ตอนที่ 1407 ของบสนับสนุน (1) / ตอนที่ 1408 ของบสนับสนุน (2)
ตอนที่ 1407 ของบสนับสนุน (1)
พอรู้เช่นนั้น เวินอวี่ก็เดาได้ทันที
เป็นไปได้หรือไม่ว่าจวินอู๋เสียพบสุสานเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิแล้ว
เวินอวี่ระงับความตกใจลงและสังเกตพวกของเฉียวฉู่ที่เดินทางไปพร้อมจวินอู๋เสียอย่างเงียบๆ แล้วเขาก็รู้ได้ทันทีว่าผู้เยาว์ทุกคนได้ทะลวงถึงขั้นสีม่วงแล้วเช่นกัน! แต่ที่ทำให้เวินอวี่สั่นได้จริงๆ ก็คือคนที่ยืนอยู่ข้างบัลลังก์ของจวินอู๋เสีย บุรุษที่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างร้ายกาจ
ขนาดพลังระดับเขาก็ยังไม่สามารถตรวจจับพลังของบุรุษคนนั้นได้!
สถานการณ์เช่นนี้ หมายความได้อย่างเดียวว่า พลังของบุรุษคนนั้นสูงกว่าเขาหลายเท่า!
ข้างกายจวินอู๋เสียมียอดฝีมือเช่นนี้ซ่อนอยู่จริงๆ!
“ไม่ได้เจอฝ่าบาทมานาน สบายดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” เหลยเชินถามด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้รู้ถึงพลังที่เปลี่ยนแปลงไปของจวินอู๋เสียเลย
จวินอู๋เสียพยักหน้า
“ท่านราชครู ท่านอ๋อง ฝ่าบาทกลับมาด้วยเรื่องสัตว์ประหลาดพวกนั้น พวกท่านบอกสิ่งที่รู้ทั้งหมดให้ฝ่าบาททราบด้วย” ชวีหลิงเย่ว์กล่าวจากด้านข้าง น้ำเสียงของนางแตกต่างจากตอนที่พูดกับจวินอู๋เสีย
เหลยเชินพยักหน้าและแอบมองไปที่ชวีหลิงเย่ว์ซึ่งบุคลิกเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ใครจะคิดว่าเด็กสาวที่เมื่อก่อนเคยไร้เดียงสาจะเปลี่ยนเป็นแบบนี้ได้ ในใจเกิดความรู้สึกหลากหลาย แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
เหลยเชินรับผิดชอบดูแลเรื่องการแจกจ่ายทรัพยากรและเสบียง ในสงครามจำเป็นต้องมีเงินทุน และเงินทุนที่ต้องใช้ในสงครามก็เรียกได้ว่ามหาศาล ถ้ารัฐเหยียนปกป้องแค่ตัวเอง ด้วยความร่ำรวยของรัฐเหยียน มันก็จะเป็นแค่น้ำหนึ่งหยดในมหาสมุทรเท่านั้น แต่รัฐเหยียนได้ส่งทหารของตัวเองออกไปเป็นกำลังเสริมให้กับรัฐอื่นๆ อย่างต่อเนื่อง พวกอาวุธยุทธภัณฑ์ โอสถวิเศษ เสบียงอาหารที่จำเป็นในการสนับสนุนกองกำลังเสริมจึงเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ
โลหิตของคนพิษมีพิษรุนแรง ดินแดนที่แปดเปื้อนไปด้วยโลหิตของพวกคนพิษจะกลายเป็นดินแดนแห้งแล้งปราศจากพฤกษา มันได้ทำลายพื้นที่เพาะปลูกไปเป็นจำนวนมาก แหล่งอาหารจึงเสียไปเยอะ สงครามดำเนินติดต่อกันมาตลอดทั้งปี ในหนึ่งปีนี้ ความมั่งคั่งที่รัฐเหยียนสะสมมาตลอดหลายปีก็ลดลงในอัตราที่น่าตกใจ
แม้ว่ารัฐชีและรัฐเฉียวจะได้รับความมั่งคั่งของรัฐจิ้วมา แต่เนื่องจากรัฐจิ้วชื่นชอบการรบ พวกเขาเป็นรัฐที่เปลี่ยนผลกำไรที่ได้จากการรบหนึ่งไปสู่การรบอีกหนึ่ง สมบัติในท้องพระคลังจึงร่อยหรอ พวกเขาจึงไม่มีผลประโยชน์อะไรให้เก็บเกี่ยวได้มากนัก
ดังนั้นรัฐเหยียนไม่เพียงต้องจัดการเรื่องเสบียงให้กับกองทัพรัฐเหยียนเท่านั้น แต่พวกเขายังต้องคำนึงถึงรัฐชีและรัฐเฉียวด้วย
นั่นยิ่งทำให้สมบัติท้องพระคลังของรัฐเหยียนถูกสูบออกไปเป็นจำนวนมาก จนตอนนี้มันว่างเปล่าแล้ว เหลยเชินกำลังกังวลว่าเขาจะหาเสบียงมาเพิ่มได้อย่างไร
นี่เป็นครั้งแรกที่รัฐเหยียนต้องกังวลเรื่องเงินนับตั้งแต่ก่อตั้งรัฐขึ้นมา
แต่ในปัจจุบัน โลกกำลังเกิดกลียุคขึ้น ไม่มีรัฐไหนที่มีสมบัติมากมายในท้องพระคลัง ดังนั้น ต่อให้เขาอยากกู้ฉุกเฉินก่อน ก็ไม่มีใครมีให้กู้
พลังในการต่อสู้ พวกเขามีแล้ว แต่ตอนนี้พวกเขาต้องการเงิน เหลยเชินอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตาไหลออกมา
“ข้าได้สั่งให้คนระดมทุนจากพวกคนรวยในรัฐแล้ว หวังว่าเราจะสามารถยื้อไว้ได้อีกสักพัก สถานการณ์ของรัฐเหยียนเรายังไม่ถึงกับเลวร้าย แต่รัฐชีและรัฐเฉียวกำลังแย่ ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน” ในช่วงสงคราม การทำให้ประชาชนรู้สึกมั่นคงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด รัฐเหยียนไม่เพียงต้องเลี้ยงดูประชาชนของตัวเอง พวกเขายังต้องดูแลผู้ลี้ภัยจากรัฐอื่นๆ ด้วย
โชคดีที่รัฐเหยียนร่ำรวยมั่งคั่ง และประชาชนก็เข้มแข็ง ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงไม่สามารถรับภาระได้
“ไม่ต้องทำอะไรให้ยุ่งยากแล้ว” จวินอู๋เสียพูดขึ้นทันที
เหลยเชินมองจวินอู๋เสียอย่างประหลาดใจ
“แต่ฝ่าบาท…” พวกเขาไม่มีเงินแล้วจริงๆ …
“เยี่ยเจี๋ย” จวินอู๋เสียหันหน้าไปเรียกเด็กหญิงที่ซ่อนตัวอยู่มุมหนึ่ง ซึ่งกำลังอุ้มหนูแฮมสเตอร์ตัวน้อยเอาไว้ในมือ
เยี่ยเจี๋ยที่ได้ยินชื่อตัวเองถูกเรียก ก็เงยหน้าขึ้นอย่างประหม่า
ตอนที่ 1408 ของบสนับสนุน (2)
เยี่ยซากระแอมเล็กน้อยจากด้านข้าง ส่งสัญญาณให้เยี่ยเจี๋ยเดินออกมา เยี่ยเจี๋ยที่ไม่เก่งเรื่องการมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นหน้าแดงเล็กน้อย เท้าเล็กๆ ที่ผูกกระดิ่งเงินเอาไว้ก้าวออกมา เสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งขณะที่นางเดินไปตรงหน้าจวินอู๋เสีย
“เยี่ยเจี๋ยอยู่นี่…” นางตอบเสียงเบาหวิว
“ส่งหนูนรกให้ข้า” จวินอู๋เสียยื่นมือออกไปทางเยี่ยเจี๋ย เยี่ยเจี๋ยรีบส่งหนูนรกให้กับมือจวินอู๋เสียโดยไม่ลังเลเลยสักนิด
หนูนรกที่ยังคงนอนกรนกอดลูกเกาลัดไว้แนบอก โดนจวินอู๋เสียใช้นิ้วจิ้มปลุกให้ตื่น มันลุกขึ้นยืนบนฝ่ามือของจวินอู๋เสีย อุ้งเท้าเล็กๆ ของมันยังคงกอดลูกเกาลัดเอาไว้แน่น
ไม่ง่ายเลยกว่ามันจะแย่งไอ้นี่มาจากปากของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะและกระต่ายโลหิตได้!
“จี๊ด” หนูนรกมองจวินอู๋เสียอย่างสงสัย
จวินอู๋เสียลูบท้องเล็กๆ ของมัน สัมผัสนุ่มนิ่มที่ปลายนิ้วทำให้นางหยุดลูบไม่ได้
“คายออกมา” จวินอู๋เสียพูด
หนูนรกกะพริบตาปริบๆ แล้วหันไปมองเยี่ยเจี๋ย เมื่อเห็นเยี่ยเจี๋ยพยักหน้าให้มัน มันก็วางลูกเกาลัดลงบนฝ่ามือของจวินอู๋เสียอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็อ้าปากแล้วเอาอุ้งเท้ายัดเข้าไปในปากของมัน!
หลังจากนั้น เหลยเชินก็ทำปากอ้าตาค้าง จ้องมองหนูนรกตัวจิ๋วดึงเอาไข่มุกราตรีขนาดเท่าไข่ไก่ออกมาจากปากของมัน!
“จี๊ด!” หนูนรกยื่นไข่มุกราตรีไปตรงหน้าจวินอู๋เสีย
แต่จวินอู๋เสียยังคงส่ายหัว
หนูนรกยัดไข่มุกราตรีกลับเข้าไปในปาก แล้วดึงเอาหยกชิ้นงามออกจากปากของมัน เสี่ยวเจว๋ที่ยืนอยู่ด้านข้างตาลุกวาวทันที!
“จี๊ด”
ส่ายหัว
ของวิเศษ
“จี๊ด”
ส่ายหัว
หลังจากเห็นของที่หนูนรกดึงออกมาจากปากชักจะไปไกลมากขึ้นเรื่อยๆ จวินอู๋เสียก็ชี้ไปที่บัลลังก์มังกรสีทองอร่ามที่นางนั่งอยู่
หนูนรกเข้าใจทันทีว่าจวินอู๋เสียหมายถึงอะไร มันดึงเอาทองหนึ่งแท่งออกมาจากปากของมัน!
จวินอู๋เสียพยักหน้าด้วยความพอใจ
“ทำต่อไป”
ดังนั้น หนูนรกจึงกระโจนลงจากฝ่ามือของจวินอู๋เสีย มายืนอยู่บนบัลลังก์สีทอง แล้วดึงเอาทองแท่งออกจากปากอย่างต่อเนื่อง…
ชั่วพริบตา ทองคำแท่งที่กองอยู่ตรงเท้าของจวินอู๋เสียก็เลยข้อเท้าของนางไปแล้ว
เหลยเชินจ้องมองภาพตรงหน้าตาไม่กะพริบ ตกตะลึงจนนิ่งค้างไปแล้ว
สวรรค์!
หนูอ้วนนั่นคืออ่างสมบัติในตำนานแน่ๆ!
เสียงตุบๆ ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ขณะที่หนูนรกเททองคำแท่งออกจากปากของมันต่อไป ในไม่ช้าพื้นในท้องพระโรงก็เต็มไปด้วยทองคำแท่งที่ลื่นไหลลงมาจนเต็มสถานที่
การได้เห็นทองคำแท่งจำนวนมหาศาลขนาดนี้ เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเกินไป
และหนูนรกก็ดูเหมือนจะไม่ช้าลงเลยสักนิด
จนกระทั่งทองคำแท่งเต็มไปทั่วทุกมุมของท้องพระโรงและกำลังจะไหลออกไปนอกธรณีประตูนั่นแหละ จวินอู๋เสียถึงได้พูดขึ้นว่า “เอาล่ะ พอแค่นี้ก่อน”
หนูนรกหุบปากทันทีและกระโดดกลับขึ้นไปบนมือของจวินอู๋เสีย หยิบเกาลัดสภาพน่าสังเวชนั้นขึ้นมาและวิ่งกลับไปที่ไหล่ของเยี่ยเจี๋ยอย่างมีความสุข
ทำราวกับว่า…
ทองคำแท่งจำนวนนับไม่ถ้วนที่อยู่บนพื้นยังมีค่าน้อยกว่าเกาลัดที่ถูกแทะจนเต็มไปด้วยรูและรอยกัดเล็กๆ นั้น
“เอาพวกนี้ไปจัดการกับเรื่องจำเป็นเร่งด่วนก่อน ถ้าไม่พอ ก็ไปหาเยี่ยเจี๋ย นางมีมากพอ” จวินอู๋เสียพูดอย่างใจกว้าง
เหลยเชินตาเกือบบอดไปแล้วด้วยทะเลทองคำแวววาวตรงหน้า เขาอ้าปากค้างอยู่นานกว่าจะได้สติ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาค้นพบว่า ฮ่องเต้ของเขานั้น แท้จริงแล้ว…ร่ำรวยอย่างไม่น่าเชื่อ!
หนูอ้วนตัวนั้น ไม่ใช่อ่างสมบัติในตำนานจริงๆ หรือ
ชวีหลิงเย่ว์อมยิ้มขณะมองไปที่จวินอู๋เสียด้วยแววตาชื่นชมบูชา ราวกับว่าไม่ว่าจวินอู๋เสียจะทำเรื่องสะเทือนฟ้าสะเทือนดินมากแค่ไหน มันก็เป็นอย่างที่ควรจะเป็นอยู่แล้วในสายตาของชวีหลิงเย่ว์ เพราะว่า…จวินอู๋เสียในใจของนางนั้นไม่มีสิ่งใดที่ทำไม่ได้