ฝนที่เทลงมาในตอนแรกตอนนี้เริ่มเปลี่ยนกลายเป็นฝนเม็ดๆเล็กๆแทนแล้ว
เมื่อมองขึ้นไปดูท้องฟ้า จะรู้สึกเหมือนกับว่าฝนเหล่านั้นเหมือนกับกลุ่มคิวปิดกําลังจากฟากฟ้า
วันก่อน พายุรุนแรงราวกับนักรบสปาร์ตันกําลังฉีไม่มีผิด เมื่อฝนตกกระทบใบหน้า คนไม่เพียงแต่จะเจ็บปวดเท่านั้น แต่มันยังเหมือนป็นฝนที่มีอารมณ์ที่เกรี้ยวกราดหล่นลงมาจากฝากฟ้า
เจ้านายของร้านขายของเล่นผู้ใหญ่ในคิวบาทาวน์สวมเสื้อกันฝนในขณะที่เขาซ่อนตัวอยู่ใต้หลังคาและสูบบุหรี่ในบุหรี่ตัวสุดท้ายที่เขามีโดยไม่เสียอะไร เขายืนขึ้นด้วยอารมณ์เศร้าสร้อย หันกลับมา และถามเจ้านายของร้านขายสัตว์เลี้ยงข้างๆเขาว่า “แทมรอน ฉันจะใช้กล่องจิ้มกระป๋อง เพื่อแลกกับบุหรี่หนึ่งมวนของคุณ”
แทมรอนวัย 70 ปีกําลังปรุงซุปอยู่กลางพื้นที่ใต้หลังคา เขาใช้ช้อนคนของซุปในหม้อสแตนเลสแล้วพูดอย่างเหยียดหยาม “แกต้องการชีวิตของฉันใช่ไหม ฉันจะเก็บบุหรี่ไว้เอง”
“ฝนกาลังจะหยุดเร็วๆ นี้ และถนนก็ใกล้จะซ่อมแล้ว บุหรี่ที่คุณทิ้งไว้อาจไม่มีค่าอะไรในตอนนั้น” หัวหน้าร้านขายของเล่นผู้ใหญ่ขู่ทามอน
“อย่าบอกนะว่านายใช้กล่องจิ้มกระป๋องจนเสร็จก่อนที่ฝนจะหยุดตก?” แทมรอนหัวเราะคิกคัก “ฉันยินดีที่จะใช้บุหรี่นี้เพื่อแลกกับวัวหรือลูกวัวสองสามตัว ซึ่งฉันสามารถขายเป็นสัตว์เลี้ยงได้ คิดให้ดีๆแล้วคุณขายอะไรได้อีก”
ในคิวบาทาวน์ บุหรี่เป็นของมีค่าที่สุดในขณะนี้ และราคาของวัวก็ลดลงมากที่สุด เมืองนี้ไม่เพียงแต่ขาดแคลนอาหารเท่านั้น แต่ยังมีพื้นที่สาหรับให้วัวได้พักผ่อนและเคลื่อนไหวไปมา แม้แต่ซากของวัวที่ตายแล้วก็ยังสร้างปัญหาได้มาก
แทมรอนเป็นพวกที่มมีนิสัยชอบตุนของหลายอย่าง เมื่อเขาโตขึ้น เขาไม่สามารถเป็นเหมือนชาวเมืองคนอื่นๆ ที่สามารถไปซื้อของได้สัปดาห์ละครั้งหรือทุกสองสัปดาห์ เขามักจะขอให้คนอื่นเอาของมาให้ หรือบางครั้ง เขาจะออกไปซื้อของที่จําเป็นด้วยรถกระบะ
ก่อนเกิดอุทกภัยแทมรอนก็พึ่งกักตุนทรัพยากรที่สําคัญต่างๆไว้หมดแล้ว ดังนั้น ตอนนี้ เขาน่าจะเป็นคนที่ร่ารวยที่สุดในคิวบาทาวน์
“ฉันจะเอาตุ๊กตาแม่ซิลิโคนกลับเพื่อแลกกับบุหรี่ของนาย มันเป็นบุหรี่ใหม่ แต่ฉันต้องการบุหรี่สองมวน!” เจ้าของร้านพูดขณะกัดฟัน มีคนไม่กี่คนที่ต้องการแลกเปลี่ยนบุหรี่ในเมืองและแม้แต่น้อยคนที่ต้องการแลกเปลี่ยนสินค้กับเขา
แทมอน ถูกล่อลวงเล็กน้อย เขาคิดเกี่ยวกับมันและถามว่า “มันเป็นของเหลือใช้ของใครหรือเปล่า แต่ฉันต้องการอันที่หนากว่านี้และมีวัสดุซับซ้อนกว่านี้อยู่ข้างใน”
“ประเภทไหน?” เจ้าของร้านขมวดคิ้ว
“ขอให้มันมีขนยุ่งๆอยู่ด้านหน้า เหมือนทุ่งหญ้าซาฮาร่า” แทมรอนชี้ไปข้างหน้าเขา
เจ้าของร้านขยี้ตาและมองไป ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาสบถอย่างโกรธจัดและพูดว่า “ใครจะได้ตุ๊กตาซิลิโคนขนหนาๆ แบบนี้ นั่นมันผู้หญิงจริงๆ ไอ้โง!”
เขาไม่มีเวลาจะพูดอะไรอีก เขากระแอมในลําคอและตะโกนว่า “ช่วยด้วย ช่วยด้วย มีคนประสบอุบัติเหตุ…”
ขณะที่เขาตะโกน นักว่ายน้ําผู้ยิ่งใหญ่สองคนที่ดูแลจุดนั้นก็ผูกเชือกไว้รอบเอว ยกเรือจู่โจมและมุ่งหน้าไปยังแม่น้ําด้วยระดับน้ําที่สูงอย่างไม่น่าเชื่อในขณะนี้
ทั้งสองคนใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการดึงคนอ้วนกลับมาที่ถนนที่กําลังซ่อมแซมอยู่ในคิวบาทาวน์
ชาวเมืองล้อมรอบพวกเขา
ในช่วงเวลาที่ไม่มีไฟฟ้าและสัญญาณโทรศัพท์ ทุกคนอยากรู้อยากเห็นเหมือนลูกแมว
“ท่าการซีพีอาร์ให้แกเขาเร็ว!”
“ต้องผายปอด
“พยายามทําให้เขาสําลักน้ําออกมาแล้วสัมผัสถึงชีพจรด”
ฝูงชนกระตือรือร้นที่จะให้ค่าแนะนําของตนเอง จากนั้น พวกเขาเห็นชายกล้ามทั้งสองนั่งอยู่บนตัวคนอ้วน
“ไอ…”
คนอ้วนคนนั้นพ่นน้ําออกมาก่อนที่เขาจะค่อยๆ ฟื้นตัว เขากอดหน้าอกของเขาและหอบอย่างหนัก
ชาวเมืองรอบๆ ตัวเขาส่งเสียงเชียร์ และสมาชิกทีมกู้ภัยทั้งสองยังคงคํานับฝูงชน นี่คือสิ่งที่พวกเขาเพิ่งเรียนรู้จาก เทียนเกาเจิ้ง และพวกเขารู้สึกดีกับตัวเอง
เจ้าของร้านขายของเล่นผู้ใหญ่ จ้องไปที่แทมอน ด้วยสายตาเหยียดหยาม จากนั้นมองไปที่คนอ้วนคนนั้นแล้วพูดว่า “นายต้องการตุ๊กตาซิลิโคนที่ใหญ่ๆไหม นายรู้หรือไม่ว่าต้องใช้วัสดุมากแค่ไหนในการสร้างมัน”
“ฉันอยู่ที่ไหนกัน?” นัลโดลืมตาขึ้นแล้วถามทันที
“คิวบาทาวน์” ทุกคนตอบพร้อมกัน
“คิวบา!” นัลโดลืมตาตื่นขึ้นในทันที
“คุณมาจากไหน คุณมาที่นี่ได้อย่างไร” แทมอนมองไปที่นัลโด ด้วยท่าทางที่จริงใจและส่งต่อถ้วยเก็บความร้อนให้นัลโดก่อนเขาจะพูดว่า “ดื่มซุปเนื้อหน่อย มันปรุงมาทั้งวันแล้ว”
“ฉัน…ฉันเป็นตัวแทนประกัน” นัลโดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และตัดสินใจปิดบังความจริงว่าเขาเป็นนักข่าว อย่างไรก็ตาม เขาเคยทํางานเป็นตัวแทนประกันมาก่อนจริงๆชื่อเรื่องนั้นสามารถอธิบายได้ว่าทําไมเขาต้องทํางานภายใต้สภาพอากาศเลวร้าย และยังสามารถช่วยเขาสร้างรากฐานสําหรับการปกปิดของเขาสําหรับการสืบสวนในภายหลัง
ชาวเมืองเชื่อเขาและพวกเขาก็เป็นมิตรมากขึ้น หากมีอาชีพใดที่ผู้คนจะได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากภัยพิบัติเช่นนี้ ตัวแทนประกันภัยก็จะเป็นหนึ่งในนั้นอย่างแน่นอน
ทุกคนยังคงตั้งหน้าตั้งตารอบริษัทประกันที่จะให้เงินพวกเขาเพื่อที่พวกเขาจะได้เริ่มต้นใหม่ได้
“ผมมากับเพื่อนอีกคน พวกคุณเห็นเขาไหม” นัลโดขยับร่างกายและครางเบาๆ เขารู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บ อย่างไรก็ตาม เขาเป็นห่วงอาสาสมัครที่ส่งเขาไปมากกว่า
หากอาสาสมัครมาถึงคิวบาทาวน์ เขาจะต้องเปลี่ยนบทบาทของเขา
“ไม่”
“ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาไม่มีใครมาที่นี้เลย”
“ตอนนี้ตัวแทนประกันเป็นมืออาชีพมากไหม”
ชาวเมืองหัวเราะกันขณะที่ล้อมรอบนัลโด และพวกเขาคุยกัน
เมื่อนัลโดได้ยินเช่นนั้นก็โล่งใจ เขาเดาว่าอาสาสมัครอาจจะกลับไปหรือทําตามแผนเดิมเพื่อไปโรงพยาบาล
เมื่อนัลโดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็โกรธเล็กน้อยอีกครั้ง
ถ้าช่างกล้องไม่ใช่คนขี้ขลาดและมาร่วมกับเขา เขาคงจะมีเพื่อนร่วมทางแล้ว การทํางานร่วมกับใครสักคนย่อมสะดวกสบายกว่าการทํางานคนเดียวอย่างแน่นอน
อาสาสมัครซึ่งประกอบด้วยตารวจและนักดับเพลิงสร้างความรําคาญใจมากกว่า หากพวกเขาจริงจังกับงานมากขึ้น อย่างน้อยที่สุด พวกเขาจะจับตาดูเรื่อจู่โจมของเขา จากนั้นมันจะไม่ถูกขโมย และนัลโดจะไม่ถูกทําให้หมดสติหลังจากตกลงไปในแม่น้ํา
“อืม…ฉันอาจจะต้องการหมอ” นัลโดขยับร่างกายและสร้างเสียงอึกทึกครึกโครม โดยไม่ลังเล นัลโดไม่รู้ว่าเขามีรอยฟกช้ํามากแค่ไหนหลังจากถูกน้ําท่วมพัดลงไปในแม่น้ําและลอยไปหลายสิบไมล์ ทั้งหมดที่เขารู้สึกได้ก็คือความเจ็บปวดรวดร้าว
ชาวเมืองยิ้มและตะโกน
“พาเขาไปหาหมอ”
“ใครก็ได้ ไปที่เมืองแล้วโทรหาหมอ”
“หนุ่มน้อย คุณไม่ต้องการหมอจากเมืองนี้หรอก คราวที่แล้วเขาเกือบถอดไส้ติ่งของฉันออกเพียงเพราะฉันกินเนื้อมากกว่าปกตินิดหน่อย”
นัลโด้ตกตะลึง “ไม่มีหมอจีนอยู่ที่นั่นเหรอ?”
“ตอนนี้เขาอยู่ในโรงพยาบาล” แทมอน กล่าว จากนั้นเขาก็ถามด้วยความสงสัย “คุณรู้ได้อย่างไรว่าเรามีหมอชาวจีนอยู่ที่นี่”
“มีคนบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อฉันมา” นัลโดโกหกเก่งมาก เขาข้ามหัวข้อสนทนานี้ทันทีและถามว่า “ทําไมพวกคุณถึงซ่อมถนนกันล่ะ คุณไม่อยากรอจนกว่าฝนจะหยุดตกหรือ
“หนึ่งหมื่นดอลลาร์สหรัฐสําหรับถนน 0.62 ไมล์” แทนมอนกล่าวอย่างใจเย็น “ตอนนี้มีถนนเพียงไม่กี่ไมล์ที่ไม่สามารถใช้งานได้ ทุกคนจึงทํางานกันอย่างหนัก”
“หนึ่งหมื่นดอลลาร์สหรัฐสําหรับถนน 0.62 ไมล์… นั่นคือ 3.28 ฟุตสําหรับหนึ่งร้อยดอลลาร์สหรัฐใช่หรือไม่” นัลโด คํานวณตัวเลขอย่างรวดเร็วและพูดด้วยความประหลาดใจว่า “คุณยังต้องการหารายได้ในสภาพอากาศแบบนี้หรือไม่”
“เงินจํานวนนี้มอบให้โดยนางสาวเทียนฉี นอกจากนี้ ถนนส่วนใหญ่ไม่จําเป็นต้องได้รับการซ่อมแซม และทุกคนก็ค่อนข้างเบื่อเช่นกัน” ชาวเมืองเห็นด้วยและพยักหน้าเมื่อแทมอน กล่าวว่า
“อากาศแบบนี้อาจมีคนตายระหว่างการซ่อมแซมถนนใช่ไหม” นัลโดค่อย ๆ ดึงทิศทางของการสนทนาไปที่คําถามที่เขากังวล
แทมอนพดจาด้วยถ้อยคาที่เหยียดหยาม “นั่นเป็นเพราะพวกเขาไม่มีคําแนะนําจากวิศวกรชั้นยอด”
“วิศวะระดับแนวหน้าแบบไหนกัน?”
คนข้างๆ เขาพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “นางสาวเทียนฉีเชิญวิศวกรที่มีชื่อเสียงมาวางแผนบนถนนจากตัวเมืองไปยังโรงพยาบาล ไม่ใช่แค่ถนนระหว่างสองสถานที่นี้เท่านั้น เขายังวางแผนซ่อมแซมถนนจาก รัฐบาลของรัฐไปยังเมืองก็เสร็จสิ้น แม้กระทั่ง ขั้นตอนการประหารชีวิตก็มีการวางแผนไว้ด้วย”
“พวกคุณทุกคนมีเครื่องจักรก่อสร้างมากมายขนาดนี้เลยหรือ”
“วิศวกรวางแผนตามเครื่องจักรที่เรามี” ชาวเมืองกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “คุณไม่เคย เห็นมาก่อนใช่ไหม นั่นคือสิ่งที่เราเรียกว่าการปรับแต่งที่แท้จริง”
“งั้น… ไม่มีใครในเมืองนี้ตายเพราะเรื่องนี้เหรอ?” นัลโดยังคงไม่อยากเชื่อเช่นนั้น
ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะเย้ยจากชาวเมือง
“ช่วยฉันด้วย” นัลโดพยายามยืนหยัด เขาต้องการที่จะดูด้วยตัวเอง
ผู้คนที่อยู่ข้างเขาช่วยเขาขึ้น นัลโดยืนอย่างมั่นคงบนเท้าของเขา แต่ความเจ็บปวดรุนแรงได้กระทบที่ขาขวาของเขา และเขาก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา
สองชั่วโมงครึ่งต่อมาแรงงานทั่วไปของคิวบาทาวน์ยิ้มให้นัลโด ซึ่งตอนนี้ศีรษะของเขาตื่นมากแล้ว “นิ้วเท้าของคุณขาดไปสามนิ้ว ฉันตัดมันให้แล้วเก็บรักษาไว้มันไว้”