลงมือฆ่าคน
ดังนั้นเธอไม่อยากฆ่าใคร แต่ถ้านิรุตติ์อยากทำอย่างนั้นจริง เพื่อปกป้องตัวเอง เธอก็จำเป็นต้องบังคับตัวเองให้ลงมือ
กำลังคิดอยู่นั้น นิรุตติ์ก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว
ส่วนวารุณีก็ไม่สามารถถอยได้แล้ว เพราะด้านหลังเป็นกำแพงอันเยือกเย็น
นิรุตติ์ตบไปที่กำแพงไปทีหนึ่ง วารุณียึดตัวเองไว้กับกำแพง ก้มหน้ามองเธอ“ที่รัก ตอนนี้ผมอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว คุณกล้าลงมือไหม？”
วารุณีมือสั่นจนเกือบจะถือมีดไม่อยู่ ไม่พูดจา
นิรุตติ์เห็นแบบนี้ ก็ยื่นมืออยากจะแย่งมีดเธอมา
ส่วนวารุณีกลับคิดว่า เขาจะลงมือกับเธอแล้ว กรีดร้องอย่างวิตกกังวล เอามีดแทงไปข้างหน้า
นิรุตติ์เห็นแบบนี้ รูม่านตาหดทันที จากนั้นรีบหลบไปด้านข้าง
ถึงแม้เขาหลบได้ทัน แต่ยังบาดเจ็บ
แขนของเขา ถูกมีดคมๆปาด แขนเสื้อขาด เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากด้านใน ตกลงที่พื้นทีละหยด ย้อมพรมเป็นสีแดงเป็นวงกว้าง
นิรุตติ์ก็ตะลึงงันไปทั้งตัว ก้มหน้ามองแขนตัวเอง
เมื่อกี๊เขายังมั่นใจว่าเธอไม่กล้าลงมือ แต่ตอนนี้ เขากลับพบว่าตัวเองถูกตบอย่างรุนแรง
เธอขยับมีดแล้วจริงๆ
อย่าว่าแต่นิรุตติ์เลย แม้แต่วารุณีเองก็ไม่อยากจะเชื่อ ว่าตัวเองจะทำร้ายคน
แต่พอเห็นว่าตัวเองแค่ทำร้ายแขนของนิรุตติ์ เธอก็โล่งอก
ยังดีที่ เธอไม่ได้ฆ่าคนจริงๆ
ถึงเธอจะอยากฆ่านิรุตติ์จริงๆ แต่ให้เธอฆ่าคนจริงๆแล้ว เธอทำไม่ได้
แน่นอน ถ้าเธอหัวร้อน อยู่ภายใต้การขาดสติ เธออาจจะทำได้ แต่ในสถานการณ์ที่มีสติ เธอทำไม่ได้
ถึงทำโดยขาดสติ แต่พอได้สติคืนมาก เธอก็รับตัวเองไม่ได้ที่ฆ่าคน
แป๊บเดียว ทั้งห้องก็เงียบลง
วารุณีได้ยินลมหายใจที่เร่งรีบและกระวนกระวายเล็กน้อย เดินโซเซไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว จากนั้นขาทั้งสองข้างก็อ่อนลง นั่งลงไปที่พื้น
“ฉัน……ฉันไม่ได้ตั้งใจ ใครให้คุณแตะต้องฉัน”วารุณีมองนิรุตติ์ พูดด้วยสีหน้าซีดขาว
นิรุตติ์ปิดแขนตัวเองที่ยังเลือดไหล มองเธอ ไม่พูดจา แต่สายตานั้นหม่นลงอย่างมาก มองดูแล้วน่ากลัวสุดๆ
วารุณีชูมีดมา ชี้ไปที่คอตัวเอง“ฉันรู้ ฉันทำร้ายคุณสองครั้ง คุณอยากฉีกฉันเป็นชิ้นแน่ แต่นั่นคุณหาเรื่องเอง ฉันบอกแล้วว่าคุณอย่าเข้ามา อย่าแตะตัวฉัน คุณไม่ฟังเอง ดังนั้นคุณก็อย่าโทษที่ฉันทำแบบนี้กับคุณ ฉันยอมรับ ฉันไม่สามารถลงมือฆ่าคุณได้จริง เพราะว่าฉันรับตัวเองไม่ได้ที่ฆ่าคน แต่ฆ่าตัวฉันเอง ฉันทำได้”
พูดถึงตรงนี้ มีดของเธอก็ออกแรงแทงไปในผิวหนัง
ทันใดนั้น คอของวารุณีก็ถูกมีดปาดไปบางๆ เลือดสดไหลออกมา หยดใส่บนมีด มองดูแล้วไม่สบายตาอย่างมาก
รูม่านตานิรุตติ์ขยาย ยังไงก็คิดไม่ถึงว่าวารุณีจะทำกับตัวเธอเองแบบนี้
เขารีบยื่นมือออกไป“วารุณี คุณจะทำอะไร！”
วารุณีจับด้ามมีดไว้แน่น “ฉันทำอะไรคุณก็เห็นแล้วนี่？ฉันรู้ คุณจับฉันมานี่ นอกจากจะบังคับให้ฉันคบกับคุณแล้ว ยังอยากใช้ฉันมารับมือกับนัทธีด้วย เพื่อทำลายแผนของคุณ มีแค่ฉันฆ่าตัวตายถึงเป็นวิธีที่ดีที่สุด แบบนี้ คุณก็จะไม่ได้ฉัน และทำอะไรนัทธีไม่ได้”
สีหน้านิรุตติ์ดูแย่ขึ้นมา“เพื่อไม่ให้ผมแตะต้องคุณ และเพื่อนัทธีอีก คิดไม่ถึงว่าคุณจะทำถึงจุดนี้！”
“หมดหนทาง ฉันได้แต่ทำแบบนี้ ดังนั้นนิรุตติ์ ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันตาย คุณก็อยู่ให้ห่างจากฉัน อย่าได้วางแผนทำอะไรฉัน”วารุณีมองเขาอย่างเย็นชา
นิรุตติ์ก็จ้องเธอ จ้องไปประมาณสองสามนาที จู่ๆก็หัวเราะ“วารุณี ผมแพ้ให้คุณแล้วจริงๆ คุณพูดถูก ผมไม่สามารถมองดูคุณตายได้จริงๆ โอเค ผมไม่แตะต้องคุณ แต่ผมยังยืนยันคำเดิม ผมจะทำให้คุณยอมรับผม เพราะว่าผมมีเวลา ตอนนี้ไม่ได้ งั้นก็ชาตินี้！”
พูดจบ เขาก็ก้าวเท้าเดินออกไป
แผลที่หัวเขา และแผลที่แขน ต่างต้องการผ้าพันให้ทันเวลา
ได้ยินเสียงปิดประตู วารุณีก็เหมือนทรุดลงทันที ปล่อยมีดในมือออก
เสียงดังแกร๊ง มีดหล่นลงพื้น
วารุณีปิดหน้าไว้ สะอื้นออกมาอย่างทนไม่ไหว
อันตรายมาก ถ้าไม่ใช่ว่าเธอหยิบแจกันกับมีดมาทำร้ายนิรุตติ์ได้ทันเวลา บางทีคืนนี้ตัวเองอาจจะถูกนิรุตติ์รังแกแล้วจริงๆ
ถูกต้อง เธอไม่อยากตาย เธอยังอยากมีชีวิตกลับไป กลับไปอยู่ข้างกายนัทธีกับลูกทั้งสาม
ดังนั้นเธอหมดหนทาง ได้แต่ใช้มีดมาจี้ที่คอตัวเอง ใช้การฆ่าตัวตายมาขู่นิรุตติ์
เธอรู้ว่านิรุตติ์รักเธอ ดังนั้นจะต้องไม่ทนมองดูเธอตายไปแน่ และเขาก็จะต้องรีบวางมือ
แต่ขณะเดียวกัน เธอก็กังวลว่านิรุตติ์รักเธอไม่ลึกซึ้งมากไป และไม่สนใจชีวิตของเธอ
ดังนั้นตอนนั้นเธอก็กำลังเดิมพัน เดิมพันว่านิรุตติ์รักเธออย่างลึกซึ้ง ไม่อยากให้เธอตายไป
พระเจ้ารู้ว่าสองสามนาทีนั้นที่นิรุตติ์มองเธอ เธอตื่นตระหนกแค่ไหน กังวลแค่ไหน กังวลว่าสุดท้ายนิรุตติ์จะพูดขำๆว่า ในเมื่อคุณอยากตาย งั้นก็ไปตายซะ
แต่ดีที่สุดท้าย เธอก็เดิมพันชนะ
แน่นอนว่า ถ้าไม่ได้เดิมพันชนะ เธอก็จะลงมือกับตัวเองจริง
ตอนเธอพูด ไม่ใช่แค่ข่มขู่นิรุตติ์ ขณะเดียวกันก็จริงจัง
แค่เธอตาย นิรุตติ์ก็จะไม่ได้เธอ และไม่สามารถใช้เธอจัดการนัทธีได้