EP 878
“วันนี้ท่าการควบคุมเลือดได้ค่อนข้างดี”
“ตอนที่ฉันผ่าตับและต่อมหมวกไต จนฉันเหงื่อออก ไม่คิดว่าคุณจะทําได้ดีขนาดนี้ หมอเหว่ย” แพทย์สองคนจากโรงพยาบาลประจําจังหวัดได้ล้อมเว่ยเจียโหยวและทาเนยเขาให้มากที่สุด
เหย่วเจียโหย่ว ก็ดูตื่นเต้นเช่นกัน แม้ว่าเขาจะทําศัลยกรรมหัวใจและหลอดเลือดมาโดยตลอด ซึ่งยากกว่าและต้องการความใส่ใจในรายละเอียดมากกว่า แต่ความรู้สึกของความสําเร็จจากการผ่าตัดตับผ่านกล้องผ่านกล้องก็คล้ายคลึงกัน
ในความเป็นจริง เนื่องจากเขาต้องการแข่งขันกับหลิงรัน มันทําให้ เหว่ยเจียโหย่วมีความกระตือรือร้นมากขึ้น
“เมื่อคุณคุ้นเคยกับการส่องกล้องแล้ว เมื่อคุณท่าตับหรือถุงน้ําดีออก มันก็เหมือนกัน” เหว่ยเจียโหย่วยกย่องตัวเองจากมุมมองอื่น จากนั้นเขาก็ใช้โอกาสนี้พูดว่า “การผ่าตัดแบบส่องกล้องนั้นมีข้อได้เปรียบ ฟังก์ชั่นการขยายของมันมีประโยชน์มากในการผ่าตัดตับ เมื่อพูดถึงการลอกของต่อมหมวกไตที่คุณพูดถึงตอนนี้เมื่อขยายแล้วมันง่ายกว่ามากกว่าการผ่าตัดช่องท้องแบบ
“แต่การควบคุมเลือดออกยากขึ้น คนปกติอาจจะควบคุมเลือดออกไม่ได้เหมือนคุณหมอเว่ย”
แพทย์จากโรงพยาบาลประจําจังหวัดสองคนที่มาช่วยเป็นแพทย์อาวุโส และกําลังจะเลื่อนขั้นเป็นผู้ช่วยอาจารย์ พวกเขายังถือว่าเป็นศิษย์นอกนิกายภายใต้อาจารย์ดิ พวกเขาได้พัฒนาทักษะทางการแพทย์ และความสามารถในการสร้างเนยให้กับผู้คนก็พัฒนาขึ้นเช่นเดียวกัน
เมื่อเทียบกับแพทย์รุ่นเยาว์ พวกเขาไร้ยางอายน้อยกว่า และสามารถเนยในสิ่งที่ถูกต้องได้ สิ่งหนึ่งที่ยากเกี่ยวกับการตัดตับคือความยากในการควบคุมเลือดออกในตับ และเมื่อมันมาถึงการผ่าตัดตับผ่านกล้องผ่านกล้อง ความยากลําบากนี้จะเพิ่มขึ้นหลายครั้ง เมื่อศัลยแพทย์ที่ทําการผ่าตัดตับผ่านกล้องผ่านกล้องต้องเปลี่ยนไปใช้การผ่าตัดผ่านกล้องระหว่างการผ่าตัด นั่นเป็นเพราะพวกเขาไม่สามารถควบคุมเลือดออกได้นั้น
ผู้ช่วยทั้งสองชื่นชมทักษะการควบคุมเลือดไหลของ เหว่ยเจียโหย่วเหว่ยเจียโหย่วภูมิใจในสิ่งนั้น
“คุณทั้งคู่เคยเห็นการผ่าตัดของหลิงรันด้วยใช่ไหม คุณคิดยังไงกับการผ่าตัดของฉันเมื่อเทียบกับของฉัน” เหว่ยเจียโหย่วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
เขาเลือกที่จะสนับสนุนไป๋ไห่เซียงและอยู่ที่ไป๋ไห่เซียงชั่วคราวเพราะเขาต้องการแข่งขันกับหลิงรันด้วยระดับและอายุปัจจุบันของเขา ความหมายของชีวิตคือการแข่งขันกับผู้อื่น
ลิง กอริลล่า และแม้แต่เด็กอนุบาลยังคงเปรียบเทียบตัวเองกับเพื่อนที่อยู่รอบๆ ตัวเพื่อตรวจสอบสถานะของตนเอง นี่เป็นสัญชาตญาณโดยกําเนิด
สําหรับแพทย์ การเปรียบเทียบเช่นนี้มีความหมายเชิงปฏิบัติมากกว่า
เฉพาะแพทย์ระดับเฟิร์สคลาสเท่านั้นที่สามารถเพลิดเพลินกับทรัพยากรระดับเฟิร์สคลาสเฉพาะแพทย์ที่ดีที่สุดเท่านั้นที่สามารถเพลิดเพลินกับทรัพยากรที่ดีที่สุด
เหว่ยเจียโหย่วละทิ้งความปรารถนาที่จะดํารงตําแหน่งเช่นผู้ช่วยหัวหน้าแพทย์หรือหัวหน้าแพทย์มานานแล้ว เขาต้องการมากกว่านี้ วิสัยทัศน์ของเขาจึงกว้างขึ้น
แพทย์ทั้งสองจากโรงพยาบาลจังหวัดรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
พวกเขาพยายามวัดขนาดความไร้ยางอายของกันและกัน และแข่งขันกันเองที่ไร้ยางอายมากกว่า และผู้ชนะก่อนกล่าวว่า “ทักษะการตัดตับของหมอเว่ยเหมาะสมกับสภาพท้องถิ่น และนั่นคือสิ่งที่หมอหลิงไม่สามารถเปรียบเทียบได
“ถูกต้อง หมอเหว่ยทําได้ดีมากสําหรับการผ่าตัดวันนี้” ผู้แพ้ตามไปอย่างรวดเร็วและกล่าวว่าพวกเขาไม่ได้กังวลเรื่องความซื่อสัตย์อีกต่อไป
เหว่ยเจียโหย่วไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติกับคําพูดของพวกเขา เขาเคยได้รับค่าชมจากผู้อื่น หลังจากที่เขากลายเป็นศิษย์ของ นักวิชการตี้ เขาได้รับคําชมมากกว่าที่เคย
“ใช่ คุณสองคนเฝ้าสังเกตการผ่าตัดของหลิงรันที่โรงพยาบาลหยุนฮัวเสมอหรือไม่” เหว่ยเจียโหย่วนึกถึงค่าถามนี้ในทันใด
“เราจะทําได้อย่างไร? ทุกคนมีงานต้องท่า” แพทย์ที่เข้าร่วมไร้ยางอายยิ้มและกล่าวว่า “แต่บางครั้งเราจะดูการถ่ายทอดสดจาก บริษัทยายูริน”
เหว่ยเจียโหย่วรู้เรื่องการถ่ายทอดสดการผ่าตัดโดยบริษัทยายูรินเช่นกัน จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนใจ
และถามว่า “พวกนายดูตลอดเลยเหรอ?”
“บางครั้ง.”
“ฉันแน่ใจว่าคุณทั้งคู่มีงานเยอะใช่ไหม ในบรรดาการผ่าตัดที่คุณดู ศัลยแพทย์คนไหนที่ดูเหมือนมากที่สุด”
แพทย์ที่เข้าร่วมทั้งสองลังเล
“หลิงรัน?” เหว่ยเจียโหย่วรู้สึกประหลาดใจ “ทําไม?”
แพทย์ที่เข้าร่วมไร้ยางอายพยายามอธิบายว่า “อืม… เพราะยังไงดี เรามาจากแผนกศัลยกรรมทั่วไป การผ่าตัดตับเป็นการผ่าตัดระดับไฮเอนด์ประเภทหนึ่งในสาขาศัลยกรรมทั่วไป และหลังรับก็ค่อนข้างมีชื่อเสียงในเรื่องนี้”
แพทย์ที่เข้าร่วมไร้ยางอายกล่าวเสริมว่า “โรงพยาบาลในมณฑลฉางซีค่อนข้างยอมรับทักษะของหลิงรันในการผ่าตัดตับ หมอเหว่ย คุณเป็นแพทย์โรคหัวใจที่ปักกิ่ง คุณไม่ได้เดินบนเส้นทางเดียวกับเขา”
เหว่ยเจียโหย่วไม่ใช่คนโง่ เขาหัวเราะเบาๆ เอามือไปข้างหลังแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันจะไปดูการผ่าตัดของหลิงรัน การดูสดจะสะดวกกว่าจากการสตรีมวิดีโอ”
แพทย์ที่เข้าร่วมทั้งสองตามหลังเขาและเห็นว่า เหว่ยเจียโหย่วเดินเหมือนทารกโสมโดยไม่มีเชือกสีแดงผูกติดอยู่ [1] พวกเขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจพร้อมกัน
“อีคิวของเราไม่เพียงพอ”
“เรามีไหวพริบเพียงพอหรือไม่”
“ทําไมเราต้องมีไหวพริบ ในตอนนี้ เราควรหันหลังให้กับจิตสํานึกของเราและทามันให้มากจน เขาเคลือบด้วยเนย อย่างน้อยที่สุด ถ้าเราจัดการทาเนยให้เขาได้ มันจะไม่เป็นเสียที่เราถูกส่งมาที่นี่”
เหว่ยเจียโหย่วพบห้องผ่าตัดและเห็น โจวซินเยียน ยืนอยู่ในตําแหน่งหัวหน้าศัลยแพทย์ เหว่ยเจียโหย่วตกใจอย่างไม่น่าเชื่อ “ทําศัลยกรรมได้ด้วยเหรอ”
โจวซินเยียม เงยหน้าขึ้นและเห็น เหว่ยเจียโหย่วเขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “หมอเหว่ย คําพูดของคุณจะทําให้ใครไม่พอใจในปักกิ่งหรือ”
เหว่ยเจียโหย่วได้รับการเตือนถึงข้อเท็จจริงนี้และเขาก็ยิ้มด้วยความอับอาย เขาพูดอย่างรวดเร็วว่า “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันแค่ปล่อยให้ตัวเองหลวมเกินไปเมื่อฉันอยู่ที่นี่ คุณกําลังรักษา… การแตกหักของคอลเลสหรือไม่”
“ใช่ คนไข้บาดเจ็บสาหัส…”
“กระดูกหักของคอลเลสถือเป็นอาการบาดเจ็บด้วยเหรอ?” เหว่ยเจียโหย่วยิ้ม “คุณเป็นหมอกระดูกจริงหรือ”
โจวซินเยียน ถอนหายใจอีกครั้ง “หมอเว่ย อะไรพาคุณมาที่นี่”
“โอ้ ฉันกําลังมองหาหลังรันอยู่”
“หมอหลิงกําลังพักผ่อนอยู่”
“พักผ่อน พักผ่อนเพื่ออะไร” เหว่ยเจียโหย่วตกใจมากขึ้น
“เมื่อเร็ว ๆ นี้ ถนนโล่งไปหมด และมีหมอท่านอื่นมาช่วย นานมากแล้วที่เราไม่มีเตียงในโรงพยาบาล และเราต้องแจกจ่ายให้ด้วย…”
โจวซินเยียนพูดหลายอย่าง และในที่สุด เหว่ยเจียโหย่วก็เข้าใจสถานการณ์
“หลิงรันอยู่ที่ไหน” เว่ยเจียโหย่วถาม
“ไปเดินเล่นกันไหม” โจวซินเยียน ได้ตอบกลับ
คําตอบนี้ขัดกับความคาดหวังของ เหว่ยเจียโหย่ว
เหว่ยเจียโหย่วคิดได้เพียงว่าถ้าหลิงรันซึ่งอยู่ในห้องผ่าตัด เขาควรจะอยู่ที่โรงอาหาร ให้คําปรึกษา หรือแม้แต่อาบน้ํา แต่เขานึกไม่ออกว่าหลิงรัน… กําลังเดินเล่นอยู่
“เขาไปเดินเล่นที่ไหนมา มีคนกลุ่มหนึ่งไล่ตามเขาไม่ใช่หรือ” เหว่ยเจียโหย่วกล่าวโดยไม่รู้ตัว
จากนั้นเขาก็ส่ายหัวอย่างดุเดือดและถามว่า “ตําแหน่งที่แน่นอนของเขาอยู่ที่ไหน”
“คุณมาหาหมอหลิงทําไม” โจวซินเยียนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ เหว่ยเจียโหย่ว
“มันเกี่ยวกับการผ่าตัด”
โจวซินเยียนก็รอสองสามวินาทีก่อนจะตอบว่า “ที่จงไห”
จงไหเป็นหมู่บ้านที่ชายแดนไป๋ไห่เซียงเนื่องจากอยู่ใกล้กับศูนย์กลางทางภูมิศาสตร์ของไปไห่เซียง และอยู่ไม่ไกลจากถนนสายหลักของไป๋ไห่เซียง จึงจะใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงในการไปถึงสถานที่นั้น และถือได้ว่าเป็นหนึ่งในสถานที่ที่มีทัศนียภาพสวยงามในไป๋ไห่เซียง
เหว่ยเจียโหย่วเพิกเฉยและขอรถก่อนจะขับรถไปที่จงไห
ถนนที่มุ่งสู่ศูนย์กลางของจงไทอยู่ที่ระดับถนนในหมู่บ้านเท่านั้น ระหว่างทางมีต้นไม้สูงใหญ่และมีหมอกปกคลุม ทําให้ผู้คนรู้สึกสดชื่น
เหว่ยเจียโหย่วถือว่าการเดินทางครั้งนี้เป็นการเบี่ยงเบนความสนใจไปจากตัวเอง เพื่อขจัดความหงุดหงิดจากสิ่งที่ไม่ได้ไปในทางของเขาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เขายังลดความเร็วในการขับขี่เพื่อชะลอเวลาที่จะมาถึง
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ก่อนที่เขาจะมาถึงจงไหเหว่ยเจียโหย่วเห็นหลิงรันอยู่ที่ชานชาลาเล็ก ๆ ที่ด้านบนสุดของหน้าผา เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่เห็นหลิงรัน
แพลตฟอร์มซีเมนต์ที่มีขนาดประมาณครึ่งหนึ่งของสนามบาสเก็ตบอลตอนนี้ปูด้วยพรมแดง และตรงกลางมีโต๊ะและเก้าอี้
หลิงรัน และ เทียนฉี นั่งที่ปลายทั้งสองของโต๊ะขณะมองดูพระอาทิตย์ตก
พวกเขาถูกล้อมรอบด้วยป่าเขียวขจี และทิวทัศน์ของภูเขารอบๆ พวกมันกินเวลาหลายไมล์รอบๆ ตัวพวกเขายังมีคนใช้และพ่อครัวอีกหลายสิบคนที่กําลังยุ่ง…
“ผู้ชายคนนี้กําลังปิกนิกอยู่เหรอ และมันเป็นปิกนิกที่หรูหรามาก…” เหว่ยเจียโหย่วพึมพํากับตัวเอง จิตใจที่ผ่อนคลายของเขาเริ่มที่จะขัดแย้งกันอีกครั้ง