ตอนที่ 821 ข้าจะไม่ทรยศท่าน
“หืม?” เซียวหรงเหยี่ยนมองไปทางไป๋ชิงเหยียนที่ชะงักฝีเท้าลง
เยว่สือที่อยู่ห่างจากทั้งคู่ประมาณสิบก้าวเห็นเหตุการณ์จึงรีบหันไปสั่งให้องครักษ์ไป๋ที่ไป๋ชิงเหยียนพามาด้วยหันหลังกลับ จากนั้นกล่าวเสียงเบา “ห้ามเสียมารยาทมอง!”
ไป๋ชิงเหยียนก้มหน้าลง เอื้อมมือไปจับมือหนาของเซียวหรงเหยี่ยน จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มพลางกล่าวเสียงเบา “หากจีโฮ่วรู้ว่าบัดนี้ดาบเล่มนี้อยู่ในมือของเยว่สือซึ่งเป็นองครักษ์ข้างกายท่าน หากนางรู้ว่าดาบเล่มนี้ช่วยชีวิตท่านไว้นับครั้งไม่ถ้วน นางต้องดีใจอย่างแน่นอน”
เซียวหรงเหยี่ยนก้มมองมือของไป๋ชิงเหยียนที่กุมมือของเขาอยู่ ความอ้างว้างค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความอบอุ่น ชายหนุ่มก้มหน้าจุมพิตลงบนหลังมือของหญิงสาวเบาๆ จากนั้นเงยหน้าสบตาหญิงสาว “อาเป่าคือสหายที่รู้ใจท่านแม่ของข้า ในเมื่ออาเป่ากล่าวเช่นนี้แสดงว่าท่านแม่ของข้าก็คงคิดเช่นนี้เหมือนกัน”
ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า “แน่นอน”
เมื่อนึกถึงมารดาเซียวหรงเหยี่ยนก็อดนึกถึงจุดจบของนางไม่ได้ ชายหนุ่มมองไป๋ชิงเหยียนด้วยสีหน้าจริงจัง “ชาตินี้ข้าจะไม่วันทำผิดต่ออาเป่า”
สองสายตาประสานกัน เซียวหรงเหยี่ยนกระชับมือของไป๋ชิงเหยียนแน่นกว่าเดิม ใบหูของหญิงสาวเริ่มแดงก่ำขึ้น หญิงสาวกล่าวเสียงเบา “ท่านไม่ทำผิดต่อข้า ข้าก็จะไม่ทรยศท่านเช่นเดียวกัน”
เซียวหรงเหยี่ยนพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้ดึงไป๋ชิงเหยียนเข้ามากอด ชายหนุ่มบีบมือหญิงสาวแน่น ไม่คลายมือที่จับไว้แม้แต่น้อย “ไปเถิด ข้าจะไปส่งเจ้า”
ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า ไม่ได้พยายามชักมือกลับ
เมื่อเดินไปส่งไป๋ชิงเหยียนถึงหน้าโรงเตี๊ยม เซียวหรงเหยี่ยนจูงม้ามาให้ไป๋ชิงเหยียนด้วยตัวเอง ชายหนุ่มกุมมือหญิงสาวไว้หลวมๆ พลางเอ่ยถามเสียงเบาก่อนที่หญิงสาวจะขึ้นไปบนหลังม้า “อาเป่า เจ้าโกรธข้าเรื่องแม่ทัพหน้ากากผีบ้างหรือไม่”
สิ้นเสียงไป๋ชิงเหยียนจ้องไปที่เซียวหรงเหยี่ยนนิ่ง ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย หญิงสาวขึ้นไปบนหลังม้า จากนั้นกระชากเชือกม้าไปจากมือของเซียวหรงเหยี่ยน
เซียวหรงเหยี่ยนไม่ได้ตั้งตัว เชือกม้าหายไปจากมือ ปลายนิ้วถูกเชือกบาดจนรู้สึกแสบเล็กน้อย
ไป๋ชิงเหยียนที่อยู่บนหลังม้ามองสีหน้าอึ้งๆ ของเซียวหรงเหยี่ยนแล้วยิ้มออกมาบางๆ ราวกับได้แก้แค้นคืนแล้ว หญิงสาวเอ่ยถาม “ท่านโกรธข้าเรื่องซีไหวอ๋องบ้างหรือไม่”
ไป๋ชิงเหยียนไม่ติดใจเรื่องนี้เพราะนางรู้ดีว่าเซียวหรงเหยี่ยนไม่ผิด ยิ่งไปกว่านั้นนางเชื่อใจในความสามารถของน้องชาย เซียวหรงเหยี่ยนไม่มีทางได้ดังที่หวังง่ายๆ อย่างแน่นอน
เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวตามความจริง “มีบ้าง ทว่า แค่แวบเดียวเท่านั้น เราสองคนทำสัญญากันไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าจะไม่เอาความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้อง”
สิ้นเสียงเซียวหรงเหยี่ยนก็เข้าใจในทันทีว่าไป๋ชิงเหยียนก็คงรู้สึกเช่นเดียวกับเขา
ในที่สุดเขาก็เข้าใจประโยคที่ไป๋ชิงเหยียนเคยกล่าวว่าทุกเรื่องล้วนมีเหตุผล มีเพียงความรู้สึกเท่านั้นที่ใช้เหตุผลอธิบายไม่ได้
ใจของคนทุกคนเป็นเช่นนี้ ไม่มีผู้ใดเป็นข้อยกเว้น
ทว่า…เขาและไป๋ชิงเหยียนไม่ใช่คนธรรมดา
เซียวหรงเหยี่ยนปล่อยวางได้แล้ว เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่งแล้วโค้งกายคำนับไป๋ชิงเหยียน
“ลาก่อน!” ไป๋ชิงเหยียนยกมือคารวะเซียวหรงเหยี่ยน จากนั้นกระตุกบังเหียนม้าพาองครักษ์ไป๋จากไปทันที
นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวหรงเหยี่ยนต้องพยายามเดาใจของคนคนหนึ่งมากถึงเพียงนี้ เขามองดูนิ้วมือที่แดงเถือกของตัวเอง จากนั้นยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย กำนิ้วมือแน่น เขาเห็นท่าทีสงบนิ่งของไป๋ชิงเหยียนจนชินแล้ว เขาชอบการที่หญิงสาวมีท่าทีเอาแต่ใจต่อหน้าเขาเช่นนี้มาก แบบนี้หญิงสาวดูเป็นสตรีขึ้นมามาก
“นายท่าน” เยว่สือก้าวเข้าไปหาเซียวหรงเหยี่ยนจากนั้นกล่าวเสียงเบา “ซีไหวอ๋องเรียกต่งกุ้ยอันไปพบขอรับ”
ต่งกุ้ยอันคือองครักษ์ลับที่เก่งที่สุดของซีไหวอ๋อง ดูเหมือนว่าซีไหวอ๋องจะเปลี่ยนแปลงแผนการบางอย่างเพราะคำกล่าวของไป๋ชิงเหยียน
ทว่า เป้าหมายของเซียวหรงเหยี่ยนคือการให้ซีไหวอ๋องอยู่ห่างจากแคว้นเว่ยให้ได้มากที่สุด เขาจะหาที่ที่เหมาะสมที่เต็มไปด้วยธรรมชาติในต้าเหลียงให้ซีไหวอ๋องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ที่นี่ ให้ซีไหวอ๋องได้ทำในสิ่งที่เขารัก เสพสุขชีวิตที่มีแต่ความมั่งคั่งตลอดไป
หากซีไหวอ๋องคิดจะเปลี่ยนแผนย้อนกลับไปยังแคว้นเว่ยหรือให้ต่งกุ้ยอันส่งจดหมายกลับไปยังแคว้นเว่ย เซียวหรงเหยี่ยนก็คงต้องใช้วิธีที่เด็ดขาด
“เจ้าสั่งให้คนของเราจับตาดูต่งกุ้ยอันเอาไว้ หากต่งกุ้ยอันจะกลับไปยังแคว้นเว่ยจงจัดการเขาทิ้งเสีย อย่าทิ้งหลักฐานไว้เด็ดขาด” เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวเสียงเยือกเย็น
“ขอรับ!” เยว่สือรับคำ
เมื่อร่างของไป๋ชิงเหยียนหายลับไปจากสายตา เซียวหรงเหยี่ยนจึงหมุนกายกลับเข้าไปด้านใน เขาอยากกลับไปโน้มน้าวซีไหวอ๋องอีกครั้ง
ตอนที่เซียวหรงเหยี่ยนเดินเข้าไปในห้อง เขาได้ยินซีไหวอ๋องสั่งต่งกุ้ยอันว่า “หาทางส่งข่าวให้อัครมหาเสนาบดีกงซุนให้เร็วที่สุด บอกอัครมหาเสนาบดีกงซุนว่าข้าคงขอร้องให้หรงตี๋ไปช่วยเหลือแคว้นเว่ยไม่ได้ตามที่เขาหวังไว้แล้ว แคว้นเว่ยใกล้จะล่มสลายแล้ว ให้อัครมหาเสนาบดีกงซุนตอบรับเงื่อนไขของซีเหลียง เจ้ารีบเดินทางกลับไปให้เร็วที่สุด ความปลอดภัยของแคว้นเว่ยขึ้นอยู่กับเจ้าผู้เดียวแล้ว!”
สิ้นเสียงซีไหวอ๋องมองเห็นเซียวหรงเหยี่ยน เขาเอื้อมมือไปตบบ่าของต่งกุ้ยอัน
“ท่านอ๋องทรงมีรับสั่งให้ใต้เท้าต่งส่งข่าวกลับไปยังแคว้นเว่ยหรือพ่ะย่ะค่ะ” เซียวหรงเหยี่ยนเดินข้ามธรณีประตูเข้ามาด้านใน “นอกจากไทเฮาและอัครมหาเสนาบดีกงซุนจะสั่งให้ท่านอ๋องเดินทางมาขอความช่วยเหลือจากแม่ทัพหน้ากากผีแล้ว พวกเขายังร่วมมือกับซีเหลียงอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ”
หลังจากที่เซียวหรงเหยี่ยนเสี่ยงชีวิตช่วยเหลือซีไหวอ๋อง ซีไหวอ๋องและคนข้างกายของซีไหวอ๋องทุกคนต่างเห็นเซียวหรงเหยี่ยนเป็นคนที่ไว้ใจได้ ทว่า พวกเขาไม่เคยบอกให้เซียวหรงเหยี่ยนรับรู้ถึงแผนการของอัครมหาเสนาบดีกงซุน
ต่งกุ้ยอันยกมือคารวะเซียวหรงเหยี่ยน “เมื่อกุ้ยอันจากไป ฝากเซียวเซียนเซิงช่วยดูแลท่านอ๋องด้วยนะขอรับ”
เซียวหรงเหยี่ยนพยักหน้าให้ต่งกุ้ยอัน เขามองดูแผ่นหลังของต่งกุ้ยอันเดินจากไป จากนั้นหันไปถามซีไหวอ๋อง “ท่านอ๋องต้องการแบ่งกำลังเป็นสองฝ่าย ส่งต่งกุ้ยอันกลับไปส่งข่าว ส่วนท่านอ๋องเสด็จไปพบแม่ทัพหน้ากากผีหรือพ่ะย่ะค่ะ”
ซีไหวอ๋องพยักหน้า “คำกล่าวขององค์หญิงเจิ้นกั๋วทำให้ข้าตื่นจากฝัน แม้ข้าจะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องสงคราม ทว่า ชื่อเสียงขององค์หญิงเจิ้นกั๋วโด่งดังไปทั่ว ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องส่งข่าวให้เมืองสู่รับรู้ไว้ก่อน ไทเฮาและฝ่าบาทจะได้ทรงเตรียมรับมือ ข้าต้องเดินทางไปขอร้องแม่ทัพหน้ากากผีต่อ หากแม่ทัพหน้ากากผีไม่ยอมช่วยเหลือ…”
ซีไหวอ๋องชะงักไปครู่หนึ่ง เขาขยับริมฝีปากเล็กน้อย ทว่า สุดท้ายก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา
“หากไม่ยอมช่วยเหลือ?” เซียวหรงเหยี่ยนถามกลับ “ท่านอ๋องจะป่าวประกาศความลับของแม่ทัพหน้ากากผีเพื่อตายไปพร้อมเขาหรือพ่ะย่ะค่ะ”
เมื่อไม่ได้ยินซีไหวอ๋องเอ่ยตอบ เซียวหรงเหยี่ยนจึงถามต่อ “อัครมหาเสนาบดีกงซุนยังมีแผนสำรองอยู่หรือพ่ะย่ะค่ะ”
ซีไหวอ๋องพยักหน้า “อัครมหาเสนาบดีกงซุนคือขุนนางผู้ซื่อสัตย์ของแคว้นเว่ย หากไม่ถึงคราวจำเป็นจริงๆ เขาก็ไม่อยากใช้วิธีนี้ เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ข้าขอไม่ลงรายละเอียดก็แล้วกัน”
“หากแผนการของอัครมหาเสนาบดีกงซุนใช้ไม่ได้เหมือนกันเล่าพ่ะย่ะค่ะ” เซียวหรงเหยี่ยนถามต่อ
“ไม่มีทางใช้ไม่ได้!” ซีไหวอ๋องกล่าวถึงตรงนี้ น้ำเสียงของเขาหนักแน่นกว่าเดิมมาก “ต่อให้ท้ายที่สุดแล้วจะไม่เป็นผลจริงๆ ข้าจะเดินทางกลับไปตายพร้อมกับไทเฮาและฝ่าบาทเอง”
เซียวหรงเหยี่ยนมองไปทางซีไหวอ๋องด้วยสายตาคาดไม่ถึง เขานึกไม่ถึงเลยว่าอ๋องเจ้าสำราญอย่างซีไหวอ๋องจะกล่าวเช่นนี้ออกมา เซียวหรงเหยี่ยนต้องมองเขาใหม่จริงๆ
เซียวหรงเหยี่ยนเม้มปากแน่น “หากต่งกุ้ยอันกลับไปไม่ทัน แคว้นเว่ยดับสูญไปแล้ว ท่านอ๋องต้องคิดหาทางรอดให้ตัวเองนะพ่ะย่ะค่ะ เหยี่ยนยินดีช่วยเหลือท่านอ๋องเต็มที่พ่ะย่ะค่ะ”
“ต่อให้แคว้นเว่ยดับสูญไปแล้วข้าก็จะกลับไปอยู่ดี” ซีไหวอ๋องเอนกายพิงเก้าอี้อย่างหมดแรงราวกับกำลังเห็นภาพแคว้นเว่ยดับสูญอยู่เบื้องหน้า