บทที่ 893 สาบานแข่งขัน
บทที่ 893 สาบานแข่งขัน
ซูอันต้องยอมรับว่าปฏิกิริยาตอบสนองของซือคุนและคารมคมคายของเขานั้นยอดเยี่ยมทั้งคู่ อีกฝ่ายสามารถดึงตัวเองออกจากสถานการณ์ได้อย่างมีไหวพริบ
ด้วยกลัวว่าซูอันจะพูดอะไรอย่างอื่น ซือคุนก็เริ่มที่จะพูด “องค์รัชทายาทเพียงต้องการเห็นทักษะของเจ้า ทำไมต้องพูดแบบนี้? เจ้ากำลังดูถูกพระองค์?”
คิ้วบนใบหน้าอ้วนขององค์รัชทายาทขมวดขึง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีความสุขเช่นกัน!
ดูเหมือนทหารรักษาการณ์จะจริงจังกับสถานการณ์นี้มาก พวกเขาพร้อมที่จะจับกุมใครบางคนทันทีที่รัชทายาทรับสั่ง
ซูอันรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ ดังนั้นเขาจึงยื่นข้อเสนอ “มันดูน่าเบื่อไปหน่อยที่ข้าพระองค์ต้องรับมีดเพียงลำพัง เรามาพนันกันไหมพะย่ะค่ะ? มาดูกันว่าใครจะรอดจากมีดเหล่านี้ได้มากกว่า ข้าพระองค์หรือนายน้อยซือ?”
รัชทายาทเริ่มตื่นเต้นในทันที “ใช่ ๆๆ! ซือคุน เจ้าด้วย!”
ซือคุนหน้าซีด ไม่คิดว่าเขาจะทุ่มหินใส่เท้าของตัวเอง
แต่เขาก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วเช่นกัน เขารู้ว่าชายคนนี้อาจไม่รู้เกี่ยวกับพลังของมีดเทพสังหาร เขาจะให้ซูอันรับมีดก่อน ด้วยวิธีนี้ซูอันจะได้รับบาดเจ็บสาหัสและไม่สามารถทำอะไรได้อีก เมื่อเหตุการณ์เป็นอย่างนี้ เขาจะใช้วาจาอันโลดโผนหลอกล่อรัชทายาทไม่ให้เขาต้องรับมีดต่อจากซูอัน
หากเขาหยุดนิ่ง ตัวแปรอื่นที่ไม่คาดคิดอาจปรากฏขึ้น นี่เป็นเหตุผลที่เขาตกลงทันที “ดี นายน้อยซู ได้โปรดเริ่มก่อน!”
ซูอันไม่ได้คัดค้าน การถูกมีดเสียบนั้นไม่น่ากลัวนัก เพราะตัวเองยังคงมีคุณสมบัติในการฟื้นฟูอันทรงพลังของวิชาปฐมบทแรกเริ่ม ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เขาย่อมได้เปรียบเหนือซือคุน
ชายหนุ่มเริ่มคิดว่าจะจัดการกับซือคุนอย่างไร?
ในไม่ช้า ขันทีหลายคนพาซูอันไปยืนพิงกำแพงข้างประตูทางเข้า จัดให้เขากางแขนโดยหลังพิงกำแพง วางผลท้อไว้บนศีรษะ มือทั้งสอง และหนีบไว้ที่หว่างขาของเขา
ซือคุนยิ้มอย่างชั่วร้าย ในที่สุดแผนการก็บรรลุผล เขาส่งมีดให้องค์รัชทายาท “องค์รัชทายาท อย่าลืมเล็งไปที่ผลท้อนะพะย่ะค่ะ ด้วยทักษะของพระองค์ ข้าพระองค์แน่ใจว่าจะไม่พลาดเป้า”
“แน่นอน! ข้าเชี่ยวชาญในการขว้างมีดตั้งแต่ยังเด็ก!” รัชทายาทรับมีดมาถือไว้อย่างกระตือรือร้น
ซือคุนกล่าวเสริมว่า “การแข่งขันไม่เพียงแต่เกี่ยวกับความเชี่ยวชาญส่วนบุคคลเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความกล้าหาญอีกด้วย ใครก็ตามที่สะดุ้งหรือทำให้ผลท้อร่วงจะถือว่าแพ้ ผู้แพ้จะต้องเลียรองเท้าของอีกฝ่ายและเรียนรู้ที่จะทำตัวเหมือนสุนัข เจ้าเห็นด้วยหรือไม่?”
เขาหัวเราะ ถ้าเจ้าต้องทำตัวเป็นสุนัข ข้าจะบอกให้คนทั้งโลกรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!
มาดูกันว่าเจ้าจะมองหน้าคุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่อย่างไร!? ไม่ใช่สิ ไม่ใช่แค่คุณหนูฉู่ เจ้าจะไม่สามารถเข้าหน้ากับสิ่งมีชีวิตอื่นในโลกได้อีกเลยต่างหาก!
“ทำตัวเป็นหมา? น่าสนุก!” รัชทายาทกระโดดขึ้นลง นานเกินไปแล้วตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เจอเรื่องที่น่าสนใจเช่นนี้
ซูอันถอนหายใจ องค์รัชทายาทเป็นคนใจง่ายจริง ๆ อย่างไรก็ตาม เขายังคงพยักหน้าและพูดว่า “เรียบร้อยแล้ว!”
ซือคุนคิดว่าซูอันคงตั้งใจจะจับมีด และพึ่งพาการป้องกันและการฟื้นตัวตามธรรมชาติของร่างกาย อย่างไรก็ตาม ซูอันไม่รู้เกี่ยวกับพลังที่แท้จริงของมีดเหล่านี้!
แม้ว่ามันจะน่าเสียดายที่ซูอันจะไม่สามารถเลียรองเท้าของเขาเหมือนสุนัขได้หลังจากนั้น เพราะต้องกลายเป็นคนพิการไปตลอดชีวิต แต่นั่นก็ดีพอแล้ว
ซือคุนรู้ความสามารถของรัชทายาทเป็นอย่างดี ชายผู้นี้ไม่สามารถถือเป็นผู้บ่มเพาะได้เลย จักรพรรดิทรงมอบทรัพยากรอันล้ำค่าจำนวนนับไม่ถ้วนให้กับเขา และบุคคลหลายคนได้ถ่ายโอนพลังชี่ให้เขาด้วยเช่นกัน แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป แต่ก็ไม่มีความรู้เกี่ยวกับวิธีที่จะใช้พลังชี่ควบคุมอาวุธเลย
คงจะเป็นเรื่องอัศจรรย์ถ้าเขาปาถูกผลท้อแม้แต่ลูกเดียว ซูอันต้องกลายเป็นเม่นแน่!
ซูอันก็พูดขึ้น “ข้าพระองค์ตกลง แต่ถ้านายน้อยซือกลับคำพูดภายหลังและไม่ยอมรับมีดต่อจากข้าพระองค์ล่ะพะย่ะค่ะ?”
“ทำไมข้าต้องกลับคำพูด” ซือคุนเย้ยหยัน “มีองค์รัชทายาทอยู่ที่นี่ พร้อมด้วยขันทีและทหารราชองครักษ์จำนวนมากป็นพยาน เจ้าจะกลัวอะไรอีก?”
“แน่นอน! ถ้าเขากลับคำพูด ข้าจะฆ่าเขา!” รัชทายาทอ้วนตบหน้าอกของเขาดัง ปุปุ…
ซูอันส่ายหัว “ถ้าเป็นคนอื่นข้าพระองค์จะไม่กังวล ข้าพระองค์ได้ยินมาว่าบิดาของนายน้อยซือเป็นเสนาบดีการสงคราม ซึ่งเป็นหนึ่งในแปดอ๋อง แม้แต่จักรพรรดิก็ยังต้องไว้หน้าอยู่บ้าง เราคงไม่สามารถทำอะไรนายน้อยซือได้มากนักแม้ว่าเขาจะกลับคำอย่างน่าละอาย”
ซือคุนขมวดคิ้ว “แล้วเจ้าจะเสนออะไร? ในความคิดของข้า เจ้าแค่แก้ตัวมากมายเพราะเจ้ากลัว!”
น้ำเสียงของซูอันไม่ใส่ใจ “ถ้าเจ้าอยากจะแข่งขันกับข้าจริง ๆ ให้สาบานโดยให้ฟ้าดินเป็นพยาน!”
ก่อนหน้านี้ซูอันสงสัยอยู่เสมอว่าทำไมการสัญญาหรือสาบานของโลกนี้จึงไม่สามารถละเมิดได้ แต่เมื่อระดับการบ่มเพาะของเขาสูงขึ้น เขาจึงค่อย ๆ เข้าใจการทำงานของกฎธรรมชาติและรู้ว่าคำสาบานต่อฟ้าดินมีผลผูกมัดคู่สัญญาโดยไม่มีทางที่จะหลุดพ้นจากมันได้
ซือคุนพบว่าตัวเองอยู่ในจุดที่คับขัน เขาวางแผนที่จะถอนตัวหลังจากซูอันบาดเจ็บเรียบร้อยแล้ว แต่ถ้าตัวเองให้คำสาบานต่อฟ้าดินแล้วเขาจะไม่มีทางบิดพลิ้วได้ เขารู้ดีถึงจิตใจอันชั่วร้ายของรัชทายาท และเขาก็ไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะเป็นคนพิการเช่นกัน
ความคิดหนึ่งเกิดขึ้นกับซือคุน เขายกแขนขึ้นทันทีและเอ่ยสาบาน ในช่วงเวลานั้น ทั้งคู่สัมผัสได้ถึงพลังแห่งกฎธรรมชาติที่ไหลเข้าสู่ร่างกายของแต่ละคน
ซือคุนไม่กังวล เนื่องจากเขาได้สร้างช่องโหว่ภายในคำสาบานของเขาเรียบร้อยแล้ว เขาเพียงสัญญาว่าผลัดกันรับมีดกับซูอันโดยจะต้องยืนพิงกำแพงเช่นกัน เมื่อถึงเวลาก่อนที่เขาจะถูกขว้างด้วยมีด เขาจะรีบยอมรับความพ่ายแพ้ ซึ่งรัชทายาทจะไม่ทันได้ขว้างมีดแม้แต่เล่มเดียวมาใส่เขา
แม้การยอมแพ้จะทำให้เขาต้องเลียรองเท้าของซูอันเหมือนสุนัข แต่ว่าก่อนหน้านั้นซูอันที่ถูกปามีดเข้าใส่ก่อนคงหมดสติไปแล้วเพราะจิตวิญญาณเสียหายร้ายแรง ดังนั้นเขาจะไม่ถูกบังคับให้เลียรองเท้าและแสร้งทำเป็นสุนัขในท้ายที่สุด
เมื่อคิดจะจัดการกับซูอัน ซือคุนไม่ลังเลเลยที่จะเอาตัวเองเข้าเสี่ยง!