EP 703
By loop
“มันเป็นภารกิจที่คล้ายกัน” หลิงรันถอนหายใจในรถของเขาขณะที่เหยียบคันเร่ง จนเครื่องยนต์ของรถคัน เล็กๆส่งเสียงดัง และแซงมอเตอร์ไซค์ไปตามถนนได้อย่างง่ายดาย
เมื่อเขากลับถึงบ้าน ยังไม่ถึงเวลารับประทานอาหารกลางวัน ไม่รวมเวลาเดินทาง หลิงรันใช้เวลาเพียงครึ่งเช้าในที่ทํางานเพื่อออกรอบวอร์ด
“ด้วยเตียงที่ว่างเปล่าจํานวนมาก ฉันจึงไม่ได้รับหีบสมบัติขั้นพื้นฐานด้วยความจริงใจของผู้ป่วยจํานวนมาก” หลิงรันสรุป เขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว จากนั้นเขาก็ล้มตัวลงบนเก้าอี้เอนกายแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา
ตอนนี้หลิงรันเข้าใจดีว่าทําไมหมอโจวถึงขี้เกียจ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาสนใจที่จะเป็นหมอมากกว่า เขาคิดว่าการนอนทั้งวันและเล่นเกมก็เป็นวิถีชีวิตที่ดีเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาอยู่ที่บ้าน การเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตดี และภายในก็อบอุ่น
“หลิงรัน วันนี้คุณไม่มีการผ่าตัดเหรอ?” หมอจียงที่กําลังทําการคลินิกอยู่ในห้องให้คําปรึกษา เพิ่งจะรู้สึกถึงชีพจรของหญิงชรา เขาล้อหลิงรันขณะที่เขาเขียนใบสั่งยาให้ผู้ป่วย
“วันนี้ผมจะพักสักหน่อย” หลิงรันพูดอย่างแน่วแน่
แม้ว่าเขาจะใช้แผ่นแปะบรรเทาปวดบนร่างกายของเขา เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่เขาใช้ หลิงรันจึงตัดสินใจที่จะดําเนินการต่างๆ ช้าๆ เพื่อไม่ให้สุขภาพของเขาได้รับผลกระทบ
มีเพียงแพทย์เท่านั้นที่รู้ว่าร่างกายมนุษย์บอบบางเพียงใด
มีการแสดงออกที่น่าเสียใจบนใบหน้าของหมอจียง “คนหนุ่มสาวสมัยนี้ชอบเสียเวลาจริงๆ หากคุณมีเวลาเล่นเกม ทําไมไม่ดูแลคนไข้บ้างล่ะ” หมอจียงคลิกลิ้นของเขา
ความจริงแล้ว หมอจียงรู้สึกอิจฉาที่หลิงรันสามารถทําเงินได้มากกว่า 20 หยวนภายในเวลาไม่กี่นาที เพียงแค่ติดป้ายโฆษณาบริการของเขาที่ประตูหน้าบ้าน มันเหมือนกับว่าสําหรับหลิงรัน เงินนั้นก็ตกลงมาจากฟากฟ้า ถ้าไม่ใช่เพราะว่าทุกอย่างเป็นไปด้วยดีสําหรับหมอจียง เขาจะคร่ําครวญถึงความไม่ยุติธรรมของโลก เขาต้องโต้ เถียงกับพ่อของหลิงรันเป็นเวลานานเพียงเพื่อให้ได้ค่าจ้างเพิ่มขึ้น 50 หยวน
แน่นอน หมอจียงคิดว่าโลกนี้มันไม่ยุติธรรมสําหรับเขาเลย
“หลิงรัน ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะดูแลคนทั้งวันทั้งคืน ฉันจะให้หมอทุกคนที่เดินผ่านประตูตั้งแต่เช้าจรดค่ําโดยไม่หยุดเลยแม้แต่ครู่เดียว ฉัน คํานวณได้แล้ว ตราบใดที่นายไม่พักเลย นายก็สามารถทําเงินได้สี่หรือห้าร้อยหยวน ต่อชั่วโมง ซึ่งเท่ากับมากกว่า 10,000 หยวนต่อวัน”
“คุณไม่คิดว่าเขาต้องนอนบางเหรอ?” จวนซื่อเดินไปหยิบใบสั่งยาที่หมอจียงเพิ่งเขียน ขาซ้ายของเธอหนัก 77 ปอนด์ และขาขวาของเธอหนัก 77 ปอนด์ด้วย เสียงฝีเท้าของเธอดังมากราวกับมีคนนับพันกําลังเดินขบวน
หมอจียงถือถ้วยน้ําชาขนาดใหญ่ของเขาขึ้นและจิบ “ถ้าฉันทําเงินได้มากกว่า 10,000 หยวนต่อวัน ฉันคงไม่นอนหรอก ทําไมฉันถึงยังนอนอยู่ล่ะ ลองคิดดูสิ คนอื่นจะทําเงินได้มากขนาดนี้ได้ยังไง?”
“ไปทําผ่าตัดอิสระ” หลิงรันตอบ เขาแค่ตอบคําถามของหมอจียง
หมอจียงแทบจะพ่นชาออกมา เขาไอสองสามครั้งและทําให้หลิงรันเพิ่มขึ้นครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ถามว่า “อ้อ ฉันลืมถามนายเกี่ยวกับเรื่องนี้ นายได้รับค่าจ้างเท่าไหร่สําหรับการผ่าตัดอิสระในปัจจุบัน?”
“6,000 ถึง 8,000 หยวน” หลิงรันไม่ได้ปิดบังรายได้ของเขา เขาไม่เห็นจําเป็นต้องทําอย่างนั้น
หัวใจของหมอจียงแทบจะสั่นเทา “6,000 หยวนต่อวัน?”
“6,000 หยวนต่อการผ่าตัด
“แล้วคุณทําผ่าตัดอิสระกครั้งในหนึ่งเดือน”
“ผมไม่เคยนับ” หลิงรันคํานวณคร่าวๆ แล้วพูดต่อ “ยี่สิบหรือสามสิบ บางครั้งผมจะทําสามสิบหรือสี่สิบ ขึ้นอยู่กับประเภทของการผ่าตัดที่ผมทํา”
หมอจียงทําคณิตศาสตร์อย่างเงียบๆ เขาอดไม่ได้ที่จะตบหน้าอกและคร่ําครวญว่า “ฉันไม่ควรเรียนอายุรศาสตร์ตั้งแต่ยังเด็ก”
“คุณจะไม่มีคุณสมบัติที่จะทําการผ่าตัดอิสระในตอนนี้ แม้ว่าคุณจะเรียนเพื่อเป็นศัลยแพทย์ก็ตาม” จวนซื่อ ส่ายหัวขณะที่เธอมองไปที่ หมอจียงจากนั้นเธอก็ยื่นมือที่อวบอ้วนของเธอซึ่งหนัก 44 ปอนด์และถามว่า “ฉันชูกี่นิ้ว?”
หมอจียงเองก็โมโหมาก “เนื้อที่นิ้วของเธอมันแนบชิดติดกันไปหมด”
จวนซื่อ หัวเราะ “เห็นไหม ฉันบอกคุณแล้วว่าการมองเห็นของคุณแย่ลง”ลุงหวัง ฉันรู้กี่นิ้ว”
ลุงหวางซึ่งได้รับการถ่ายของเหลวข้างๆ พวกเขา เหล่มองดูฝ่ามือของฮวน จื่อและพูดว่า “สี่”
“ลุงตอบถูก!” จวนซื่อคลายนิ้วของเธออย่างลับ ๆ ล่อ ๆ และไม่มีใครรู้เลย
ตอนบ่ายหมอเหมี่ยวมาทํางานที่คลินิก เมื่อเขาเห็นหลิงรัน เขาก็ดีใจมากจนดูเหมือนเด็กที่มีถุงใต้ตา
หมอเหมียวนั้นดูเคร่งเครียดกว่าแต่ก่อนแต่กลับกันจํานวนลูกค้าของเขาเพิ่มขึ้น ในช่วงชั่วโมงแรกของเขา ในคลินิก ผู้หญิงสามคนและผู้ชายที่นัดไว้มาเพื่อสอบถาม
ในท้ายที่สุด หมอเหมียวทําตาสองชั้นให้ลูกค้าสองคนก่อนจะเย็บแผลของผู้ป่วยที่ถูกปูหนีบมือและผิวหนังของเขาฉีกขาด หลังจากฉีดยาให้ผู้ป่วยแล้ว เขาก็มองหาหลิงรันอย่างตื่นเต้น
“คุณหมอหลิง ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว ฉันเฝ้าดูแลภารกิจกู้ภัยที่คุณมีส่วนร่วมอย่างใกล้ชิดมาหลายวันแล้ว อ้อ เมื่อคุณเห็นฉันเย็บแผลให้คนไข้ใช่ไหม? หาเจอไหม” หมอเหมียวมองไปที่หลิงรันด้วยสายตาที่อิจฉา
ผู้ป่วยเพิ่งถูกส่งไปที่คลินิกโดยรถกู้ภัยกวางทองและอาการบาดเจ็บของเขาพบได้บ่อยในหมู่ผู้ที่ทํางานในอุตสาหกรรมอาหารทะเล แม้ว่าค่ารักษาพยาบาลจะน้อยกว่า 100 หยวน เพื่อแสดงทักษะของเขาต่อหลิงรัน หมอเหมี่ยวก็ใช้เทคนิคการเย็บเสริมความงาม
เมื่อหมอเหมี่ยวถามหลิงหรันเรื่องนี้ หลิงรันก็หลับตาลงชั่วครู่และนึกถึงบางสิ่ง “ในฐานะผู้ที่มีเทคนิคการเย็บเครื่องสําอางระดับผู้เชี่ยวชาญ คุณอาจอยู่ในขอบเขตบนแล้ว หากคุณต้องการเพิ่มระดับ คุณจะต้องพิจารณาลักษณะของผิวหนังชั้นหนังแท้ของผู้ป่วย…”
หลิงรันอธิบายสิ่งต่าง ๆ ให้หมอเหมี่ยวอย่างสงบและรวบรวมในขณะที่เขาเล่นเกมบนโทรศัพท์ของเขาต่อไป รูปแบบการเล่นของเขาไม่ส่งผลต่อกระบวนการคิดของเขาเลย
หมอเหมี่ยวฟังอย่างจริงจังและพยักหน้าเป็นบางครั้ง จิตใจของเขาทํางานไม่หยุดนิ่งเพื่อประมวลผลคําพูดของหลิงรัน
หลังจากได้รับทักษะระดับปรมาจารย์และทักษะที่สมบูรณ์แบบมากมายแล้ว หลิงรันก็มีความรู้และทักษะในการตัดเย็บมากขึ้น ขณะที่เขาอธิบายสิ่งต่าง ๆ ให้ หมอเหมี่ยวเขาก็กําลังสรุปข้อมูลที่เขามี
*วูม..*
ผู้หญิงขี่มอเตอร์ไซค์แล่นรถของเธอไปที่ลานจอดรถหน้าคลินิคตระกูลหลิงอย่างสวยงาม
“หมอ… หมอหลิง…” หลู่จินหลิงกระโดดลงจากรถมอเตอร์ไซค์ เธอถอดหมวกสีดําออกแล้วจับไว้ระหว่างแขนขวากับลําตัว ด้วยขาที่ยาวและตรงของเธอ เธอตัดร่างที่สง่างามและภาคภูมิใจ
“อ๋ย เบาๆหน่อย!” ชายสูงอายุที่ได้รับการถ่ายของเหลวถูกภรรยาของเขาบีบจนสั่นไปทั้งตัว
หลู่จินหลิงไม่สนใจที่จะใส่ใจกับการแสดงออกของผู้คนรอบตัวเธอขณะที่เธอจ้องไปที่หลิงรัน เธอพูดด้วยน้ําเสียงแหบเล็กน้อย “หมอหลิง คุณรู้สึกอย่างไรหลังจากกลับมาจากทะเล?”
“ค่อนข้างดี กล้ามเนื้อของฉันปวดเล็กน้อย แต่ตอนนี้ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไปแล้ว” หลิงรันบีบต้นคอของเขา และออกกําลังไหล่ของเขาในขณะที่เขาอยู่ที่นั่น
“ดีแล้ว รู้ไหมทะเลที่นั้นมันอันตราย คุณควรโทรหาฉัน และฉันจะส่งคนไปที่นั่นเพื่อปกป้องคุณ” ขณะที่หลู่จ นหลิงพูด เธอเข้าใกล้หลิงรันและสังเกตเขาอย่างระมัดระวัง เธอกําลังกรีดร้องอยู่ภายใน ผู้ชายที่หล่อเหลาเช่นนี้มีจริงหรอเนี่ย? เห็นเขากี่ครั้งก็ยังดูดี!!
ขณะที่ หมอเหมียวซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาฟังการสนทนาของพวกเขา เขาก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกเร่งด่วนเล็กน้อยและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผู้อํานวยการหลู่ เราพบกันอีกครั้ง ผมหมอเหมียวศัลยแพทย์จากคลินิคตระกูลหลิง. ขอบคุณที่ดูแลพวกเรามาโดยตลอด ผมคิดว่าปรัชญาการดําเนินธุรกิจของบริษัทกู้ภับกวางทองน่าชื่นชมมาก..”
หลู่จินหลิงเหลือบมองหมอเหมียวและหันหลังกลับด้วยความรังเกียจ เธอขี้เกียจเกินกว่าจะให้คะแนนความอัปลักษณ์ของ หมอเหมียวเธอเพียงส่งยิ้มบางๆ “ทํางานให้หนักนะ”
“ใช่ แน่นอน ผมวางแผนที่จะทํางานอย่างหนักเพื่อให้คลินิคตระกูลหลิงกลายเป็นหนึ่งในห้าสิบพันธมิตรทางธุรกิจกับบริษัทกู้ภัยกวางทอง…” หมอเหมียวพยายามหาโอกาสสร้างความสนิทสนมกับเธอ และเขาก็กังวลมาก มันทําให้ถุงใต้ตาของเขาเกือบจะแตกออก
“บริษัทของคุณไปได้ดีหรือเปล่า” หลิงรันถามหลู่จินหลิงด้วยน้ําเสียงที่สุภาพในขณะที่หมอเหมียวพูดถึงชื่อบริษัทของหลู่จินหลิง อยู่เสมอ
หลู่จินหลิงยิ้มทันที “เมื่อพูดถึงรถพยาบาล เราให้บริการที่ดีที่สุดในเมืองหยุนฮัวทั้งหมด ตอนนี้ เรากําลังวางแผนที่จะขยายธุรกิจของเราให้ครอบคลุมโรงพยาบาลอื่นๆ ในจังหวัด เพียงแต่เราไม่ได้ทําข้อตกลงกับ รพ.ไหนก็ได้ ผู้นําโรงพยาบาลสมัยนี้รับมือยาก..”
หลิงรันยิ้ม “ฉันรู้จักหัวหน้าโรงพยาบาลบางคนเอง และพวกเขาค่อนข้างเป็นมิตร”
“คุณเป็นหมอที่มีชื่อเสียง แน่นอน สิ่งต่าง ๆ จะแตกต่างไปสําหรับคุณ” หลู่ จินหลิงแสดงท่าทางอย่างลับๆ ล่อๆ และเธอก็มีความสุขมากจนหัวใจเต้นรัวด้วยความปิติยินดี “หัวหน้าโรงพยาบาลแตกต่างกันมากเมื่อปฏิบัติกับแพทย์เมื่อเทียบกับซัพพลายเออร์ โชคดีที่เราแค่เปิดบริษัทรถพยาบาล เราแค่ต้องหาผู้นําสองสามคนและพูดจากับพวกเขาได้ดี และยังคงมีความหวัง ฉันจ้างผู้จัดการมืออาชีพแล้ว เขาน่าจะรู้ว่าต้องทําอย่างไร”
เมื่อหลิงรันได้ยินเรื่องนี้ เขาไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ถ้าคุณอยากคุยกับหัวหน้าโรงพยาบาล ฉันรู้จักหัวหน้าโรงพยาบาลในมณฑลฉางซีเยอะมาก”
ตั้งแต่หลิงรันเดินทางไปทั่วจังหวัดเพื่อทําศัลยกรรมอิสระ เขาก็ได้พบกับหัวหน้าโรงพยาบาลมากมายโดยธรรมชาติ ผู้นําของโรงพยาบาลเช่นโรงพยาบาลประชาชนแห่งแรกของเมืองอู๋ซินและโรงพยาบาลประชาชนที่สองแห่งเมืองอู๋ซินรู้จักเขาเป็นอย่างดี
แม้ว่าหลู่จนหลิงจะกระตือรือร้นกับแนวคิดนี้มาก แต่เธอก็แสร้งทําเป็นลังเลอยู่ครู่หนึ่งเพราะเธอต้องการดูเหมือนผู้หญิงที่รักงวนสงวนตัวต่อหน้าหลิงรัน จากนั้นเธอก็พูดด้วยน้ําเสียงแหบเล็กน้อย “ฉันจะทําตามที่คุณพูดค่ะ หมอหลิง”