EP 795
ขอเข็มหน่อย เย็บให้แน่น แล้วดันเข็มออกอีกครั้ง…
“มันเสร็จแล้ว.” หลังจากที่หลิงรันผูกปมและตัดด้าย ย่อมมีคนมาพันผ้าพันแผลเฮียเฉา
ในเวลาเดียวกัน โจวซินเยียนและแพทย์คนอื่นๆต่างปรบมืออย่างตื่นเต้น
“ฉันเห็นหมอหลิงทําการผ่าและเย็บอีกครั้ง”
“มันหายากมาก หมอหลิงทําได้ดีมาก”
“ฉันหวังว่าวันหนึ่งฉันจะทําได้เพียงหนึ่งในสิบของสิ่งที่หมอหลิงทําในวันนี้”
ประโยคสุดท้ายที่ ฉูเสี่ยวเหลียงกล่าวว่าดึงดูดความสนใจเป็นอย่างมาก
มาหยานลินและ หมอลได้สบตากัน เวลาทําให้หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ทุกๆอาชีพ เด็กจะต้องเข้ามาแทนที่คนเก่า’ คนหนุ่มสาวสมัยนี้ช่างเหลือเชื่อ ฉันจําได้ว่าในสมัยก่อน เราไม่รู้ว่าจะพูดประจบสอพลอแบบนั้นได้อย่างไร และเราไม่แม้แต่จะคิดจะทําอย่างนั้น เด็กๆสมัยนี้พูดจาตรงไปตรงมาดี แม้ว่าพวกเขาจะอายุมากแล้วก็ตาม ถ้าเราจะพูดให้คนอื่นฟัง ผมคิดว่าบางคนอาจจะไม่เชื่อพวกเขาอาจคิดว่าหมอทุกคนพูดเรื่องไร้สาระและตั้งสมมติฐานอย่างบ้าคลั่งในขณะที่มองเข้าไปในดวงตาของคนอื่น
หยูหยวนก็ปรบมือขึ้นมา เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองไปที่ มาหยานลินก่อนที่จะหันไปหาหมอลู่ เธอเป็นเหมือนสถานีวิทยุเถื่อนที่ขโมยสัญญาณ
ลูกค้าผู้หญิงสองสามคนมารวมตัวกันที่หลิงรัน พวกเขาปลอบประโลมเฮียเฉา “คุณคือหมอหลิง? หมอหลิงเทคนิคของคุณดีมาก เฮียเฉาโชคดีมาก มีแพทย์ที่ดีอยู่ใกล้ๆ ไม่ต้องกลัวแม้เราจะบาดเจ็บ ถ้าเราอยู่ข้างนอก เราจะไม่สามารถหาผ้าพันแผลได้เลย…”
เฮียเฉามองที่นิ้วของเขา “ผ้าพันแผลมาจากร้านของฉัน”
“ถ้าไม่ใช่สําหรับหมอหลิง มันจะไม่มีประโยชน์แม้ว่าคุณจะมีผ้าพันแผล หากไม่ได้รับการฆ่าเชื่ออย่างระมัดระวัง คณอาจต้องตัดมันทิ้ง”
เฮียเฉามองที่นิ้วของเขา “น้ํายาฆ่าเชื้อมาจากร้านของฉัน”
ลูกค้าผู้หญิงพูดว่า “เส้นไหมสําหรับเย็บ..”
เฮียเฉากล่าวว่า “จากร้านของฉัน”
ลูกค้าผู้หญิงบอกว่า “ผ้ากอซกับแหนบ…”
เฮียเฉากล่าวว่า “จากร้านของฉัน”
จนกระทั่งพนักงานเสิร์ฟเริ่มเสิร์ฟอาหาร ลูกค้าจึงลุกออกจากโต๊ะของหลิงรันทีละคนอย่างไม่เต็มใจ
ฉ่เซียวเหลียนช่วยจัดโต๊ะอย่างเชื่อฟังและถามอย่างขยันขันแข็ง “คุณอยากดื่มอะไรไหม”
“เขาไม่ดื่ม” โจวซินเยียนไม่จําเป็นต้องถาม หลิงรันและตอบแทนเขาว่า “หมอหลิงไม่ชอบดื่ม และนอกจากนี้ เขาจะกลับไปทําการผ่าตัดต่อแล้วหลังจากนี้”
หลิงรันโบกมือ “จะไม่มีการผ่าตัดในตอนกลางคืน ทุกคนกลับไปพักผ่อนได้ตามปกติ
ฉเสี่ยวเหลียงยิ้มโดยไม่ตั้งใจ
หมองูเหลือบมอง ฉู่เสียวเหลียงและหัวเราะ “หมอหลิงบอกว่าเขาจะไม่ทําศัลยกรรมตอนกลางคืน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ทําศัลยกรรมในเช้าวันรุ่งขึ้น”
หม่าหยานหลินยังกล่าวอีกว่า “พรุ่งนี้เช้าจะผ่าตับ 3 เคส หมอหลิง พรุ่งนี้เช้าเราควรเริ่มกี่โมงดี?
“พรุ่งนี้ เรามาเริ่มกันทีหลัง เริ่มเวลา 5:30 น.” หลิงรันทําการคํานวณบางอย่าง การตัดตับโดยเฉลี่ยคือหนึ่งชั่วโมงครึ่ง แต่ถ้าเขาผ่อนปรนเล็กน้อยในการประมาณค่าของเขา และคาดว่าเขาต้องใช้เวลาสองชั่วโมงในการผ่าตัดหนึ่งครั้ง เขาจะต้องหกชั่วโมงสําหรับการผ่าตัดสามครั้ง เริ่มจากห้าโมงครึ่งและสิ้นสุดเวลาสิบเอ็ดโมงครึ่ง ก็ยังจะมีเวลาว่างอีกครึ่งชั่วโมงก่อนเวลาอาหารกลางวัน
แน่นอนว่านี่เป็นวิธีการคํานวณสําหรับการผ่าตัดใหญ่ เนื่องจากผู้ป่วยที่เข้ารับการผ่าตัดตับจะต้องเตรียมการล่วงหน้า และแผนกวิสัญญีวิทยาจะต้องให้ความร่วมมือด้วย ดังนั้น หากไม่ใช่การดําเนินการฉุกเฉิน ก็จําเป็นต้องผ่อนปรนในการคํานวณเพื่อหลีกเลี่ยงเวลาไม่เพียงพอ การจัดห้องผ่าตัดที่ไม่เหมาะสม และปัญหาอื่นๆ
ในทางปฏิบัติ หากการผ่าตัดดําเนินไปอย่างราบรื่นและรวดเร็ว หลิงรันสามารถแทรกการผ่าตัดเล็กน้อยอื่นๆ ในระหว่างนั้นได้ เช่น ถุงน้ําดีอักเสบ หรือการผ่าตัดไส้ติ่งอักเสบ ซึ่งมักจะเสร็จสิ้นภายใน 30 นาที ถ้าเขาทําเฉพาะส่วนสําคัญของการผ่าตัดซึ่งเป็นส่วนตรงกลางของการผ่าตัด เขาสามารถทําการผ่าตัดไส้ติ่งให้เสร็จได้อย่างง่ายดายภายในสิบนาที และจะยังคงอยู่ในระดับผู้เชี่ยวชาญ
หมอลู่ยังคงแอบมองที่ ฉเสี่ยวเหลียงและเมื่อเขาเห็นว่าเขาไม่ยิ้มอีกต่อไป เขาก็หัวเราะในที่สุด “นี่เป็นสไตล์ของหมอหลิง เขาชอบตื่นเช้า”
“พูดถึงเวลา ทุกคนอย่ามาสายพรุ่งนี้นะ” โจวซินเยียนเตือนแพทย์ประจําบ้านและแพทย์ฝึกหัด และสายตาของเขาจับจ้องไปที่แพทย์ฝึกหัดโดยเฉพาะ
โรงพยาบาลมีข้อ จํากัด ในการฝึกงานทางการแพทย์น้อยกว่าแพทย์ประจําบ้าน นอกจากนี้ แพทย์ฝึกหัดที่เพิ่งออกจากโรงเรียนไม่ได้ถูกสังคทําร้ายและไม่ถูกข่มขู่ง่ายๆ
โจวซินเยียนรู้สึกว่าเขายังมีภาระหน้าที่ที่จะยกแส้ของเขา
แพทย์ฝึกหัดและพยาบาลที่ไม่ต้องการถูกซ้อม ต่างพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและสัญญาว่าจะไม่มาสาย
โจวซินเยียนยิ้ม ยกแก้วขึ้น แล้วพูดว่า “ผมจะดื่มไวน์แทนชา และผมขอเสนอให้ทุกคนดื่มด้วยกัน เพื่อเราจะได้รวมตัวกันในแผนกเดียวกันและอยู่ภายใต้การดูแลของคุณหมอ” ธงของหลิง…”
ขณะที่เขาพูดคุยเล็กน้อย เขาได้ทําตามขั้นตอนที่จําเป็นบนโต๊ะเสร็จแล้ว และเขาไม่ได้ผลักหลิงรันให้พูดหรือทําอย่างอื่นอีกต่อไป ซึ่งทําให้หลิงรันและทุกคนรู้สึกสบายใจ
ไม่ว่ากฎเกณฑ์ในสวรรค์จะแข็งแกร่งเพียงใด กฎของหมอหลิงก็มีพลังมากที่สุดในอาณาเขตของหมอหลิง
จานเนื้อแกะและผ้าขี้ริ้วหลายถังถูกนําไปที่โต๊ะ และทุกคนก็ดูรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา
แพทย์ฝึกหัดกระซิบในเวลานี้ “หมอซ คุณเพิ่งพูดถึงเรื่องไม่สาย แต่เวลาทํางานปกติในโรงพยาบาลคือ 8 โมง..
“ใช่.” โจวซินเยียนยิ้ม
“เราไม่ต้องไปที่นั่นตอนสี่โมงครึ่งใช่ไหม” แพทย์ฝึกหัดแสดงรอยยิ้ม “ผมคิดว่ามันเป็นข้อบังคับสําหรับทุกคน…”
“นายมาช่วงนั้นได้ด้วย” น้ําเสียงของ โจวซินเยียนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
แพทย์ฝึกหัดถึงกับนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง
เมื่อเขาต้องการถาม โจวซินเยียนก็หันศีรษะไปรอบ ๆ โบกมือและตะโกนว่า “บริกร ฉันต้องการสั่งอาหารเพิ่มอีกสองสามจาน”
เด็กฝึกงานมองดูหมออาวุโสของเขาอย่างเป็นกังวล หมอลู่ซึ่งเขาคุ้นเคยมากกว่า และกระซิบว่า “หมอลู่ ฉันควรไปถึงกี่โมงดี?”
“คุณมาได้ทุกเมื่อที่ต้องการ” หมอลู่ให้คําตอบที่ถูกต้อง
แพทย์ฝึกหัดและหมอฝึกหัดมองหน้ากันอย่างเข้าใจและไม่พูดอะไรอีก
หมอลู่และ โจวซินเยียนก็มองหน้ากันและไม่พูดอะไร เวลาที่จะมาถึงโรงพยาบาลในตอนเช้า เป็นอุปสรรคในการเข้าทีมรักษาของหลิงรัน ในโรงพยาบาลโดยเฉพาะอย่างยิ่งในห้องรับรองของแผนกศัลยกรรม นิสัยของหัวหน้ากลุ่มบําบัดคือกฎที่สําคัญที่สุด แพทย์รุ่นเยาว์สามารถติดตาม และปรับให้เข้ากับนิสัยเหล่านั้นเท่านั้น ศัลยแพทย์บางคนชอบทําศัลยกรรมในตอนเช้า ศัลยแพทย์บางคนชอบทําศัลยกรรมตอนกลางคืน หมอที่แปลกและบ้าบางคนชอบทําในตอนบ่าย ซึ่งไม่ลืมศัลยแพทย์ที่ชอบทําศัลยกรรมตั้งแต่เช้าจรดค่า
สําหรับแพทย์รุ่นเยาว์ระดับล่าง ผู้ที่สามารถให้ความร่วมมือควรร่วมมือกับแพทย์อาวุโส และถือว่าพวกเขาต่อสู้เพื่อโอกาส หากพวกเขาไม่สามารถร่วมมือได้ ก็จะไม่มีความเสียใจใดๆเช่นกัน แพทย์ฝึกหัดส่วนใหญ่ไม่สามารถอยู่ในโรงพยาบาลชั้นนําอย่างโรงพยาบาลหยุนฮัวได้ พวกเขาเพิ่งรับสมัครนักศึกษาฝึกงานทางการแพทย์อย่างต่อเนื่องเพื่อทํางานหนัก มีโอกาสค่อนข้างมาก สําหรับหมอประจําบ้านแต่ถ้าพวกเขาไม่สามารถผ่านการตรวจหรือได้รับอนุญาต โอกาสที่จะอยู่ในโรงพยาบาลหยุนหัวก็ไม่ค่อยดี และโอกาสในการอยู่ในแผนกที่แข็งแกร่งก็ยิ่งน้อยลง
ปัจจุบัน เสี่ยวเหลียงต้องการอยู่ในศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน หยุนหัวมากที่สุด สําหรับสองบ้านที่เหลือและผู้ฝึกงานทางการแพทย์ เป็นเรื่องยากมากสําหรับพวกเขาที่จะอยู่ในโรงพยาบาลหยุนฮัว ดังนั้น จึงไม่มีใคร รวมทั้งโจวซินเยียนที่บังคับให้พวกเขามาโรงพยาบาลตอนรุ่งสาง
“สวัสดี สั่งอาหารเพิ่มไหม” บริกรเดินไปอย่างเขินอายขณะถือเมนู
มาหยานลินที่เพิ่งกลับมาจากบราซิล ยิ้มเมื่อเห็นพนักงานเสิร์ฟคนนั้น และถามว่า “คุณมีโรคริดสีดวงทวารเสริฟ์หรือป่าว?”
พนักงานเสิร์ฟขมวดคิ้ว “กรุณาสั่งเมนู”