ตอนที่ 1427 เอาแต่ใจ (1) / ตอนที่ 1428 เอาแต่ใจ (2)
ตอนที่ 1427 เอาแต่ใจ (1)
หลังจากจวินอู๋เสียตรวจสอบโฉนดทีละอันแล้ว นางก็ถามเจ้าของร้านอีกสองสามคำถาม เจ้าของร้านคิดว่าจวินอู๋เสียอยากจะถามเรื่องบ้าน คิดไม่ถึงว่าจวินอู๋เสียจะถามเขาว่านางจะหาคนมาสร้างบ้านได้ที่ไหน
คำถามนั่นทำให้เจ้าของร้านตกใจ นายท่านคนนี้เพิ่งจะใช้เงินจำนวนมหาศาลซื้อบ้าน ยังไม่ได้ไปดูบ้านเขาก็คิดจะรื้อบ้านสร้างใหม่แล้วหรือ
“นายท่าน บ้านทุกหลังที่ท่านเลือกนั้น เพิ่งสร้างขึ้นใหม่ปีนี้นะขอรับ ยังใหม่แกะกล่องไม่เคยมีใครอยู่มาก่อน ต้องเสียเงินสร้างใหม่ด้วยหรือขอรับ ทำไม…ท่านไม่ไปลองอยู่ก่อนเล่าขอรับ ถ้ามันไม่เหมาะ จะรื้อตอนนั้นก็ยังไม่สายนะขอรับ” กระทั่งเจ้าของร้านยังรู้สึกเสียดายแทนจวินอู๋เสียที่เพิ่งจะเสียเงินไปสองล้านตำลึงทอง นายท่านคนนี้คิดจะใช้เงินอีกแล้วหรือ
ถึงมีเงินก็ใช่ว่าจะเอาแต่ใจได้นะ มีใครเขาทำลายบ้านเล่นแบบนี้บ้าง
จวินอู๋เสียไม่สนใจคำพูดของเจ้าของร้าน นางเอาทองคำแท่งตบลงบนโต๊ะอีกสองแท่ง
“ถ้าทำได้ก็เอาไป ถ้าทำไม่ได้ ข้าจะไปหาคนอื่น”
“ได้ขอรับ! ได้! ได้! ข้าจะพาท่านไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!” เจ้าของร้านยอมแพ้ และทำตามความต้องการของจวินอู๋เสีย เขาไม่เคยเห็นเศรษฐีคนไหนทำตัวโอ้อวดทุ่มเงินอย่างไม่ใส่ใจแบบนี้มาก่อน
เจ้าของร้านเป็นคนที่มีเส้นสายในเมืองชิงเฟิงอยู่บ้าง จึงไม่ยากที่เขาจะหาช่างก่อสร้างมาได้กลุ่มหนึ่ง
แต่ความต้องการของจวินอู๋เสียก็ไปสุดมาก
นางเรียกร้องทั้งความเร็วและคุณภาพ ภายในเจ็ดวัน บ้านจะต้องถูกรื้อทิ้งทั้งหมด และหอพักจะต้องสร้างแล้วเสร็จ โดยหอแต่ละหลังจะมีถึงเจ็ดชั้น
งานใหญ่แบบนั้นทำให้เจ้าของร้านและช่างก่อสร้างตกตะลึงทันที ความต้องการพวกนั้นน่ากลัวมาก พวกเขาไม่เคยได้ยินใครสั่งอะไรบ้าคลั่งแบบนี้มาก่อน
แต่พอจวินอู๋เสียทำตัวเป็นเศรษฐีผู้ร่ำรวยโยนทองคำแท่งเหมือนโยนก้อนอิฐออกมากองเต็มพื้นอีกครั้ง พวกเขาก็รับงานตามคำเรียกร้องของจวินอู๋เสียทันที
หลังจากรับเงินมัดจำแล้ว คนพวกนั้นก็รีบไปรวบรวมคน เตรียมตัวสำหรับงานใหญ่ เจ้าของร้านเองก็ได้กำไรจากจวินอู๋เสีย จึงหัวเราะอย่างมีความสุข
หลังจากยุ่งอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดจวินอู๋เสียก็กลับไปที่โรงแรม ตอนที่นางกลับไปถึง ท้องฟ้าก็มืดแล้ว เจ้าแมวดำที่อยู่บนไหล่นางก็เริ่มมึนงงจากการที่เจ้านายของมันโปรยทองแท่งไปทั่วตลอดทั้งวัน
ความจริงแล้ว ที่จวินอู๋เสียใช้จ่ายไปในวันนี้ เมื่อคำนวณเทียบกับทรัพย์สมบัติที่พวกเขาได้มาจากสุสานเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิ มันก็แค่ขนเส้นหนึ่งบนหลังวัวเท่านั้น ต่อให้นางใช้จ่ายในอัตรานี้ทุกวันนับจากวันนี้ไป เงินที่พวกเขามีก็มากพอจะให้นางใช้ไปอีกหลายชาติเลยทีเดียว…
จำนวนทองคำแท่งที่จวินอู๋เสียมีในถุงเอกภพของนาง เป็นเพียงเศษเสี้ยวที่หนูนรกคายออกมาเท่านั้น
“คุณหนูใหญ่!” จวินอู๋เสียเพิ่งขึ้นมาชั้นบน นางก็เห็นเยี่ยซาและเยี่ยเม่ยยืนอยู่หน้าประตูห้องของจวินอู๋เย่า สีหน้าของพวกเขาดูไม่ดีนัก
หลังจากโดนจวินอู๋เย่าทำหน้าถมึงทึงใส่ ทั้งสองจึงพากันหางลู่หูตก
เมื่อจวินอู๋เสียเห็นเยี่ยซาและเยี่ยเม่ย นางก็นึกได้ว่าก่อนหน้านี้ได้ลืมพวกเขาไปเสียสนิทเลย นางพยักหน้าให้พวกเขาเล็กน้อย จากนั้นก็ดูเหมือนนางจะนึกอะไรได้ จึงดึงเอาโฉนดบ้านและที่ดินออกมาโยนให้เยี่ยซาและเยี่ยเม่ย
ทั้งสองสับสนกับปึกกระดาษทั้งหมดตรงหน้า พวกเขาหยิบมันขึ้นมาดูและเห็นสิ่งที่เขียนเอาไว้
แต่…
พวกเขาสงสัยมากว่าทำไมจู่ๆ คุณหนูใหญ่ถึงได้สนใจจะซื้อบ้านพวกนี้ แถมยังซื้อมาเสียมากมายในคราวเดียว จะอยู่กันหมดหรือไม่
น่าเสียดายที่เยี่ยซากับเยี่ยเม่ยไม่เคยเห็นการเก็งกำไรอสังหาริมทรัพย์ในช่วงศตวรรษที่ยี่สิบสี่ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงจะคิดว่าจวินอู๋เสียค้นพบวิธีรวยอีกทางแล้ว
ตอนที่ 1428 เอาแต่ใจ (2)
จวินอู๋เสียเพิ่งกลับเข้ามานั่งในห้อง จวินอู๋เย่าก็เดินเข้ามาโดยไม่สนใจจะเคาะประตู
“พบอะไรบ้างหรือไม่” จวินอู๋เย่านั่งลงที่โต๊ะและหันไปมองจวินอู๋เสียที่ยืนอยู่ข้างเตียง กำลังปลดกระดุมเสื้อเตรียมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า
จวินอู๋เสียตัวแข็งทื่อทันที คนคนนั้นนั่งดูอย่างสบายใจ ท่าทางไม่สนใจไยดีเหมือนตัวเองมีสิทธิ์นั่งตรงนั้น
แต่…
นางอยากเปลี่ยนเสื้อผ้า!
จวินอู๋เสียรู้สึกเหม็นตัวเองเต็มที นางอยากแช่ตัวในอ่างน้ำอุ่นๆ และเปลี่ยนไปใส่เสื้อผ้าสะอาดๆ …แต่ใครบางคนก็ไม่ให้นางทำ!
ส่วนตัวน่ะ! รู้จักหรือไม่! สายตาของจวินอู๋เสียแสดงออกอย่างชัดเจนว่าจวินอู๋เย่าทำไม่เหมาะสม และกำลังบอกเป็นนัยให้เขาออกไป แต่จวินอู๋เย่าที่ถูกทิ้งไว้ในโรงแรมตลอดทั้งวันก็ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น เขารินน้ำให้ตัวเอง แล้วนั่งไขว่ห้างอย่างสง่างามอยู่ตรงนั้น ดูท่าทางจะตั้งใจชื่นชม “ภาพที่สวยงาม” ตรงหน้า
จวินอู๋เสียทำหน้าเย็นชาขณะติดกระดุมกลับเข้าที่และนั่งลงตรงข้ามจวินอู๋เย่า ก่อนจะคว้าถ้วยชาที่จวินอู๋เย่าเพิ่งรินมาเทลงคอของตัวเอง
จวินอู๋เย่ามองนางขำๆ แต่ไม่พูดอะไร
จวินอู๋เสียดื่มเสร็จก็เล่าให้จวินอู๋เย่าฟังว่าวันนี้นางเจออะไรบ้าง
“ไผ่ขาว…นั่นคือสมุนไพรที่พบได้ในสามโลกชั้นกลางเท่านั้น ไม่มีในสามโลกเบื้องล่าง แต่พบเห็นได้ทั่วไปในสามโลกชั้นกลาง” จวินอู๋เย่าเอามือเท้าคางมองจวินอู๋เสียที่ทำหน้าเคร่งเครียดจริงจัง
“ข้าไม่คิดว่าลั่วซีเป็นคนของสิบสองตำหนัก ดูสภาพแล้วเขาน่าจะเป็นตัวเบี้ยของสิบสองตำหนักเหมือนคนอื่นๆ และถูกพวกนั้นใช้เป็นเครื่องมือ ผู้บงการตัวจริงยังคงซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ข้ามองไปรอบๆ ระหว่างทางกลับ แต่ก็ไม่เจออะไรเป็นพิเศษ ถ้าคนพวกนั้นไม่ได้อยู่ในเมืองชิงเฟิง ก็ต้องซ่อนตัวอยู่ลึกมาก คงไม่เจอตัวง่ายๆ” จวินอู๋เสียครุ่นคิดมาตลอดทาง นางแน่ใจว่าพวกคนพิษต้องเชื่อมโยงกับเมืองชิงเฟิงในทางใดทางหนึ่งแน่
“อย่างนั้นเสี่ยวเสียเอ๋อร์จะไล่หนูพวกนั้นออกจากรูอย่างไรเล่า” จวินอู๋เย่าถามยิ้มๆ
จวินอู๋เสียก็ไม่ได้คิดจะปกปิดอะไร
“พวกนั้นต้องการให้ผู้ลี้ภัยเข้ามาในเมือง แม้ว่าข้าจะยังไม่แน่ใจว่ามีเหตุผลอะไร แต่สิ่งที่ศัตรูต้องการก็คือสิ่งที่ข้าอยากทำลาย ถ้าแผนของพวกมันพัง พวกหนูก็จะร้อนใจและออกจากรูมาเอง”
การซื้อบ้านเป็นแค่จุดเริ่มต้น นางจะค่อยๆ บดขยี้แผนการของพวกคนร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดหลังเมืองชิงเฟิง และบังคับให้ผู้บงการเผยตัวออกมา!
เมื่อศัตรูแสดงตัวออกมา นั่นก็จะเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการโจมตี
ตอนที่จวินอู๋เสียจัดการกับสิบสองตำหนักในอดีต ส่วนใหญ่นางดำเนินการอย่างลับๆ กับศัตรูที่เห็นได้อย่างชัดเจน ในขณะที่นางซ่อนตัวอยู่ในเงามืด แต่ครั้งนี้นางจะเปลี่ยนวิธีเล่นเกม
นางจะทำลายวิกฤตลงต่อหน้าคนของสิบสองตำหนัก พวกนั้นจะทนไม่ไหวจนต้องกระโจนออกมาอย่างแน่นอน!
“แล้วข้าก็แค่รอดูอย่างนั้นหรือ” จวินอู๋เย่าหัวเราะเบาๆ
“ใช่ แค่รอดู” จวินอู๋เสียเลิกคิ้วเล็กน้อย ดวงตาเย็นชาของนางฉายแววมั่นใจและมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว
คฤหาสน์หลังใหญ่จำนวนมากในเมืองชิงเฟิงถูกขายในคราวเดียว และทั้งหมดรวมอยู่ในพื้นที่เดียวกัน มันจึงดึงดูดความสนใจของผู้ที่อาศัยอยู่ที่นั่นอย่างรวดเร็ว สิ่งที่ทำให้คนพวกนั้นยิ่งงุนงงมากขึ้นไปอีกก็คือ ก่อนที่จะมีใครย้ายเข้ามาในคฤหาสน์ใหม่เอี่ยมพวกนั้น ก็มีบุรุษร่างกำยำกลุ่มหนึ่งเข้ามาทุบทำลายจนราบ และเริ่มสร้างหอพักหลายชั้นขึ้นมาใหม่ทันที
ทันใดนั้น ทุกคนในเมืองชิงเฟิงก็เริ่มสงสัยอย่างมากเกี่ยวกับคนบ้าที่เอาใจแต่สุดๆ ที่รื้อทำลายคฤหาสน์ใหม่ๆ จนเหี้ยนเพื่อสร้างใหม่!
บุรุษร่างกำยำกลุ่มใหญ่รวมตัวกันทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยตลอดทั้งกลางวันและกลางคืน เพื่อสร้างบ้านที่พวกเขาเพิ่งพังลงไปขึ้นมาใหม่อย่างรวดเร็ว!