ลี่จุนถิงพูดโดยไร้รอยยิ้ม “ช่วยไม่ได้ ฉันอยากให้ตำรวจเฟิงมาช่วย！คุณจับตัว แล้วฉันจะช่วยพ่อของฉัน！”
“ได้ ไม่มีปัญหา！” เฟิงจิงเป่ยตอบรับอย่างง่ายดาย “แต่ว่าตอนนี้ฉันปฏิบัติงานอยู่ด้านนอก ถ้าจะไปอย่างน้อยต้องใช้เวลาถึงสามวันเลยล่ะ”
“ฉันจะรอคุณ！” ลี่จุนถิงตอบ “ครั้งนี้อาเธอร์เองก็พาคนไปไม่น้อยเลย”
“โอเค ฉันรู้แล้วล่ะ！เอาไว้เจอกัน！” จากนั้นก็วางสายไป เป็นตำรวจทำอะไรก็ต้องรวดเร็วจริงๆ
ลี่จุนถิงถือโทรศัพท์โดยที่ยังไม่มีสติกลับมาก็ถูกเจียงหยุนเอ๋อดึงไป “คุณยังเจ็บแผลอยู่เลย จะออกไปอีกแล้วเหรอ！”
“อีกสามวัน” ลี่จุนถิงเข้ามาใกล้เธอ ก่อนจะมีกลิ่นหอมของร่างกายโชยมา ทำให้เขารู้สึกสบายเป็นอย่างมาก
เจียงหยุนเอ๋อเบ้ปากด้วยความไม่ค่อยพอใจ ก่อนจะค่อยๆ เข้าใกล้อกของเขา พลางพึมพำ “ฉันตกใจเพราะคุณจริงๆ นะ！”
ลี่จุนถิงตบไหล่ด้านหลังของเธอเพื่อปลอบ “ยัยบ้า วางใจเถอะ ครั้งนี้ฉันให้ตำรวจเฟิงมาช่วย แน่นอนว่าจะต้องเอาพ่อกลับมาได้อย่างสำเร็จ แล้วอีกเป้าหมายหนึ่งก็เพื่อตัดความอันตรายที่ซ่อนอยู่ของอาเธอร์ ฉันไม่อยากยอมรับความเสี่ยงที่อาจจะเกิดขึ้นกับคุณได้”
ลี่จุนถิงพูดแบบนี้ออกมาน้อย เจียงหยุนเอ๋อซึ้งใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะร้องไห้ออกมา “คุณมันคนโง่！”
————————————————
จากนั้นสามวัน ที่เขตของภูเขาในชานเมือง
ลี่จุนถิงกับเฟิงจิงเป่ยมาด้วยตัวเอง นอกจากคนของลี่จุนถิงเอง เฟิงจิงเป่ยยังพาตำรวจเก่งๆ มาหลายนาย
“ครั้งนี้ฉันต้องทลายรังของอาเธอร์ให้ได้！” ชิงโม่หัวเราะพลางพูดขึ้นอยู่ข้างๆ “พวกกลุ่มคนนี้อยู่บนเขาหลายวันแล้ว ยังไม่ลงมาอีก ทนจริงๆ เลยนะ”
บนท้องฟ้ามีเฮลิคอปเตอร์บินมาจนเกิดเสียงดังมากมาย
เฟิงจิงเป่ยกับลี่จุนถิงสบตากัน ก่อนจะเอาเครื่องส่งรับวิทยุขึ้นมาพูด “เตรียม！ออกตัว เดี๋ยวจะล็อกเป้าหมายแล้วรายงานทันที！”
ซาๆ ！
นอกจากเครื่องบินบนท้องฟ้า ยังมีการแบ่งเป็นทีมเล็กๆ มากมาย ก่อนจะตามไปในแต่ละทางที่ไม่เหมือนกันผ่านการชี้นำ
ทั้งหมดต่างเป็นคนติดอาวุธครบครัน
เพียงไม่นานฐานที่อยู่มากมายก็ถูกทลายลง “ดวงตา” ที่อาเธอร์ติดตั้งเอาไว้ในป่าก็ถูกเอาออกทีละอันๆ
“ตู๊ดๆ —”
โทรศัพท์ของลี่จุนถิงดังขึ้นมาในทันที เขาเลยสบตากับเฟิงจิงเป่ยสักหน่อย
“อาเธอร์？”
ลี่จุนถิงพยักหน้า ก่อนจะยื่นมือออกมากดรับ
อีกฝ่ายโทรมาเป็นวิดีโอ การมีหน้าจอกั้นอยู่ลี่จุนถิงก็เห็นใบหน้ายิ้มอย่างร้ายกาจบ้าคลั่งของอาเธอร์ มือหนึ่งของเขาก็ดึงคอเสื้อของลี่เจี้ยนหวาอยู่
“อาเธอร์ คุณจะทำอะไร？”
ลี่จุนถิงหรี่ตาเฉียบคม ก่อนจะมีแววตาแห่งความเย็นยะเยือกออกมา
“ฮ่าๆ เพื่อนเก่า ดูเหมือนไพ่ในมือฉันมันจะไม่เลวเลยนะ ทำไมล่ะอยากให้เขามีชีวิตอยู่ต่อเหรอ？งั้นคุณก็มาด้วยตัวเองเถอะ！”
เขาพูดจบก็ตัดสายไป
เฟิงจิงเป่ยพึมพำเสียงเย็นชา “ทนอยู่ได้ไม่กี่วันเท่านั้นล่ะ！”
ลี่จุนถิงเบะริมฝีปากบาง “อาเธอร์ไม่มีทางยอมอย่างง่ายดายขนาดนี้หรอก！”
“แล้วคุณไปแบบนี้จะมีอันตรายอะไรหรือเปล่า？” เฟิงจิงเป่ยพึมพำเสียงเย็นชา พลางพูดจากนั้นก็ควักปืนออกมา “ฉันจะไปหาเขาก่อน”
เขาพูดจบก็เตะประตูรถออกก่อนจะลงมาจากรถ
ครั้งนี้เขาเป็นคนสั่งการ แต่ไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง
ลี่จุนถิงยังไม่ทันรอให้เขาไปไกลเท่าไหร่ก็จากตามไป
ชิงโม่กับคนอื่นๆ ก็รีบล้อมเอาไว้ “ประธานลี่！คุณยังบาดเจ็บอยู่นะ”
ลี่จุนถิงกลับไม่ได้สนใจพวกเขาก่อนจะมาอยู่ข้างกายเฟิงจิงเป่ย “ขอบคุณนะ ฉันต้องไป”
เฟิงจิงเป่ยตอบรับเล็กน้อยก่อนจะจุดบุหรี่ให้เขา พลางมองไปไกลแสนไกล “เพราะพ่อของคุณใช่ไหม？”
ลี่จุนถิงสูดหายใจเข้า “ก็ไม่ทั้งหมด แต่ว่าฉันต้องไปช่วยเขาออกมา”
พอดีว่าตอนที่พูดนั้นมีคนอายุยังน้อยที่ใส่ชุดอำพรางออกมาตรงหน้า “รายงานหัวหน้า เราทำลายลูกน้องของอาเธอร์ทั้งหมดแล้ว”
“อาเธอร์ล่ะ？” เฟิงจิงเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ตอนนี้กำลังพาคนไปกระโดดทะเลแล้ว！” ลูกน้องคนนั้นมองลี่จุนถิงด้วยความลำบากใจ “ตามที่ได้ยินมาคนคนนั้นคือพ่อของคุณ！”
เขายังไม่ทันพูดจบ ลี่จุนถิงก็วิ่งไปทางหน้าผาของทะเลแล้ว
อาเธอร์เป็นคนที่ทะเยอทะยานเป็นอย่างมาก ถ้าไม่บรรลุเป้าหมายจะไม่มีทางหยุดเด็ดขาด
ในตอนนี้เขาพาลี่เจี้ยนหวาไปก็เพื่อให้ตัวเองติดกับ
เขาไม่ไปไม่ได้แล้วล่ะ
เมื่อเห็นเขาวิ่งไปทางนั้น เฟิงจิงเป่ยกับชิงโม่เองก็รีบตามไป
หลันเยว่เฉินกลับอยู่ที่เดิมเพื่อคอยรับสาร
เพียงแค่ไกลๆ ลี่จุนถิงก็เห็นสถานที่ที่อยู่ตรงข้ามกับหน้าผาแล้ว มีคนที่ใส่ชุดอำพรางล้อมอาเธอร์เอาไว้
ซู่จี้งยี้ยืนอยู่ตรงกลางของพวกเขาด้วยใบหน้าจริงจัง เมื่อเห็นเขาเข้ามา ก็รีบเข้าไปต้อนรับ “ประธานลี่！”
ลี่จุนถิงยกมือขึ้นมาหยุดคำพูดของเขา ก่อนจะเดินเข้าไปพลางเห็นลี่หุยที่ถูกยกด้วยเปล เหมือนกับว่าขาของเขาข้างหนึ่งจะถูกทำร้ายจนหัก
ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด
ลี่จุนถิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ลี่หุยนั้นเหมือนจะไม่มีสติเต็มร้อยแล้ว
เมื่อเห็นลี่จุนถิงกลับดิ้นพลางพูดอย่างไร้เสียง “ลี่จุนถิง คุณตั้งใจทำร้ายฉันใช่ไหม？”
เขาไปรู้จักคุณอาเธอร์อะไรนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่
อีกฝ่ายปรี่เข้ามาหาลี่จุนถิงอย่างเห็นได้ชัด
น่าเสียดายที่เขาบาดเจ็บเป็นอย่างมาก จากนั้นเลยเป็นลมสลบไป
คลื่นทะเลซัดไปมา ลมขนาดใหญ่พัดคลื่นมาซัดหน้าผาจนเกิดเป็นลมทะเลกระเพื่อม
ลี่จุนถิงเดินเข้ามาก็เห็นอาเธอร์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าผา แววตาร้ายกาจของเขากลับมีความแน่วแน่ไม่น้อย
พลางเอาปืนในมือต่อไปที่ขมับของลี่เจี้ยนหวา จากนั้นเสียงของไกปืนก็ดังขึ้นอย่างชัดเจน
“ฮ่าๆ เพื่อนเก่า ในที่สุดคุณก็ยอมโผล่หน้ามาแล้ว” สำเนียงของอาเธอร์มีความเหมือนชาวต่างชาติเล็กน้อย แต่กลัวพูดได้อย่างชัดเจน
“คุณอยากจะให้ทำอย่างไรถึงจะยอมปล่อย？” ลี่จุนถิงมีแววตาเย็นชา บนใบหน้ากลับอดไม่ได้ที่จะมีความเข้มงวดอย่างยากที่จะปฏิเสธ
อาเธอร์พึมพำเสียงเย็นชา “เอาหญิงที่คุณรักมาแลกกัน หรือคุณจะกระโดดจากหน้าผาด้านหลังฉันเพื่อสังเวยให้กับคนที่ฉันรักมากที่สุด แล้วฉันจะปล่อยพ่อของคุณ！”
“อาเธอร์！คุณอย่าทำเกินไป！” เฟิงจิงเป่ยยกปืนขึ้นเล็งเขา
อาเธอร์กวาดตามองเขา แววตานั้นก็มองไปที่ตัวลี่จุนถิง เพื่อนเก่าลองดูก็ได้ว่าปืนของฉันหรือเขาจะเร็วกว่ากัน”
ลี่เจี้ยนหวาตกใจจนตัวสั่นไป
เมื่อได้ยิน ลี่จุนถิงก็พูดขึ้นทันที โอเค ใช้ชีวิตของฉันในการแลกกับเขา”
เขาพูดพลางเดินไปด้านหน้า
อาเธอร์กลับตื่นเต้นขึ้นมา “คุณหยุดอยู่ตรงนั้นห้ามเดินเข้ามาอีก！”
เท้าของลี่จุนถิงหยุดลง “คุณอาเธอร์ไม่เชื่อฉันงั้นเหรอ？”
การหยุดนี้ ซู่จี้งยี้กับชิงโม่ก็ปรี่เข้ามา “ประธานลี่！คุณอย่าทำแบบนั้น！”
“นั่นสิ คุณคิดถึงภรรยากับลูกน้อยให้ดี” ชิงโม่รีบร้อนจนเหงื่อแตก
อาเธอร์กลับภูมิใจขึ้นเล็กน้อย
ลี่เจี้ยนหวาถูกเขากระชากคอมา จู่ๆ ก็ตะโกนออกไป “คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นกับฉัน！”
รอบดวงตาของเขาแดงขึ้นเล็กน้อย
ลี่จุนถิงกลับไม่ฟังใคร จึงเดินเข้าไปด้านหน้าเรื่อยๆ
แววตาของอาเธอร์เองก็หรี่ลงด้วยความตึงเครียด เขาใช้อีกมือหนึ่งจับคอเสื้อของลี่เจี้ยนหวาอย่างเต็มแรง พลางใช้อีกมือจับปืนแล้วเล็งไปที่ลี่จุนถิง