“อย่าขยับไปมา ฉันไม่เก่ง ฉันบอกคุณล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นหากคุณมีอาการอัมพาต ครึ่งซีกจากการขยับไปมามาก อย่าโทษฉัน” หม่าหยานหลินพื้มพ่าบนเตียงผ่าตัด
หลิงรันสนใจการผ่าตัดมากกว่าการให้ยาสลบ ในฐานะแพทย์ที่ได้รับใบอนุญาตเพียงคนเดียวในโรงพยาบาลการกุศลเกาเจ๋งมาหยานลินจึงต้องรับช่วงต่อจากการทํางานดังกล่าว และกลายเป็นหัวหน้าวิสัญญีแพทย์ของศัลยแพทย์ในโรงพยาบาล
เซเลนายังถูกบังคับให้เป็นพยาบาลชั่วคราวเป็นเวลาหลายวัน ในขณะนั้นขณะที่เธอช่วยออกไป เธอถามว่า “ฉันควรแปลสิ่งที่คุณพูดกับผู้ป่วยไหม”
“แน่นอนท่าไมจะไม่ล่ะ?” มาหยานลินกาลังสวมเข็มในขณะที่ร่างกายของเขาหันไปทางด้านข้าง เขาหันกลับมาราวกับเป็นหมอที่ชั่วร้ายและพูดว่า “อธิบายความเสี่ยงให้เขาหน่อย เราสามารถคุยกันได้ถ้าเขาไม่ต้องการทําศัลยกรรมจริงๆ”
“ถ้าเป็นสําหรับฉันและฉันรู้ว่าคุณไม่รู้วิธีให้ยาสลบ ฉันไม่อยากรับการผ่าตัด” เซเลน่าขมวดคิ้ว
“แล้วแต่เขา ถ้าเขาไม่อยากทําสามนิ้วก็ต้องไป” มาหยานลิ้นยักไหล่ “ให้เขาเซ็นในแบบฟอร์มยินยอมก่อนการผ่าตัด ฉบับภาษาอังกฤษจบลงแล้ว” ที่นั่น
เซเลน่ายักไหล่ หันกลับมา และแปลบทสนทนาเมื่อกี้เป็นภาษานัลโด
นัลโดมองลงไปที่เท้าของเขา และเขาก็ตกตะลึง “ไม่มีวิสัญญีแพทย์หรือไง ทําไมไม่มีวิสัญญีแพทย์ล่ะ ฉันจะฟ้องโรงพยาบาลของคุณ”
“วิสัญญี่ออกไปแล้ว” เซเลน่าพูดอย่างช่วยไม่ได้ “คุณจะฟ้องวิสัญญีแพทย์ หรือรอให้หมอผ่าตัดเปิดทําผ่าตัดก็ได้”
“หลังจากเปิดประตูห้องผ่าตัด ฉันก็ไม่ต้องผ่าตัดแล้วใช่ไหม” นัลโดหัวเราะอย่างไม่ยอมรับตนเอง และสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป “คุณจะรักษาผู้ป่วยมากกว่าหนึ่งร้อยคนด้วยมาตรฐานดังกล่าวได้อย่างไร และคุณอ้างว่าไม่มีผู้เสียชีวิตเลย”
เซเลน่าแปลคําถาม
มาหยานลินครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “เป็นฝีมือของหมอหรือโชคช่วย”
มาหยานลินไม่ได้ประจบประแจง หลิงรันมากนักเนื่องจากหลิงรัน ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ
แน่นอนว่าสําหรับนัลโด เขาคิดว่ามันเป็นแค่โชค การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปอีกครั้ง
แต่ก็อดไม่ได้ที่จะบอกตัวเองว่าไม่อยากทําศัลยกรรม
มีสามนิ้วและหนึ่งในนั้นคือนิ้วโป้ง ถ้าเขาทําหาย ลืมแบกน้ําหนักไปได้เลย เวลาที่เขาเดินไปมาในอนาคต เขาอาจจะเดินลาบากด้วยซ้ํา
“ตอนนี้ฉันกําลังจะได้รับยาสลบ บอกความจริงมาว่า เมื่อเร็ว ๆ นี้มีผู้เสียชีวิตในโรงพยาบาลกคน ให้ฉันตัดสินเอง” สายตาของนัลโดเต็มไปด้วยความจริงใจ เขาอยากรู้จริงๆ ไม่ใช่แค่เพื่อการผ่าตัดของเขาเท่านั้น แต่ยังเป็นข้อมูลสําหรับข่าวของเขาด้วย
“จนถึงตอนนี้ยังไม่ใช่” หม่า หยานลินตอบอย่างเฉยเมยและพูดกับเซเลน่าที่กําลังแปลให้นัลโดว่า “ถามเขาว่าต้องการเซ็นแบบฟอร์มหรือไม่ ถ้าเขาไม่ต้องการเซ็น ฉันจะไปพบผู้ป่วยรายอื่น ๆ
นัลโด้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาต้องเซ็นแบบฟอร์ม ในสถานการณ์ปัจจุบันของเขา เขาไม่สามารถทําได้จริงๆ
มาหยานลินเริ่มฉีดยาชาทันที
เมื่อเทียบกับทักษะเบื้องต้นของเขา เขาเก่งขึ้นมากในเรื่องนี้ เพราะตอนนี้เขามี โทรศัพท์ผ่านดาวเทียมแล้ว เขายังสามารถโทรไปปรึกษาวิสัญญีแพทย์ได้ ซึ่งไม่ เหมือนกับที่เขาเรียนรู้จากการอ่านหนังสือกับหลิงรัน
หลังจากนั้นไม่กี่นาที่นัลโดก็หมดสติ
การวางยาสลบในระดับภูมิภาคก็เพียงพอแล้วสําหรับการปลูกถ่ายนิ้วเท้าตามปกติ อย่างไรก็ตาม ในอีกด้านหนึ่ง หลิงรันชอบการดมยาสลบมากกว่า ในทางกลับกันมาหยานลินมีช่วงเวลาที่ยากลาบากในการเรียนรู้วิธีทํายาสลบทางหลอดเลือดดํา การเรียนรู้การดมยาสลบเฉพาะที่นั้นยากยิ่งกว่าเดิม
“คนไข้ที่มีสามนิ้วเท้าขาด… ตึก… โดยพื้นฐานแล้วเหมือนของขวัญสําหรับการเฉลิมฉลอง..” มาหยานลินกล่าว และเขาก็หยุดชั่วครู่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขากระซิบกับเซเลน่าอย่างสงสัย “ชายผู้นี้ไม่ใช่ของขวัญจากมิสเทียนฉีถึงหมอหลิง ใช่ไหม”
“คุณเทียนฉีจะให้ของขวัญคนได้อย่างไร” เซเลน่ายิ้ม และในพริบตา เธอนึกถึงบางสิ่งและถามว่า “อ้อ ฉันจําได้ว่าในวัฒนธรรมจีนโบราณ มีระบบสินสอดทองหมั้น สําหรับเด็กผู้หญิง?”
“ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีระบบสินสอดทองหมั้น” มาหยานลินส่ายหัว “เรียกหมอหลิงมาทําการผ่าตัดก็ได้
ทันทีที่เซเลน่าได้ยินคําว่า “หมอหลิง” เธอก็ไม่ต้องสนใจที่จะคุยกับมาหยานลินอีกต่อไป เธอรีบเดินไปหยิบเครื่องส่งรับวิทยุทันที
หลังจากผ่านไปสิบห้านาที หลิงรันก็แต่งตัวเรียบร้อยและเดินเข้าไปในห้องผ่าตัด
หลังจากการก่อสร้างทางผ่านระหว่างเมืองคิวบาและโรงพยาบาลการกุศลเกาเพิ่ง สิ่งแรกที่พวกเขาต้องแบกรับคือจํานวนผู้ป่วยที่เพิ่มขึ้น
ผู้ปฏิบัติงานทั่วไปในคิวบาทาวน์นั้นด้อยกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับผู้ปฏิบัติงานทั่วไป อื่นๆ ความสามารถของเขาในการจัดการกับโรคต่างๆ นั้นเทียบไม่ได้กับแพทย์ชาวออสเตรเลียด้วยซ้ํา ท้ายที่สุด แพทย์ชาวออสเตรเลียสามารถใช้กลเกิ้ลได้อย่างเชี่ยวชาญ แต่ภาษาแม่ของผู้ปฏิบัติงานทั่วไปในคิวบาทาวน์คือภาษาโปรตุเกส
ผู้ป่วยที่ป่วยหรือได้รับบาดเจ็บในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาได้รับยาแก้อักเสบ ยาแก้ปวด ยาลดไข้ หรือยาลดไข้ขั้นพื้นฐาน แน่นอน ในแง่ดี ผู้ปฏิบัติงานทั่วไปคนนี้เป็นหมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แม้ว่าระดับการรักษาของเขาจะต่า แต่ก็ไม่มีข้อผิดพลาดร้ายแรงเกิดขึ้น ตัวอย่างเช่น หากนิ้วเท้าของนัลโดไม่ได้ถูกตัดทิ้งอย่างเด็ดขาด ก็คงยากที่จะปลูกใหม่ในตอนนี้
ยิ่งไปกว่านั้น การรักษานิ้วเท้าที่ถูกตัดโดยผู้ปฏิบัติงานทั่วไปนั้นค่อนข้างน่าทึ่ง
เขาพันนิ้วเท้าที่ถูกตัดด้วยผ้ากอซสะอาด จากนั้นบรรจุในถุงพลาสติกและปิดผนึกให้แน่น จากนั้นนําไปใส่ในตู้เย็นขนาดเล็กเพียงแห่งเดียวในคลินิก เขาเก็บตู้เย็นไว้ที่อุณหภูมิต่าคงที่ ในขั้นตอนการขนส่ง น่านิ้วเท้าที่ถูกตัดไปใส่ในตู้ฟักเพื่อให้มั่นใจว่านิ้วเท้าอยู่ในสภาพดี
อาจกล่าวได้ว่านิ้วเท้าที่ถูกตัดขาดเช่นนี้ยังคงมีความเป็นไปได้สูงที่จะถูกปลูกใหม่ แม้หลังจากผ่านไปอีกยี่สิบสี่ชั่วโมง
ในความเป็นจริง ถ้านัลโดโชคดี นิ้วเท้าที่ถูกตัดสามารถเก็บไว้ได้หนึ่งสัปดาห์และยังสามารถปลูกใหม่ได้สําเร็จ ในแง่ของการวินิจฉัยโรค ย่อมเทียบไม่ได้กับนิ้วเท้าที่ถูกตัดซึ่งเก็บไว้เพียงวันเดียว มันยากมากที่จะได้ผลลัพธ์ที่ดี อย่างไรก็ตาม มันไม่ง่ายเลยที่จะทําให้แน่ใจว่านิ้วเท้าที่ถูกตัดขาดนั้นรอดชีวิตมาได้
การปลูกถ่ายนิ้วเท้าที่ดีที่สุดต้องทําภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง เวลาของนัลโดเกินเวลาที่เหมาะสม แต่ด้วยสภาวะการเก็บรักษาที่ยอดเยี่ยม เขายังคงได้ผลลัพธ์ที่ค่อนข้างดี
คําสําคัญคือ “ค่อนข้าง”
“เขาจําเป็นต้องมีกระดูกลีบ” ภายใต้กล้องจุลทรรศน์ 10X หลิงรันสังเกตเห็นนิ้วเท้าที่ถูกตัดของนัลโดครู่หนึ่ง มองไปที่ปลายเท้าที่ถูกตัด ส่ายหัวเล็กน้อย และกล่าวว่า “เนื้อเยื่อของปลายที่ถูกตัดควรถูกเอาออกจากเนื้อเยื่อที่ไม่มีชีวิตชีวาและปนเปื้อนอย่างสมบูรณ์ หลังจากนั้น ยื่นผ้าก๊อซของแอนโดเวอร์และไหมไนล่อน 10-0 ให้ฉัน จากนั้นท่าเครื่องหมายหลอดเลือดและเส้นประสาท…”
หลิงรันมีปัญหาที่ต้องพิจารณามากกว่าเมื่อตอนที่เขาอยู่ที่ห้องผ่าตัดของโรงพยาบาลหยุนฮัว
ซึ่งหมายความว่าความยากลําบากในการผ่าตัดเพิ่มขึ้นอย่างมาก
มาหยานลินในฐานะผู้ช่วยก็ยุ่งอยู่ที่มุมห้องเช่นกัน อันที่จริง ทักษะของพยาบาลในห้องผ่าตัดไม่ได้มาตรฐาน
อย่างไรก็ตาม การผ่าตัดที่ไม่สมบูรณ์ยังคงต้องดําเนินการในท้ายที่สุด
ในท้ายที่สุด การผ่าตัดส่วนใหญ่ก็ยังไม่สมบูรณ์อยู่ดี และนั่นเป็นเพียงโลกที่หลิงรันคุ้นเคย
“ทําความสะอาดปลายที่ขาดนี้” มาหยานลินยุ่งมากจนเหงื่อออก เมื่อเหงื่อของเขาถูกเช็ดออกโดยพนักงานพาร์ทไทม์วัยกลางคนที่อยู่ข้างๆเขา เขารู้สึกราวกับว่าผิวของเขาจะหลุดออกมา
“คลายสายรัด” หลิงรันสั่ง เมื่อเขาสังเกตเห็นเลือดไหลออกมา เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก “รัดสายรัดไว้ เช็ดเหงื่อของฉัน”
เซเลน่าแปลเฉพาะส่วนที่เกี่ยวกับสายรัดเท่านั้น จากนั้นเธอก็หยิบผ้าก๊อซขึ้นมาเอง จากนั้นตบเบาๆ ที่หน้าผากของหลิงรันอย่างระมัดระวัง