บทที่ 720 ไม่ใช่คนดี
บทที่ 720 ไม่ใช่คนดี
หลังจากที่มามาเหลิ่งพูดจบ นางก็กระแทกหน้าผากของนางลงบนก้อนอิฐจนส่งเสียงดังตึง ๆ
หลิวเทียนฉือเห็นว่าวิญญาณสามดวงที่หวาดกลัวของมามาเหลิ่งได้สูญเสียวิญญาณไปสองดวง นางก็รู้สึกมีความสุข หากแต่ไม่ได้แสดงสีหน้าใด ๆ กลับมีเพียงความรู้สึกเศร้าและสะเทือนใจแทน
นางก้าวไปข้างหน้าก้มลงและกำลังจะช่วยมามาเหลิ่งด้วยมือของนางเอง มามาเหลิ่งคิดไว้แล้วว่าหลิวเทียนฉือจะมาช่วยตนด้วยมือของนางเองจริง ๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าคนที่ช่วยพยุงนาง แท้จริงแล้วคือหลิวเทียนฉือ มามาเหลิ่งก็ทรุดตัวลงคุกเข่าลงและพึมพำ “คุณหนูหลิวมีสถานะสูงกว่าข้านัก ทาสชราคนนี้กล้าดีอย่างไรให้คุณหนูมาช่วย ทาสชราคนนี้มีความผิด ทาสชราคนนี้มีความผิด!”
จากนั้นหลิวเทียนฉือส่งสายตา และเสี่ยวเถาก็ก้าวไปข้างหน้าทันทีเพื่อช่วยมามาเหลิ่ง และพูดอย่างปลอบโยนว่า “อย่ากลัวไปเลยมามาเหลิ่ง คุณหนูของข้าใจดี และมามาเหลิ่งก็คอยอยู่เคียงข้างฮูหยิน จะโทษมามาเหลิ่งได้อย่างไร!”
หลิวเทียนฉือพยักหน้าและพูดเบา ๆ “รีบลุกขึ้นเร็ว ไม่มีใครดูแลฮูหยิน มามาเหลิ่งรีบไปเถอะ! และฝากไปบอกฮูหยินทีว่าหลังจากที่ฮูหยินหายดีแล้ว ข้าจะไปเยี่ยมทันที!”
ดวงตาของหลิวเทียนฉือดูเศร้าสร้อยและเต็มไปด้วยความเสียใจที่ไม่สามารถไปปรนนิบัตินางข้างเตียงได้
มามาเหลิ่งจะเต็มใจดูการแสดงของหลิวเทียนฉือต่อไปได้อย่างไร นางรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นออกจากห้องราวกับกำลังหนีผีที่ไล่ตามนาง
เมื่อเห็นว่ามามาเหลิ่งจากไปอย่างไร้ร่องรอย
หลิวเทียนฉือก็ชำเลืองมองที่เสี่ยวเถา เสี่ยวเถาเข้าใจทันทีจึงเดินออกไปนอกบ้านและพูดกับสาวรับใช้ว่า “คุณหนูง่วงนอนแล้ว พวกเจ้าไปเถอะ อย่าเข้ามารบกวนนาง”
จากนั้นก็เห็นสาวใช้เหล่านั้นคำนับและเดินออกไป แม้แต่คนที่อยู่ในสวนก็ออกไปจนหมด
สาวใช้เหล่านี้ล้วนมาจากตระกูลเจียง ใครจะรู้ว่าฮูหยินเจียงส่งพวกเขามาสอดแนมนางหรือไม่!
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในบ้าน เสี่ยวเถาจึงปิดประตูด้วยความมั่นใจ และเมื่อหันหน้าไปก็เห็นว่าคุณหนูกำลังดูเครื่องประดับอย่างพึงพอใจ ความเศร้าและการตำหนิตัวเองอยู่ที่ไหนในตอนนี้
เสี่ยวเถามาที่ด้านข้างของหลิวเทียนฉือและพูดอย่างมีชัย “คุณหนู เห็นหรือไม่ว่าเมื่อครู่หญิงชราคนนั้นวิ่งราวกับมีผีไล่ตาม ไม่ต้องพูดถึงว่ามันตลกแค่ไหน!”
หลิวเทียนฉือมองดูเครื่องประดับที่อยู่ตรงหน้าอย่างระมัดระวัง
เครื่องประดับชุดนั้นทำจากมรกต ฝีมือประณีต รูปแบบแปลกใหม่ และคุณภาพสูง มันสวยงามสะดุดตาตั้งแต่แรกเห็น
มีเครื่องประดับที่ทำจากทองอีกชุดหนึ่งอยู่ข้าง ๆ กันซึ่งมีค่ามากยิ่งกว่า
แม้ว่ามันจะค่อนข้างเรียบง่าย แต่ก็มีราคาแพง ถ้าคุณหนูไม่ชอบก็สามารถขายทิ้งได้
หลังจากได้ยินคำพูดของเสี่ยวเถาแล้ว หลิวเทียนฉือก็เหลือบไปมองนาง เสี่ยวเถาที่กำลังพูดพล่อยก็หยุดพูดทันที
“ทำไมฮูหยินเจียงถึงล้มป่วยกะทันหันนัก? ข้าเกรงว่านางจะได้รับใบเรียกเก็บเงินจากทั้งสองร้าน และนางก็โกรธจนลุกจากเตียงไม่ได้!” หลิวเทียนฉือยิ้ม นางถือทองและหยกเดินไปมา
เมื่อเห็นคุณหนูของนางยิ้มแย้มมีความสุข เสี่ยวเถาก็พูดอย่างมีความสุขเช่นกันว่า “ข้าเดาว่ามันอาจจะจริงก็ได้!”
เมื่อมองดูเครื่องประดับมากมาย โดยเฉพาะเครื่องประดับทองคำเพียงอย่างเดียวอาจมีราคาหลายพันตำลึงเงิน
นอกจากนี้ยังมีผ้าไหมสีเลือด ซึ่งมีราคาถึงสองพันตำลึงเงิน สองสิ่งนี้รวมกันย่อมมีราคาหลายพันตำลึงเงิน มันมากเสียจนทำให้ฮูหยินเจียงโกรธจนกระอักเลือด!
หลิวเทียนฉือยิ้มกว้างราวดอกไม้บาน “เสี่ยวเถา วันนี้ไม่ต้องเจอผู้หญิงคนนั้นแล้ว เราออกไปเดินเล่นกันดีหรือไม่ แม้ว่าเมืองหลิวเจียแห่งนี้จะห่างไกล แต่ก็มีทิวทัศน์ที่สวยงามกว่าเมืองหลวง!”
เสี่ยวเถาแตะถุงผ้าของนางและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นว่าคุณหนูหยิบหมวกออกมาแล้ว เสี่ยวเถาก็ทำได้เพียงกลืนคำพูดของนางลงไป การไม่ไว้หน้าของคุณหนูเป็นสิ่งที่ไม่ดี
หลังจากจัดแจงเรียบร้อย ทั้งสองคนก็ไม่พูดถึงฮูหยินเจียงอีก พวกนางพาทหารยามสองคนที่รู้ศิลปะการต่อสู้มาจากเมืองหลวงและออกไปข้างนอกทันที
เมื่อมามาเหลิ่งวิ่งออกจากสวน นางก็คิดว่าไม่น่าเอาตัวไปเกี่ยวข้องเลย
มามาเหลิ่งซ่อนตัวอยู่ที่มุมต้นไม้ใหญ่ นางยืนพิงต้นไม้แล้วหอบหายใจอย่างหนัก เมื่อกลับมารู้สึกตัวก็รู้ว่าตนเองหวาดกลัวผู้หญิงคนนี้
มามาเหลิ่งอดไม่ได้ที่จะตกใจกลัว เมื่อครู่นางเห็นความเย็นชาในดวงตาของเด็กสาวคนนี้อย่างชัดเจน
ดูไม่ออกเลยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเพียงลูกสาวของอนุ แต่ความเย็นยะเยือกรอบตัวนางเย็นไปถึงปลายเท้า!
มามาเหลิ่งอยู่ในตระกูลเจียงมาหลายปีแล้ว และมีสาวรับใช้นับไม่ถ้วนที่ติดตามฮูหยิน แต่นางก็ยังผูกขาดความไว้วางใจและความรักของฮูหยินมาหลายปี นางเป็นคนใกล้ชิดของฮูหยินเจียงและไม่มีวิธีใดเลยที่จะทำไม่สำเร็จ
พูดตามเหตุผล มามาเหลิ่งยังเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้ นางคุ้นเคยกับพายุใหญ่เช่นนี้ แต่วันนี้นางเกือบล้มลงด้วยน้ำมือของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
มามาเหลิ่งตกใจมาก ทันทีที่นางสงบลงก็เห็นหลิวเทียนฉือและคนรับใช้สี่คนเดินออกไปนอกลาน
มามาเหลิ่งตื่นตระหนก จึงไปหลบหลังต้นไม้และไม่กล้าโผล่หน้าออกมา ดูจากเส้นทางแล้ว นางคงจะออกจากบ้าน!
พวกนางกำลังทำอะไร? มามาเหลิ่งสงสัยมาก แต่ไม่กล้าตามไปข้างหลังเพื่อหาคำตอบ นางทำได้เพียงรอจนกว่าคนเหล่านั้นจะหายไปจากสายตา จากนั้นนางก็ออกมาจากหลังต้นไม้แล้ววิ่งกลับไปที่ห้องของฮูหยินเจียง
ท่าทางลุกลี้ลุกลนราวกับเห็นผี
ฮูหยินเจียงรู้สึกอึดอัดมากอยู่แล้ว แต่เมื่นางเห็นใบหน้าที่ยุ่งเหยิงของมามาเหลิ่ง นางก็ยิ่งรำคาญ “ทำไม เจ้าเห็นผีอย่างนั้นหรือ? เจ้าดูเหมือนคนตาย เจ้าทำอะไรอยู่กัน!”
ฮูหยินเจียงสบถออกมา ซึ่งนั่นทำให้มามาเหลิ่งตกใจอีกครั้ง นางคุกเข่าลงพร้อมกับพูดตะกุกตะกัก “ฮูหยิน ฮูหยิน… ข้า… ข้า…”
“มัวข้า ๆ อะไรอยู่เล่า! หากไม่มีเรื่องอะไรก็ออกไปเสีย มันขวางหูขวางตาข้า!” ฮูหยินเจียงรู้สึกเจ็บปวดกับหลิวเทียนฉือ เมื่อเผชิญหน้ากับมามาเหลิ่งที่คอยปรนนิบัตินางมาเป็นเวลาหลายสิบปี ไม่มีคำพูดที่ดีออกจากปากของนางเลย
มามาเหลิ่งรู้สึกละอายใจเล็กน้อย นางคุกเข่าลงกับพื้นและก้มศีรษะลง พลางพูดอย่างรวดเร็วว่า “ฮูหยิน คุณหนูหลิวไม่ใช่คนดี! เมื่อครู่ข้าตกใจแทบตาย!”