ผู้หญิงคนนี้ อยู่ๆแสดงมารยาททักทายวารุณีแบบนี้ บ้าไปแล้วเหรอ？
ตอนนี้วารุณีรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ไม่เข้าใจว่าตัวเองไปทำอะไร ถึงทำให้นักออกแบบที่มาจากประเทศซากุระคนนี้ ปฏิบัติกับตัวเองด้วยมารยาทที่สูงแบบนี้
ในขณะที่ลีน่าและวารุณียังงงอยู่นั้น นักออกแบบจากประเทศซากุระท่านนี้ก็ยืนตัวตรง ยิ้มและพูดกับวารุณี “คุณหญิงวารุณี ยินดีอย่างยิ่งที่ได้เจอท่านค่ะ”
ทำให้วารุณีเข้าใจได้ทันที
ที่แท้ก็ไม่ใช่เธอที่ไปทำอะไรบางอย่างเข้า แล้วทำให้นักออกแบบจากประเทศซากุระคนนี้เคารพเธอเช่นนี้ แต่เพราะว่าเธอเป็นภรรยาของนัทธีต่างหาก
กล่าวคือ นักออกแบบประเทศซากุระคนนี้ เพราะว่านัทธี ถึงได้เคารพเธอ
ลีน่าเองก็เข้าใจเช่นกัน เบะปาก “ฮัลโหล คายาโกะ ประธานนัทธีมีบุญคุณอะไรบางอย่างกับครอบครัวเธอใช่ไหม？”
คายาโกะ ยามาโมโตะพยักหน้า “ใช่ ประธานบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป เคยลงทุนในธุรกิจเครื่องประดับของฉันมาก่อน ถือว่าเป็นบุญคุณกับตระกูลยามาโมโตะของฉัน เพราะฉะนั้นในฐานะภรรยาของประธานนัทธี ก็เหมือนเป็นบุญคุณกับตระกูลยามาโมโตะของฉันเช่นกัน ก็สมควรได้รับมารยาทการทักทายนี้จากฉัน”
“อย่างนี้นี่เอง” วารุณีนึกขึ้นได้
อย่างที่คิดไว้ เพราะเกี่ยวกับนาที ถึงได้ทำแบบนี้กับเธอ
ไม่อย่างงั้น ก็ดูจากการที่เธอเดินเข้ามาใกล้ลีน่า คายาโกะ ยามาโมโตะคนนี้ คาดว่าก็คงมีทัศนคติต่อเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วยเหมือนกัน
ลีน่ากลอกตา “ในเมื่อประธานนัทธีเป็นผู้มีพระคุณกับตระกูลยามาโมโตะของพวกเธอ แล้วทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่มาทักทายวารุณี วิ่งมาทำไมตอนนี้？ไม่รู้สึกว่าปลอมไปหน่อยเหรอ ตามหลักแล้ว ประธานนัทธีเป็นผู้มีพระคุณกับตระกูลยามาโมโตะของพวกเธอ เธอควรเริ่มตั้งแต่ตอนที่เห็นวารุณี มาทักทายวารุณีตั้งแต่แรก”
คายาโกะ ยามาโมโตะมองเธอนิ่งๆ “ตอนแรกฉันไม่รู้ว่าคุณหญิงวารุณีคือภรรยาของประธานนัทธี ฉันเลยไม่ได้เข้ามาถามไถ่คุณหญิงวารุณี ถ้าฉันรู้ก่อนหน้านี้ ฉันคงไม่ปล่อยให้เสียเวลานานขนาดนี้ เพราะฉะนั้นคุณหญิงวารุณีคะ โปรดยกโทษให้ฉันด้วยนะคะ”
วารุณีโบกมือ “ไม่เป็นไรค่ะ ที่จริงคุณจะทักทายหรือไม่ทักทายก็ได้ ยังไงซะบุญคุณก็คือบุญคุณ การแข่งขันก็คือการแข่งขัน”
คายาโกะ ยามาโมโตะยิ้ม “คุณหญิงวารุณี ความคิดก้าวหน้ามากเลยนะคะ”
“ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ” วารุณยิ้มกลับ “เอาล่ะ คุณยามาโมโตะถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว ฉันกับลีน่าไปก่อนนะ เดี๋ยวมีเรื่องต้องทำอีก”
“ค่ะ คุณหญิงวารุณีเดินทางดีๆ ค่ะ” คายาโกะ ยามาโมโตะพยักหน้า
ส่วนลีน่า เธอทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ลีน่าดูความคิดของคายาโกะ ยามาโมโตะไม่ออกซะที่ไหน กลอกตา ขี้เกียจที่จะสนใจเธอแล้วเหมือนกัน
ในเมื่อหล่อนเห็นตัวเองเป็นอากาศ ทำไมตัวเองเองไปสนใจฝ่ายเดียวด้วยล่ะ
ในเมื่อคายาโกะ ยามาโมโตะไม่สนใจเธอ เธอเองก็สามารถไม่สนใจคายาโกะ ยามาโมโตะได้เหมือนกัน
คิดอยู่ ลีน่าก็ทำเสียงหึเย็นชาใส่คายาโกะ ยามาโมโตะ แล้วเดินตามวารุณีไปหน้าลานจอดรถ
บนรถ วารุณีมองหน้าลีน่าที่อารมณ์เสียอยู่แล้วยิ้ม “เป็นไรไปล่ะ？”
“ไม่มีไรหรอก แค่โมโหยัยประเทศซากุระนั่น ยัยบ้า ไม่เคยเห็นใครที่ทำให้โมโหแบบนี้มาก่อน” ลีน่าพูดด้วยใบหน้าโกรธ
วารุณีจับหัว มองเธอด้วยอาการจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม “โกรธจริงๆ ไม่ใช่เธอไม่ยอมให้คนอื่นไม่มองเธอตอนจบหรอกเหรอ？”
สายตาของลีน่าเป็นประกายขึ้น ถามกลับด้วยอาการใจฝ่อ “จะเป็นไปได้ยังไง ฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ？”
วารุณีพยักหน้า “ใช่”
“เอ่อ……” ลีน่ากระตุกมุมปาก “วารุณี เธออย่าหักหน้าฉันแบบนี้โอเคไหม？”
“ฉันเปล่าสักหน่อย ฉันพูดความจริง” วารุณียักไหล่ หลังจากนั้นก็ยิ้มแล้วพูด “ความจริงแล้วนาน่า ในใจเธอน่ะไม่ได้เกลียดคุณยามาโมโตะสักนิดเลยถูกไหม？”
“ได้ยังไงกันล่ะ！” แผ่นหลังของลีน่ายืดตรงขึ้นทันที แล้วรีบโต้กลับ “ฉันจะไม่เกลียดเธอได้ยังไง ฉันเกลียดเธอจะตาย เธอไม่รู้หรอก ท่าทางเย่อหยิ่งของเธอน่ะ เห็นแล้วยั่วโมโหชะมัด อย่างกับว่าบนโลกใบนี้ จะไม่มีใครเทียบเธอได้ แถมยังไม่ชอบให้คนอื่นมาเปรียบเป็นดวงดาวคู่กับเธออีก พูดอย่างกับว่า ฉันชอบเปรียบคู่กับเธอ แถมยังมีที่เมื่อกี้นี้เธอไม่เห็นวารุณี ตอนที่เธอบอกลา เธอพูดกับเธอแค่คนเดียว ไม่สนใจฉันสักนิด สายตาไม่แลฉันเลย ฉันโกรธจริงๆ นะ “
เมื่อมองท่าทางที่โกรธคอเป็นเอ็นของลีน่า วารุณีก็ส่ายหัวอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก “เอาล่ะนาน่า ใจเย็นหน่อย ถึงแม้ว่าเธอจะพูดจริงจังมาก แต่เธอก็ไม่ได้เกลียดคุณยามาโมโตะฉันดูออก เธอบอกเกลียดแค่ปากเท่านั้น แต่ความจริงแล้ว เธอชื่นชมเธอมาก”
“ที่ไหนล่ะ！” ลีน่าขมวดคิ้ว
วารุณีเลิกคิ้ว “ยังจะปากแข็ง แต่ฉันมองออกหรอกน่า เธอชื่นชมเธอมาก และหล่อนก็ชื่นชมเธอมากเหมือนกัน “
“เธอ？ชื่นชมฉัน？” ลีน่าไม่อยากจะเชื่อจมูกของตัวเอง
วารุณีอืมตอบ “ใช่แล้ว พวกเธอชื่นชมกันและกัน แต่ไม่ชอบกัน เพราะนี่คือคู่อริไง”
“หมายความว่ายังไง？” ลีน่าไม่ค่อยเข้าใจ
วารุณีลูบผมที่ยาวออกมามากของตัวเอง ยิ้มเบาๆ แล้วพูด “ความหมายก็คือ พวกเธอคือคนประเภทเดียวกัน นิสัย วิธีการจัดการกับสิ่งต่างๆ มีความคล้ายคลึงกันมาก เลยทำให้ในขณะที่พวกเธอชื่นชมกันและกัน ก็ไม่ชอบกันไปด้วย และการณ์แบบนี้ ก็แสดงให้เห็นว่าเธอเป็นคู่อริกัน แต่ไม่ใช่คู่อริประเภทที่กะจะเอากันถึงตาย และบนสนามแข่ง ก็เป็นอริที่ให้เกียรติและเคารพกัน เพราะพวกเธอมีพรสวรรค์ทางด้านการออกแบบเครื่องประดับเหมือนกัน และพวกเธอก็มีฉายานามเดียวกัน ดังนั้นพวกเธอจึงอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน โดยธรรมชาติ ก็ย่อมต้องการการแย่งแพ้ชนะ “
คำพูดเหล่านี้ทำให้ลีน่าพูดไม่ออก
ใช่จริงๆ เธอกับคายาโกะ ยามาโมโตะเหมือนกันมาก มีพรสวรรค์การออกแบบเหมือนกัน ความสามารถ ฯลฯ ทุกอย่างอยู่ระดับเดียวกัน
ดังนั้นการที่อยากให้คนเก่งอย่างพวกเขา ยอมรับอีกฝ่ายจึงเป็นเรื่องยาก ที่จะให้มายืนอยู่ในระดับเดียวกัน ต่างก็อยากให้แค่ตัวเองขึ้นไปอยู่บนยอดนั้น
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงยอมรับการเขียนสงครามของคายาโกะ ยามาโมโตะ下
เพราะนั่นก็เป็นสิ่งที่เธออยากจะมอบให้กับคายาโกะ ยามาโมโตะ เพียงแต่คายาโกะ ยามาโมโตะพูดขึ้นมาก่อนแค่นั้น
“ฉันถึงบอกไง ว่าพวกเธอคือคู่อริ และก็เป็นคู่อริที่หาได้ยากด้วย” วารุณีมองลีน่า “นาน่า ความจริงฉันอิจฉาเธอมากะ ที่มีคู่อริ และสามารถเดินไปข้างหน้าพร้อมกับคู่อริ และแข่งขันกันได้ การดำรงอยู่ของคู่อริ มันจะกระตุ้นเธออยู่ตลอด ให้เธอก้าวไปข้างหน้า ไม่อย่างนั้นเธอก็จะถูกคู่ต่อสู้สอยจนร่วง เพราะฉะนั้นเธอจะไม่พยายามไม่ได้ ไม่ก้าวไปข้างหน้าไม่ได้”
ลีน่าเงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็พยักหน้า “เธอพูดถูก ที่ฉันรู้สึกต่อคายาโกะ ยามาโมโตะ ตอนนี้เป็นความรู้สึกแบบนี้จริงๆ เพราะการมีอยู่ของคายาโกะ ยามาโมโตะ เลยทำให้ฉันรู้จักภาคภูมิใจในพรสวรรค์ของตัวเอง ทั้งที่จริงแล้วมันไม่ได้มีอะไร เพราะการที่ยังมีอยู่อีกคนหนึ่ง ที่มีทุกอย่างเหมือนฉัน ฉันเลยไม่ใช่คนที่มีสภาพแวดล้อมคอยเอื้ออำนวย ฉันเลยต้องใช้เวลาและประสบการณ์อีกมาก เพื่อที่จะพัฒนาตัวเอง ทำให้ตัวเองเก่งขึ้น ไม่อย่างนั้นทันทีที่ไม่ได้ระวัง ฉันก็จะถูกแซงหน้า แล้วกลายเป็นผู้แพ้”
“ใช่แล้ว คุณยามาโมโตะก็ต้องคิดแบบนี้เหมือนกันแน่นอน” วารุณีพูด
ลีน่าถอนหายใจ “ความจริงแล้วจะว่าไป ฉันต้องขอบคุณเธอจริงๆ ปีที่แล้วอีกครั้งหนึ่ง ฉันชนการแข่งขันที่มีค่าค่อนข้างมาก แล้วความคิดของฉันก็ผุดขึ้นมาทันที คิดว่าตัวเองคือนักออกแบบเครื่องประดับที่อายุน้อยที่สุดคนแรกแล้ว เพราะฉะนั้นช่วงนี้ แบบที่ฉันวาดออกมา กลับไม่มีพลังความเฉียบแหลมเลย อาจารย์ของฉันผิดหวังฉันแบบสุดๆ จนกระทั่งฉันบังเอิญ ไปเห็นบทสัมภาษณ์ของคายาโกะ ยามาโมโตะบนนิตยสาร ฉันถึงได้รู้ ว่าที่แท้ก็ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว บนโลกนี้ ยังมีคนที่มีความสามารถเหมือนกันกับฉัน”
“หลังจากนั้นความคิดของเธอก็เลยแก้ไขกลับมาเหรอ？” วารุณีถาม
ลีน่าอืมเพื่อตอบกลับ “ใช่ ฉันเลยได้หัวใจที่เป็นปกติกลับมา พลังความเฉียบแหลมของการออกแบบก็กลับมาแล้วเหมือนกัน