แมงมุมพิษส่ายหน้าเป็นพัลวันพร้อมกับมองไป๋หลี่เจียเจวี๋ยด้วยน้ำตาคลอเบ้า
ทารกที่ตัวโตกว่าพ่นลมออกทางจมูกอย่างแรง แล้วใช้น้ำเสียงเย็นชาอวดดีเอ่ยขึ้นว่า ”โง่จริงๆ การแก้แค้นเป็นปัจจัยพื้นฐานของพวกเราชาวปีศาจ แมงมุมพิษตัวนี้ไม่มีสามัญสำนึกเลยแม้แต่น้อย หรือมันคิดว่าท่านพ่อจะยอมใจอ่อนให้กับมัน สายตาอ้อนวอนพวกนั้นไร้ประโยชน์สิ้นดี ท่านพ่อเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างกับอะไรดี เขาจะไม่มีวันเลิกราจนกว่าเขาจะสามารถฆ่าเป้าหมายของตัวเองได้”
ทารกที่ตัวเล็กกว่าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน แต่เขาสงสัยว่าทำไมท่านพ่อถึงหยุดเคลื่อนไหว และยังผ่อนแรงที่บดขยี้แมงมุมตัวนั้นลงอีกด้วย เขาเพียงยืนตรงอยู่ตรงนั้นราวกับไม้ปักหลัก พร้อมกับเผยรอยยิ้มอบอุ่นออกมา แล้วกล่าวว่า ”เจ้าชอบกินหรือ”
“ท่านพ่อกำลังทำอะไรอยู่ เขาจะเลี้ยงอาหารแมงมุมโง่เง่าตัวนั้นหรือ” ฝาแฝดทั้งสองสบตากันและรู้สึกสนใจยิ่งกว่าครั้งใด
แมงมุมพิษนึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะถามมันเช่นนั้น มันจึงตกใจมากทีเดียว แต่มันก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกอย่างรวดเร็ว
ในเมื่อเขาเริ่มคุยกับมัน มันต้องหมายความว่าเวลานี้เขาไม่ได้คิดที่จะเอาชีวิตมันอีกต่อไปแล้ว!
แมงมุมพิษพยายามระงับความสุขที่พรั่งพรูออกมา ก่อนจะพยักหน้าอีกครั้ง
มันจะคิดเช่นนี้ก็ไม่ผิด เพราะองค์ชายดูสง่างามและเป็นมิตรอย่างมาก
“เช่นนั้นก็กินสิ่งนี้ให้หมดสิ” ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยเชิดคางขึ้นพลางกระตุกยิ้ม แล้วใช้สายตาเป็นสัญญาณบอกให้แมงมุมพิษมองลงที่เท้าของมัน
ตอนแรกมันรู้สึกดีใจยิ่งนักเพราะเพิ่งรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด และยังได้รับอาหารมากินอีกด้วย แม้ว่ามันจะไม่หิว แต่ก็ถือว่าดีกว่าถูกฆ่า
แต่พอมันมองตามสายตาของอีกฝ่ายไป ความสุขบนใบหน้าของมันก็เลือนหายไปทันที
“ฮ่า.. ฮ่าๆ องค์ราชา ท่าน… ท่านเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า” แมงมุมพิษถามอย่างมีความหวังด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยจัดแขนเสื้อของตัวเองอย่างไม่แยแสพลางยิ้มและตอบว่า ”แน่นอนว่าไม่ เป็นสิ่งนี้ไม่ผิดแน่ ไปกินซะ”
“แต่นี่มันก้อนหิน!” แมงมุมพิษร้องโหยหวนอย่างไม่อาจควบคุมได้ มันแทบจะหลั่งน้ำตาออกมา
เมื่อได้ยินดังนั้น ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยก็ยกเท้าขึ้นอีกครั้ง แล้วเหยียบขาข้างสุดท้ายที่เหลือของแมงมุมพิษตัวนั้นอย่างไร้ความเมตตตา เสียงกระดูกหักที่ดังก้องไปทั่วห้องนั้นแค่ฟังก็ทำให้ทุกคนรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย แต่ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยกลับยังคงยิ้มแล้วเคลื่อนสายตาขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับเอ่ยว่า ”ทำไม เจ้าไม่อยากกินมันหรือ”
แมงมุมพิษไม่กล้าถามอะไรต่อ มันพยายามข่มความทรมานที่เกิดขึ้น แล้วเอ่ยเสียงดังอย่างเจ็บปวดว่า ”อยากกินสิ! ข้าน้อยอยากกิน!”
“เช่นนั้นก็กินเอง เจ้าคิดว่าข้าจะป้อนเจ้าหรือ”
โครม!
ใบหน้าของมันถูกกระทืบอีกครั้ง
แมงมุมพิษร้องออกมาแล้วรีบพยักหน้าทันที แต่เสียงของมันกลับฟังดูอู้อี้เพราะปากที่ถูกบดขยี้ ”ขะ ข้าน้อยจะกินเอง ข้าน้อยกินเองได้!”
จากนั้น มันจึงใช้ขาที่แทบใช้การไม่ได้นั้นหยิบหินก้อนเล็กๆ ขึ้นมา แต่มันก็ยังลังเลอยู่เล็กน้อย
ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยไม่ขยับ เขาเพียงมองมันด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
แมงมุมพิษหลับตาแน่น มันไม่กล้ามองอีก และกลืนหินก้อนนั้นเข้าไป
เพียงแค่เห็น เฮ่อเหลียนเวยเวยก็รู้ได้โดยไม่ต้องคิดเลยว่ามันต้องฝืนใจเพียงใดกว่าจะกลืนก้อนหินลงไปได้
แมงมุมพิษทรมานอยู่จริงๆ แต่โชคดีที่มันตัวค่อนข้างใหญ่ ดังนั้นการกลืนหินเพียงก้อนเดียวจึงไม่ได้ทำให้มันถึงตาย แต่คอของมันเจ็บปวดรวดร้าวอย่างสุดแสน ขณะที่มันคิดว่าเรื่องทุกอย่างจะจบหลังจากที่มันยอมกลืนหินก้อนนี้เข้าไป น้ำเสียงอันอ่อนโยนของไป๋หลี่เจียเจวี๋ยก็ดังก้องขึ้นอีกครั้ง ”กินอีกสิ ถ้าเจ้าไม่อิ่ม ข้าถล่มหินลงมาให้เจ้ากินเพิ่มอีกก็ยังได้”
ทันทีที่มันได้ยินเขา ใบหน้าของแมงมุมพิษก็ซีดเผือดจนกลายเป็นสีเดียวกับกระดาษในชั่วพริบตา
“ขะ ข้าน้อยไม่หิวขนาดนั้น ฮ่าๆๆ” แมงมุมพิษพยายามดิ้นรน
ระหว่างนั้นไป๋หลี่เจียเจวี๋ยก็เดินเข้าไปหาเฮ่อเหลียนเวยเวย แล้วใช้มือขวาลูบข้อเท้าที่ได้รับบาดเจ็บของนางเบาๆ สายตาของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา มันเหมือนกับเพชรอันแวววาว พร้อมกันนั้นเขาก็คำรามขึ้นมาว่า ”กิน!”
คำพูดคำเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้แมงมุมพิษกระอักเลือดออกมาจากลำคอ ดังนั้นมันจึงรีบก้มหน้าลง แล้วยัดหินอีกก้อนเข้าปากโดยไม่รอช้า
ฟันของมันปวดร้าวจากการขูดกับก้อนหิน ประโยชน์จากร่างกายอันใหญ่โตของมันเริ่มไร้ความหมาย เพราะก้อนหินที่ถูกกลืนลงไปเรื่อยๆ
แมงมุมพิษรู้สึกได้เพียงความเจ็บปวด ท้องของมันปั่นป่วนและขยายออกมาอย่างมาก
แต่มันก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกินต่อไป เพราะสายตาขององค์ราชายังคงจับจ้องอยู่ที่มัน
มันไม่รู้มันจะต้องเจอกับอะไรถ้าตัวเองหยุดกิน
หลอดอาหารของมันแน่นเกินกว่าจะสามารถยัดอะไรเข้าไปได้อีก
ความรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงจากท้องที่พองขึ้นนั้นทำให้แมงมุมพิษเริ่มร้องไห้ออกมา
ถ้ามีใครถามมันว่าการตัดสินใจที่น่าเสียใจที่สุดในชีวิตของมันคืออะไร ก็คงเป็นการจับตัวหญิงมีครรภ์คนนี้และคิดที่จะกินลูกในท้องของนาง จนเป็นเหตุให้มันยั่วโมโหคนที่ไม่ควรยั่วเข้า!
แมงมุมพิษเคลื่อนไหวช้าลงเรื่อยๆ แม้กระทั่งการอ้าปากก็เริ่มกลายเป็นเรื่องยากสำหรับมัน
ทารกทั้งสองที่อยู่ในท้องกลืนน้ำลายเมื่อเห็นภาพนี้
ในที่สุดฝาแฝดผู้น่ารักทั้งสองก็เข้าใจความหมายของประโยคที่ว่า ’เขาจะทำให้มั่นใจว่าเจ้าจะได้ทำตามใจตัวเองอย่างเต็มที่’
นี่ทำเกินไปแล้วจริงๆ ท้องของแมงมุมโง่เง่าตัวนั้นคงได้ระเบิดแน่ถ้ามันยังกินต่อไปเช่นนี้
“พี่ชาย” ทารกที่ตัวเล็กกว่าแนบศีรษะของตัวเองเข้ากับทารกที่ตัวโตกว่า
สายตาของทารกที่ตัวโตกว่ายังคงจับจ้องอยู่ที่แมงมุมตัวนั้น เขาขานรับเสียงต่ำว่า ”หืม?”
“ตอนที่ท่านออกไปได้ อย่าหาเรื่องท่านพ่อเลยนะขอรับ” ครั้งนี้ทารกที่ตัวเล็กกว่าพูดขึ้นอย่างหนักแน่นราวกับเตือนทารกที่ตัวโตกว่า เขากลัวว่าพี่ชายของเขาจะรับมือกับท่านพ่อไม่ได้
ทารกที่ตัวโตกว่าหรี่ตาโตๆ ของตัวเองลงพร้อมกับบอกว่า ”ตาแก่นี่ไร้ยางอายกว่าที่ข้าคิดไว้”
ทารกที่ตัวเล็กกว่า : … นี่ไม่ใช่แค่เรื่องว่าใครไร้ยางอายหรือไม่แล้วนะขอรับ
“แต่วิธีการของเขาก็เข้าท่าดี!” เสียงของทารกที่ตัวโตกว่ามีชีวิตชีวาอย่างมากขณะพูดเช่นนี้ออกมา
ทารกที่ตัวเล็กกว่า : … ท่านยอมรับง่ายๆ เช่นนี้จะดีหรือขอรับ… เขารู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องสื่อสารกับท่านแม่ให้ได้ นางจะได้ใส่ใจอบรมสั่งสอนพี่ชายของเขาให้มากกว่านี้ตั้งแต่ยังไม่คลอด ถ้าเขาโตไปเป็นคนจิตใจบิดเบี้ยวขึ้นมา แล้วพวกเขาจะทำอย่างไร
“ต่อไปถ้าใครกล้าคิดที่จะจับเจ้ากิน พี่จะใช้วิธีนี้จัดการกับพวกมัน!” ทารกที่ตัวโตกว่าอ้าแขนกอดรอบทารกที่ตัวเล็กกว่า แล้วพูดอย่างภูมิใจว่า ”ข้าไม่อนุญาตให้ใครรังแกเจ้าแน่”
ทารกที่ตัวเล็กกว่ายิ้ม ”อืม!” ช่างมันเถอะ อย่างไรสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือความสุขของท่านพี่ ใครจะไปสนล่ะถ้าเขาจะทำให้คนอื่นต้องลำบาก อีกอย่างหนึ่ง ท่านแม่ก็สอนพวกเราอยู่บ่อยๆ ว่าเราต้องรู้จักนำสิ่งที่เรียนรู้มาไปปรับใช้
ถ้าเฮ่อเหลียนเวยเวยได้ยินบทสนทนานี้เข้า นางคงจะคิดกับตัวเองว่า… เจ้าเข้าใจว่า ’การนำสิ่งที่เรียนรู้มาไปปรับใช้’ คือการทำเช่นนี้หรือ
แมงมุมพิษไม่ได้ยินที่ฝาแฝดพูดคุยกัน เวลานี้มันไม่ต้องการสิ่งใดอีกนอกจากความตายเท่านั้น ขณะที่มันกำลังร้องไห้อยู่นั้น มันก็สังเกตเห็นว่าไป๋หลี่เจียเจวี๋ยกำลังปกป้องเฮ่อเหลียนเวยเวยอยู่ แล้วทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในใจของมัน
ปะ เป็นไปได้หรือไม่ว่ามนุษย์คนนี้ท้องลูกขององค์ราชาอยู่
ดวงตาของแมงมุมพิษเบิกกว้างอีกครั้ง จากนั้น…
มันก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา…
กรดที่ไหลย้อนขึ้นมาทำให้หน้าของมันซีดจนน่าสยดสยอง แต่มันก็ไม่สามารถอาเจียนออกมาได้ เพราะปากของมันถูกก้อนหินจำนวนมากอุดอยู่
ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยเหมือนจะมองมันได้อย่างทะลุปรุโปร่ง เขาเดินเข้าไปหามันพร้อมกับกระซิบข้างหูของมันด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำชั่วร้ายว่า ”ถ้าเจ้าอาเจียนออกมา ข้าจะให้เจ้ากินพวกมันกลับเข้าไปอีก”
ปากของแมงมุมพิษบิดเบี้ยวเพราะความพยายามอันแสนทรมานที่จะกลืนก้อนหินลงท้องอย่างต่อเนื่อง แต่หินก้อนนั้นกลับบาดเข้าที่ลำคอของมันจนเริ่มมีเลือดออก เวลานี้แมงมุมตัวนั้นใกล้จะสิ้นใจเต็มที
ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยมองมัน แล้วยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ลดเสียงลง แล้วเอ่ยอย่างเย็นชาว่า ”จะว่าไปเจ้าเคยบอกว่าเจ้าเพียงแค่คิดเท่านั้นใช่หรือเปล่า เช่นนั้นข้าจะบอกอะไรให้ก็แล้วกัน นางเป็นเหยื่อของข้า เจ้าไม่ควรแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ”