บทที่ 605 การต่อสู้แห่งโชคปีศาจ! (2)
“มันเป็นปีศาจน้อยบางตัวมีเรื่องขัดแย้งกับแม่ทัพสวรรค์ มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอันใดกับที่นี่”
“กระบี่ทำลายล้างมนุษย์นี้เกี่ยวข้องกับการฟื้นคืนชีพของเผ่าศักดิ์สิทธิ์ของเรา ในยามนี้ เรามีเวลาอีกเพียงสามร้อยปีเท่านั้น ก่อนที่เราจะประสบความสำเร็จ ดังนั้นเราจะต้องไม่ทำอันใดผิดพลาด!”
“เราแอบทำไปแล้วอย่างลับๆ หากมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น มันก็จะเป็นเพราะความโกลาหลวุ่นวายในดินแดนเทวะอุดร พวกชาวเผ่าเวทยอมรับชะตากรรมของพวกเขาแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องกลัว”
บทสนทนาง่ายๆ ไม่กี่คำ ก็เปิดเผยข้อมูลมากมาย!
ในท้ายที่สุด ก็ยังคงเหลือปีศาจสิบหกตนอยู่เบื้องหลัง ซึ่งปีศาจแต่ละตน ต่างก็นั่งขัดสมาธิอยู่บนแท่นบูชากระดูก และส่วนที่เหลือก็กลับไปยังถ้ำของตน
การต่อสู้เล็กๆ น้อยๆ ข้างต้นนั้น ย่อมไม่คุ้มค่าที่พวกเขาจะเข้าไปแทรกแซง
ในมุมหนึ่งนั้น ร่างจำแลงทั้งสองที่กำลังซ่อนร่างของพวกเขาอยู่นั้น ไม่ได้เปิดเผยตัวตนใดๆ ออกมาเลย…
เวทอำพราง ไม่ได้มีเพียงแต่ชื่อเสียงจอมปลอมไว้แสดงเท่านั้น[1]
หลี่ฉางโซ่วแอบสังเกตสีหน้าท่าทางของร่างจำแลงขององค์เง็กเซียน เมื่อเขาพบว่า จ้าวเต๋อจู้เพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเท่านั้น เขาก็หันไปเพ่งจิตจดจ่อและมุ่งทำงานอยู่กับที่อื่นต่อไป
องค์เง็กเซียนหาใช่มนุษย์ไม่ จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะไร้ปฏิกิริยาใดๆ กับชื่อ ‘กระบี่ทำลายล้างมนุษย์’
หลี่ฉางโซ่วรู้สึกอยากสบถก่นด่าออกมาทันที
ย้อนกลับไปในเวลานั้น เผ่าปีศาจนี้ได้ใช้วิญญาณของเผ่าพันธุ์มนุษย์ในการหล่อหลอมกระบี่เผ่าเวทและสังหารบรรพชนเผ่าเวทไปหลายคน และอยู่ร่วมกับเผ่าพันธุ์มนุษย์นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาตราบจนสิ้นลมหายใจสุดท้าย[2]
บัดนี้ พวกเขากำลังทำเช่นนี้อีกครั้ง พวกเขากำลังใช้วิญญาณของเผ่าเวทเพื่อหลอมกระบี่สังหารมนุษย์!
แล้วข้าควรทำอย่างไรดี? ข้าควรลอบโจมตีถ้ำเมฆไฟหรือไม่?
การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ง่ายเหมือนการทำบุญอีกต่อไป
มนุษย์กับปีศาจอยู่ร่วมกันไม่ได้อย่างแน่นอน!
เว้นแต่การแต่งงานที่สมเหตุสมผลบางอย่างเท่านั้น
เมื่อมองไปที่ “ศึกสู้ครั้งใหญ่” บนภูเขาเหยาเซิง ทหารสวรรค์นับพันนายล้วนปฏิบัติตามบัญชาของ “พี่ชายของเข่อเล่อเอ๋อร์” พวกเขาแต่ละคนต่างหยิบเมล็ดถั่วเซียนสองเมล็ดออกมา และสร้างทหารถั่วเซียนขึ้นมาจำนวนสองพันนาย
ทหารถั่วเซียนสองพันนายตรงเข้าสู่สนามรบ และพุ่งเข้าหาทหารปีศาจที่ราชาปีศาจทั้งสี่เรียกระดมพลมาทันที
ในขณะนั้นเข่อเล่อเอ๋อร์ก็แสดงตามบท นางลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า “ทุกคน พวกเจ้าอย่าทำเช่นนี้ ข้าจะกลับไปก่อน…”
“เทพธิดา ช้าก่อน!”
ปีศาจแรดโบกมือและกล่าวว่า “เด็กๆ จงให้พวกเขาได้เห็นว่า พวกเราแข็งแกร่งเพียงใด! ฆ่า!” โนเวล-พีดีเอฟ
ทันใดนั้น เสียงเขาแตรก็ดังขึ้นกึกก้อง และทหารปีศาจนับพันก็ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า แล้วโจมตีตอบโต้ทหารถั่วเซียน จากนั้น ก็เกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่ขึ้นในระหว่างสวรรค์และปฐพี!
ทว่า…
ทหารปีศาจเหล่านี้ สามารถต่อสู้ไปมาได้กับทหารถั่วที่พลังเวทโปรยถั่วเป็นทหารได้สร้างขึ้น และพวกเขาก็เข่นฆ่ากันเอง แล้วชนะ นี่คือ สิ่งที่หลี่ฉางโซ่วไม่เคยคาดคิดมาก่อน…
นี่คือ ทหารเต๋า!
พวกเขาเป็นเพียงทหารเต๋าที่สามารถทำตามคำสั่งที่จำกัดได้!
เผ่าปีศาจนี้ กำลังพยายามทำให้บรรพชนของพวกมันต้องอับอายหรือไม่?
เป็นเพราะทหารปีศาจกลุ่มนี้อ่อนแอเกินไป หรือเป็นเพราะเขาทำให้ทหารถั่วเซียนแข็งแกร่งมากเกินไป?
หลี่ฉางโซ่วถอนหายใจและคิดว่า… ไม่ว่าอย่างไร เขาก็มักจะรู้สึกว่า เผ่าปีศาจพวกนี้เอาแต่ร้องตะโกนว่า “ฟื้นฟูเผ่าปราชญ์” ต้องมีบางอย่างผิดปกติในโลกบรรพกาล
เขาไม่อาจไม่ระวังได้ และต้องจัดการตอบโต้ข้าศึกอย่างใจเย็น
ทหารปีศาจนั้นดุร้ายและทรงพลังนัก ทหารถั่วเซียนสองพันนายใช้พลังเซียนมากเกินไปจนหมดแรงแล้วในที่สุด ก็ถูกปิดล้อมและกวาดล้าง มีซากศพของทหารปีศาจมากกว่าสองร้อยศพถูกทิ้งไว้บนพื้น และ… ผงถั่วบางส่วนที่ถูกทิ้งไว้บนพื้นเช่นเดียวกัน
เขาไม่ได้ออกรบใดๆ ‘แม่ทัพสวรรค์’ นั้นอยู่บนท้องฟ้า เขามีสีหน้าเศร้าหมองในขณะที่ก่นด่าออกมาว่า “เล่อเอ๋อร์ อย่าดื้อรั้น! เจ้าสมคบคิดกับพวกปีศาจและท้าทาย ไม่เชื่อฟังศาลสวรรค์ บัดนี้ เจ้าได้ก้าวไปบนเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับคืนได้อีกแล้ว!”
เข่อเล่อเอ๋อร์ร้องตะโกนว่า “พี่ชาย ข้าจะกลับไปกับท่านเดี๋ยวนี้ อย่าเข่นฆ่ากันอีกเลย!”
ในขณะนั้น เข่อเล่อเอ๋อร์กำลังจะบินขึ้นไป ทว่าทันใดนั้น ราชาปีศาจแห่งภูเขาเหยาเซิงทั้งสี่ ก็ออกโจมตีพร้อมกัน และนำกองกำลังของพวกมันทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า
และก่อนที่ทั้งสองฝ่ายจะทันได้ต่อสู้กัน เหล่าทหารสวรรค์ทั้งหมดก็ถอนทัพ และถอยกลับออกไปจากหมู่เมฆของพวกเขาอย่างรวดเร็ว!
ในช่วงเวลาหนึ่งนั้น เหล่าสัตว์ปีศาจก็กำลังตะโกนและร้องคำรามเต็มไปทั่วภูเขาเหยาเซิง พวกมันหัวเราะเยาะเย้ยในความเปราะบางของบรรดาทหารและแม่ทัพสวรรค์ที่ไม่อาจต้านทานการโจมตีได้ในคราวเดียว
“ท่านแม่ทัพ! บางที พวกเราอาจต่อสู้ได้ด้วยค่ายกลต่อสู้!”
ในระหว่างทางกลับไปยังศาลสวรรค์ หัวหน้าทหารสวรรค์บันดาลโทสะและเริ่มจะขอต่อสู้ ในขณะนั้น ทหารสวรรค์ทั้งหมดล้วนมองไปที่ ‘แม่ทัพสวรรค์’ ที่พวกเขารู้สึกแปลกหน้าและไม่คุ้นเคยผู้นี้อย่างร้อนรนกระตือรือร้น
“ไม่ต้องกังวล ราชาปีศาจที่อยู่ในอีกฝ่ายหนึ่งนั้น ทรงพลังแข็งแกร่งมากเป็นพิเศษ หากเราต่อสู้กับพวกมันตรงๆ อย่างวู่วาม ก็รังแต่จะเพิ่มการบาดเจ็บล้มตายให้เรามากขึ้นโดยเปล่าประโยชน์”
“แม่ทัพสวรรค์” กล่าวบางอย่างออกมาเบาๆ ก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่น และเสียงนั้นก็แผ่กระจายออกไปนับพันลี้
หลี่ฉางโซ่วร้องตะโกนว่า “เหล่าปีศาจทั้งหมดในภูเขาเหยาเซิง วันนี้ พวกเจ้าได้ละเมิดกฎของสวรรค์แล้วด้วยการโจมตีและสังหารทหารสวรรค์อย่างเปิดเผย!
พรุ่งนี้ข้าจะกลับมาปราบพวกเจ้าอีกครั้ง และจะให้พวกเจ้าต้องชดใช้ด้วยเลือดของพวกเจ้าอย่างแน่นอน! ”
กล่าวจบ หลี่ฉางโซ่วก็รีบออกจากขอบฟ้าไกลไปพร้อมกับทหารสวรรค์นับพัน ทำให้เหล่าทหารสวรรค์หลายคนล้วนมีสีหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำและรู้สึกหดหู่ใจ…
บัดนั้น ราชาปีศาจแห่งภูเขาเหยาเซิงทั้งสี่ ต่างก็มีกำลังใจฮึกเหิม และเหล่าปีศาจก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น และร้องโหยหวนออกมาอย่างต่อเนื่องตลอดเวลา
ดุจฟ้าหลังฝนนับจากสมัยโบราณ!
พวกเขา เผ่าปีศาจทำได้อีกครั้ง!
หลังจากนั้น เข่อเล่อเอ๋อร์ก็เริ่มเกลี้ยกล่อมให้นางจากไปด้วยตัวเอง ทว่าราชาปีศาจทั้งสี่ ต่างก็ร่วมมือกันและทิ้งนางเอาไว้เบื้องหลัง พวกมันขอให้นางรักษาอาการบาดเจ็บ พักฟื้นและฝึกบำเพ็ญอยู่ที่นี่ ต่อให้ฟ้าจะถล่ม แผ่นดินทลายลงมา พวกมันก็ยังจะยืนหยัดแบกรับมันเอาไว้เพื่อนาง
ราชาปีศาจทั้งสี่เหล่านี้หาได้โง่เขลาไม่ พวกเขารู้ว่าหลังจากต่อสู้กับทหารสวรรค์ในครั้งนี้ ทหารสวรรค์ย่อมจะมามากขึ้นอีกในวันพรุ่งนี้
พวกมันจึงได้เรียกราชาปีศาจอีกสองตนมาในชั่วข้ามคืน รวมทั้งสหายปีศาจที่พวกมันเคยทำร้ายทุบตีมาก่อนหน้านี้ด้วย และบัดนี้ มหาราชาปีศาจทั้งหกก็รวบรวมทหารปีศาจนับหมื่นเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ครั้งใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้นครั้งต่อไป
เวลาเดียวกัน พวกมันก็ได้ส่งข่าวชัยชนะอันยิ่งใหญ่ของพวกมันที่อยู่เหนือทหารสวรรค์ไปยังเผ่าปีศาจที่พวกมันคุ้นเคย…
ในวันที่สอง ทหารสวรรค์และแม่ทัพสวรรค์กลับมาอีก ครั้งนี้มีกำลังพลหนึ่งหมื่นนาย เมื่อพวกเขาเผชิญหน้ากัน พวกเขาก็ใช้เวทโปรยถั่วเป็นทหารเพื่อลงมือโจมตีภูเขาเหยาเซิงทันที
เผ่าปีศาจแห่งภูเขาเหยาเซิงตอบโต้กลับและต่อสู้กับบรรดาทหารถั่วเซียนอย่างโกลาหล และในที่สุดพวกมันก็คว้าชัยชนะครั้งใหญ่ได้อีกครั้งเมื่อพลังเซียนของทหารถั่วเซียนหมดลง!
………………………………………………………………..
[1] หมายถึง มีคุณภาพยอดเยี่ยมสมกับชื่อเสียงที่เลื่องลือ
[2] หมายถึง ตลอดชีวิต ตลอดไป