*ก๊าก กร้าก*
เรือโจมตีสองลถูกโยนลงจากเฮลิคอปเตอร์สองลํา นอกจากเรือจู่โจมแล้ว ยังมีการโยนถังลอยน้ําขนาดใหญ่สองสามถัง
ทหารรับจ้างสองสามคนที่สวมชุดเครื่องแบบทหารมืออาชีพคว่าถังสีน้ําเงินขนาดใหญ่เหล่านั้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นพวกเขาก็กระโดดขึ้นเรือจู่โจม หลังจากยืนยันจุดหมายปลายทางแล้ว พวกเขาก็พายเรือไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง
พวกเขายังคงอยู่ห่างจากโรงพยาบาลการกุศลเก้าเจ๋ง มากกว่า 20 ไมล์ อย่างไรก็ตาม หากพวกเขาดําเนินการใดๆ กับเฮลิคอปเตอร์ต่อไป พวกเขาก็จะไม่สามารถหาที่ลงจอดได้เป็นสถานที่ที่อันตรายอย่างยิ่งที่จะไปกับเรือจู่โจม
ทหารรับจ้างไม่สนใจ เมื่อเทียบกับภารกิจที่พวกเขาเคยทํามาก่อน ภารกิจนี้ง่ายมาก ที่สําคัญที่สุด เมื่อเทียบกับภารกิจที่พวกเขาเคยได้ยินเพื่อนร่วมชาติคุยโอ้อวด ภารกิจนี้ไม่เพียงแต่จะง่ายเท่านั้น แต่พวกเขาสามารถอวดได้อย่างเต็มที่ ทุกคนชอบมันมาก
ท่ามกลางฝนตกหนัก ทหารรับจ้างฝ่าฟันอุปสรรคทั้งหมดและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อบุก แม้ว่าสิ่งต่าง ๆ จะไม่ยากจนถึงขั้นที่พวกเขาต้องปทางและสร้างสะพานของตัวเอง เหตุการณ์อัน ตรายมากมายที่ซับซ้อนในการจัดการได้เกิดขึ้นระหว่างการเดินทางของพวกเขา เรือล่มสองสามครั้งและมีสถานที่ที่พวกเขาต้องเดินขณะบรรทุกเรือ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาได้รับค่าตอบแทนสูง พวกทหารรับจ้างจะทําเอกสารเกี่ยวกับการเดินทางของพวกเขา
แน่นอน ถ้าค่าตอบแทนไม่สูงขนาดนั้น พวกเขาคงไม่ได้ลงมือปฏิบัติภารกิจนี้เลย
พวกเขาเริ่มเดินในตอนรุ่งสาง และสามารถเดินทางได้ไกลกว่ายี่สิบไมล์ในตอนเย็นเท่านั้น พวกเขายืนมองเงาของโรงพยาบาลการกุศลเกาเจ๋ง บนขอบฟ้า
“เอาล่ะท่านสุภาพบุรุษ ตอนนี้พวกเราได้จ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว” กัปตันถ่ายรูปไม่กี่ภาพ จากนั้น เขาก็ปรับหมวกและหัวเราะ
สมาชิกในทีมของเขาก็เชียร์เช่นกัน
“ต่อไป เราจะทําตามแผน ทีมหนึ่งจะมุ่งหน้าไปยังคิวบาทาวน์ ในขณะที่อีกทีมจะไปที่โรงพยาบาลการกุศลเกาเจิ้ง ตราบใดที่คุณปกป้องเป้าหมายที่ระบุอย่างดี คุณจะได้รับรางวัล นอกเหนือจากนี้ ถนนระหว่างเมืองคิวบากับโรงพยาบาลใช้ไม่ได้อีกต่อไป ดังนั้น ทีมใดที่คิดวิธีแก้ปัญหานี้จะได้รับรางวัลไปด้วย หากทั้งสองทีมร่วมกัน พวกคุณก็สามารถแบ่งรางวัลให้กันเองได้” กัปตันเลียริมฝีปากของเขาและพูดว่า “โอกาสที่คุณจะได้รับเงินมากมายนั้นยากมาโดยตลอด ดังนั้นจงทําให้แน่ใจว่าพวกคุณยังมีชีวิตอยู่”
“แน่นอน”
“ไชโยกับเงิน!”
“ฉันจะเช่าสนามและไปจนสุดทางจากบนลงล่าง จากนั้นฉันก็จะจัดกับสาวๆไปจนสุดทางจากด้านล่างขึ้นไปบนดาดฟ้า แล้วฉันจะ ”
“คุณแค่ได้รับรางวัล ไม่ใช่การปล้นคลัง” กัปตันถอนหายใจด้วยการลาออกและพูดต่อ “หลังจากที่ทีมแรกมาถึงคิวบาทาวน์ อย่าลืมสื่อสารกับบอดี้การ์ดของเทียนเกาเจ๋ง ให้ดี พวกคุณไม่ต้องการให้ฉันเตือนคุณเกี่ยวกับสิ่งที่คุณควรทําและไม่ควรทํา ทําคุณทีมที่สอง ระวังเรื่องโรคระบาดให้ดี ฉันแนะนําให้สมาชิกของทั้งสองทีมสวมหน้ากากป้องกันแก๊สพิษ”
หนึ่งในสมาชิกในทีมกล่าวว่า “เราไม่ได้อยู่ในแอฟริกา และไม่มีการระบาดของโรคอีโบลาที่นี่ ไวรัสน้อยมากที่สามารถแพร่เชื้อในอากาศได้”
“อย่าดูถูกศพพวกนี้โดยเฉพาะ” กัปตันชี้ไปที่ผิวน้ําแล้วพูดต่อ “น้ําเสียก็อาจถึงตายได้ ดังนั้น พวกคุณที่กําลังจะไปคิวบาก็ไม่ควรละเลยเช่นกัน มีวัวมากมายที่นั่น และอีกสองสามร้อยตัว พวกมันตายไปแล้วเพราะขาดอาหาร ศพของพวกมันบางส่วนอยู่ในน้ําท่วม หากเราไม่สามารถออกไปได้แม้หลังจากวันหรือสองวัน พวกคุณจะต้องขอบคุณพระเจ้าสําหรับการสร้างหน้ากากป้องกันแก๊สพิษ”
หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น กัปตันก็ชี้ไปที่โรงพยาบาลด้วยท่าทางเคร่งขรึม “ฉันจะเป็นผู้นําทีมที่สอง ขอพักสักสิบนาทีแล้วไปที่นั่น เนื่องจากไม่มีอุปกรณ์สื่อสารในโรงพยาบาลทํางาน เราจึงไม่ทราบสถานการณ์ที่แน่นอนที่นั่น มีความเป็นไปได้ที่ทุกคนตายแล้ว บางที… อื่ม ถ้าทุกคนที่นั้นตาย เราจะต้องดูศพที่ละคนเพราะเราจะต้องนําศพของหมอกลับคืนมา”
“ฉันหวังว่าคนอื่นจะไม่กินเขาหมด”
“เพิ่งผ่านมาไม่กี่วัน อะไรๆ ก็ยังไม่แย่ขนาดนั้น”
“คุณไม่เคยเห็นคนสิ้นหวังมาก่อนหรือเปล่า”
กัปตันเพิกเฉยต่อสิ่งที่ทุกคนพูด เขาหยิบโทรศัพท์ดาวเทียมออกมาและพยายามรายงานสถานการณ์ในเมือง
ในเมืองโบตาล ลูซิโอ ผู้รับผิดชอบไซต์นี้เริ่มกระวนกระวายใจมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เขารอ
เมื่อโทรศัพท์ดาวเทียมดังขึ้น ลูซิโอก็มองออกไปนอกหน้าต่าง เขาชาร์จโทรศัพท์ทันที และเขาก็เดินไปเร็วมากจนเหมือนกับว่าเขาอยู่บนสเกตบอร์ด
เขาไม่ได้มีผู้ใต้บังคับบัญชาที่เป็นประโยชน์จริง ๆ จนถึงจุดที่สถานการณ์ไม่สามารถแก้ไขได้เลย ตอนนี้ คนเดียวที่เขาสามารถคาดหวังได้คือทีมทหารรับจ้าง แน่นอนว่าเขามีลูกน้องค่อนข้างมาก เป็นเพียงว่าไม่มีสิ่งใดที่เป็นประโยชน์
ท่ามกลางภัยพิบัติดังกล่าว ยกเว้นนักข่าว ทุกคนตั้งใจรอจนกว่าฝนจะหยุดก่อนจะมุ่งหน้าไปยังที่เกิดเหตุน้ําท่วมด้วยเฮลิคอปเตอร์ อย่างน้อยพวกเขาต้องการเดินทางไปที่นั่นเมื่อแน่ใจว่าฝนจะหยุดเมื่อพวกเขามาถึง
ไม่มีใครยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อเข้าไปในบริเวณที่เกิดอุทกภัยเหมือนทหารรับจ้าง ท้ายที่สุด ต่างจากทหารรับจ้าง พวกเขาแค่ได้รับค่าจ้างเป็นข้าราชการเท่านั้น
ลูซิโอทําอะไรไม่ได้เกี่ยวกับสถานการณ์นี้ สถานการณ์นี้ซ้ําแล้วซ้ําเล่าทุกครั้งที่เกิดอุทกภัย มันเป็นเช่นนี้เมื่อสองสามปีก่อน สิบปีที่แล้ว และยี่สิบปีที่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเทียนเกาเจิ้งและผู้ติดตามของเขาติดอยู่ในน้ําท่วมในครั้งนี้ลูซิโอ ก็คงไม่วิตกกังวลเช่นนี้
“บอส เราพบรถแล้ว” เสียงของผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งของเขาดังขึ้นจากโทรศัพท์ดาวเทียม
ลูซิโอชะงักไปครู่หนึ่งแล้วตะโกนออกมาดังๆ ด้วยความผิดหวัง “ถ้าเจอรถให้โทรหาฉันตามปกตินะ ทําไมเธอถึงโทรเข้าโทรศัพท์ดาวเทียมล่ะ คุณช่วยระมัดระวังเงินของผู้เสียภาษีให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหม?”
“โอเค…ผมจะโทรหาคุณ” ลูกน้องของเขาวางสายทันที
ลูซิโอชะงักไปครู่หนึ่ง เขาพูดด้วยความโกรธขณะถือโทรศัพท์ดาวเทียมซึ่งใหญ่กว่ามะเขือเทศ “คนพวกนี้ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรให้เสร็จก่อนวางสาย”
ก่อนที่เขาจะด่าลูกน้องเสร็จ โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้น หลังจากนั้น โทรศัพท์ดาวเทียมในมือของลูซิโอก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ลูซิโอรับโทรศัพท์ดาวเทียมก่อน
“เรามาถึงคิวบาทาวน์แล้ว” เสียงกัปตันทีมทหารรับจ้างดังขึ้นจากโทรศัพท์ดาวเทียม
ลูซิโอลุกขึ้น เขาถามทันทีว่า “สถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไร”
“เราจะไปถึงใจกลางเมืองในอีกสิบนาที สถานการณ์ที่นี่ไม่มีอะไรผิดปกติ…” กัปตันทีมทหารรับจ้างไม่มีอะไรจะรายงาน แต่เขาก็พูดกับลูซิโออยู่ดี นั่นเป็นเพราะเขาต้องการรายงานความคืบหน้าของภารกิจต่อลูซิโอ เพื่อที่ว่าหากเกิดอุบัติเหตุขึ้นซึ่งทําให้พวกเขาไม่สามารถทําภารกิจได้สําเร็จ เขาสามารถเรียกเก็บเงินจากพวกเขาตามสิ่งที่พวกเขาทํา ท้ายที่สุด ทหารรับจ้างเป็นประ เภทที่จะแสดงเป็นเวลานานแม้ว่าพวกเขาจะทําภารกิจพื้นฐานสําเร็จเท่านั้น
ลูซิโอรีบให้กําลังใจเขา หลังจากวางสาย เขาก็อดยิ้มไม่ได้ เขาถึงกับส่งเสียงผิวปากเพลง
สําหรับเขา การปกป้องเมืองคิวบาก็เพียงพอแล้ว ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลนั้นเป็นอย่างไร เขาไม่สนใจ
แน่นอน จะดีกว่าถ้ามีผู้รอดชีวิตไม่กี่คนในโรงพยาบาล
ขณะที่ลูซิโอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเดินไปทางหน้าต่างอีกครั้ง เขาครุ่นคิดขณะจ้องมองสายฝนนอกหน้าต่าง ถ้าเขาสามารถช่วยเทียนเกาเพิ่งได้ในครั้งนี้ เขาสามารถลองเข้าร่วมการเลือกตั้งได้
ผ่านไปนาน โทรศัพท์ดาวเทียมก็ไม่ดังอีก
ลูซิโอยกมือซ้ายขึ้นทันทีและเหลือบมองนาฬิกา เขาขมวดคิ้ว “เกือบครึ่งชั่วโมงผ่านไป”
รองผู้บัญชาการของเขาพยักหน้า เขาแอบประทับใจ จริงสิ คุณแบ่งเขตออกไปครึ่งชั่วโมงแล้ว
“ทหารรับจ้างอยู่ที่ไหน พวกเขามาถึงแล้วหรือ” ลูซิโอยังคงถามต่อไป
ขณะที่พวกเขาพูด โทรศัพท์ดาวเทียมก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“เจ้านาย เรามาถึงโรงพยาบาลการกุศลเกาเจ๋งแล้ว” กัปตันออกเสียง “เกาเจิ้ง” ได้แม่นยํามาก
“เป็นไงบ้าง พวกคุณหาหมอจีนคนนั้นเจอหรือยัง”
“ใช่ คุณไม่มีทางจินตนาการได้เลยว่าเขากําลังทําอะไรอยู่” กัปตันมีอารมณ์
หัวใจของลูซิโอเต้นผิดจังหวะ แพทย์จะตัดสินใจอย่างไรเมื่อเขาต้องรับมือกับผู้ป่วยเกือบร้อยคนรวมทั้งสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาในโรงพยาบาลที่เกิดภัยพิบัติ? เขาได้ร่ายมนตร์เรื่องโศกนาฏกรรมไว้ในใจแล้ว
โชคดีที่กัปตันไม่คาดหวังให้ลซิโอตอบ เขาพูดต่อ “พวกมันคือเนื้อย่าง”
“อะไร… เนื้อ?”
“เนื้อ พวกเขารวบรวมฝูงวัวที่หนีน้ําท่วมและได้รับถ่านหินด้วย มันอร่อยมาก สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยคนหนึ่งเป็นพ่อครัว บางคนที่นี่เคยทํางานในร้านอาหารบาร์บีคิวมาก่อนด้วย พวกเขาตั้งร้านบาร์บีคิวฟรีที่นี่ อืม ทุกอย่างเพอร์เฟ็กต์ยกเว้นไม่มีเบียร์” หลังจากที่กัปตันพูดแบบนี้ เขาก็ตระหนักว่าเขาไม่ได้ให้ข้อมูลที่สําคัญ เขากล่าวต่ออย่างรวดเร็วว่า “หมอจีนกําลังรักษาคนไข้อยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะแข็งแรงมาก ทุกอย่างในโรงพยาบาลก็ไปด้วยดีเช่นกัน พวกเขาขับเคลื่อนโรงพยาบาลด้วยเครื่องกําเนิดไฟฟ้าสํารอง…”
อย่างไรก็ตาม ลูซิโอไม่ผ่อนคลายเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เขาถามว่า “ไม่มีใครตายหรือ? มีผู้รอดชีวิตกี่คน?”
“ไม่มีใครเสียชีวิต อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ผู้ป่วยทั้งหมด สมาชิกในครอบครัว และผู้คนที่ลี้ภัยที่นี่รอดชีวิตมาได้” กัปตันกัดเนื้อหนึ่งคําในขณะที่เขาพูด หลังจากเดินผ่านน้ําท่วมมาทั้งวัน เขารู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์ที่สามารถนั่งในโรงอาหารที่สะอาดและกินเนื้อบาร์บีคิวแสนอร่อยได้
“ดูเหมือนนายจะชอบอาหารนะ กินให้หมด” ด้วยสีหน้าที่เป็นมิตร หัวหน้าพ่อครัวจึงวางเนื้อย่างชิ้นใหญ่ไว้บนโต๊ะ จากนั้นเขาก็ถามว่า “พวกคุณมีโทรศัพท์ดาวเทียมไหม เราขอยืมมันได้ไหม ฉันอยากจะโทรหาสมาชิกในครอบครัวของฉัน”
“ฉันด้วย”
“ขอบคุณที่นําโทรศัพท์ดาวเทียมมา สิ่งเดียวที่เรากังวลคือเราไม่สามารถสื่อสารกับโลกภายนอกได้
ทุกคนในโรงอาหารต่างรุมล้อมกัปตันและเข้ามาหาเขา
ในฐานะทหารรับจ้าง กัปตันไม่ค่อยมีโอกาสกลายเป็นจุดสนใจ ทุกครั้งที่เขาเป็นศูนย์กลางของความสนใจ เขาก็แค่ถูกสาปแช่ง อัตตาของเขาพองโตด้วยความเร็วสูง แต่เขาได้เรียนรู้วิธีแสดงท่าทางถ่อมตน แม้ว่าจะไม่มีใครสอนวิธีการให้เขา “พวกคุณไม่ต้องขอบคุณผมหรอก ไม่เป็นไร พวกคุณควรจะขอบคุณหมอจีน เขาช่วยชีวิตทุกคนในโรงพยาบาล”
“หมอหลิงไม่ต้องการคําขอบคุณจากพวกเรา เขาเป็นนักบุญ”
“ใช่ หมอหลิงให้คําแนะนําแก่เราและช่วยชีวิตเรา เขายังสอนเราถึงวิธีรักษาระเบียบในโรงพยาบาลด้วย”
“การพบหมอหลิงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน”
ทุกคนในโรงอาหารจับมือกันและเริ่มสวดมนต์
ผ่านไปครู่หนึ่ง หัวหน้าพ่อครัวก็หันมายิ้มให้กัปตัน “หลังจากที่หมอหลิงทําการผ่าตัดคนไข้เสร็จแล้ว เขาอาจจะมาพบพวกคุณและขอบคุณสําหรับความช่วยเหลือของคุณพวกคุณแสดงให้เห็นว่ามนุษย์มีความดี”
กัปตันเงียบไปหลายวินาที จากนั้นเขาก็พูดว่า…