EP 827
สําหรับแพทย์ การผ่าตัดแต่ละครั้งจะแตกต่างกันออกไป แต่สําหรับผู้ป่วย ไม่ว่าการผ่าตัดจะ เล็กแค่ไหน ความประหม่าก็ยังคงอยู่
หลิงรันเคยอธิบายขั้นตอนให้พวกเขาฟังอย่างละเอียด
แพทย์บางคนไม่ชอบสิ่งนี้ ส่วนหนึ่งเพราะอธิบายไม่ชัดเจน ในกรณีส่วนใหญ่ พวกเขาไม่มีเวลามากพอที่จะทําเช่นนั้น
สําหรับแพทย์ที่ปรึกษาผู้ป่วยสามสิบถึงสี่สิบคนในตอนเช้า เวลาเฉลี่ยที่พวกเขาสามารถใช้กับผู้ป่วยแต่ละรายได้เพียงไม่กี่นาที โดยธรรมชาติแล้วพวกเขาไม่มีเวลามากพอที่จะลงรายละเอียด แม้ว่าแพทย์จะอธิบายได้ชัดเจน แต่ผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัวอาจไม่สามารถเข้าใจได้ในทันที
แพทย์ระดับสูงส่วนใหญ่มักได้รับการยกย่องจากผู้ป่วยและครอบครัวของะที่พวกเขาดูแลอยู่เสมอ แต่นั่นเป็นเพราะพวกเขามีเวลามากพอที่จะอธิบายอาการต่างๆของผู้ป่วย
นี่เป็นเพราะยิ่งแพทย์ที่มีตําแหน่งสูงมากเท่าไร พวกเขาเองก็มีสิทธิพิเศษรับมือกับผู้ป่วยน้อยลงเท่านั้น
เคสต่างๆและผู้ป่วยส่วนใหญ่สามารถส่งต่อให้แพทย์มือใหม่แทนได้ แพทย์ระดับสูงเองจะสนใจเฉพาะผู้ป่วยและเคสที่พวกเขาต้องการดูแลเท่านั้น ดังนั้นเวลาที่ใช้กับผู้ป่วยแต่ละรายจึงเพิ่มขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ
อันที่จริง หลิงรันเพิ่งพบว่าตัวเองอยู่ในต่าแหน่งเดียวกันนั้น หรือมากกว่านั้น เขารอดพ้นจากชะตากรรมของแพทย์ผู้น้อยเหล่านั้น
นับตั้งแต่เขาเริ่มให้คําปรึกษา เขาไม่ต้องทํางานที่ไม่ถูกใจและปฏิบัติตามนโยบายทางการแพทย์ของโรงพยาบาลอีกต่อไป
แต่สําหรับผู้ช่วยแพทย์นั้นไม่มีทางเลือกในการเลือกจํานวนคนไข้ที่ต้องการปรึกษา ผู้คนจากแผนกหรือทีมรักษาได้ส่งเหล่าผู้ป่วยในเคสที่หลากหลายมา เช่นเดียวกับที่สุนัขล่าเหยื่อถูกส่งออกไปเพื่อนําเนื้อแกะกลับมา นี่เป็นความคิดแรกเริ่มในการลดจํานวนการผ่าตัดด้วยตนเองจะไม่ได้รับการอนุมัติอย่างแน่นอน
แม้ว่าแพทย์จะมีตําแหน่งอาวุโส แต่เขาไม่สามารถเลือกที่จะลดจํานวนการปรึกษาหารือได้ เว้นแต่เขาจะเป็นผู้อํานวยการด้านการแพทย์ แม้แต่ผู้อํานวยการแผนกก็ไม่อาจลดจํานวนการให้คําปรึกษาได้เสมอไป
ทีมรักษาหรือแผนกต่างๆ เหล่าหัวหน้าทีมหรือผู้อํานวยการที่ไม่ต้องหาผู้ป่วยมีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้น คือช่วงนั้นอาจเป็นจังหวะเวลาที่เหมาะสม แน่นอนคําถามต่อไปคือแพทย์รุ่นเยาว์จะสามารถพัฒนาทักษะการผ่าตัดได้อย่างไรหากพวกเขาไม่ได้ผล?
นอกจากนี้จํานวนผู้ป่วยยังสัมพันธ์โดยตรงกับโบนัสแพทย์ เซลล์จากบริษัทยาจะไม่กังวลกับแพทย์ที่ทําศัลยกรรมเพียงเล็กน้อย เฉพาะแพทย์ที่มีจิตใจเข้มแข็งเท่านั้นที่สามารถยืนยันที่จะลดจํานวนการปรึกษาหารือและผู้ป่วยได้
หรือถ้าพวกเขามีทักษะและสถานะของหลิงรัน ยิ่งมีทักษะที่ดีขึ้นและมีทักษะที่หลากหลายมากขึ้น ก็ยิ่งมีแหล่งผู้ป่วยมากขึ้นเท่านั้น สถานะที่สูงขึ้นยังหมายความว่าพวกเขาสามารถตัดสินใจได้ว่าผู้ป่วยอยู่ที่ไหนและอื่น ๆ
แม่บ้านที่อยู่ข้างๆ คอยอย่างอดทน เมื่อหลิงรันปรึกษาคนไข้ทั้งหมดเสร็จแล้วและพบปัญหาทั้งหมด เขาก็ยื่นแบบฟอร์มทันทีและพูดว่า “นี่คือแบบฟอร์มการรักษาในโรงพยาบาล สามารถนําส่งไปยังพื้นที่ผู้ป่วยในศูนย์ได้”
“ตกลง” หลังจากที่คอกี้แมนไปปรึกษาหารือและฟังคําอธิบายของ หลิงรันเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนใจ
ตอนนี้เขาต้องการทําศัลยกรรม
ถือว่าเขาถูกแจ็กพอตจนสามารถเข้ารับการผ่าตัดจากแพทย์ผู้เก่งกาจอย่างหลิงรันได้
หลังจากที่คอก็ได้รับแบบฟอร์มการรักษาในโรงพยาบาล เขามองลงไปและยิ้มด้วยความพึงพอใจ
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย พวกเขาก็นั่งบนเตียงในวอร์ด และคอร์กี้ แมนและคนอื่นๆก็โล่งใจ
รองหัวหน้าทีมเองทําท่าที่เหมือนเขาจึงถูกลักพาตัวมา เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ หายใจออกอีกครั้ง มองไปที่วอร์ด แล้วพูดว่า “สะดวกมากที่จะรวมพวกเราทั้งหมดไว้ในห้องเดียวกัน อย่างน้อยก็หมายความว่าเราสามารถดูแลซึ่งกันและกันได้”
นี่เป็นห้องแบบสามห้องนอน เมื่อเพิ่มเตียงอีกสองเตียงที่นี่ โรงพยาบาลสามารถรองรับคนได้ห้าคน
หลิงรันกลับมาพักหนึ่งแล้ว ขณะนี้ห้องพักเต็มแล้ว และเกือบจะเต็มความจุสําหรับเตียงเสริมแล้ว การมีผู้ป่วยห้าคนอยู่ในห้องแบบสามห้องนอนถือเป็นการผ่าตัดขั้นพื้นฐานของโรงพยาบาลในปัจจุบัน
“รองหัวหน้า ช่วยเราหาห้องที่ใหญ่กว่านี้ที่หลัง มันจะดีกว่าถ้าเป็นห้องเดี่ยวหรืออะไรทํานองนั้น” คอกแมนหัวเราะ
รองหัวหน้าถึงกับผงะ “ใช่ ฉันไม่รู้จักใครเลยที่นี่ ช่วยหาห้องที่ใหญ่กว่านี้ได้ไหม? ล่าบากใจไหมที่จะอยู่กับฉัน”
“อะไร? ไม่! เราเห็นกันในทีมทุกวัน ฉันแน่ใจว่าคุณอาจจะเบื่อที่เห็นน่าฉันทุกวัน คอกแมนเองก็ดูเหมือนจะเชื่อฟังคําสั่งนั้นและน่ารักเพื่อประโยชน์ของตัวเอง
เป็นอีกครั้งที่รองหัวหน้าส่งเสียงครวญครางก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วพูดว่า “ให้ฉันถามพวกเขา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะสั้นมากในห้อง”
สมาชิกในทีมอีกหลายคนพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและไม่รีบเร่งในการแกะของ พวกเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาติดต่อกับครอบครัว
พวกเขาคิดว่าพวกเขาสามารถกลับไปได้หลังจากการปรึกษาหารือ พวกเขาไม่คิดว่าจะต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล
หัวหน้าชูเดินเข้าไปในประตูเหมือนพ่อค้ามนุษย์ มีรอยยิ้มภาคภูมิใจอยู่บนใบหน้าของเขา “นายได้คิวแล้วใช่ไหม? มีกาหนดการผ่าตัดของนายให้ฉันดูหรือเปล่า?”
“หัวหน้า” คอร์กี้ แมนทักทายเขา
รองหัวหน้าพูดอย่างโกรธเคืองว่า “การผ่าตัดของเรามีกําหนดการในตอนบ่าย พี่ซู คุณไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้กับฉันด้วยซ้ํา ก่อนที่คุณจะส่งฉันมาที่นี่ ก่อนที่ฉันจะได้เตรียมตัว คุณกําลังทําให้ฉัน ทําสิ่งต่าง ๆ เกินความสามารถของฉัน อะไรคือความแตกต่างระหว่างสิ่งนี้ที่ผลักดันให้ฉันทําสิ่งที่รุนแรง”
“แล้วคุณจะมาไหมถ้าฉันคุยเรื่องนี้กับคุณ? คุณสามารถอยู่กับขาของคุณในสภาพนี้ได้นานเท่าไร” พี่ชูโบกมือและพูดว่า “หลังจากที่ฉันได้รับการผ่าตัด ฉันพบว่ามันไม่มีความหมายที่จะชะลอปัญหาเรื้อรังกับการเป็นโรคเหล่านี้ ตอนนี้เราพบหมอคนนี้หลังจากทํางานหนักมามากแล้ว มันคงเสียเปล่าถ้าเราไม่คว่าโอกาสนี้ไว้”
“คุณควรปล่อยให้คนอื่นทําก่อน มีหลายสิ่งที่ต้องทําในทีม ตอนนี้คุณไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ได้ และฉันเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ตอนนี้ทีมอาจวุ่นวาย” รองหัวหน้าส่ายหัวอย่างแรง
พี่ชูจ้องมองมาที่เขาครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “คุณหยุดก่อนวันตรุษจีนหนึ่งสัปดาห์ไม่ใช่หรือ? เมื่อ คุณกลับมา คุณพบการเปลี่ยนแปลงในทีมหรือไม่”
รองหัวหน้าเองก็ตกตะลึง
“คุณเล่นกับสุนัขของคุณตลอดทั้งวัน แม้จะอยู่โรงพยาบาล อะไรๆก็เหมือนเดิม ไม่ต้องกังวล หัวหน้าชหยุดครู่หนึ่ง แล้วพูดช้าๆ “ฉันจะกลับไปในทีมในอีกไม่กี่วัน มีหมาแค่สิบตัว การที่เราหายไปเพียงไม่กี่วันก็ไม่เป็นไรหรอก”
รองหัวหน้าเลียริมฝีปากของเขาและรู้สึกยอมแพ้
สมาชิกอีกสองสามคนมองหน้ากันก่อนที่พวกเขาจะสรรเสริญ ชื่นชม และปรารถนากัปตันอย่างรวดเร็ว
“ดีที่คุณฟื้นแล้วหัวหน้า”
“ฉันหวังว่าคุณจะมีสุขภาพแข็งแรงและตระหนักถึงความทะเยอทะยานของคุณ”
“กัปตัน อย่าลืมส่งอาหารให้ครอบครัวฉันด้วย”
ประตูห้องถูกผลักเปิดอีกครั้ง
“มาเถอะ ได้เวลาเตรียมตัวสําหรับการผ่าตัดแล้ว” พยาบาลเข้ามาพร้อมแผ่นเหล็กและยึดประตูราวกับว่าจะป้องกันไม่ให้ผู้คนหลบหนี
“ตอนนี้? เร็ว ๆ นี้? หมอไม่ได้บอกว่าจะผ่าตัดตอนบ่ายเหรอ?” บางคนในห้องที่พูดคุยและหัวเราะก็ค่อยๆยิ้มไม่ออก
“เราต้องเริ่มเตรียมตัวสําหรับการผ่าตัดในตอนบ่าย มีหลายอย่างให้เราต้องตรวจ”
“มากขนาดนั้นเชียว?”