ลี่จุนถิงยังไม่ทันเปิดปากพูด หลันเยว่เฉินก็ทำแผลให้เขาเสร็จแล้ว
“เสร็จแล้ว ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เลือดหยุดไหลแล้ว มันเป็นแผลภายนอกทั้งนั้น วันนี้ห้ามโดนน้ำนะ แล้วมาทำแผลทุกวันก็พอแล้ว”
เจียงหยุนเอ๋อตรวจดูอย่างละเอียดเล็กน้อย “หมอหลัน ไม่มีปัญหาอื่นแล้วใช่ไหม？มันเป็นแผลภายนอกหมดเลยใช่ไหม？”
“พี่สะใภ้ คุณวางใจเถอะ มีแต่แผลภายนอกจริงๆ ประธานลี่มีฝีมือขนาดนั้น ไม่มีทางบาดเจ็บง่ายๆ หรอก”
หลันเยว่เฉินเก็บกล่องยาจนเสร็จ เอามันกลับเข้าที่ จากนั้นก็บอกลา
“ทำไมจะไปเลยล่ะ เยว่เฉินอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิ” โม่เสี่ยวฮุ่ยรั้งเอาไว้
“ไม่ล่ะ คุณป้า ที่โรงพยาบาลยังมีเรื่องต้องทำอีก เดี๋ยวเอาไว้มีเวลาแล้วจะกลับมากินข้าวด้วยนะ ถึงตอนนั้นคุณไล่ฉันก็ไม่ไปหรอกนะ”
คนเหล่านั้นก็ไม่ได้รั้งต่อ ลี่จุนถิงเพิ่งจะทำแผลเสร็จ หลันเยว่เฉินก็ไม่ให้เขาขยับ เจียงหยุนเอ๋อส่งหลันเยว่เฉินกลับไปด้วยตัวเอง ก่อนจะขอบคุณเขาไม่หยุด
หลันเยว่เฉินไปไม่นาน ถวนจื่อก็กลับมาจากเลิกเรียน ในตอนนี้ลี่จุนถิงกลับเข้าไปในห้องตั้งนานแล้ว แล้วให้เจียงหยุนเอ๋อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา
ลี่จุนถิงต่อยตีอยู่ข้างนอกมาทั้งวัน เสื้อผ้าเลอะเทอะหมด เขากลัวว่าถวนจื่อกลับมาเห็นแล้วจะเป็นห่วง หลังจากที่หลันเยว่เฉินไปแล้ว ก็รีบจูงเจียงหยุนเอ๋อกลับเข้าไปในห้องนอน
เสื้อเชิ้ตของลี่จุนถิงนั้นราบติดไปกับตัว แขนของเขานั้นทำแผลหลายที่ เจียงหยุนเอ๋อกลัวว่าจะไปโดยแผลของเขาถ้าถอดลงด้านล่าง ดังนั้นเลยเอากรรไกรมา แล้วก็ตัดเสื้อของเขาออก
หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อตัดจนเสร็จ ก็เห็นเพียงผ้าที่ร่วงหล่นอยู่บนพื้น ลี่จุนถิงเห็นเสื้อของตัวเองกลายเป็นแบบนี้ภายในไม่กี่นาที ก็ถอนหายใจออกมา
“หยุนเอ๋อ นี่เป็นเสื้อที่คุณซื้อให้ฉันเลยนะ คุณตัดมันได้ลงคอเหรอ？”
“ฉันไม่ได้ซื้อให้คุณแค่ชุดเดียวสักหน่อย คุณใส่ตัวอื่นก็ได้แล้วล่ะ”
เพราะตอนนี้ลี่จุนถิงยังอาบน้ำไม่ได้ แต่ว่าลี่จุนถิงก็รู้สึกว่ามันสกปรกจนอึดอัด เจียงหยุนเอ๋อเลยทำได้เพียงเอาผ้าขนหนูมาเช็ดให้เขา
“แต่ว่าตัวนี้เป็นตัวแรกที่คุณซื้อให้ฉัน” ลี่จุนถิงคิดๆ ไปก็รู้สึกเจ็บปวด ถ้ารู้เร็วกว่านี้จะไม่ใส่ชุดตามที่เจียงหยุนเอ๋อบอก
“โอเคๆ โทษฉันเลย วันนี้ตอนเช้าฉันไม่ควรให้คุณใส่ชุดนี้ จากนี้ฉันจะไม่จัดชุดให้คุณแล้ว”
เจียงหยุนเอ๋อเช็ดตัวเขาอย่างตั้งใจ เขาไม่เพียงแค่ขยับไปมา แต่ยังจับชุดเล่นไปมาอีก
อันที่จริง ลี่จุนถิงเองก็ไม่อยากขยับมาก ถ้าเกิดเขานั่งอยู่นิ่งๆ ความรู้สึกที่สัมผัสบนตัวมันจะชัดเจนมากกว่านี้
มือของเจียงหยุนเอ๋อไปโดนผิวของลี่จุนถิงบ้างในบางที มันเย็นๆ และสบายเป็นอย่างมาก แต่ว่าหลังจากที่รู้สึกเย็นแล้วก็ร้อนขึ้นมา วันนี้เจียงหยุนเอ๋อใส่ชุดอยู่บ้านที่คอเสื้อค่อนข้างกว้าง พอเขาก้มหัวลงก็มองเห็นข้างในแล้ว
เมื่อทั้งสองมาอยู่ด้วยกัน ลี่จุนถิงก็คิดไม่ซื่อขึ้นมา ก็มักจะคิดถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นมา เพื่อเปลี่ยนความสนใจของตัวเอง เขาเลยต้องขยับตัวไปมา แล้วพูดสิ่งที่ไม่มีประโยชน์กับเจียงหยุนเอ๋อ
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อช่วยเขาเช็ดตัว ลี่จุนถิงยังพอทนได้ แต่ว่าเมื่อเจียงหยุนเอ๋อปลดเข็มขัดของชุดสูทของลี่จุนถิง ลมหายใจของลี่จุนถิงก็หนักขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้คิดอะไรมาก เธอแค่อยากจะทำให้ร่างกายของลี่จุนถิงสะอาด ดังนั้นเลยแกะเข็มขัดของลี่จุนถิงออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ
เธอเพิ่งจะแกะออกได้ครึ่งเดียว ลี่จุนถิงก็จับมือของเธอเอาไว้ เจียงหยุนเอ๋อไม่เข้าใจเลย เลยเงยหน้าขึ้นมามองลี่จุนถิง
ลี่จุนถิงมองแววตาสุกใสของเจียงหยุนเอ๋อ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงอย่างไม่รู้ตัว “หยุนเอ๋อ เดี๋ยวที่เหลือฉันทำเองดีกว่า”
“ห๊ะ？ทำไมล่ะ？คุณเจ็บเหรอ？” เจียงหยุนเอ๋อไม่เข้าใจเลย เธอคิดว่าตัวเองทำไม่ได้ใช้แรงมากเกินไปแล้วนะ
“ไม่ใช่ แต่คุณทำตรงนั้นแล้วฉันจะมีอารมณ์เอานะ”
ลี่จุนถิงเห็นท่าทีลังเลของเจียงหยุนเอ๋อ ก็อดไม่ได้ที่จะก้มหัวลงขบใบหูของเธอ จากนั้นก็กระซิบข้างหูของเจียงหยุนเอ๋อด้วยคำพูดนี้เบาๆ
เจียงหยุนเอ๋อถูกกัดเจ็บ เลยร้อง “โอ๊ย” ออกมาเบาๆ จากนั้นเมื่อได้ยินคำพูดของลี่จุนถิง ก็หน้าแดงขึ้นมา ก่อนจะดึงมือของตัวเองออกจากมือของลี่จุนถิง แล้วก็ถอยออกมา
เจียงหยุนเอ๋อหยิบผ้าขนหนูข้างๆ มาโยนลงบนตัวของลี่จุนถิง พลางพึมพำเสียงเบา “หน้าไม่อาย” ก่อนจะหันหัวเดินออกจากห้องไป
เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อเดินออกไปด้วยใบหน้าสีแดง ลี่จุนถิงก็ก้มหัวลงยิ้มเล็กน้อย ถ้าเกิดเจียงหยุนเอ๋อเห็นรอยยิ้มนี้ของลี่จุนถิง คงจะหนาวไปจนถึงกระดูกดำแน่นอน
หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อวิ่งออกไป ก็ใช้เวลาที่ห้องรับแขกไม่มีใครอยู่ เลยไปใช้ห้องน้ำส่วนรวมที่ชั้นหนึ่ง เธอเห็นตัวเองที่หน้าแดงอยู่ในกระจก เลยด่าตัวเองในใจ
“เจียงหยุนเอ๋อคุณนี่มันน่าผิดหวังจริงๆ เลย มีลูกถึงสองคนแล้ว เขาหยอกนิดเดียวทำไมต้องเขินขนาดนั้นด้วย！”
เจียงหยุนเอ๋อด่าตัวเอง ก็คิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ความร้อนบนใบหน้ายังไม่ทันหายไป ก็กลับขึ้นมาอีก เจียงหยุนเอ๋อเลยใช้น้ำเย็นตบหน้าตัวเองอยู่หลายครั้ง
เจียงหยุนเอ๋อเพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นโม่เสี่ยวฮุ่ยที่เพิ่งรับถวนจื่อกลับมา เมื่อโม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นเธอออกมาจากห้องน้ำส่วนรวม ก็งงเป็นอย่างมาก
“หยุนเอ๋อ คุณไม่ได้ช่วยลี่จุนถิงเปลี่ยนชุดอยู่ในห้องนอนเหรอ？เปลี่ยนเสร็จเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ？”
“ห๊ะ เปลี่ยนเสร็จแล้ว เขากำลังใช้ห้องน้ำ ฉันเลยลงมา”
เจียงหยุนเอ๋อหน้าแดง พลางพูดติดขัดๆ
เมื่อโม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นท่าทีของเธอเป็นแบบนี้ ก็ยิ้มขึ้นมา ก่อนจะตบมือของเจียงหยุนเอ๋อ “ฉันเข้าใจ”
ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อเพิ่งจะหายร้อน ก็กลับขึ้นมาอีก ถวนจื่อกอดขาของเธอ พลางจ้องเธอ
“หม่ามี๊ หน้าของหม่ามี๊แดงขนาดนั้นได้อย่างไร？เป็นไข้เหรอ？”
ถวนจื่อพูดไป ก็จับมือของเจียงหยุนเอ๋อ เพื่อให้เธอนั่งยองลงมา เพราะอยากจะจับหน้าผากของเธอ
เจียงหยุนเอ๋อไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เลยนั่งยองลงไปลูบหัวของถวนจื่อ “ถวนจื่อ แม่ไม่ได้ไข้ขึ้น เพียแต่ในห้องมันร้อนเกินไปน่ะ ดังนั้นแม่เลยหน้าแดงเล็กน้อย”
ถวนจื่อลูบหน้าผากของเจียงหยุนเอ๋ออย่างไม่วางใจ ก่อนจะมาจับหน้าผากของตัวเอง พลางพยักหน้า “อือ หม่ามี๊ เข้าใจแล้วล่ะ”
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อลุกขึ้นมา ก็คิดว่าเดี๋ยวจะต้องไปเตือนลี่จุนถิงหน่อยแล้วว่าจากนี้ห้ามมาหยอกเธอแบบนี้อีก
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อพาถวนจื่อไปเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้าน ลี่จุนถิงก็นั่งอยู่ในห้องรับแขกพอดี
ถวนจื่อเห็นลี่จุนถิงปุ๊บ ก็รีบวิ่งไปหาลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋ออยากจะห้ามไว้ แต่เขาก็วิ่งไปแล้ว
ยังดี ที่ลี่จุนถิงอุ้มกุ่นกุ่นเจ้าน้อยอยู่ในอ้อมกอด ถวนจื่อเลยไม่ได้กระโจนเข้าไป คนที่ยืนอยู่ด้านหลังของถวนจื่ออย่างเจียงหยุนเอ๋อก็โล่งใจไป
เจียงหยุนเอ๋อมองลี่จุนถิงที่อุ้มกุ่นกุ่นเจ้าน้อยโดดไปมาอยู่ ก็กลัวว่าแขนของเขาจะเจ็บ ลี่จุนถิงเห็นแววตาเป็นห่วงของเจียงหยุนเอ๋อ ก็วางกุ่นกุ่นเจ้าน้อยลง ก่อนจะอุ้มดีๆ แล้วเล่นกับถวนจื่อ
เจียงหยุนเอ๋อเดินไป จากนั้นก็อุ้มกุ่นกุ่นเจ้าน้อยมา “ให้ฉันเถอะ”
ลี่จุนถิงรู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อเป็นห่วงตัวเอง เลยเอากุ่นกุ่นเจ้าน้อยให้เธอ จากนั้นก็จับเจียงหยุนเอ๋อที่นั่งอยู่มาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง