ดอกบัวทองคำเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
แต่นางกลับคิดไม่ถึงว่าความเฉยชาในดวงตาของหงส์เพลิงจะชัดเจนถึงเพียงนี้ มันเหมือนกับว่านางสามารถอ่านความคิดบ้าๆ ของนางได้ ”ข้าไม่อยู่ตั้งหนึ่งร้อยปี แต่ดูเหมือนเจ้าก็ยังไม่ได้นอนกับเขาเลยสักครั้ง แต่มันก็ทำให้ข้าสงสัยจริงๆ ว่า ผ่านมานานเพียงนี้แล้ว เจ้าคิดว่าเขาจะยังจำแม้กระทั่งชื่อของเจ้าได้ด้วยหรือ”
ดอกบัวทองคำตัวแข็งทื่อในทันใด นางถึงกับเงียบไป
ริมฝีปากของหงส์เพลิงค่อยๆ กระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย
ดอกบัวทองคำกัดริมฝีปากบางของนาง จากนั้นจึงส่ายหน้าและถอนหายใจออกมา ”ในเมื่อท่านไม่ต้องการชำระล้างทะเลเลือด เช่นนั้นเราก็ยังมีอีกตัวเลือกหนึ่ง ของหมั้นจากทะเลตะวันออกมาถึงแล้ว ถ้าท่านยินดีที่จะแต่งงาน ท่านย่อมสามารถช่วยให้สถานการณ์นี้สงบลงได้”
”ไม่แต่ง”
คำสองคำนี้สร้างความโกรธเคืองให้กับบรรดาเหล่าพระอรหันต์
ดอกบัวทองคำอ้าปากตั้งท่าจะพูดต่อ นางหายใจเอาอากาศเย็นๆ เข้าไปเต็มปาก ”อรหันต์ ท่านจะขัดคำสั่งของสมเด็จหรือ”
ทันทีที่ดอกบัวทองคำพูดจบ เสียงสวดภาษาสันสกฤตก็ดังขึ้นและก้องกังวานไปทั่วภูเขาซวีหมี แต่ละคำล้วนแต่เต็มไปด้วยคำถามสำหรับหงส์เพลิง
บรรดาพระอรหันต์ไม่คิดที่จะหยุดดอกบัวทองคำ สิ่งเดียวที่พวกเขาเห็นเป็นสำคัญคือการทำให้พระพุทธศาสนาดำรงอยู่สืบไป
เหล่าพระอรหันต์ปิดปากเงียบ บางครั้งพวกเขาอยู่เงียบๆ เสียคงดีกว่า เพราะหงส์เพลิงยังมีตำแหน่งทางพระพุทธศาสนาอยู่ แต่สถานการณ์ในเวลานี้แตกต่างออกไป ถ้าหงส์เพลิงฝ่าฝืนคำสั่งของสมเด็จ การกระทำนั้นย่อมนับว่าเป็นบาป นางจะต้องถูกสายฟ้าสวรรค์ลงทัณฑ์
ในที่สุดโอกาสที่ดอกบัวทองคำรอมาตลอดก็มาถึง นางรีบคว้ามันไว้แล้วแนะนำว่าหงส์เพลิงควรจะแต่งงาน
ในเมื่อนางไม่สามารถจัดการผู้หญิงคนนี้ได้ เช่นนั้นนางก็จะให้สวรรค์เป็นคนลงโทษนางแทน!
นั่นเป็นสิ่งเดียวที่หงส์เพลิงในยุคโบราณกลัว!
ดอกบัวทองคำคาดการณ์เอาไว้ว่าหงส์เพลิงย่อมไม่ปฏิเสธ แต่แล้วนางก็ต้องประหลาดใจ เพราะนางปฏิเสธมันจริงๆ
ผู้หญิงที่ไม่เคยเคารพนางย่อมไม่กล้าเอ่ยอะไรขึ้นมาอีก
ปากของดอกบัวทองคำปรากฏรอยยิ้มขึ้นทีละน้อย ”อรหันต์ ท่านเป็นคนฉลาดมาตลอด ในเมื่อท่านตัดสินใจที่จะแต่งงานแล้ว เช่นนั้นพวกเราที่อยู่รอบตัวท่านจะได้เริ่มเตรียมการ ข้าจะเป็นคนช่วยเตรียมชุดแต่งงานให้กับท่านเองเจ้าค่ะ”
ทันทีที่คำพูดนั้นออกมาจากปากนาง ดอกบัวทองคำก็ตั้งท่าจะหมุนตัวกลับ
แต่ในวินาทีต่อมา น้ำเสียงเกียจคร้านก็แว่วเข้ามาในหูของนาง ”ฝ่าฝืนคำสั่งของสมเด็จแล้วจะทำไม”
ดอกบัวทองคำหันหน้ากลับมา นางเห็นหงส์เพลิงกำลังเลิกคิ้วใส่นาง สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน
ดอกบัวทองคำกำหมัด ”อรหันต์ ท่านรู้ถึงผลลัพธ์ของการฝ่าฝืนคำสั่งของสมเด็จดียิ่งกว่าผู้ใด แม้ท่านจะสามารถหลบหนีจากทัณฑ์สวรรค์ได้ แต่ชะตากรรมนั้นก็จะติดตามท่านไปตลอดชีวิต และมันไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถหลีกเลี่ยงได้เพราะท่านไม่มีวันตาย ท้ายที่สุดแล้วท่านย่อมจำเป็นต้องเชื่อฟังคำสั่งของสมเด็จ และแต่งงานกับคนจากทะเลตะวันออก”
”โอ้ เจ้าเพิ่งทำให้ข้านึกอะไรออก” ริมฝีปากของหงส์เพลิงกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้ม แต่ใบหน้าของนางกลับยังเย็นชาไม่แยแส
ดอกบัวทองคำมองนางด้วยความสับสนงุนงง
แม้กระทั่งอรหันต์คนอื่นๆ ก็ยังมองหงส์เพลิงอย่างสงสัย
ทันใดนั้น หงส์เพลิงก็หยิบดาบวงพระจันทร์ขึ้น แล้วแทงเข้าที่ไหล่ซ้ายของตัวเอง!
จากนั้นนางก็คว้านเอาพระสารีริกธาตุชิ้นสุดท้ายในร่างของตัวเองออกมาท่ามกลางกองเลือด!
บรรดาพระอรหันต์อ้าปากค้าง ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นภาพนี้!
นางเริ่มมีความคิดเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด…
แม้จะตกเป็นศูนย์กลางของความสนใจนั้น แต่หงส์เพลิงกลับเพียงยิ้มให้พวกเขาเล็กน้อย ความเด็ดเดี่ยวนั้นยิ่งทำให้นางเพิ่มแรงที่นิ้วขึ้นอีก ”ข้าเป็นนกอมตะ ข้าย่อมสามารถเกิดใหม่ได้หลังจากผ่านทัณฑ์สวรรค์นับล้านครั้ง ในเมื่อชะตากรรมนั้นยึดติดอยู่กับพระพุทธศาสนา เช่นนั้นข้าก็จะตัดขาดจากชะตาทางพระพุทธศาสนานี่เสีย!”
ครืน!
เสียงนั้นฟังดูเหมือนมีอะไรถล่มลงมาจากมุมหนึ่งของภูเขาซวีหมี
พระพุทธรูปใหญ่ในวัดเหลยอินแตกเป็นเสี่ยงๆ
เวลาราวกับหยุดนิ่ง เวลาแต่ละวินาทีเดินช้าลง ขณะที่เลือดสดๆ พุ่งออกมาจากไหล่ของหงส์เพลิงอย่างมากและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดราวกับเปลวเพลิงสว่างไสวที่พุ่งเข้าใส่เหล่าพระอรหันต์โดยตรง!
ใบหน้าของดอกบัวทองคำซีดเผือดในทันใด!
อรหันต์ทุกคนต่างรู้ดีว่าหากหงส์เพลิงเคลื่อนไหว จะต้องมีคนบาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก
แต่พวกเขาไม่เคยเห็นหงส์เพลิงทำอะไรสุดโต่งเช่นนี้มาก่อน นางไม่คิดที่จะยอมแพ้!
”ก่อนหน้านี้ข้าสามารถอดทนอดกลั้นต่อสู้กับร่างพระอรหันต์นี้ ถ้าข้าสามารถทำลายบรรดาพระอรหันต์ได้ ข้าก็จะไม่ต้องตกเป็นเพชรฆาตของเหล่าอรหันต์อีก” นิ้วทุกนิ้วของหงส์เพลิงกำแน่น เลือดหยดออกมาจากแขนของนางอย่างต่อเนื่องและไหลไปที่ประตูแห่งพระพุทธเจ้า นางสะบัดดาบวงพระจันทร์ของตัวเองแล้วสาวเท้าออกเดิน
ดอกบัวทองคำกระเด็นไปหลายฉื่อ และล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง นางกระอักเลือดสดๆ มีกลิ่นสนิมออกมาเต็มปาก ”หงส์เพลิง ท่าน ท่านรู้หรือไม่ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”
”แน่นอนว่าข้ารู้ มิใช่ว่าข้ากำลังจะฆ่าพระอรหันต์หรือ” หงส์เพลิงมองนางอย่างอวดดีจากตำแหน่งที่สูงกว่าแล้วจึงยิ้มขึ้น ”คนที่ไม่เข้าใจคือเจ้าต่างหาก ข้าเคยบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือว่าถ้าเจ้าโผล่มาให้ข้าเห็นอีกครั้ง ข้าจะฆ่าเจ้าซะ”
จิตสังหารอันไม่เคยมีมาก่อนที่แผ่ออกมาจากร่างของนางทำให้ดอกบัวทองคำถอยหลังด้วยความยากลำบาก ในเวลานี้นางไม่สนใจภาพลักษณ์ของตัวเองอีกต่อไป เพราะนางรู้ว่าถ้าหงส์เพลิงเอาจริง นางย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง
แต่ดอกบัวทองคำทำพลาดไป หงส์เพลิงผ่านจุดที่เรียกว่าความลังเลมานานแล้ว และพร้อมที่จะยอมรับในจิตสังหารของตัวเอง
ฟุ่บ! คมดาบฟาดลงมาที่ร่างของนาง
ดอกบัวทองคำหน้าซีดจากความตกใจนั้น นางยื่นมือออกไปเพื่อขอความช่วยเหลือจากพระอรหันต์คนอื่นๆ
บรรดาพระอรหันต์อยากเข้าไปช่วยนางเช่นกัน แต่พวกเขาประเมินพลังจากเลือดของหงส์เพลิงเอาไว้ต่ำเกินไป มันทรงพลังถึงขนาดที่ว่าตำหนักต้าสยงทั้งตำหนักต้องตกอยู่ในกองเพลิง!
ดอกบัวทองคำรวบรวมสติและพยายามร้องขอความเมตตา ”พระอรหันต์ คิดดูอีกทีเถิด ถ้าท่านฆ่าข้า มันจะกลายเป็นการทรยศต่อการเป็นพระอรหันต์อย่างแท้จริง ท่านไม่อยากแต่งงานก็ไม่เป็นไร ข้าสามารถช่วยพูดกับเหล่าพระอรหันต์แทนท่านได้ ข้าขอร้อง ตราบใดที่ท่านสัญญาว่าจะไม่ฆ่าข้า ทุกอย่างย่อมจบลงได้ด้วยดี!”
สมเด็จเลี้ยงดูนางมาหลายพันปีก่อนที่นางจะสามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้
นางคงไม่สามารถกลายเป็นพระอรหันต์ได้หากทะเลเลือดไม่ได้รับการชำระล้าง และบทสวดภาษาสันสกฤตไม่ได้ดังลงมาจากฟ้า
เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ล้วนแต่ได้รับการบ่มเพาะมาเป็นเวลานับล้านปี นางไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองต้องล้มเหลวเพียงเพราะนางขาดความพยายามเช่นนี้ได้ นางยังไม่ได้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่แท้จริง ยังไม่ต้องพูดถึงการเอาชนะใจชายคนนั้นเลยด้วยซ้ำ
นางจะตายไม่ได้เด็ดขาด!
ดอกบัวทองคำคิดว่าอีกฝ่ายจะพิจารณาการกระทำของนางใหม่อีกครั้งเพราะคำพูดนี้
แต่หงส์เพลิงกลับเงื้อดาบวงพระจันทร์ขึ้น ”ทรยศต่อพระพุทธศาสนาแล้วอย่างไร”
ในเวลาเดียวกันนั้น น้ำเสียงไพเราะของหงส์เพลิงก็ดังขึ้นจากความว่างเปล่า เสียงนั้นดังก้องไปทั่วทุกทิศทาง
คมดาบจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่ร่างของดอกบัวทองคำ นางพยายามขัดขืนแต่แล้วนางก็พบว่าการกระทำของนางไร้ประโยชน์เมื่อเผชิญกับคำพูดสั้นๆ นั้นของหงส์เพลิง
อาวุธธรรมดาไม่สามารถทำอะไรดอกบัวทองคำได้ แต่ดาบวงพระจันทร์ของหงส์เพลิงกลับสามารถทำลายร่างพระอรหันต์ของนางได้อย่างง่ายดาย!
ดอกบัวทองคำสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดนั้น ก่อนที่นางจะถูกหั่นเป็นชิ้นๆ พร้อมกับเสียงดังตุ้บ
เลือดสดๆ พุ่งออกมาต่อหน้าต่อตาของเหล่าพระอรหันต์ เปรอะไปทั่วแดนพระพุทธศาสนาอันแสนบริสุทธิ์
เวลานี้หงส์เพลิงไม่สามารถหลบหนีจากทัณฑ์สวรรค์ได้อีกต่อไป
การทรยศพระพุทธศาสนาเป็นความผิดมหันต์ และสมควรได้รับการลงโทษอย่างรุนแรง
สายฟ้าและเปลวเพลิงอันรุนแรงฟาดเปรี้ยงลงมาที่ภูเขาซวีหมี พวกมันผ่าลงที่ร่างของหงส์เพลิงอย่างไม่ปรานี
เหล่าพระอรหันต์ไม่ได้มีเจตนาร้าย ตรงกันข้าม พวกเขาล้วนแต่ต้องการช่วยนาง
ทัณฑ์สวรรค์จากการทรยศต่อพระพุทธศาสนานั้นทรมานอย่างแสนสาหัส และไม่มีใครสามารถต้านทานมันได้
ด้วยเหตุนั้น พระอรหันต์ทั้งหมดจึงรวมพลังกันกลายเป็นแสงแห่งพระพุทธคุณแล้วเปลี่ยนร่างของตัวเองเป็นโล่วัชระ พวกเขาใช้ร่างของตัวเองบังสามเณรน้อยและหงส์เพลิงที่ไม่มีเกราะกำบังไว้
เปรี้ยง!
สายฟ้าฟาดลงมาเป็นครั้งที่สอง หงส์เพลิงกำเสื้อของตัวเองแน่นแล้วกระอักเลือดออกมาคำใหญ่
นางมองเห็นสมเด็จที่ประทับอยู่บนดอกบัวทองคำ และได้ยินเขาถามว่า ”เจ้าต้องการหลุดพ้นจากความเป็นอรหันต์จริงๆ หรือ ทัณฑ์สวรรค์นี้มีสายฟ้าทั้งหมดสามสิบสามครั้ง หงส์เพลิง เจ้าย่อมไม่สามารถต้านทานมันได้”
เมื่อเผชิญกับคำถามของสมเด็จ หงส์เพลิงกลับหัวเราะและพูดขึ้นเพียงประโยคเดียวว่า ”ไปให้พ้น!”
เปรี้ยง!