บทที่ 929 หญิงผู้น่าสงสาร
บทที่ 929 หญิงผู้น่าสงสาร
ซุนต้าลี่เคยเห็นเด็กกลุ่มนี้เล่นอยู่นอกบ้านในวันธรรมดา เขารู้ว่าครอบครัวนี้ยากจน ดังนั้นจึงไม่ได้ตั้งใจที่จะข่มขู่พวกเขา
แต่ต่อมาเห็นว่ามีเด็กสองคนที่แต่งตัวดูดีปะปนอยู่ในเด็กกลุ่มนี้ นั่นก็คือ กู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้ และเขาไม่เคยเห็นเด็กสองคนนี้มาก่อน
ในวันธรรมดา ซุนต้าลี่ผู้นี้ไม่กลับบ้าน แต่เมื่อถึงเทศกาลส่งท้ายปีก็จะกลับบ้านเพื่อเป็นการอวยพรปีใหม่ แต่ความจริงแล้วเขากลับมาเพื่อกินดื่ม
และมันน่ารำคาญมาก
เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังเล่นอย่างสนุกสนานกันราวกับว่าพวกเขาคุ้นเคยกันดี ซุนต้าลี่ก็คิดอะไรขึ้นมาได้
ที่บ้านมีหม้อที่ชำรุดพอดีเลยหยิบมันออกมา ตั้งใจเข้าไปในวงที่พวกเขากำลังเล่นกันแล้วแกล้งทำมันหล่นเหมือนกับว่าพวกเขาไปโดนมันเข้า
คิดไม่ถึงว่ากู้หนิงผิงจะเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ซุนต้าลี่เป็นคนที่ชอบรังแกผู้อ่อนแอและหวาดกลัวผู้ที่แข็งแกร่งกว่า เมื่อเห็นว่าเขาไม่สามารถรับผลประโยชน์ได้ เขาจึงก้มหัวและไม่พูด
หลิวเหอฮวาพูดต่อ “พี่หนิงผิง พวกเราไปกันเถอะอย่าไปสนใจเขาเลย ปกติเขาไม่มีอะไรทำอยู่เฉย ๆ ทั้งวัน แค่กลับมาหาอาหารและเครื่องดื่มเมื่อถึงวันปีใหม่เท่านั้น”
กู้หนิงผิงตั้งใจฟังคำพูดของหลิวเหอฮวาอย่างเต็มที่ แต่เขาไม่ได้สังเกตว่าดวงตาของซุนต้าลี่เป็นประกาย ร่างของเขาขยับเขยื้อนและลุกขึ้นวิ่งหนีไปอย่างไร้ร่องรอย
กู้หนิงผิงกำลังจะไล่ล่า แต่เมื่อมีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง “หนิงผิง ไม่ต้องตามไป”
กู้หนิงผิงหันศีรษะไปตามเสียง “ท่านพี่”
กู้เสี่ยวหวานชำเลืองมองกู้หนิงผิงอย่างตื่นเต้น เด็กคนนี้โตแล้วและสามารถจัดการสิ่งต่าง ๆ ได้ด้วยตัวเอง
“เจ้าทำได้ดีมาก” กู้เสี่ยวหวานชมเชย
เมื่อกู้หนิงผิงเห็นพี่สาวของเขาพูดแบบนี้ ใบหน้าของเขาก็แสดงความเขินอายเล็กน้อย
อาโม่ยังชมเชยจากด้านข้าง “หนิงผิง เจ้าเก่งจริง ๆ สิ่งที่เจ้าทำเมื่อครู่ช่างกล้าหาญและมีไหวพริบ น่าทึ่งจริง ๆ”
หลิวเสี่ยวหนิวที่อยู่ด้านข้างฟื้นจากความตกใจแล้วมองไปที่กู้หนิงผิง ดวงตาของพวกเขามีความชื่นชมมากขึ้นเรื่อย ๆ “พี่หนิงผิง พี่หนิงผิง ท่านเก่งมาก เก่งมากเลย”
ในสายตาของเด็กชายกลุ่มหนึ่ง พวกเขาชื่นชมผู้กล้าที่รู้ศิลปะการต่อสู้ เมื่อเห็นว่ากู้หนิงผิงช่วยหลิวเสี่ยวหนิวอย่างรวดเร็วในครั้งนี้ และทุบซุนต้าลี่ลงกับพื้น ทุกคนจึงเคารพกู้หนิงผิง
กู้หนิงผิงเห็นว่าสหายมองมาที่เขาด้วยความชื่นชม เขายืดอกและรู้สึกว่าเขาเติบโตขึ้นในทันทีทันใด
เช่นเดียวกับกู้เสี่ยวหวาน นางมองไปที่กู้หนิงผิงด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจ โนเวล-พีดีเอฟ
แม้ว่าหมู่บ้านนี้จะอยู่ไม่ไกลจากสวนกู้ แต่กู้เสี่ยวหวานไม่เคยมาเยี่ยมชมที่นี่เลย ดังนั้นนางจึงเสนอให้เด็ก ๆ เป็นคนนำทางนางไปเดินรอบ ๆ
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานอยากจะไปเที่ยว ทุกคนก็สนใจมากขึ้น ดังนั้นเด็ก ๆ จึงเป็นผู้นำทาง หลิวเหอฮวาเดินตามกู้เสี่ยวหวานไป และแนะนำนางให้รู้จักกับคนในหมู่บ้าน
ในหมู่บ้านนี้บางคนเป็นผู้เช่าที่ดินของครอบครัวกู้เสี่ยวหวาน เมื่อได้ยินมองไปที่บ้านที่พวกเขาอาศัยอยู่ หัวใจของนางก็มืดมน
ครอบครัวของบางคนยากจนจริง ๆ และบ้านหลังนี้เป็นเพียงกระท่อมมุงจากที่ทำจากดินโคลน
ถ้าเจอพายุรุนแรงคงทนไม่ไหวแน่ ๆ และไม่รู้ว่าชีวิตครอบครัวนี้เป็นอย่างไร
กู้เสี่ยวหวานเดินตามกลุ่มเด็ก ๆ ไป และไม่นานก็เดินผ่านหมู่บ้านทั้งหมด และมาถึงชานเมือง
มีบ้านเดี่ยวหลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ และหญิงชราที่ร่างกายหลังค่อมคลำหาบางอย่างเหมือนมองเห็นได้ลาง ๆ
กู้เสี่ยวหวานสงสัยว่าทำไมไม่มีควันในบ้านหลังนี้ อาโม่ที่อยู่ด้านข้างก็ก้มศีรษะลงและพูดว่า “คุณหนู นั่นคือบ้านของเฉียนเหล่าซาน และหญิงชราผู้นั้นคือแม่ของเฉียนเหล่าซาน ข้าได้ยินว่านางตาบอดและมองไม่เห็น”
หลิวเหอฮวาจึงปิดปาก ชี้ไปที่กระท่อมมุงจากแล้วพูดว่า “พี่เสี่ยวหวาน นั่นคือบ้านของเฉียนเหล่าซาน ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างนอกคือแม่ของเขา”
“เฉียนเหล่าซานถูกจับอยู่นี่นา แล้วปกติแม่ของเขากินอะไร นางอยู่คนเดียวได้อย่างไร” กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้วและถามด้วยความลำบากใจ
นางเคยได้ยินว่าเฉียนเหล่าซานมีแม่ที่ตาบอด แต่ในเวลานั้น เนื่องจากเฉียนเหล่าซานขโมยมันเทศของนางไป จึงรู้สึกขุ่นเคืองและนำเฉียนเหล่าซานไปขังไว้ในห้องขัง ตอนนั้นนางไม่ได้คิดถึงครอบครัวของเขาเลย
ตอนนี้เมื่อเห็นหญิงชราตาบอดและหลังค่อมก็รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย
หลิวเหอฮวาถอนหายใจและพูดว่า “เฉียนเหล่าซานมีชื่อเสียงที่ไม่ดีในหมู่บ้านของเรา เมื่อแม่ของเขายังดีอยู่ ตอนที่ตาของนางยังไม่บอด นางขยันขันแข็งแล้วก็ใจดีกับชาวบ้านในหมู่บ้าน ทุกคนชื่นชอบนาง แต่ต่อมาเฉียนเหล่าซานถูกขัง แม่ของเขาตาบอดเพราะร้องไห้ เฉียนเหล่าซานก็มักจะขโมยของจากหมู่บ้าน ทุกคนเกลียดเขาแทบตาย แต่ต่อหน้าแม่ของเขาทุกคนก็ไม่ได้พูดอะไร พูดง่าย ๆ ว่าไม่มีใครอยากยุ่งกับครอบครัวของเขาอีก”
ถ้าไม่มีใครยุ่งกับครอบครัวนี้ ก็หมายความว่าหญิงชราตาบอดของเฉียนเหล่าซานไม่มีใครดูแลนาง แล้วทุกวันนี้นางกินดื่มอะไร
กู้เสี่ยวหวานไม่ตอบ แต่เดินเข้าไปใกล้บ้านอีกเล็กน้อย
แม่ของเฉียนเหล่าซานตาบอด ทุกคนเดินเบา ๆ นางจึงไม่ได้สังเกตว่ามีใครเข้ามาใกล้
กู้เสี่ยวหวานยืนอยู่นอกลานและมองเข้าไปข้างใน
ภายในบ้านมืดสนิท มองเห็นสิ่งรอบข้างได้ไม่ชัด แต่แม่เฒ่าเฉียนกำลังล้างมันเทศอยู่ในมือ
ครอบครัวของเฉียนเหล่าซานไม่ได้ปลูกมันเทศ ดังนั้นอาจมีครอบครัวใจดีในหมู่บ้านมอบให้นาง
ไม่รู้ว่าแม่เฒ่าเฉียนใช้น้ำชนิดใดในการล้างมันเทศเพื่อล้างโคลนออก แต่เนื่องจากตาของนางมองเห็นไม่ชัดเจน จึงยังมีโคลนจำนวนมากติดอยู่
แม่เฒ่าเฉียนมองไม่เห็น จึงเอาเข้าปากแล้วกินมันทั้งเปลือก
มือของนางดำช้ำจากความหนาวเย็น มีรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้า และเสื้อผ้าบนร่างกายของนางทำจากผ้าทอเอง อาจไม่ได้ซักเป็นเวลานาน ดังนั้นจึงค่อนข้างสกปรก
อาจเป็นเพราะครอบครัวไม่มีเสื้อผ้ากันหนาว และรูปแบบเสื้อผ้าแปลกประหลาด มีสามชั้นในและสามชั้นนอก มีทั้งยาวและสั้น
กู้เสี่ยวหวานเห็นก็อดสงสารไม่ได้
อากาศหนาวมากแล้ว แต่หญิงชราผู้นี้ต้องมากินมันเทศดิบ
——————————————-