ที่โรงพยาบาลหยุนฮัว ผู้ป่วยที่มาหาหมอถูกอัดแน่นอยู่ด้านล่างของอาคารขนาดใหญ่จนดูเหมือนฝูงมด
แผนกผู้ป่วยในเงียบลง แต่คนในแผนกจะยังพบว่ามีเสียงดัง
ห่านขาวตัวใหญ่ที่บ่อน้ําพเดินอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นเด็ก ๆ เข้ามา มันก็วิ่งไปที่สระทันทีเพื่อไม่ให้กัดและถูกลงโทษในภายหลัง
เด็กที่อยู่รอบๆ ก็ยิ่งหยิ่งผยองมากขึ้น พวกเขาหัวเราะเสียงดังขณะใช้ขนมห่อหนึ่งซึ่งมีราคา 10 หยวนเพื่อดึงดูดเจ้าห่าน
ดูเหมือนเจ้าห่านจะรําคาญมาก มันกินของว่างเพียงเล็กน้อยเมื่อวางขนมไว้ข้างหน้า ชื่อเสียงที่โรงพยาบาลหยุนฮัวมีมากกว่าผู้อํานวยการแผนกส่วนใหญ่ ดังนั้นมันจะได้รับอาหารไม่รู้จบที่โยนใส่มันทุกวัน และเด็ก ๆ ที่พบนั้นเป็นมากกว่าตัวแทนขายยาที่ผู้อํานวยการแผนกรองพบ ถ้ามันกินอาหารทุกมื้อที่เด็กๆขว้าง มันควรจะขออะไรเพิ่มในมื้อเย็นอย่างไร?
เจ้าห่านเงยหน้าขึ้นและไม่สนใจแม้แต่จะไล่นกกระจอกและนกพิราบที่มาต่อสู้เพื่ออาหาร
ในอดีตมันจะปกป้องอาณาเขตของมันอย่างแน่นอน มันจะโจมตีแม้แต่สิ่งมีชีวิตที่กินขี้น้อย กว่านกที่มากินอาหารของมัน อย่างไรก็ตาม หลังจากได้รับน้ําหนัก 3 ปอนด์ เจ้าห่านก็งดเว้นจากความต้องการทางโลกทั้งหมด
มันแค่กระพือปีกและพยายามไล่นกอื่นๆ ออกไปในเชิงสัญลักษณ์ ผู้มาใหม่บางคนจะบินหนีไปอย่างกระวนกระวายใจ แต่นกแก่เหล่านั้นจะไม่รําคาญแม้แต่จะแสร้งทําเป็นบินเว้นแต่เจ้าห่านจะมาอยู่ข้างหน้าพวกเขา
“แม่ครับ ผมอยากจะสัมผัสห่านตัวใหญ่ตัวนั้น” เด็กที่มีผ้าพันแผลพันศีรษะต้องการเข้าไปใกล้น้ําพุ
ผู้ปกครองจับเขาทันทีแล้วพูดว่า “ห่านตัวใหญ่จับไม่ได้ มันดุร้ายมาก ใครจับมันจะกัด”
“จริงๆ?”
“จริงสิ พ่อเธอเคยโดนตัวหนึ่งกัดมาก่อน” แม่ยกเป็นตัวอย่างทันที
เด็กน้อยมองพ่ออย่างสงสัย ทันใดนั้นก็มีเสียงเล็กๆ ดังขึ้นจากอีกฟากหนึ่งของน้ําพุ
ห่านตัวใหญ่รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง มันทําได้เพียงบีบแตร และปีกของมันถูกดึงโดยใครบางคน
“ลานน้ําหอม ร่างกายเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” หยูหยวนยิ้มขณะทักทายห่าน และเธอก็หยิบเครื่องวัดอุณหภูมิก่อนจะสอดเข้าไปในทวารหนักของเจ้าห่าน
เจ้าห่านหันกลับมามอง หยูหยวน บีบแตรและก้มศีรษะลงอย่างหดหู
มันดูอ้วนขึ้นกว่าเดิม และมันแทบจะวิ่งไม่ได้ ดังนั้นมันจึงยอมจํานนต่อชะตากรรมของมันเร็วยิ่งกว่าเดิม
“ผู้ดูแลห่านมาอีกแล้ว” เด็กน้อยชี้ไปที่คนตัวเล็กที่จับห่านแล้วตะโกน จากนั้นเขาก็มองดูพ่อและแม่ของเขาและถามว่า “พ่อครับแม่ ดูห่านตัวใหญ่ไม่ดเลย”
ห่านตัวใหญ่เงยหน้าขึ้นมอง จากนั้นมันก็ก้มศีรษะลงอีกครั้ง
หยูหยวนถือห่านตัวใหญ่และเดินไปรอบ ๆ น้ําพอย่างภาคภูมิใจราวกับว่าเธอกําลังตรวจสอบอาณาเขต
“เฮ้อ… โรงพยาบาลหยุนฮัวยังคงดีที่สุด” เมื่อหยูหยวนรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วเธอก็ดึงเทอร์โมมิเตอร์ออกมาแล้วมองดูคร่าวๆ จากนั้นเธอก็ล้างมันในน้ําประปาก่อนจะปล่อยห่านตัวใหญ่
“หมอย คุณกลับมาแล้ว” คนทําความสะอาดที่ทํางานใกล้น้ําพุและทําความสะอาดมูลของห่านเดินไปข้างหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ
หยูหยวนพยักหน้าและพูดว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อวัดอุณหภูมิร่างกาย”
“ฉันได้ยินมาว่าพวกคุณไปบราซิลแล้วเจอน้ําท่วมด้วยเหรอ”
“ใช่ เราติดอยู่ในโรงพยาบาลของบราซิลสองสามวัน” หยูหยวนตบท้องของเธอ “ฉันดูอ้วนขึ้น”
“คุณจะไม่ทรมานเลยหรอตอนไปกับหมอหลิง ฉันได้ยินมาว่าคุณทําเงินได้มากมายตอนที่ไปร่วมผ่าตัดกับหมอหลิง จริงไหม?” คนทําความสะอาดถือโอกาสถาม
หยูหยวนยิ้มโดยไม่ตอบ การทําศัลยกรรมอิสระเป็นเรื่องปกติสําหรับแพทย์ระดับสูงในประเทศ แต่ก็ไม่เหมาะกับการนินทา
คนทําความสะอาดพร้อมที่จะจากไปเพราะไม่มีอะไรน่านินทา ก่อนที่เขาจะจากไป เขาเห็นเทอร์โมมิเตอร์ในมือของ หยูหยวนและถามด้วยความงุนงงว่า “ตอนนี้มีเครื่องวัดอุณหภูมิที่ส่งเสียงบิ๊บ หลังจากวัดอุณหภูมิของบุคคลแล้วไม่ใช่หรือ คุณยังคงใช้เครื่องแบบเก่าแบบนี้อยู่ เทอร์โม มิเตอร์ตัวเดียวเหรอ?”
หมูหยวนโยนเทอร์โมมิเตอร์ในมือของเธอแล้วยิ้ม “เครื่องแบบเก่านั้นแม่นย่ากว่า”
“ความแม่นยําในการวัดอุณหภูมิของท่านเป็นสิ่งสําคัญหรือไม่”
*แป้น*
ห่านตัวใหญ่ เจ้าห่านบีบแตรในน้ําพุแล้วหันกลับไปมอง
ในห้องปฏิบัติการ ผู้อํานวยการฮซงก้าวเปิดประตูและเห็นหลิงรันในชุดสครับสีเขียวเข้ม เขายุ่งอยู่กับการตัดหลอดเลือดแดงตับใต้โครง
ผู้อํานวยการฮวงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ฉันบอกว่าเราจะจัดงานเลี้ยงฉลองให้นาย แล้วนายก็มาที่ห้องผ่าตัด
หลิงรันเหลือบมองผู้อํานวยการแผนกฮัวซึ่งเขาไม่ได้เห็นมาเป็นเวลานานแล้วก้มศีรษะลงและกล่าวว่า “เป็นเวลานานแล้วที่ข้าทําการผ่าตัดใหญ่ครั้งสุดท้าย ดังนั้น นี่คืองานเลี้ยงฉลอง”
ไม่มีวิสัญญีแพทย์ที่ผ่านการรับรองในโรงพยาบาลการกุศลเกาเจ๋งและพวกเขาสามารถเลือกได้เฉพาะการรักษาเบื้องต้นสําหรับแม้แต่ผู้ป่วยที่มีบาดแผลรุนแรงมาก และวิธีการรักษาหลักของพวกเขาคือการรักษาแบบอนรักษ์นิยม พวกเขาไม่สามารถทําการผ่าตัดเช่นการตัดตับได้
การผ่าตัดเป็นทักษะที่แสดงถึงความสามารถที่ครอบคลุมของศัลยแพทย์ ศัลยแพทย์หนึ่งหรือสองคนยังคงสามารถจัดการการผ่าตัดเล็กๆน้อยๆ ได้อย่างง่ายดาย แต่เมื่อมาถึงการผ่าตัดใหญ่ ข้อกําหนดก็เข้มงวดมากขึ้น เมื่อพูดถึงการผ่าตัดที่ระดับของการตัดตับ ถ้าฮาร์ดแวร์ในโรงพยาบาลไม่ได้มาตรฐาน ระดับการจัดการไม่ได้มาตรฐาน วิสัญญีแพทย์ไม่ได้มาตรฐาน และแม้แต่ระดับพยาบาลก็ยังไม่ได้มาตรฐาน แต่หมอยังคงทําการผ่าตัดต่อไป คนไข้จะต้องตายอย่างแน่นอน
เมื่อหลิงรันเดินทางกลับประเทศ สิ่งแรกที่เขาทําคืออ่านข้อมูลของผู้ป่วย เข้าร่วมการเตรียมการก่อนการผ่าตัดสําหรับผู้ป่วย และทําการผ่าตัดตับขนาดใหญ่
ผู้อํานวยการฮวงเพียงยิ้มและกล่าวว่า “อย่างไรก็ตาม มีแต่คนแก่อย่างพวกเราที่ชอบงานเฉลิมฉลอง คนหนุ่มสาวอย่างพวกคุณอาจจะไม่ชอบอีกต่อไป อะแฮ่ม… อืม ฉันจะออกไปก่อน ไปกินข้าวกันทีหลัง แล้วค่อยแบ่งกัน” กับเรื่องราวของคุณทุกคนในบราซิล”
หลังจากผู้อํานวยการฮวงพูดจบ เขาก็สวมหน้ากากและจากไปอย่างมีความสุข
หมอลู่ ซึ่งเป็นผู้ช่วยคนแรก ตัวสัน ถอนหายใจและกล่าวว่า “ผู้อ่านวยการแผนกฮวงดูอารมณ์เสียเอามากๆเมื่อไม่กี่วันก่อน หมอหลิง เนื่องจากคุณกลับมา ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มมากขึ้น”
“เมื่อเร็ว ๆ นี้เราได้รวบรวมผู้ป่วยจํานวนมากเช่นกัน ผู้อํานวยการแผนกฮวงก็ค่อนข้างเครียดเช่นกัน” โจวซินเยียน กระซิบและให้คําอธิบาย เขาคว้าโอกาสนี้มาเป็นผู้ช่วยคนที่สองได้ในวันนี้ และด้วยเหตุนี้ เขาได้โทรหาเซียงเสวี่ยหมิงอย่างลับๆ และปล่อยให้สาขาโรงพยาบาลปาไจเซียงทําการผ่าตัดฟรีแลนซ์ให้จางอันหมินโดยได้รับค่าตอบแทนสูง
หากไม่มีจาง อันหมินเป็นผู้ช่วยคนแรก โจวซินเยี่ยน และหมอลู่อาจกลายเป็นผู้ช่วยคนที่สอง และคนแรกตามลําดับ จากนั้นพวกเขาก็จะมีเวลาปรุงอารหารให้หลิงรันทันที
โจวซินเยียนค่อนข้างจะจริงจังกับเรื่องนี้ เขาถึงกับพูดอย่างมีเหตุผลว่า “รูปแบบปัจจุบันในศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินขึ้นอยู่กับสภาพที่หมอหลิงอยู่ใกล้ๆ ลืมไปได้เลย มีผู้ป่วยจํานวนมากที่เข้ารับการตัดตับทุกสัปดาห์ รวมทั้งผู้ป่วยที่ได้รับการส่งต่อให้เรา การซ่อมแซมเอ็นร้อยหวาย เทคนิคเอ็มถังหรือการซ่อมแซมวงเดือน อันที่จริง นี่แสดงให้เห็นว่าหมอหลิงได้กลายเป็นเสาหลักของศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินของเราและโรงพยาบาลหยุนฮัวมานานแล้ว”
“ตอนนี้มีผู้ป่วยจํานวนมากที่เข้ารับการรักษาหรือไม่?” หลิงรันถูกล่อลวงเล็กน้อย
“ผู้ป่วยโรคตับจํานวนมากเข้ารับการรักษาแล้ว นอกจากนี้ยังมีผู้ป่วยจํานวนมากที่ต้องการซ่อมแซมเอ็นร้อยหวายเช่นกัน ผู้ป่วยที่ต้องการเทคนิคเอ็มถังกับไปอยู่ที่กับเด็กน้อยอย่างหมอลู่” โจวซินเยียนกล่าวด้วยความอิจฉา
หมอลู่แสดงรอยยิ้มที่ซื่อสัตย์ “ทั้งหมดเป็นเพราะลูกค้า… ไม่ ฉันหมายถึง มันเป็นเพราะความไว้วางใจของผู้ป่วย ฉันบอกว่าฉันเป็นลูกศิษย์คนแรกและเป็นพี่ใหญ่ และนั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมพวกเขาถึงยอมให้ฉันดําเนินการกับพวกเขา”
“ในแง่ของอายุ ผมควรจะเป็พี่ใหญ่ใช่ไหม” โจวซินเยียนพ่นลมหายใจบนใบหน้าวัย 43 ปีของเขา นอกจากใบหน้าแล้ว มีเพียงรอยย่นที่มองเห็นได้บนตัวเขา
หลังรันฟังการโต้เถียงของพวกเขา แต่สมองของเขาไม่ได้ดําเนินการใดๆ
เขายกตับของผู้ป่วยขึ้นอย่างเงียบ ๆ ยืนหลังตรง หักออกเบา ๆ แล้วใส่กลับเข้าไปที่เดิมอย่างนุ่มนวล
แสงที่เย็นยะเยือกในห้องผ่าตัดนั้นเงียบและสว่างราวกับความเฉิดฉายของหลิงรันในปัจจุบัน