“นี่ตลกจริงๆ อารมณ์ไม่มั่นคง ก็ออกมารายงาน”ลีน่าพูดอย่างดูถูก
จากนั้น เธอถามอีกว่า“ใช่สิวารุณี เธอรู้ไหมว่าภาพเปรียบเทียบที่เธอเอามา เป็นการออกแบบของใคร？ถึงการออกแบบทางซ้าย จะสะดุดตาน้อยกว่าการออกแบบของเธอ แต่ไม่เลวเลยทีเดียว เอาขึ้นไปเวทีโชว์ก็ยังได้ ดังนั้นฉันคิดว่า ดีไซเนอร์ที่วาดออกมา ไม่ใช่ดีไซเนอร์ธรรมดาแน่ จะต้องเป็นดีไซเนอร์ที่มีชื่อเสียง แต่ถ้าเป็นดีไซเนอร์ที่มีชื่อเสียง จะถูกจุ๊บแจงซื้อไปได้เหรอ？”
สำหรับเธอ จุ๊บแจงจะใส่ร้ายวารุณีว่าคัดลอกงาน จะต้องหาคนที่วาดได้คล้ายกับผลงานที่วารุณีออกแบบแน่
แบบนี้ถึงทำภาพเปรียบเทียบได้ แล้วมาใส่ร้ายว่าวารุณีลอกเลียนแบบ
ส่วนสไตล์การออกแบบของวารุณี จิตวิญญาณ และพรสวรรค์ ไม่ใช่สิ่งที่ดีไซเนอร์ทั่วไปจะควบคุมได้ ดังนั้นอยากวาดออกมาคล้ายกับผลงานของวารุณี เป็นสไตล์เดียวกัน ผลงานระดับเดียวกัน จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
อย่างน้อยที่สุด ดีไซเนอร์ธรรมดาทำไม่ได้แน่ แค่หาดีไซเนอร์ชื่อดังที่มีสไตล์คล้ายกับวารุณี และมีความสามารถไม่แตกต่างกันมากนักถึงจะทำได้เท่านั้น
แต่เท่าที่เธอรู้ ดีไซเนอร์ชื่อดังที่มีสไตล์คล้ายกับวารุณีนั้น อายุมากแล้ว และเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะถูกจุ๊บแจงซื้อไปได้
หากเป็นคนหนุ่มสาวยังพอเป็นไปได้ เพราะว่าอาจอิจฉาวารุณี จากนั้นตกลงกับจุ๊บแจงเพื่อใส่ร้ายวารุณีด้วยกัน แล้วฉุดวารุณีลงไป จากนั้น จากนั้นก็จะมีคู่แข่งที่มีสไตล์คล้ายกับตัวเองน้อยไปคนหนึ่ง
แต่ที่สำคัญคือ ไม่มีรุ่นหนุ่มสาวเลย
ดังนั้น เธอจึงสงสัยว่าเป็นใคร ที่ช่วยจุ๊บแจง
วารุณีมองลีน่าที่ขมวดคิ้วแล้วหัวเราะ“รูปภาพออกแบบด้านซ้ายนี้ เป็นผลงานที่ดีไซเนอร์คนหนึ่งชื่อ Mina วาด”
“Mina？”ลีน่าตะลึง จากนั้นคิดอะไรได้ ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก“วารุณี Mina คือเธอไม่ใช่เหรอ？นามแฝงเธอก่อนกลับประเทศนี่”
“ใช่”วารุณีพยักหน้า“ดังนั้นตอนนี้เธอรู้แล้วสินะ ทำไมงานออกแบบด้านซ้าย ถึงได้คล้ายกับสไตล์การออกแบบของฉัน และยังต่างกันไม่มากด้วย เพราะว่าฉันวาดเองหมดไง ฉันไม่เคยบอกเธอว่าฉันชินอยู่อย่างหนึ่ง ก็คือผลงานที่ฉันคิดว่าไม่ค่อยพอใจ ฉันก็จะโหลดลงบัญชีสำรองของแพลตฟอร์มโซเชียลตัวเองเพื่อเป็นที่จดจำไว้ ก็เพื่อไม่ลืมงานออกแบบภาพนั้นที่ตัวเองเคยวาดไว้ แต่ฉันไม่คิดเลยว่า วันหนึ่ง ฉันจะลอกงานตัวเองได้”
“ฮี่ฮี่ฮี่”ลีน่าปิดปากไว้ ขำหนักมาก“ฉันรู้แล้ว จุ๊บแจงผู้หญิงคนนี้ เกรงว่าคงบังเอิญเจอแพลตฟอร์มโซเชียลของเธอในเน็ตล่ะสิ แต่ไม่รู้ว่านั่นเป็นแอคสำรองของเธอ คิดว่าการออกแบบของเธอ กับการออกแบบที่บัญชีนั้นโหลดลงมีความคล้ายกัน เลยคิดว่าเธอลอก จากนั้นจึงเอามารายงานเรื่องเธอ ฮ่าฮ่าฮ่าวารุณี เธอซวยจริงๆ”
วารุณีก็ถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้“ใช่ ซวยจริงๆ ฉันก็คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะกลายเป็นคนลอกผลงาน และยังลอกผลงานตัวเองด้วย”
ลีน่าเช็ดน้ำตาที่หัวเราะจนไหลออกมาจากหางตา“ไม่ได้ ฉันพอจะคิดได้แล้วว่าเดี๋ยวตอนที่เธอเปิดเผย อาการของจุ๊บแจง จะต้องสุดยอดมากแน่ๆฮ่าฮ่าฮ่า ฉันขำจะตายอยู่แล้ว”
วารุณีมองเธอที่หัวเราะออกมาอีก ส่ายหน้าอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ช่างเถอะ หัวเราะก็หัวเราะไป
พูดตรงๆแล้ว เธอก็ไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นละครได้แบบนี้
เธอยังคิดว่าหลักฐานที่จุ๊บแจงจะเอามาคืออะไรเสียอีก
สุดท้ายดันเป็นงานออกแบบของเธอเอง
เอางานออกแบบของเธอเอง มารายงานว่าเธอลอกเลียนแบบ กลัวว่านี่จะเป็นเหตุการณ์เข้าใจผิดครั้งแรกของประวัติศาสตร์การออกแบบน่ะสิ
คิดไป วารุณีก็กุมหน้า มองลงไปด้วยสายตาเยาะเย้ย
ด้านล่างจุ๊บแจงชี้ภาพพวกนั้นที่อยู่ด้านซ้ายบนหน้าจอ พูดเสียงดัง：“ทุกคนคะ พวกคุณต่างรู้ว่า ทางขวาเป็นผลงานของครูที่ปรึกษาวารุณีของพวกเรา แต่ทางซ้ายนั้น พวกคุณไม่รู้ ตอนนี้ฉันจะบอกให้ทุกคนทราบ ทางซ้ายนั้น เป็นผลงานของบล็อกเกอร์คนหนึ่งชื่อ MN ฉันบังเอิญเจอผลงานของเธอ ที่ด้านล่างแพลตฟอร์มโซเชียลของเธอ ตอนนั้นก็รู้สึกสวยดี เลยศึกษามากขึ้น จากนั้นพบว่า ผลงานของครูที่ปรึกษาวารุณีของพวกเรา ดันคล้ายกับผลงานของบล็อกเกอร์ MN คนนี้มาก และฉันยังพบว่า งานออกแบบของบล็อกเกอร์ MN อัปโหลดลงอินเทอร์เน็ตก่อน เวลานั้น ก่อนกว่าผลงานของครูที่ปรึกษาวารุณีเยอะมาก ดังนั้นครูที่ปรึกษาวารุณี จะต้องลอกของบล็อกเกอร์ MN แน่”
“ในเมื่อแบบนี้ งั้นคุณเอาหน้าหลักของบล็อกเกอร์ MN ออกมาสิ”ลีน่าหยิบไมโครโฟนมาพูด
สายตาจุ๊บแจงเป็นประกาย จากนั้นพยักหน้า“ได้อยู่แล้ว”
เธอก็ขโมยผลงานของบล็อกเกอร์ MN ไป แต่สองวันนี้เธอพบว่า บล็อกเกอร์ MN ลบผลงานที่เธอขโมยไปแล้ว ดังนั้นในเน็ตก็มองไม่เห็นผลงานที่เธอขโมยไป
ดังนั้น เอาหน้าหลักของบล็อกเกอร์ MN ออกมา ก็ไม่เป็นไร
คนพวกนี้ ก็ไม่พบว่าเธอขโมยผลงานของบล็อกเกอร์ MN
คิดแบบนี้ จุ๊บแจงก็เงียบลง จากนั้นหยิบโทรศัพท์มากด แชร์ลิงก์หน้าหลักของบล็อกเกอร์ MN ไปให้ แชร์ไปที่กลุ่มผู้เข้าแข่งขันของการแข่งขัน
จากนั้นผู้เข้าแข่งขันทุกคนก็เข้าลิงก์ ค้นว่าที่จุ๊บแจงพูดจริงหรือไม่
หลังจากทุกคนดูเสร็จ ทุกคนก็เงียบลง
เพราะว่าจุ๊บแจงพูดความจริง การออกแบบของบล็อกเกอร์ MN คนนี้ วันที่อัปโหลดลงเน็ต เร็วกว่าผลงานของวารุณีจริง
ดังนั้นมองไปแล้ว เป็นวารุณีลอกงานของ MN จริงๆ
จุ๊บแจงเห็นปฏิกิริยาของทุกคน ในใจก็สะใจอย่างมาก จากนั้นชี้ไปที่วารุณี“ครูที่ปรึกษาวารุณี ตอนนี้หลักฐานออกมาหมดแล้ว คุณควรออกมาพูดบ้างนะ”
“ใช่ครูที่ปรึกษาวารุณี คุณยังไม่ยอมรับอีกเหรอว่าตัวเองลอกงานน่ะ？”
“ใช่ หน้าด้านมาก”
“เสียแรงที่เมื่อก่อนชอบเธอ คิดไม่ถึงว่า เธอจะลอกเลียนแบบงานได้！”
เผชิญหน้ากับคำกล่าวหาของทุกคน วารุณียังคงไม่สะทกสะท้าน วางแก้วกาแฟยืนขึ้นมา แล้วหยิบไมค์มา
ทุกคนเห็นการกระทำแบบนี้ของเธอ ก็เงียบลงทันที รู้ว่าเธอจะพูด
วารุณีมองทุกคนแล้วยิ้ม“ฉันไม่เคยรู้เลยว่า ตัวเองใช้ผลงานที่ตัวเองออกแบบเอง จะเป็นการคัดลอกได้”
เธอพูดอย่างง่ายๆ และไม่ดัง
แต่คนตรงนั้น ก็ฟังออกหมด
ทุกคนตกอยู่ในความโกลาหล
“เธอได้ยินยัง？เมื่อกี๊ครูที่ปรึกษาวารุณีบอกแล้ว ว่าตัวเองใช้ผลงานตัวเอง？”
“ฉันได้ยินแล้ว เหมือนจะบอกว่า ผลงานที่จุ๊บแจงเอามาเปรียบเทียบว่าคัดลอก ก็เป็นของครูที่ปรึกษาวารุณีเอง”
“ไม่งั้น ในเมื่อเป็นของครูที่ปรึกษาวารุณีเอง แล้วทำไมถึงปรากฏที่หน้าของบล็อกเกอร์ MN ล่ะ？”
ทุกคนดูไม่เข้าใจ
จุ๊บแจงกลับสีหน้าเปลี่ยนไป มองวารุณีอย่างไม่อยากจะเชื่อ
วารุณีพูดว่า งานออกแบบพวกนั้นเป็นของเธอเอง ดังนั้นไม่ได้คัดลอก
นี่จะเป็นไปได้ไง！
นี่เป็นไปไม่ได้เลย
ใช่ เป็นไปไม่ได้เลย！
จุ๊บแจงคิดว่าโลกใบนี้ ไม่มีทางบังเอิญได้ขนาดนี้ หลังจากสูดหายใจลึกๆ ก็พยายามใจเย็น：“ครูที่ปรึกษาวารุณี ฉันรู้ว่าคุณไม่ยอมรับว่าตัวเองลอกแน่ ยังไงใครก็ไม่ทำกันหรอก เพราะถ้ายอมรับไป ทุกอย่างที่ได้มาในตอนนี้ก็จะหายไปทันที แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ ครูที่ปรึกษาวารุณีก็ไม่ควรพูดว่า ผลงาน MN เป็นของคุณ ยังไงพวกคุณก็ไม่ใช่คนเดียวกัน”
“ในเมื่อฉันกล้าพูดแบบนี้ ฉันก็มีหลักฐานอยู่แล้ว MN ที่เธอพูดถึงนี้คือฉันเอง”วารุณียังคงรักษารอยยิ้มบนใบหน้า พูดด้วยรอยยิ้มบางๆ：“พวกคุณคงยังไม่รู้ความหมายของ MN สินะ ฉันบอกทุกคนได้ MN ก็คือตัวย่อของ Mina ทุกคนรู้ว่า หนึ่งปีก่อนมีดีไซเนอร์วัยรุ่นที่ชื่อ Mina เพิ่งปรากฏออกมาบนโลกนี้ แสดงความสามารถในการออกแบบที่สูงมาก และเพิ่งเปิดตัวไม่นานก็สามารถพัฒนาโชว์แบรนด์หรูสาย red blood ตัวเองได้”
“ใช่”ทุกคนพยักหน้า