บทที่ 806 หลิวชิงซานที่น่าขยะแขยง
บทที่ 806 หลิวชิงซานที่น่าขยะแขยง
กู้ฟางสี่กอดกู้เสี่ยวหวานและเอ่ยอย่างเศร้าสร้อย “ข้าไม่กลัวความตาย แต่เขาจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป! พี่ใหญ่ขอให้เรามาที่นี่เพื่อเอาทรัพย์สมบัติของครอบครัวเจ้าไป!”
ในที่สุด!
กู้เสี่ยวหวานขบฟันแน่นด้วยความเกลียด สายตาคมกริบพร้อมที่จะทิ่งแทงทุกคน “เช่นนั้นก็ให้พวกเขามาเถอะ ยังไม่แน่นอนว่าเรื่องนี้ใครจะเป็นผู้ชนะ!”
ฉินเย่จือได้บอกเรื่องนี้กับนางเรียบร้อยแล้ว และกู้เสี่ยวหวานได้เตรียมใจไว้แล้ว ตอนนี้นางรู้สึกอยากจะฆ่าครอบครัวของกู้ฉวนลู่ไปให้สิ้นซาก
ครอบครัวของกู้ฉวนลู่นี้เป็นเหมือนกับทหารท่ามกลางสงคราม และทำตัวราวกับว่าครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานติดค้างหนี้พวกเขา
ในเมื่อเรื่องมันเลวร้ายถึงขนาดนี้แล้ว มันเหมือนกับว่ากู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ เป็นโรคระบาด พวกเขารีบหนีจากราวกับกลัวว่าจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
เมื่อชีวิตของพวกเขาดีขึ้น พวกเขาทำตัวเหมือนกับแมลงดอมดมดอกไม้
จะมีเรื่องดีแบบนี้ที่ไหนในโลก
“พี่ใหญ่ไปหาชิงซาน บอกว่าตอนนี้เจ้าร่ำรวยขึ้น และบอกว่าตอนนี้เมื่อเจ้ามีเงินเจ้าก็ลืมญาติไปหมดสิ้นแล้ว และทำให้ตระกูลกู้เสียหน้า เขายังขอให้ชิงซานมาเอาทรัพย์สมบัติของครอบครัวเจ้าไปแล้วแบ่งครึ่งกับเขา!” กู้ฟางสี่คร่ำครวญและพูดว่า “ข้าไม่อยากมา เขาจึงมัดข้าไว้ที่ต้นไม้หนึ่งวันกับหนึ่งคืน ข้า… ข้าจึงทำได้เพียงยอมเท่านั้น!”
กู้เสี่ยวหวานกำหมัดแน่น ราวกับหวังว่าตัวเองจะฆ่าคนไร้มโนธรรมเหล่านั้นให้ตายด้วยหมัดเดียวตอนนี้!
จางซื่อปลอบโยนนางเบา ๆ จากด้านข้าง น้ำเสียงเศร้าและความเสียใจของนางไม่สามารถปกปิดได้ “เจ้าโง่ฟางสี่ ครั้งนี้อย่ากลัวไป! มีเสี่ยวหวานและพวกเราอยู่ที่นี่ เจ้าจะไม่ถูกไอ้สารเลวนั่นรักแกอีก!”
หลังจากฟังคำพูดของป้าจางแล้ว กู้ฟางสี่ก็มองไปที่ใบหน้าที่เศร้าหมองของป้าจาง และดวงตาที่แน่วแน่ของเสี่ยวหวาน ร่างกายของนางล้มลงในอ้อมแขนของป้าจางและร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกเพียงว่าความโกรธกำลังจะแผดเผานาง
คนโลภผู้นี้ หัวใจของเขามืดมนจนมองไม่เห็นสีที่แท้จริงเลยหรือ?
กู้ฟางสี่เป็นน้องสาวของกู้ฉวนลู่ และนางก็เป็นภรรยาของเขา!
หลังจากอยู่ด้วยกันมาหลายปี ไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อกันเลยหรือ?
กู้เสี่ยวหวานไม่สามารถเข้าใจได้
พี่น้องที่คลานตามกันมาและมีสายเลือดเดียวกัน พวกเขาจะตั้งใจทำให้น้องสาวสูญเสียความบริสุทธิ์ได้อย่างไร แล้วพวกเขาก็ทำผูกมัดตัวนางไว้กับพวกอันธพาลในท้องถิ่น!
ถ้าท่านปู่และท่านย่ารู้เรื่องนี้ พวกเขาจะลุกขึ้นไปหากู้ฉวนลู่และชำระความแค้นนี้!
นอกจากนี้ยังมีหลิวชิงซาน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นภรรยาที่เขากำลังจะแต่งงานด้วย ดังนั้นเขาจึงควรถนอมนางเอาไว้ แต่เขากลับทุบตีภรรยาของตนเอง นางไม่ใช่ภรรยาที่เขาแต่งงานด้วยหรอกหรือ?
กู้เสี่ยวหวานไม่สามารถเข้าใจได้ ดังนั้นนางจึงได้แต่ปลอบใจกู้ฟางสี่ จากนั้นก็ออกไปหารือเกี่ยวกับจัดการเรื่องนี้กับฉินเย่จือ
พวกเขาไม่สามารถปล่อยให้หลิวชิงซานอยู่ในสวนกู้ได้อีกต่อไป
เพียงแค่คิดถึงชายผู้นี้ ขนอ่อนบนร่างกายก็ลุกชันด้วยความรังเกียจ กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกชาวาบที่หนังศีรษะเมื่อคิดว่ามีอันธพาลอยู่ข้างตัว
การขับไล่หลิวชิงซานออกไปเป็นเรื่องที่ต้องทำแน่นอน ดังนั้นควรคิดว่าจะทำอย่างไรเพื่อให้เขาตกลงแยกกันอยู่กับกู้ฟางสี่?
“หลิวชิงซานมาที่นี่เพราะหวังทรัพย์สินของครอบครัวเรา ถ้าให้เขาแยกกันอยู่ เกรงว่ามันจะไม่ง่ายอย่างนั้น!” ฉินเย่จือขมวดคิ้วและเอ่ยออกมา
“ข้ารู้!” กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้วและพูดอย่างจริงจังว่า “ถ้าเขาไม่เห็นด้วย ข้าจะไล่เขาออกไปทันที ถ้าเรายอมรับข้อเรียกร้องของคนหน้าด้านคนนั้น ในอนาคตมันจะแย่กว่านี้! ไม่เช่นนั้นต้องขีดเส้นกับคนประเภทนี้และไม่ต้องตอบโต้กลับ”
“คนอย่างหลิวชิงซานเป็นพวกอันธพาลเต็มตัว เราต้องระมัดระวังมากกว่านี้ และเราต้องไม่ปล่อยให้พวกเขาทำสำเร็จ!”
ทั้งสองหารือกัน และคาดว่าหลิวชิงซานกำลังจะมาในไม่ช้า ดังนั้นพวกเขาจึงรีบไปที่ห้องอาหาร
อาโม่กำลังจัดชามและตะเกียบ ฉือโถวกำลังยกอาหาร และกู้เสี่ยวหวานกำลังนั่งอยู่ที่ด้านข้างของห้องทานอาหารและดื่มชาอย่างเงียบ ๆ
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หลิวชิงซานก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าอย่างประจบสอพลอ
“เฮ้ วันนี้ก็กินไก่อีกแล้ว! เสี่ยวหวาน เจ้าคงไม่รู้ว่าอาของเจ้าชอบกินไก่มากที่สุด!” หลิวชิงซานยิ้ม และต้องการที่จะคว้าไก่บนจานด้วยมือสกปรกของเขา
เมื่ออาโม่เห็นดังนั้นก็ยื่นมือไปหยิบจานใบนั้นออกทันที
มือของหลิวชิงซานจึงคว้าได้เพียงอากาศ เมื่อเห็นว่าจานนี้อยู่ในมือของอาโม่ ใบหน้าของเขาฉายแววไม่พอใจเล็กน้อย และตะโกนว่า “เจ้าทาสผู้ต่ำต้อย เจ้ากล้าดีอย่างไรมาแย่งของของเจ้านาย เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”
หลังจากพูดจบ หลิวชิงซานก็ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง และกลับมารู้สึกตัวทันทีโดยพูดกับกู้เสี่ยวหวานอย่างประจบสอพลอ “สาวน้อยเสี่ยวหวาน ข้าออกไปอยู่นอกนานแล้ว ข้าจึงหิว หิวจนเวียนหัว และเมื่อเวียนหัวก็จะพูดผิดได้ง่าย สาวน้อยเสี่ยวหวานอย่าใส่ใจไปเลย!”
กู้เสี่ยวหวานถือชาอยู่ในมือ และใช้ฝาถ้วยปัดเศษชาออก นางหัวเราะเบา ๆ แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความเย็นชา “ท่านอาเขยกำลังพูดถึงอะไร มันเป็นแค่ไก่ไม่ใช่หรือ? อาโม่ ให้เขาไป!”
อาโม่จ้องไปที่หลิวชิงซานและส่งจานในมือของเขาให้หลิวชิงซานด้วยความโกรธ
หลิวชิงซานหยิบมันขึ้นมาโดยไม่คิด มือของเขาคว้าน่องไก่ขนาดใหญ่สองน่อง และเริ่มแทะมันทันที
กู้เสี่ยวหวานเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ แต่หลิวชิงซานก็ไม่รู้สึกอะไรเลย
เขาหิวกระหาย เงินที่เขานำไปในวันนี้ใช้หมดแล้ว และเขาไม่สามารถแม้แต่จะดื่มเหล้าสักอึก จึงรีบกลับมาที่บ้าน
“สาวน้อยเสี่ยวหวาน ที่บ้านมีเหล้าหรือไม่! น่องไก่แห้งฝืดคอมาก!” จู่ ๆ หลิวชิงซานก็เงยหน้าขึ้นและยิ้มอย่างประจบประแจงหลังจากกินน่องไก่ไปครึ่งหนึ่ง
กู้เสี่ยวหวานยิ้มอย่างเย็นชาและส่ายศีรษะ “ท่านอาเขย ที่นี่ไม่มีใครดื่ม ข้าจึงไม่ได้เตรียมไว้!”
“สาวน้อยคนนี้กำลังพูดถึงเรื่องอะไร ข้าไม่ใช่คนหรือ? ข้าต้องการดื่มเหล้า! ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป พวกเจ้าควรเตรียมเหล้าเพิ่ม ข้าชอบดื่มสองสามจอกทุกวัน และหลังจากดื่มแล้วก็จะมีแรงทำอย่างอื่นไม่ใช่หรือ!” หลิวชิงซานเห็นว่าที่บ้านไม่มีเหล้า และกู้เสี่ยวหวานยังบอกด้วยว่าเป็นเพราะไม่มีใครที่บ้านนี้ดื่ม สีหน้าของเขาจึงไม่พอใจเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าเขาเป็นเจ้านาย และเขากำลังสั่งให้สาวรับใช้ทำสิ่งต่าง ๆ
กู้เสี่ยวหวานชินกับมันแล้ว ยกเว้นวันแรกที่เขามาที่นี่ หลิวชิงซานทำตัวเป็นสุภาพบุรุษอันสูงส่ง แต่พอหลังจากนั้นมา เขาก็ไม่เสแสร้งและทำตามที่เขาต้องการ