EP 676
By loop
“หมอหลิงหมอโจวซินเยียนพวกโยมมาถึงแล้วหรอ” ดงเฉินพักผ่อนอยู่ในหอสังเกตการณ์ เมื่อเห็นว่าโจวซินเยียน และ หลิงรันกลับมาแล้วเขาก็รี
“เณรทำไมไม่ขึ้นที่นั่นด้วยกันตั้งแต่อยู่ในวัดก็ออกธุดงค์อยู่ตลอดใช่มั้ย? น่าจะปีนขึ้นมาได้ใช่ไหม” โจวซินเยียนเดินขึ้นมาได้ครึ่งทางแล้ว ดังนั้นเขาจึงรู้สึกมหัศจรรย์มากกับเรื่องนี้ที่เณรพูดได้เร็วมาก
“หมอโจวซินเยียนคุณเรียกอาตมาว่าดงเฉินก็ได้” ดงเฉินยิ้มจาง ๆ ก่อนที่เขาจะอธิบายว่า “เพราะอาตมามักจะเดินป่าอยู่เสมอดังนั้นอาตมาจึงรู้ว่าสถานที่ที่คุณไปดูเหมือนจะใกล้ถึงแล้ว แต่ก็ค่อนข้างไกลสำหรับการเดินป่าเนื่องจากอาตมาไม่ใช่หมอ อาตมาจึงไม่ได้ไปไหน”
โจวซินเยียนตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งนี้จากนั้นเขาก็แตะขาของเขาโดยไม่รู้ตัว ถูกต้องนี่คือการสั่นตามธรรมชาติที่เกิดขึ้นเพราะฉันเหนื่อยมาก นี่คือความรู้สึกเมื่อยล้า…”
“เณร…ทำไมไม่บอกเรา” ความตื่นเต้นและความหยิ่งผยองของโจวซินเยียน ในการขึ้นและลงกำแพงค่อยๆ จางหายไปและความเจ็บปวดรวมทั้งความเจ็บปวดก็จู่โจมเขา เขารู้สึกว่าเขาไม่อาจยืนได้อย่างมั่นคงจึงวางมือบนอิฐที่มี [Love <3] แกะสลัก
“คุณแก่จริงเหรอ?” ที่ไหนสักแห่งที่อยู่ข้างหลังเขาไม่ไกลนักหญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บเดินลงมาพร้อมกับเพื่อนร่วมทางที่โอบกอดเธอไว้ เธอมองไปที่โจวซินเยียนและตะโกนด้วยความประหลาดใจ
“คำว่า แก่จริงๆ” หมายความว่าอย่างไร?โจวซินเยียนตะลึง จากนั้นเขาก็แสดงรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา “คุณสาว ๆ ยังคิดว่าฉันดูเด็กอยู่ใช่มั้ย?”
เพื่อนของหญิงสาวส่ายหัว “สิ่งที่เราคิดก็คือตั้งแต่หมอหลิงยังเด็กมากมันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะสอนทักษะทางการแพทย์ให้กับคนแก่และเรียกเขาว่าอาจารย์ข้างหลังเขาถ้าคุณอายุมากขึ้นมันน่ารำคาญมาก …”
รอยยิ้มของโจวซินเยียนค่อยๆแข็งขึ้นราวกับว่ามันติดอยู่บนตัวเขาโดยใช้กาวที่มีอายุหนึ่งพันปีก่อนที่มันจะถูกฝังไว้ใต้กำแพงเมืองใหญ่
” อย่าพูดอย่างนั้นสิ”หญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บดึงมือเพื่อนของเธอจากนั้นเธอก็พูดกับโจวซินเยียน ว่า “คุณหมอโจว ขอบคุณมากตอนนี้เราแค่พ่นเรื่องไร้สาระออกไปดังนั้นอย่าลืมว่าคุณไม่ทำจริงๆ ดูแก่มาก … อย่างมาก … อย่างมาก … คุณดูเหมือนว่าคุณจะอายุมากที่สุดและน่าจะประมาณอายุ 45 ปีแล้ว “
ส่วนใหญ่ทำให้เห็นได้ชัดว่าเธอได้ลดสิ่งที่เธอคิดว่าเป็นอายุของเขาไปแล้วสองสามครั้งและตัวเลขที่เธอให้ก็คือหลังจากที่เธอเก็บความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอไม่สนใจข้อเท็จจริงและประเมินอายุด้วยความเห็นอกเห็นใจ
โจวซินเยียนที่ตระหนักถึงจุดนี้ดูเคร่งขรึมยิ่งขึ้น “ผมจะอายุสี่สิบสามปีในปีนี้”
สองสาวตะลึง
หญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บกล่าวด้วยท่าทางตะลึง” ถ้ายังงั้นอายุเขาก็ใกล้ๆกับแดเนียลวอายุสี่สิบสี่ปี”
โจวซินเยียนจ้องมองเธอสองสามวินาทีก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาดัง ๆ” ขอบคุณที่เปรียบเทียบผมกับแดเนียล”
“ยินดี” หญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด
โจวซินเยียนหันกลับมาเช็ดตาและคุยกับดงเฉิน “เณรน้อยเราจะลงไปเดี๋ยวนี้”
“เอาล่ะหมอโจวซินเยียนเรียกอาตมาว่าดงเฉินก็ได้”
“ผมรู้แล้วทำไมคุณถึงพูดเรื่องนี้ต่อไป ลืมมันไปเถอะฉันจะไปเอง… “โจวซินเยียนเดินไปด้านหน้า
ห้านาทีต่อมาเณรน้อยดงเฉินซึ่งกำลังเดินด้วยความเร็วปกติถาม โจวซินเยียนด้วยความอยากรู้อยากเห็นซึ่งมือของเขาพิงกำแพงหิน “หมอโจวซินยียนทำไมคณไม่ขยับล่ะ”
” ฉัน…เพลิดเพลินกับทิวทัศน์ “โจวซินเยียนพูดขณะที่เขาสั่นเล็กน้อยเหมือนประทับใจกับทิวทัศน์ที่สวยงามตรงหน้า
“โอ้” ดงเฉินตอบอย่างเชื่อฟัง “ถ้าอย่างนั้นโยมต้องระวังให้มากขึ้นมีพวกมิจฉาชีพจำนวนในหอสังเกตการณ์ด้านหลัง
โจวซินเยียนตะลึง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมีนักท่องเที่ยวจำนวนมากอยู่ข้างหลังเขาและทุกคนก็ปิดหน้าขณะที่พวกเขาจากไป มีเพียงผู้ที่วางมือบนท้องของพวกเขาเท่านั้นที่จะอยู่และกระโดดลงไปที่ชั้นล่างของหอสังเกตการณ์ที่อยู่ด้านหลัง …
โจวซินเยียนลังเลเล็กน้อยที่จะส่งหญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บไปยังแผนกบริการสุขภาพของจุดท่องเที่ยวแห่งนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีแขนหักเพียงข้างเดียวในจุดท่องเที่ยวขนาดใหญ่เช่นนี้
ตามปกติแล้วโจวซินเยียนไม่สามารถขึ้นกำแพงเมืองจีนได้ เขาไม่ใช่นักท่องเที่ยวที่ออกมาเพื่อท่องเที่ยวเขาเป็นหมอประจำบ้านคนใหม่อายุสี่สิบสามปีชายวัยกลางคนต้องทำงานยี่สิบห้าชั่วโมงเหนื่อยมากทุกวันแม้จะสงสัยในชีวิต แต่ก็ยังกลับบ้านไม่ได้เพราะใหม่ ผู้ป่วยในห้องฉุกเฉินและไม่มีใครรอเขาที่บ้านไม่มีอาหารอื่น ๆ ไม่มีใครสนใจเขาแม้ว่าเขาจะไม่ได้กลับบ้านไม่มีทักษะอยากเรียนรู้ทักษะ แต่มีความสามารถ จำกัด และทำงานให้ยี่สิบปี
ตอนนี้โจวซินเยียนไม่สามารถรับประกันได้ว่าเมื่อเขากลับมาที่โรงพยาบาลในภายหลังเขาจะยังมีโอกาสฝึกฝน ดังนั้นเขาจึงต้องการรอให้ผู้ป่วยเข้ามาอีกสองสามคนเมื่อหลิงรันยังอารมณ์ดี
โจวซินเยียนนั่งยองๆที่ทางเข้ากองบริการสุขภาพในจุดบริการนักท่องเที่ยวและเขาก็รอและรอ …
ในที่สุด…เมื่อใกล้จะถึงวันสิ้นสุดผู้ชายคนหนึ่งก็อุ้มผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นมาแล้วเดินช้าๆที่ละก้าวไปที่โจวซินเยียน
โจวซินเยียนลุกขึ้นยืนทันที ผู้ชายอุ้มผู้หญิงไว้ทางด้านซ้ายหมายความว่าขาขวาหรือแขนขวาของเธออาจเจ็บปวด ชายคนนั้นอุ้มผู้หญิงโดยคุกเข่าหมายความว่าขาของผู้หญิงอาจไม่มีปัญหาใด ๆ และแขนซ้ายของผู้หญิงก็โอบรอบคอของชายคนนั้น ดังนั้นนี่จึงเป็นการฉีกหลักฐานทางอ้อมเพื่อยืนยันข้อสันนิษฐานของเขาจากเมื่อก่อน ร่างกายของผู้หญิงก็สั่นเล็กน้อยและอาจเป็นเพราะความเจ็บปวดจากแรงสั่นสะเทือน …
จากสถานที่ของโจวซินเยียนไม่สามารถมองเห็นแขนขวาของผู้หญิงได้ซึ่งหมายความว่าแขนขวาของเธออาจได้รับบาดเจ็บ
โจวซินเยียนตัดสินใจเดินไปข้างหน้าเพื่อต้อนรับพวกเขา ก่อนอื่นเขารีบเดินกลับไปที่โรงพยาบาลและขอรถเข็นเปิดและผลักไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
หากมีสิ่งใดที่ถือได้ว่าเป็นข้อได้เปรียบเกี่ยวกับโจวซินเยียนพรสวรรค์ที่มีมา แต่กำเนิดของเขาก็คือความสามารถในการใช้อุปกรณ์ทั้งหมดจากโรงพยาบาลอื่นรวมถึงการยืมอุปกรณ์ทุกอย่างเช่นรถเข็นวีลแชร์โดยอยู่ที่นั่นเพียงครึ่งวัน.
โจวซินเยียนแสดงรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาในขณะที่เขาเดินเข้าไปใกล้ผู้ชายที่อุ้มผู้หญิงไว้บนหลังของเขา
ผู้ชายคนนั้นตัวสูงใหญ่ ไม่ชัดเจนเมื่อโจวซินเยียนมองเขาจากระยะไกล แต่เมื่อเขาสังเกตเขาใกล้ ๆ เขาพบว่าต้นขาของเขากว้างกว่าเอวของคนทั่วไป หน้าท้องป่องของโจวซินเยียนอาจกว้างกว่าเส้นผ่านศูนย์กลางของต้นขา แต่ก็ยังทำให้เขารู้สึกกลัวเล็กน้อย
หากผู้ชายที่แข็งแกร่งเช่นนี้ก่อให้เกิดข้อพิพาททางการแพทย์เขาจะไม่สามารถรั้งแขนและขาแบบปกติได้
เมื่อเขามองเขาอย่างระมัดระวังมากขึ้นโจวซินเยียนก็รู้สึกเห็นใจเขาเล็กน้อย ชายที่แข็งแรงคนนี้เริ่มมีอาการขาสั่น แต่ยังไม่ทราบอาการบาดเจ็บของผู้หญิงที่หลัง ถ้าเขาอุ้มผู้หญิงคนนั้นไปตลอดทางจากหอสังเกตการณ์คงเหนื่อยมาก
โจวซินเยียนคิดขณะที่เขาผลักรถเข็นไปข้างหน้า ในเวลานี้ขณะที่ลมพัดก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ
” หวิวหวิว…“
เมื่อ โจวซินเยียนจำเสียงได้และการจ้องมองของเขาก็ได้รับการฝึกฝนที่ด้านหลังของชายคนนั้น
ผู้หญิงคนนั้นที่อยู่บนหลังของผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงที่มีแขนที่บาดเจ็บ เห็นได้ชัดว่าเธอยึดหลังและกำลังขี่ม้าตัวใหญ่
มีคนเห็นเธอจับคอของชายคนนั้นด้วยมือซ้ายในขณะที่เธอวางศูนย์กลางการทรงตัวไปทางซ้ายขณะที่เธอเหวี่ยงแขนขวาไปในอากาศ เธอขยับร่างกายไปข้างหน้าและข้างหลังอย่างต่อเนื่องในขณะที่เธอตบเอวของชายคนนั้น ร่างกายของเธอขยับขึ้นลงในขณะที่เธอยังคงแสดงละครของตัวเอง” หวิว…หวิว…”
ชายคนนั้นเงยคอขึ้นเป็นครั้งคราวเหมือนม้าที่กำลังจะตาย เขาไม่ได้เลียนแบบส่วนของม้าได้ดี แต่เขาสามารถทำหน้าที่ในส่วนที่กำลังจะตายได้เป็นอย่างดี
เมื่อทั้งสองฝ่ายเข้าใกล้มากขึ้นความหวิว ๆ เหล่านั้นก็เริ่มชัดเจนขึ้น
ชายที่ขากว้างเท่าเอวของคน ๆ นั้นมองไปที่โจวซินเยียน “สิ่งที่คุณกำลังมองหาที่?!”
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอับอายความเสียใจความโกรธและความปรารถนาที่จะฆ่าเพื่อทำให้พวกเขาหุบปาก …
ผู้หญิงคนนั้นก็ยกแขนขึ้นราวกับว่าเธอจะเหวี่ยงมันลงเมื่อไหร่ก็ได้และตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง…
โจวซินเยียนก้มศีรษะลงและมองไปที่ขาที่สั่นเทาของเขา จากนั้นเขาก็มองไปที่รถเข็นตรงหน้า ช้าๆอย่าง ช้าๆเขาหมุนรถเข็นไปรอบ ๆ แล้วค่อยๆนั่งลงช้าๆ
จากนั้นโจวซินเยียนขยับล้อด้วยมือของเขาและผลักตัวเองออกไปเพื่อออกจากจุดนั้นให้เร็วที่สุด
เนื่องจากมีคนนั่งลงบนรถวีลแชร์เก่า ๆ จากโรงพยาบาลที่บรรทุกโจวซินเยียนมันจึงทำเสียงกรีดร้องเหมือนจักรยานเก่าที่เก็บไว้ในโรงรถเป็นเวลายี่สิบปีและพยายามหลีกเลี่ยงการถูกไล่ลงโดยรถมอเตอร์ไซค์
* รับสารภาพ. *
* รับสารภาพ. *
รถเข็นพลิกคว่ำบนพื้นเล็ก ๆ และดูมีความสุขมาก
เมื่อได้ยินเสียงหวิวอีกครั้งขณะที่ลมพัดทำให้รถเข็นสั่น