สามเณรน้อยเอ่ยขึ้นอยากหนักใจเมื่อเห็นเทพจากภูเขาเทียนซานกลับไป ”เราจะทำอย่างไรกับของแทนใจของเขาดีล่ะขอรับ” ถ้าสมเด็จมาเห็นมันเข้า อรหันต์คงได้ถูกกักบริเวณอีกแน่
”ของแทนใจหรือ” หงส์เพลิงหัวเราะ ”ง่ายจะตาย เก็บของมีค่าไว้ แล้วโยนที่เหลือทิ้งซะ”
สามเณรน้อยอ้าปากค้าง ”เก็บไว้หรือขอรับ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหลังจากนี้มีคนจากภูเขาเทียนซานมาถามหาพวกมันล่ะขอรับ ยิ่งกว่านั้น สมเด็จ…”
”จำไว้ให้ดีว่าของพวกนี้ไม่ใช่ของแทนใจ แต่เป็นของที่คนจากภูเขาเทียนซานนำมาถวายให้กับวัดเหลยอินแทนค่าธูปค่าเทียนต่างหาก” หงส์เพลิงหยิบอัญมณีชิ้นหนึ่งขึ้นมาเล่นพร้อมกับพูดว่า ”คนจากภูเขาเทียนซานขี้เหนียวจนถึงขั้นจะตามทวงของที่ยกให้คนอื่นแล้วกลับไปเชียวหรือ”
แม้ทางออกที่พระอรหันต์เสนอมานั้นจะฟังดูดีทีเดียว แต่สามเณรน้อยก็ยังอดที่จะลังเลไม่ได้
แต่ทำไมข้าถึงรู้สึกเหมือนกับว่าพวกเรากำลังปล้นเงินทองของคนอื่นอยู่เลยล่ะ เทพจากภูเขาเทียนซานไม่ได้มาที่นี่เพื่อมอบของแทนใจนี้ให้นางจริงๆ หรือ
แต่มันจบสิ้นแล้ว เทพจากภูเขาเทียนซานไม่ได้แค่ต้องพบกับความอับอาย แต่เขายังไม่สามารถเอาของแทนใจพวกนี้กลับไปได้อีกด้วย
ยั่วโมโหใครไม่ยั่ว ดันมายั่วโมโหพระอรหันต์เอาเสียได้
ว่าแต่… ทำไมตี้จวินถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ
หงส์เพลิงเองก็กำลังคิดเช่นเดียวกันกับสามเณรน้อย นางเลิกคิ้วพร้อมกับถามชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าว่า ”มีอะไรหรือ”
ชายหนุ่มตอบอย่างใจเย็น แต่ท่าทางของเขากลับไม่ได้สุภาพนัก ”สั่งให้สามเณรน้อยของเจ้ารินน้ำชาให้ข้าก่อน ข้าไม่ชินกับการยืนคุยอยู่ข้างนอกเช่นนี้”
หงส์เพลิงประหลาดใจกับคำตอบของเขา เขามาที่นี่เพราะข้าจริงๆ หรือ
”ที่นี่ไม่มีน้ำชา” ไม่ว่าจะเป็นเทพหรืออรหันต์ ก็ไม่เคยมีใครมาเยี่ยมนางที่นี่มาก่อน ดังนั้นการที่หงส์เพลิงจะไม่มีใบชาหรือน้ำแร่เตรียมไว้จึงนับว่าเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล
ทันทีที่ได้ฟังคำพูดของพระอรหันต์ สามเณรน้อยก็กระตุกชายเสื้อของหงส์เพลิง
หงส์เพลิงมองเขา และสงสัยว่าทำไมเขาถึงได้ทำตัวเช่นนั้น
สามเณรพยายามเอ่ยไกล่เกลี่ยสถานการณ์ว่า ”ในเมื่ออรหันต์หงส์เพลิงไม่ได้เตรียมใบชาเอาไว้ เช่นนั้นทำไมพวกเราไม่ไปที่อื่นกันล่ะขอรับ ตี้จวิน”
ทุกอย่างย่อมเป็นไปได้ด้วยดีตราบใดที่ท่านทั้งสองไม่ทะเลาะกันขอรับ!
เขาถึงกับสงสัยด้วยซ้ำว่าตี้จวินกล่าวว่าเขาต้องการดื่มชาก็เพื่อยั่วโมโหหงส์เพลิง!
ชายหนุ่มไม่สนใจคำพูดของสามเณร เขาหยุดเคลื่อนไหวแล้วหมุนตัวกลับ จากนั้นจึงเดินเข้าไปหาหงส์เพลิง เขาโน้มตัวลงพร้อมกับยื่นแขนไปประคองแผ่นหลังของนางเอาไว้ กลิ่นอายอันแข็งแกร่งที่แผ่ออกมาจากร่างของเขาแฝงไปด้วยความอันตราย ”ไม่มีชาหรือ”
ไม่ได้การ! คราวนี้เห็นทีพวกเขาคงได้สู้กันจริงๆ แน่!
คนที่หวั่นใจไม่ได้มีแค่เขา แต่แม้กระทั่งหน้าผากของสามเณรน้อยก็ยังปกคลุมไปด้วยเหงื่อ
”ใช่” หงส์เพลิงยิ้ม แล้วพูดต่อ ”แต่ข้ามีเหล้าหมัก ข้าหยิบมันติดมือกลับมาจากแดนปีศาจเมื่อครั้งก่อน สนใจหรือเปล่า”
”แน่นอน” ชายหนุ่มยิ้มพร้อมกับมองนาง เขาชักมือกลับมาแล้วจัดเสื้อตัวคลุมยาวของตัวเอง ”นำทางเถอะ”
แค่นี้น่ะหรือ?! สามเณรทั้งสองมองหน้ากัน นึกไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะไม่สู้กัน! มิหนำซ้ำยังจะร่ำสุราด้วยกันอีกด้วย! ร่ำสุราในพระพุทธศาสนาหรือ?! การทำเช่นนี้จะไม่เป็นการดูหมิ่นศาสนาหรือ
ดอกบัวทองคำยังยืนอยู่ที่เดิม แต่รอยยิ้มที่อยู่บนหน้านั้นกลับเลือนหายไปเสียแล้ว นางคิดว่าถ้านางเป็นคนแนะนำชายหนุ่มให้ หงส์เพลิงจะต้องตอบตกลง อย่างไรคุณสมบัติของเทพจากภูเขาเทียนซานผู้นั้นก็จัดว่าน่าพึงพอใจทีเดียว
ตอนนี้เมื่อลองมาคิดดูให้ดี ดูเหมือนนางจะประเมินอีกฝ่ายไว้ต่ำเกินไป
สมกับเป็นอรหันต์หงส์เพลิงผู้ยิ่งใหญ่จริงๆ
สามเณรสังเกตเห็นสายตาของดอกบัวทองคำ ”อรหันต์ วันนี้ท่าน…”
”วันนี้ข้าจะงดสวดมนต์ให้กับตี้จวิน เอาไว้เจอกันวันพรุ่งนี้เถิด” ดอกบัวทองคำยิ้มออกมาเล็กน้อย ”คนจากภพภูมิทั้งหกรบเร้าให้ข้าไปหา ดังนั้นพวกเจ้าทั้งสองอยู่ที่นี่เพื่อกันไม่ให้ตี้จวินกับหงส์เพลิงทะเลาะกันจะดีกว่า”
สามเณรเอ่ยตอบด้วยคำว่า ’อมิตาพุทธ’ แล้วมองส่งดอกบัวทองคำ หลังจากนั้นเขาจึงรีบวิ่งไปที่อารามด้วยความเป็นห่วงว่าทั้งสองจะมีปากเสียงกันจนลงเอยด้วยการสู้กันอีก
แต่ความจริงแล้วทุกคนกลับคิดมากเกินไป
เพียงแต่หงส์เพลิงไม่เคยร่ำสุรากับใครมาก่อน หลังคิดดูให้ดีนางจึงตระหนักได้ว่านี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายร้อยปีที่มีแขกมาเยี่ยมนางที่นี่ นางจึงรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก และตัดสินใจนำไหสุราทั้งหมดออกมาจากชั้นใต้ดิน
โต๊ะอาหารคงดูจำเจเกินไปหากมีแต่สุรา ดังนั้นนางจึงนำถั่วลิสงมาวางเพิ่มด้วย
หงส์เพลิงก้มหน้าลงแกะถั่วลิสง หลังจากแกะเสร็จ นางก็วางมันลงในจานไม้ของเขาโดยไม่สนใจเลยว่าตี้จวินจะชอบหรือไม่
นางแค่อยากทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีเท่านั้น
แต่หลังจากสังเกตเห็นการกระทำของนาง ชายหนุ่มก็เลิกคิ้ว ”ให้ข้าหรือ”
”ใช่” หงส์เพลิงพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น การมีแขกมาเยี่ยมเช่นนี้ช่างเป็นเรื่องที่น่าสนใจทีเดียว
จากนั้นชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาว่า ”ข้าไม่ชอบทานอาหารที่ผ่านมือคนอื่นมาแล้ว”
หงส์เพลิงไม่ได้ถือสาเขา นางเบะปากพร้อมกับหยิบจานไม้กลับไป แล้วเริ่มแกะถั่วต่อ แต่คราวนี้ถั่วลิสงกลับถูกส่งเข้าปากของนางทันที ”ท่านมีเรื่องอะไรหรือ”
ไม่น่าเชื่อว่าทั้งคู่จะนั่งอยู่ข้างๆ และพูดคุยกันได้เช่นนี้ หากเรื่องนี้แพร่ออกไป ทุกคนคงได้ตกใจจนพูดไม่ออกแน่
”ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด” ชายหนุ่มเล่นกับจอกเหล้าในมือพลางเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงสบายๆ ว่า ”ข้ามาที่นี่เพื่อขอเจ้าแต่งงาน”
ยังไม่ทันที่หงส์เพลิงจะได้ตอบกลับไป
สามเณรทั้งสองก็ลุกพรวดขึ้นพร้อมกัน!
”ขอแต่งงานหรือขอรับ?!”
”ใครขอใครแต่งงานนะขอรับ?!”
”ข้าต้องได้ยินอะไรผิดไปแน่ๆ!”
สามเณรน้อยวิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าแดงก่ำ ”ตี้จวิน ท่านล้อเล่นอยู่ใช่ไหมขอรับ”
หงส์เพลิงมองเขา นางไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงได้ดูตื่นเต้นยิ่งกว่านางเสียอีก
แต่… ผู้ชายคนนี้เกิดนึกครึ้มอะไรขึ้นมากันแน่
”พวกเจ้าออกไปก่อน” หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง หงส์เพลิงจึงตัดสินใจบอกให้สามเณรทั้งสองออกไปก่อน
มีหรือที่สามเณรจะยอมออกไปไหน นี่มันข่าวใหญ่เชียวนะ!
”อรหันต์ ได้โปรดอย่า…”
”ออกไป” ไม่มีใครสามารถขัดคำสั่งของหงส์เพลิงได้
สามเณรน้อยกระตุกชายเสื้อของสามเณรอีกรูปหนึ่งแล้วจึงพาเขาเดินออกไป พวกเขาหันมองหน้ากันทันทีที่ออกมานอกอาราม
สามเณรถามสามเณรน้อยว่า ”เจ้าคิดว่านี่เป็นวิธีใหม่ที่ตี้จวินคิดขึ้นเพื่อยั่วโมโหพระอรหันต์หรือเปล่า”
”ยั่วโมโหด้วยการขอแต่งงานหรือ” สามเณรน้อยรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพลิกกลับตาลปัตร นี่ต้องเป็นฝันร้ายอย่างไม่ผิดแน่!
สามเณรตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า ”ข้าว่ามีความเป็นไปได้สูงทีเดียวที่มันจะเป็นการล้อเล่น”
”หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นขอรับ” สามเณรน้อยตัดสินใจว่าจะจับตามองประตูบานนี้อย่างใกล้ชิด ถ้าพวกเขาเริ่มสู้กันขึ้นมา เช่นนั้นย่อมหมายความว่าตี้จวินตั้งใจขอนางแต่งงานจริงๆ แต่ถ้าพวกเขายังทำตัวสุภาพต่อกัน เช่นนั้นย่อมหมายความว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่น
หรืออาจจะเป็นอย่างที่สามเณรว่า ตี้จวินตั้งใจยั่วโมโหพระอรหันต์เพื่อเอาคืนเรื่องที่เกิดขึ้นในตำหนักต้าสยง
ไม่ว่าจะเป็นทางไหน มันก็ไม่ใช่สัญญาณที่ดีทั้งนั้น อมิตาพุทธ…
หลังจากไล่พวกเขาออกไปแล้ว หงส์เพลิงจึงเอนตัวลงอย่างเกียจคร้าน พร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งประคองศีรษะของตัวเองเอาไว้ สายตาของนางจับจ้องอยู่ที่ชายหนุ่ม ”เกิดอะไรขึ้นกับท่านหรือ”
สายตาของชายหนุ่มมองตามการเคลื่อนไหวของนาง ตั้งแต่ใบหน้าลงมาจนถึงลำคอเพรียวขาวผ่อง และสุดท้ายจึงหยุดลงที่เสื้อคลุมอันหมิ่นเหม่ของนาง กระดูกไหปลาร้าอันงดงามของนางกำลังกระตุ้นให้เขารู้สึกอยากทำลายมัน…
”ระยะนี้ข้าไปแต่งานเลี้ยงจับคู่ ข้ารู้สึกเอียนไปหมดแล้ว” ชายหนุ่มละสายตากลับมา พร้อมกับวางจอกลง แล้วเอ่ยว่า ”เจ้าเองก็อาจจะเอียนกับการรับของขวัญแทนใจพวกนั้นเหมือนกัน การถูกกักบริเวณเช่นนี้ก็คงไม่ได้ทำให้เจ้ารู้สึกดีเหมือนกันมิใช่หรือ”
เปลือกตาชั้นเดียวของหงส์เพลิงเลิกขึ้นเล็กน้อย ”ต่อให้ข้าอยากหาคนมาช่วยเรื่องนี้ แต่ทำไมถึงต้องเป็นท่านหรือ ตี้จวิน ตัวท่านต่างหากที่เป็นปัญหาใหญ่สำหรับข้า”