บทที่ 800 ตัวปัญหา
บทที่ 800 ตัวปัญหา
จินตนาการของซูอันเริ่มโลดโผน เขาได้เริ่มถือว่าการทดสอบนี้เป็นเกมแนวสวมบทบาท (RPG)
ความเป็นไปได้และเส้นเรื่องอย่างหลากหลายรูปแบบเริ่มปรากฏขึ้นในหัวของเขา
หากฟู่ซัวถูกส่งมาช่วยเหลือผู้เข้าร่วมการทดสอบ ดังนั้นแล้วเขาย่อมต้องมีศัตรูเช่นกัน…
เมื่อซูอันเปิดประตู ก็สังเกตเห็นนางกำนัลคนเดิมยืนอยู่นอกประตู ความคิดหนึ่งเกิดขึ้นกับชายหนุ่ม และเขาเรียกนาง
“ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท” นางกำนัลคุกเข่าลงกับพื้น ร่างกายของนางสั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่านางยังคงหวาดกลัวกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้และยังไม่หายขวัญเสีย นางไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ เขาก็เรียกหานาง
ซูอันมองดูหญิงสาวคนนี้อย่างถี่ถ้วน เขายอมรับว่าแม้นางจะไม่สวยเลอเลิศเหนือใคร แต่นางกลับดูน่าทะนุถนอมและน่าดึงดูดเป็นพิเศษโดยเฉพาะอย่างยิ่งขาที่เรียวยาวคู่นั้น
“เจ้าชื่ออะไรนะ?”
นางกำนัลตัวแข็งทื่อ จักรพรรดิลืมแม้กระทั่งชื่อของข้า!
อย่างไรก็ตาม นางไม่กล้าถามย้อนเขาอีกและตอบอย่างรวดเร็วว่า “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันมีนามว่าเสี่ยวถู่วเพคะ…”
“เสี่ยวถู่ว?” ซูอันคิดว่ามันเป็นชื่อที่ค่อนข้างแปลก ไม่สิ ชื่อในสมัยโบราณมักจะฟังดูแปลก ๆ แม้แต่ชื่อของราชวงศ์ซางก็ฟังแล้วค่อนข้างเลอะเทอะ ดังนั้นเขาจึงไม่ติดใจมากนัก “เสี่ยวถู่ว เจ้ามาจากไหน?”
เพ่ยเหมียนหมานซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายก้าวแล้วมีสีหน้าแปลก ๆ นางส่งเสียงผ่านกระแสพลังชี่ให้เขา “อาซู เจ้าไม่รู้เหรอว่าตอนนี้เราอยู่ในสถานการณ์อะไร? เจ้ายังอยู่ในอารมณ์ที่จะหยอกล้อกับผู้หญิงอีกเหรอ?”
ซูอันยิ้ม “อะไร? เจ้าหึงเหรอ?” เขาถามกลับ
เพ่ยเหมียนหมานพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด “ใช่สิ ตอนนี้เจ้าคือจักรพรรดิแล้ว เจ้าอยากทำอะไร ข้าห้ามได้ที่ไหนกัน แต่เจ้าจงจำเอาไว้ด้วยว่านี่คือการทดสอบ ดังนั้นอย่าลืมวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของพวกเรา”
ในฐานะที่นางเป็นคนจากตระกูลใหญ่ นางไม่ได้สนใจที่ผู้ชายของนางรักสนุก เพียงแต่กังวลว่ามันจะส่งผลต่อการทดสอบครั้งนี้
“ไม่ต้องห่วงข้ารู้ว่าข้ากำลังทำอะไรอยู่ มีบางอย่างไม่ถูกต้องกับนางกำนัลคนนี้” ซูอันตอบ
แววตาของเพ่ยเหมียนหมานเต็มไปด้วยความประหลาดใจ นางเหลือบมองรูปลักษณ์ที่น่ารักและน่าสงสารของนางกำนัลเสี่ยวถู่วโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ไม่เห็นว่าปัญหาคืออะไร
แน่นอน นางรู้ว่าซูอันจะไม่พูดขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล ตอนนี้นางรู้แล้วว่าเขาไม่ได้กำลังเล่นสนุกอยู่ นางเตือนเขาอีกครั้งให้ระวังแล้วจากไปกับฟู่ซัว
นางกำนัลตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หม่อมฉันมาจากแคว้นถู่ว”
“แคว้นถู่ว?” ซูอันชะงักไปครู่หนึ่ง เขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับแคว้นนี้มาก่อน แน่นอนว่ามีแคว้นเล็ก ๆ มากมายในสมัยโบราณเหล่านี้ที่ถูกกาลเวลาพัดพาไป
เขาเอื้อมมือไปช่วยนางลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มยังคงจับมือนางไว้และพานางไปที่โต๊ะในห้อง “แคว้นถู่วอยู่ที่ไหน? เจ้าช่วยทำเครื่องหมายบนแผนที่ให้ข้าหน่อย”
นางกำนัลหน้าแดง นางเขินอายอย่างเห็นได้ชัดที่มีผู้ชายจับมือนาง
“แคว้นถู่วอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของแคว้นซาง” นางรีบตอบ “แถว ๆ นี้แหละเพคะ”
นางใช้โอกาสนี้ปล่อยมือซูอันแล้วลากนิ้วเป็นวงกลมบนแผนที่ที่เขาวาดให้ฟู่ซัวและเพ่ยเหมียนหมานดูก่อนหน้านี้
รอยยิ้มของซูอันกว้างขึ้น เขาโอบไหล่ของนางเหมือนพยายามตะล่อมถาม “เสี่ยวถู่ว โปรดบอกข้าเล็กน้อยเกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยวและประเพณีบ้านเกิดของเจ้า”
คิดว่าข้าจะเชื่อใจเจ้าหรือไง? นางกำนัลธรรมดาที่ไหนจะรู้วิธีใช้แผนที่ได้?
นางสามารถระบุตำแหน่งของแคว้นถู่วได้อย่างแม่นยำจากแผนที่ที่เขาวาดขึ้นอย่างหยาบ ๆ ได้ ซึ่งหมายความว่านางได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษในด้านนี้
ก่อนหน้านี้เขาจงใจจับมือนางไว้และแกล้งทำตัวลามกเพื่อดูปฏิกริยา โดยหวังว่าความประหม่าของนางจะทำให้นางเปิดเผยพิรุธในการกระทำออกมาโดยไม่รู้ตัว
ในฐานะนางกำนัล การได้รับความโปรดปรานจากองค์จักรพรรดินับว่าเป็นโอกาสสุดพิเศษ แต่ทว่าเมื่อครู่นี้ร่างกายของนางกลับแข็งทื่อปฏิเสธการสัมผัสของเขาโดยไม่รู้ตัว
และเมื่อพบเหตุผลที่จะปล่อยมือของเขา นางก็ปล่อยมือในทันทีโดยไม่ลังเลใจ
แม้ว่าเหตุผลที่ปล่อยมือจะดูเหมาะสม แต่ซูอันก็สงสัยนางอยู่แล้ว ดังนั้นจึงได้รับการยืนยันในข้อสงสัยของเขาอย่างรวดเร็ว
สำหรับผู้หญิงที่ต่อต้านการสัมผัสของจักรพรรดิหมายความว่านางเกลียดจักรพรรดิซางหรือว่านางมีชายในใจอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นนางคงไม่ปฏิเสธเขาโดยไม่รู้ตัว ว่าแต่มันคือเหตุผลข้อไหนกันแน่?
นี่คือเหตุผลที่เขาต้องการดำเนินการสนทนาต่อไปเพื่อดูว่าเขาจะสามารถหาเบาะแสเพิ่มเติมได้อีกหรือไม่?
นางกำนัลไม่คาดคิดเลยว่าจักรพรรดิซางที่ไม่เคยใส่ใจต่อกิจการบ้านเมืองกลับถามถึงภูมิลำเนาของนาง
ในขณะที่โอบกอดนางในลักษณะที่ไม่เหมาะสมเช่นนี้ ช่างเป็นจักรพรรดิที่เหลวไหลไร้ความสามารถและไม่คู่ควร!
—
ท่านยั่วยุเสี่ยวถู่วสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +123…123…123…
—
ซูอันรู้สึกมั่นใจเพิ่มขึ้นเมื่อเห็นคะแนนความโกรธหลั่งไหลเข้ามา
เขาต้องยอมรับว่ารูปลักษณ์ที่บริสุทธิ์และอ่อนเยาว์ของนางทำให้ปกปิดตัวตนได้ดี ทั้งยังเป็นนางกำนัลส่วนตัวของจักรพรรดิซางซึ่งหมายความว่าผู้เข้าร่วมการทดสอบคนก่อน ๆ คงคิดว่านางเป็นคนที่น่าเชื่อถือโดยไม่รู้ตัว
บรรดาผู้ที่มาก่อนหน้าเขาคงถามคำถามมากมายกับนางตั้งแต่เริ่มต้น และตกหลุมพรางของนางทันที
ผู้ออกแบบการทดสอบนี้คงไม่คาดคิดว่าเพ่ยเหมียนหมานและตัวเขาจะไม่รีบหาเบาะแส แต่กลับหมกมุ่นกับเรื่องบนเตียงแทน…
เนื่องจากพวกเขาไม่มีเวลาถามนางกำนัลเกี่ยวกับสถานการณ์ต่าง ๆ ก่อนที่ฟู่ซัวจะมาถึง พวกเขาจึงยังไม่ได้รับข้อมูลที่ผิดพลาดใด ๆ ที่นางกำนัลผู้นี้อาจให้มา
ซูอันยิ้มกระหยิ่มใจ การเป็นคนลามกไม่ได้เลวร้ายเสมอไป!
นางกำนัลคนนี้เริ่มตอบคำถามโดยให้ข้อมูลเกี่ยวกับแคว้นถู่วแก่เขา ขณะที่กำลังคิดว่านางจะหนีจากเงื้อมมือของเขาได้อย่างไร?
ซูอันพยักหน้าขณะที่ฟัง “ดูเหมือนจะเป็นสถานที่ที่สวยงาม แต่ก็ไม่น่าแปลก แคว้นถู่วจะเป็นสถานที่ที่เลวร้ายได้อย่างไร ถ้ามันสามารถสร้างหญิงสาวที่มีเสน่ห์เช่นเจ้าได้?”
สตรีในสมัยโบราณจะเคยประสบกับความเจ้าชู้เช่นนี้ได้อย่างไร แม้ว่านางจะเตือนตัวเองอยู่เสมอว่านี่เป็นจักรพรรดิที่เหลวไหลและไร้ความสามารถ แต่นางก็อดยิ้มไม่ได้
ผู้หญิงคนไหนที่ไม่ชอบให้ใครชมล่ะ?
“ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่สมควรได้รับคำชมเช่นนี้” นางกำนัลย่อตัวอย่างสุภาพ “หม่อมฉันคงต้องขอตัวแล้วเพคะ”
ซูอันจับนางไว้ “ข้าบอกให้เจ้าไปเมื่อไรกัน? เจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้าหน่อย ใจของข้ากำลังกังวลอยู่ตอนนี้”
เจ้าล้อเล่นหรือเปล่า? เขาจะปล่อยนางไปและให้โอกาสนางเอาเรื่องต่าง ๆ ไปเปิดเผยได้อย่างไร?
ก่อนหน้านี้เขายังไม่รู้ตัวว่านางคือตัวปัญหา ดังนั้นจึงไม่ได้ไล่นางให้ออกไปไกล ๆ ระหว่างที่เขาสนทนากับฟู่ซัวและเพ่ยเหมียนหมาน แม้ว่าจะมีประตูกั้นไว้แต่ก็ไม่ยากเกินไปที่จะแอบฟังหากนางต้องการ
ถ้านางได้ยินแผนการของพวกเขาแล้วนำไปเปิดเผย มันจะเกิดหายนะอย่างแน่นอน!
หลังจากฟู่ซัวเสร็จสิ้นการเตรียมการและเพ่ยเหมียนหมานนำทัพออกไปแล้วเท่านั้น สถานการณ์ทั้งหลายจึงจะมีเสถียรภาพ จากนั้นเขาจึงปล่อยนางไปโดยไม่ต้องกังวล
แต่เขาจะเก็บนางไว้ที่นี่ได้อย่างไร? เขาต้องแสดงบทบาทของจักรพรรดิที่ลุ่มหลงสตรีอย่างนั้นหรือ?
———————–