บทที่ 681 ฉันมีเรื่องอยากพูดค่ะ
บทที่ 681 ฉันมีเรื่องอยากพูดค่ะ
“พี่สะใภ้รอง…”
เหลียงซิ่วอยากจะห้าม แต่หวังเซียวฮวาหยุดเอาไว้
“สะใภ้สาม วันนี้วันดีและงานเลี้ยงที่เราจัดขึ้นไม่ได้จัดให้แค่โส่วเวิน แต่ยังฉลองที่เสี่ยวปา เสี่ยวจิ่ว และเสี่ยวเถียนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ด้วยนะ”
หวังเซียงฮวาขยิบตาให้อีกฝ่าย
ฉีเหลียงอิงก้าวออกมาอย่างไม่คิดเกรงใจ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ จะเหมาะสมหรือไม่มันอยู่ที่คนพูดต่างหาก
“เรื่องดี ๆ แบบนี้ให้เขายุ่งสักหน่อยเถอะ ให้สะใภ้รองได้ระบายความโกรธนะ”
ยังไงฉีเหลียงอิงก็กำลังตบตีกับหลี่ชุ่ยฮวา ไม่ใช่แม่เฒ่าเหลียง เหลียงซิ่วจึงไม่ค้านอะไร
อย่างที่หวังเซียงฮวาคิดเลย
ก่อนเราจะยืนชมละครตรงหน้ากัน
เหลียงซิ่วเป็นน้องสามี เธอลงไม้ลงมือกับญาติตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว แต่ถ้าคนอื่นก็ไม่แน่หรอก ปกติหวังเซียงฮวาเป็นพวกไม่สนใจอะไร ทุกคนจึงรู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดมีเหตุผลมาก อุตส่าห์ฉลองลูกเข้ามหาวิทยาลัยได้ แต่โดนใครไม่รู้มาทำลาย ใครจะยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่าย ๆ?
แม่เฒ่าเหลียงเองก็อายุมาก พอเห็นสะใภ้ทะเลาะกันตนก็ไม่กล้าเข้าไปจึงร้องหาแต่คนช่วยแทน และการเดินทางมาในคราวนี้มีลูกชายด้วย พวกเขาจึงลำบากใจที่จะช่วย
ตามกฎของหมู่บ้านคือ ผู้ชายเข้าไปช่วยตอนผู้หญิงทะเลาะกันไม่ได้ และถ้าเราก้าวออกไป คนตระกูลซูจะออกมาเช่นกัน สะใภ้ของซูฉางจิ่วเห็นก็รีบตะโกนให้คนเข้ามาช่วยจับแยก และมันก็ได้ผล พวกผู้หญิงปรี่เข้ามาช่วยกันทันที แต่เพราะเป็นคนของหมู่บ้านหนานหลิ่ง และเราก็ไม่อยากเห็นน้ำหน้าคนตระกูลเหลียง มันจึงกลายเป็นเข้าไปเสริมทัพฝั่งเราเสียอย่างนั้น
เพราะแบบนี้แหละ มันจึงกลายเป็นว่าโดนรุมอยู่ฝั่งเดียวเท่านั้น
แน่นอนว่าสะใภ้ซูฉางจิ่วเห็น แต่ไม่คิดเข้าไปห้าม
ปกติเราไม่ได้อะไรกับคนตระกูลเหลียงนะ แต่พวกเขากลับมาสร้างปัญหาในวันสำคัญจึงสมควรโดนทุบตีแล้วล่ะ
ด้วยความช่วยเหลือ ฉีเหลียงอิงจึงสามารถทิ้งรอยข่วนไว้บนใบหน้าหลี่ชุ่ยฮวาได้สำเร็จ
หลี่ชุ่ยฮวาแหกปากด้วยความเจ็บปวด “เหลียงซิ่ว นังสารเลวใจดำ แกยืนดูนังพี่สะใภ้ของแกตบตีฉันหรือ?”
“พี่สะใภ้สาม พี่สร้างปัญหาให้พี่สะใภ้ของฉันเองนะ สิ่งที่พี่โดนวันนี้ก็เป็นเรื่องสมควรแล้วค่ะ และถึงแม้พี่จะเป็นตัวปัญหาของบ้านฉัน แต่พี่ก็เป็นแค่สะใภ้ ฉันไม่สนใจหรอกนะ”
ถึงเหลียงซิ่วจะลำบากใจแต่ก็ใช่ว่าจะใจกว้างให้ขนาดนั้น
หลี่ชุ่ยฮวาโกรธมาก
ส่วนแม่เฒ่าเหลียงไม่สบายใจสักนิด
ฝั่งนั้นคนเยอะกว่า เธอก็ไม่กล้าออกไป เกิดโดนลูกหลงขึ้นมาล่ะ?
เพราะแบบนั้นแหละ จึงเข้าไปหาเหลียงซิ่วแทน
ทว่าฝ่ายลูกสาวเห็นว่าเป็นแม่จึงไม่กล้าขยับ ถ้าทำแบบนั้นแกคงตายเพราะโดนถ่มน้ำลายใส่*[1] ก็ได้
เด็กบ้านซูรับเข้ามาช่วยดึงหญิงชราออกไป แม้แม่เฒ่าเหลียงจะใช้กลโกงได้ แต่ก็สู้แรงเด็กไม่ไหว
ส่วนเด็ก ๆ เองก็ลงมือไม่ได้ แต่ก็ไม่ละความพยายามในการรั้งไว้เช่นกัน
แต่ท้ายที่สุดแกก็เป็นแค่คนแก่คนหนึ่งจึงทนไม่ไหว
คุณย่าซูรู้ว่าเหลียงซิ่วสู้ได้ และต่อให้เด็ก ๆ ขึ้นไปช่วยก็ไม่สามารถลงมือได้อยู่ดี
เธอต้องเป็นคนปกป้องคนในครอบครัว จึงออกไปยืนต่อหน้าสะใภ้สามของเรา
ตัวเหลียงซิ่วเองก็ร้องไห้ไม่ออก
ในบริเวณมีกลุ่มผู้หญิงเบียดเสียดแน่น เอะอะโวยวายเสียงดัง
ทางพ่อเฒ่าเหลียงพาลูกชายมุ่งตรงไปยังบ้านลูกสาว
ไม่ต้องเอาเงินเยอะก็ได้ แต่ขอให้ได้อะไรติดมือกลับไปสักหน่อย
เพราะไม่เชื่อว่าเจ้าพวกนี้จะกลับจากเมืองหลวงตัวเปล่าแน่นอน
กว่าเด็กบ้านซูจะรู้ตัว กลุ่มนั่นก็ได้เดินทางมาถึงบ้านเราแล้ว
ซื่อเลี่ยงพาน้อง ๆ กลับมาบ้าน ตอนไปถึงชายชราได้บุกเข้าไปเสียแล้ว
บอกเลยว่าถึงคนบ้านเหลียงจะไม่มีความสามารถ แต่พวกเขาฉลาด เพราะหลังจากเข้ามาก็ลงกลอนเอาไว้
ซื่อเลี่ยงทุบประตู ไม่รู้จะเปิดประตูยังไงดี
“พี่รอง!” เสี่ยวลิ่วส่งสัญญาณให้พี่ชาย
พวกเขาวิ่งไปยังหน้าต่างที่เปิดอยู่ เป็นตอนเดียวกันที่กลุ่มคนในบ้านรู้ตัวแล้วว่ายังไม่ได้ปิดหน้าต่าง แต่ตอนนี้เราไม่มีเวลาแล้ว
“รับไปค้นหาของมีค่าเร็วเข้า” ชายชราออกคำสั่ง
จะดีมากถ้าหาเงินได้
ขณะที่กำลังคุ้ยของ เด็ก ๆ ปีนเข้ามาได้สำเร็จแล้ว
ซื่อเลี่ยงเป็นปัญญาชน แต่ว่องไวและแข็งแกร่ง เขาสามารถล้มลูกชายทั้งสามของบ้านเหลียงได้สำเร็จก่อนเปิดประตูออก
ในตอนนั้นพ่อเฒ่าเหลียงเจอเงินสิบกว่าหยวนแล้วจึงรีบยัดใส่กระเป๋าอย่างไว ทังยังคิดจะเอาขนมและของอื่น ๆ ที่หาเจอกลับไปด้วย
ส่วนคนที่ไม่ได้เจอของดีอะไร ก็เอาสิ่งที่พบกลับไปแทน
“พวกคุณเข้ามาลักขโมยยันหมู่บ้านเลยหรือครับ?” ซื่อเลี่ยงตะโกนลั่นพร้อมแย่งผ้านวมในมือชายชรากลับมา
คนอื่น ๆ ร่วมใจกันแย่งเอาของคืน แต่ไม่มีความกล้าพอจะเอาเงินในกระเป๋ามา
จากนั้นเราก็โยนพวกเขาออกไป
ในตอนนั้นเองที่คุณปู่และพ่อทั้งสามมาถึงที่ประตูบ้านแล้ว
“การที่พวกคุณทำแบบนี้มันไม่บริสุทธิ์ใจแล้วนะ!” คุณปู่ซูกัดฟันแน่น “เราเป็นญาติกัน แต่คุณลงมือลงไม้กับเราแถมยังมาขโมยของที่บ้านอีก อยากให้เราส่งคุณไปสถานีตำรวจไหม?”
“พวกคุณต่างหากที่ยุยงให้ฉันทำความผิด ลูกสาวก็ไม่ต้องการฉัน แถมคุณยังมายืนพูดจาไร้สาระอีก ทำไมตอนนั้นฉันถึงได้หน้ามืดตามัวส่งลูกสาวให้บ้านคุณนะ ตัวเองจนตายก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ไม่คิดจะช่วยกันเลยเรอะ!”
พ่อเฒ่าเหลียงทำเหมือนตัวเองเป็นฝ่ายผิด
โลกใบนี้มีคนตั้งเยอะแยะที่ทั้งหน้าด้านและทำตัวตีมึน
คนในหมู่บ้านหนานหลิ่งรีบล้อมตัวพวกเขาเอาไว้
ช่างเรื่องอื่นไปก่อน นี่มันเข้ามาชิงทรัพย์กันในบ้าน สันดานไม่ได้ต่างไปจากโจรเลย!
“คุณลุง พวกคุณทำแบบนี้มันไม่ถูกต้องนะครับ!” ซูฉางจิ่วเอ่ยจริงจัง
เหลียงซิ่วมองดูสภาพครอบครัวตัวเองที่ไร้ยางอายกันทุกคนแล้วเสียใจเหลือเกิน!
“ทุกคนหยุดก่อนนะคะ ฉันมีเรื่องอยากพูดค่ะ!”