ถึงแม้ว่านวิยาจะทำกับเธอ ทำเรื่องร้ายกับลูกเธอมากมาย แต่เธอกับลูกก็ยังมีชีวิตรอดอยู่
แต่พ่อของนัทธี กลับเสียไปแล้ว เธอจึงอยากใช้โอกาสที่จะจัดการกับนวิยา ยกให้นัทธีทั้งหมด ให้เขาเป็นคนจัดการ
เขาคือสามีของเธอ การที่เขาจัดการนวิยา ก็เหมือนได้แก้แค้นให้เธอกับลูกเช่นเดียวกัน แล้วเรื่องอะไรจะไม่ทำล่ะ
ทันทีที่นัทธีเห็นสีหน้าของวารุณี เขาก็เข้าใจความหมายของเธอได้ทันที บีบมือของเธอ “ผมเข้าใจแล้ว คุณส่งให้ผม”
วารุณีอืมเพื่อตอบรับ แล้วไปอยู่ด้านข้าง ยืนอยู่กับมารุต
นัทธีไม่ได้เดินไปไหน ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ดวงตาสองข้างมองนวิยาอย่างเย็นชาไร้อารมณ์ “ฉันอยากรู้ เธอฆ่าพ่อแม่ของฉันทำไม พวกเขาไม่ดีกับเธอเหรอ？”
ตอนนี้นวิยาได้ตกอยู่ในสภาวะบ้าคลั่งเป็นที่เรียบร้อย
เมื่อเธอได้ยินคำซักถามจากเขา ก็ราวกับเธอได้ยินเรื่องตลกชุดใหญ่ ยิ้มประชดประชันอย่างออกหน้าออกตา “ดีกับฉันเหรอ？ฮ่าๆๆ แบบพวกเขาเรียกว่าดีกับฉันเหรอ？”
“แล้วยังไง พวกเขาไม่ดีกับเธอเหรอ？” นัทธีเพิ่มเสียงสูง
นวิยาชักสีหน้าไม่พอใจ “ไม่หรอก เขาดีกับฉัน ไม่ใช่แค่ซื้อของให้ฉัน ส่งของขวัญให้ฉัน นั่นไม่เรียกว่าดีกับฉันหรอกนะ นั่นมันส่งของให้หมา ฉันต้องการให้ทำกับฉันดีๆ การที่พวกเขาคิดถึงฉันอย่างเต็มใจ เมื่อฉันต้องการ พวกเขาเติมเต็มฉัน ไม่ใช่การปฏิเสธฉัน！”
เมื่อได้ยินแบบนี้ ทัศนคติของวารุณีและมารุตก็แตกกระจายทันที
“พระเจ้า เธอคิดแบบนี้นี่เอง” มารุตประหลาดใจ
วารุณีเม้มริมฝีปากแดง ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ได้ “ต่อให้เป็นพ่อแม่แท้ๆที่ให้กำเนิดมา ยังไม่ได้ดีกับลูกอย่างสุดใจเสมอไปเลย ที่จะตอบสนองความต้องการทุกอย่างให้กับลูก เธอต้องการให้พ่อแม่สะใภ้ปฏิบัติกับเธอแบบนี้จริงๆสินะ เธอมันบ้าไปแล้วจริงๆ ！”
“แต่ไม่ใช่ เธอไม่ได้แค่บ้า เธอไร้ยางอายด้วย เธอคิดว่าเธอเป็นใครกัน ที่ต้องตอบสนองความต้องการทุกอย่างให้เธอ ประสาท” มารุตมองนวิยาด้วยสายตารังเกียจ
นัทธีเองก็หายจากอาการตกใจ สายตาที่มองนวิยานั้นเต็มไปด้วยความดูถูก “ที่แท้เธอก็คิดแบบนี้สินะ”
“ฉันคิดผิดตรงไหน？ก็ถพวกเขาพูดเอง ว่าอยากได้ลูกสาว เขาก็รับฉันมาเป็นลูกบุญธรรม พวกเขาก็ต้องปฏิบัติกับฉันดีๆ สิ แต่กับแค่ความปรารถนาเล็กๆ พวกเขายังไม่ยอมตอบสนองให้ฉัน แบบนี้ก็เท่ากับปฏิบัติกับฉันไม่ดี แล้วก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะเอาฉันมาเป็นลูกสาว” หน้าอกนวิยามีอาการผัดผันอย่างรุนแรง พูดด้วยดวงตาสีแดงเลือด
นัทธีหรี่ตา “ความปรารถนา？ปรารถนาอะไร？”
“จะมีอะไรล่ะ ก็การเป็นลูกสะใภ้ของพ่อแม่สามีไง แต่งงานกับคุณไง” ด้านหลัง วารุณีอดไม่ได้ที่จะพูดแทรก
ม่านตานัทธีมืดลง แล้วจ้องที่นวิยา มองไปที่ท่าทางงงงันของนวิยา ก็เข้าใจ ว่าที่วารุณีคือเรื่องจริง
“ไร้ยางอายจริงๆ ” นัทธีพูดอย่างไร้ความปราณี
นวิยาราวกับถูกยั่วให้เกิดความโมโห แล้วมองเขาด้วยใบหน้าดุร้าย “ฉันไร้ยางอาย？ฉันก็แค่ไล่ตามสิ่งที่ฉันต้องการ มันผิดอะไร ก็พวกเขาพูดเอง ขอแค่ไม่มากไป ก็ทำได้ทั้งนั้น ฉันแค่อยากแต่งงานกับคุณ อยากเป็นลูกสะใภ้ของพวกเขา ความปรารถนาแค่นี้ไม่มากเกินไปสักหน่อย แต่พวกเขากลับไม่ทำ แล้วยังไง？ก็พวกเขาพูดเองนี่ ในเมื่อพูดแล้ว ไม่ตอบตกลง หรือพวกเขาไม่สมควรตาย？แถมพวกเขายังพูด ว่าตระกูลไชยรัตน์ไม่ต้องการลูกสะใภ้ใจคด หึ ในเมื่อฉันเป็นคนใจคด ถ้าฉันไม่ทำให้พวกเขาสมหวัง ไม่ใช่ทำให้พวกเขาผิดหวังหรือ？”
พูดถึงเท่านี้ นวิยาก็ยิ้มขึ้น “เพราะฉะนั้นพวกเขาก็สมควรแล้ว สมควรโดนฉันวางแผนฆ่าทิ้งซะ ใครใช้ให้พวกเขามาหลอกเล่นแง่กับฉันล่ะ พวกเขาหาเรื่องเอง”
“บ้า บ้าไปแล้วจริงๆ ！” มารุตส่ายหัวพูด “ประธานครับ คุณหญิงครับ ผู้หญิงคนนี้เลวเข้ากระดูกจริงๆ แค่เพราะว่าคุณท่านกับคุณหญิงไม่ตอบตกลง เธอจึงปฏิเสธทุกอย่างที่คุณท่านกับคุณหญิงมอบให้เธอ ร่วมมือกับขงเบ้งฆ่าคุณท่านกับคุณหญิงอย่างโหดเหี้ยม คนแบบนี้ ช่างไร้เหตุผลเสียจริง”
วารุณีพยักหน้าตาม “เธอพูดก็ไม่ผิด แต่เธอไม่ได้ฆ่าแค่พ่อแม่บุญธรรม เธอฆ่าพ่อกับแม่แท้ๆ ของตัวเองด้วย นัทธีไม่เคยรับรู้มาก่อนเลยเหรอ？การตายของประธานธนงค์และภรรยา ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอด้วยเหมือนกัน”
“ดังนั้นนวิยา เธอฆ่าพ่อกับแม่ตัวเองจริงๆ เหรอ？” วารุณีหรี่ตาถามนวิยา
นวิยาหัวเราะคิกคัก เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นและชั่วร้าย ทำให้คนฟังขนลุกไปทั้งตัว “เธอพูดถูก ฉันเป็นคนทำพวกเขาเอง ใครใช้ไปให้รู้ล่ะ ว่าฉันยักยอกเงินกองกลางของบริษัท แก้วสุทธิ กรุ๊ป และจะส่งฉันไปสถานีตำรวจ พวกเขาเป็นพ่อแม่ฉัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะเอาลูกสาวตัวเองเข้าตาราง พวกเขาสมควรตายแล้วล่ะ เป็นพ่อเป็นแม่ พวกเขาไม่เพียงแต่ไม่ปกป้องฉัน ไม่รับผิดแทนฉัน กลับกันอยากจะส่งฉันออกไปอีก จัดการกับพวกถือหุ้น พวกเขาน่ะไม่สมควรเป็นพ่อเป็นแม่ ในเมื่อไม่สมควรเป็นพ่อเป็นแม่แล้ว ก็ไปตายซะ เพราะฉะนั้น ฉันก็เลยวางแผนฆ่าพวกเขาซะ！”
“ซี๊ด……” มารุตสูดหายใจเข้าแบบเย็นชา “พระเจ้า นึกไม่ถึงเลยว่าจะเพราะแบบนี้ เลยจัดการพ่อแม่แท้ๆ ตัวเองจนตาย คนแบบนี้……”
วารุณีเองก็ถูกสิ่งที่นวิยาพูดออกมา ตกใจจนพูดไม่ออกไปพักใหญ่
การที่นวิยาเธอคิดฆ่าพ่อแม่ตัวเอง น่าจะเป็นเพราะเหตุผลอื่น และเหตุผลพวกนั้น ต้องสำคัญกว่านี้
แต่ความจริงกลับไม่ใช่แบบที่เธอคิด สาเหตุที่นวิยาฆ่าพ่อแม่ตัวเอง เพียงเพรราะพ่อแม่ของเธอจะจับเธอส่งตำรวจ！
แต่คิดไปก็เข้าใจได้ เพราะการที่พ่อและแม่ของนัทธีไม่ตกลงให้เธอแต่งงานกับนัทธีนวิยาก็สามารถ ฆ่าพ่อแม่ของนัทธีได้ทันที
ส่วนเพราะความขัดแย้งเล็กน้อย เธอเลยฆ่าพ่อแม่ตัวเอง ก็ไม่น่าแปลก
เพราะนวิยาเป็นคนประเภทที่ ที่ทุกคนต้องปฏิบัติดีกับเธอเท่านั้น ห้ามมีคนทำให้เธอไม่พอใจ ทันทีที่มีคนปฏิบัติดีกับเธอ เกิดปฏิบัติไม่ดีกับเธอขึ้นมา เธอก็จะเกลียดเข้าใส้ อยากให้คนๆนั้นตายไปซะ คิดว่าเป็นแบบนี้ จะทำให้เธอสบายใจ
นวิยาคือปีศาจที่ไร้ความเห็นอกเห็นใจอย่างที่คิดไว้จริงๆ ！
อย่าว่าแต่วารุณีกับมารุตเลย ขนาดนัทธีเองก็อึ้งไปพักใหญ่กว่าจะคืนสติ
เขาอยู่ห้างสรรพสินค้ามาทุกสารทิศ คนที่ไม่เคยเห็น เจอคนทั้งดีและไม่ดีมานักต่อนัก แต่คนที่เลวได้อย่างนวิยา เป็นครั้งแรกที่เธอเจอจริงๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พ่อแม่ของเขา เพียงเพราะไม่สามารถตอบสนองความปรารถนาเพียงอย่างเดียวของนวิยา จึงถูกนวิยาจ้องฆ่า แบบนี้ เขาไม่สามารถที่จะปล่อยวางได้
มองไปที่นัทธีที่มีท่ากลัดกลุ้ม วารุณีรู้สึกเป็นห่วง
“นัทธี”
นัทธีกำมือแน่น ไม่ตอบกลับ
วารุณีรู้ว่าทำไมเขาถึงมีท่าทางแบบนี้ เพราะสิ่งที่นวิยาพูดออกมา มันทำให้รู้สึกช็อกเกินไป เขาไม่สามารถรับได้ชั่วขณะ และเข้าใจได้
“นัทธี พวกเรากลับก่อนเถอะ แล้วค่อยคิดว่าจะจัดการกับนวิยายังไง” วารุณีเดินไปข้างๆ นัทธี พูดเสียงต่ำ
ยังไงซะสิ่งที่ควรจะได้รู้ในตอนนี้ก็รู้หมดแล้ว เรื่องจัดการนวิยา ทำเมื่อไหร่ก็ได้
นัทธีบีบคิ้ว แล้วตกลง
เขาควรที่จะออกไปจากที่นี่ตอนนี้จริงๆ
เขาต้องสงบสติอารมณ์
สองคนหันไปที่ประตู มารุตมองนวิยาอย่างเย็นชา แล้วตามพวกเขาออกไป
นวิยายังคงหัวเราะ หัวเราะและมองตามไปที่แผ่นหลังของพวกเขา
จนแผ่นหลังของพวกเขาหายไปจากประตู จนประตูปิดลงอีกครั้ง เธอที่ยิ้มราวกับเสียสติ ก็ค่อยๆ หยุดลง จากนั้นเธอก็กลายเป็นคนที่ราวกับไร้จิตวิญญาณ นั่งนิ่งอยู่บนเตียง จ้องมองที่พื้น ไม่รู้ว่ากำลังมองดูอะไรอยู่
เธอเหนื่อย เธอเหนื่อยแล้วจริงๆ ！
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอเป็นคนที่มีความคิดหัวรุนแรงมาตลอด ถ้าหากมีใครมาทำให้เธอไม่พอใจ เธอก็จะทำให้คนนั้นตายไปซะ
ตลอดที่ผ่านมา เธอก็ทำแบบนี้มาตลอด พ่อแม่ของนัทธีไม่ทำให้เธอมีความสุข เธอจึงฆ่าพ่อแม่ของนัทธี พ่อแม่ของเธอไม่ทำให้เธอมีความสุข เธอก็ฆ่าพ่อแม่ตัวเองทิ้ง เธอไม่เคยคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นมันผิด
แต่ตอนนี้ ทำไมเธอถึงคิดว่ามันผิดนะ？