บทที่ 941 ในที่สุดก็อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง
บทที่ 941 ในที่สุดก็อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง
แม่สื่อหลี่ไปที่หอหนังสืออวี้
เดินไปได้ครึ่งทางก็คิดได้ว่างานของตนยังไม่เสร็จ ครั้นคิดถึงตอนไปเจอหน้าฮูหยินสวีจึงรู้สึกอายเล็กน้อย
แต่ก็คิดว่าไม่ใช่ตนไม่อยากไป แต่น้องชายของแม่นางกู้บอกว่าเวลาไม่เหมาะ เขาจึงห้ามไม่ให้นางไป
ตอนนี้นางรู้สึกโล่งอกขึ้นมาอีกครั้ง
เมื่อนางมาถึงหอหนังสืออวี้ ใบหน้าของแม่สื่อหลี่ยังคงมีรอยยิ้ม แต่หลังจากเข้าสู่หอหนังสืออวี้ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันทีเหมือนกับพลิกหน้าหนังสือเมื่อเห็นฮูหยินสวี
ฮูหยินสวีก็ตกใจเมื่อเห็นแม่สื่อหลี่ พลางถอนหายใจ “แม่สื่อหลี่ เกิดเรื่องอันใดขึ้น”
แม่สื่อหลี่ส่ายหัว หากแต่ไม่ได้ส่งเสียงใดออกมา
ฮูหยินสวีรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อยกับวิธีการของนาง พลางเอ่ยถาม “เจ้าควรพูดโดยเร็วว่าสำเร็จหรือไม่”
เมื่อเห็นว่าฮูหยินสวีกำลังร้อนรน แม่สื่อหลี่ก็ปลอบประโลม “ฮูหยินอย่ากังวลไป เรื่องนี้จะเกิดขึ้นแน่นอน”
หมายความว่าอย่างไร
เมื่อฮูหยินสวีได้ยินคำพูดของแม่สื่อหลี่ นางก็คลี่ยิ้มทันที “แม่สื่อหลี่ เจ้าหมายความว่าแม่นางกู้ตอบตกลงหรือ?”
แม่สื่อหลี่ดูเขินอายเล็กน้อยและส่ายหัว “เปล่า”
“แล้วที่เจ้าพูดว่าสิ่งต่าง ๆ จะเกิดขึ้นอย่างแน่นอนหมายความว่าอย่างไร?” ฮูหยินสวีรู้สึกสับสนว่ามันจะเกิดขึ้นหรือไม่ “เจ้ามีอะไรก็พูดมาตรง ๆ”
ฮูหยินสวีกำลังร้อนรน นี่เป็นเรื่องสำคัญสำหรับชีวิตของลูกชายคนเดียวของนาง ฮูหยินสวีไม่รีบร้อนก็แปลกแล้ว
แม่สื่อหลี่จิบชาและพูดเชื่องช้า “ฮูหยินไม่ต้องกังวล วันนี้ข้าไม่ยังไม่ได้เจอหน้าแม่นางกู้เลย”
ว่าอย่างไรนะ?
เมื่อฮูหยินสวีได้ยินสิ่งนี้ นางก็ยิ่งกังวลมากขึ้นและรีบลุกจากที่นั่งทันที “แม่สื่อหลี่ เจ้าบอกว่าวันนี้เจ้าจะไปสวนกู้เพื่อสู่ขอนางไม่ใช่หรือ เหตุใดเจ้าถึงไม่ได้ไป?”
แม่สื่อหลี่กลัวว่าฮูหยินสวีจะคิดว่านางรับเงินไปแล้วไม่ทำอะไรเลย จึงรีบพูดทันทีว่า “ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ฮูหยิน เมื่อเช้าข้าไม่ได้ไปสวนกู้ และข้าเพิ่งกลับมาจากสวนกู้”
เกิดอะไรขึ้นกับแม่สื่อหลี่?
ทำไมอารัมภบทไม่ตรงกับคำหลัง
ในตอนแรกนางบอกว่านางไม่ได้ไป แต่ตอนนี้นางบอกว่าเพิ่งกลับมาจากสวนกู้
ฮูหยินสวีรู้สึกสับสนอย่างมากและนั่งลงข้างแม่สื่อหลี่แล้วถามอย่างตื่นเต้นว่า “แม่สื่อหลี่ เล่าเรื่องทั้งหมดให้ข้าฟังได้หรือไม่?”
แม่สื่อหลี่เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ฮูหยินสวีฟัง
เมื่อฮูหยินสวีได้ยินว่าคนที่หยุดนางอ้างว่าเป็นน้องชายของกู้เสี่ยวหวาน ตามคำอธิบายของแม่สื่อหลี่ดูเหมือนว่าคผู้นั้นน่าจะเป็นกู้หนิงอันใช่หรือไม่?
แต่ทำไมกู้หนิงอันถึงหยุดแม่สื่อหลี่ไม่ให้ไปหากู้เสี่ยวหวาน?
แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าวันนี้แม่สื่อหลี่จะไปสู่ขอนางให้กับเจ๋อเอ๋อร์?
แต่เมื่อคิดว่าลูกชายของนางและกู้หนิงอันมักไปมาหาสู่และกินนอนด้วยกัน นางก็รู้สึกโล่งใจ บางทีสวีเฉิงเจ๋ออาจเผลอบอกเขา
แต่ทำไมกู้หนิงอันถึงขวางไว้เช่นนั้นล่ะ แล้วเขายังบอกด้วยว่าวันนี้ไม่ใช่วันที่ดี
วันนี้เป็นฤกษ์และวันที่ดีที่ฮูหยินสวีไปขอมาจากวัด เพราะการจับคู่ให้สวีเฉิงเจ๋อนั้นเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่
แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะวุ่นวายเสียแล้ว
“ฮูหยิน ไม่ต้องกังวลไป เด็กหนุ่มบอกว่าวันนี้ไม่เหมาะที่จะไป ดูเหมือนว่าเราจะต้องเลือกเวลาที่จะไปกันอีกครั้ง”
ฮูหยินสวีไม่เข้าใจว่าทำไมกู้หนิงอันตั้งใจไปหาแม่สื่อหลี่ แต่เขาคงมีเจตนาดี และไม่มีเจตนาร้าย
“แล้วเขาได้บอกหรือไม่ว่าวันไหนถึงจะเหมาะสม” เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ฮูหยินสวีก็มีความสุขเล็กน้อย
ดูเหมือนว่ากู้หนิงอันอาจจะมาหยุดนางไว้เพราะวันนี้เขาเห็นกู้เสี่ยวหวานอารมณ์ไม่ดี
ฮูหยินสวีเคยได้ยินเกี่ยวกับอารมณ์ของกู้เสี่ยวหวาน นางเป็นเด็กฉุนเฉียว
อย่างไรก็ตาม ฮูหยินสวีชอบความฉุนเฉียวของนาง
สวีเฉิงเจ๋อเป็นคนอารมณ์เชื่องช้า ต้องมีใครสักคนที่สามารถดูแลสถานการณ์โดยรวมได้
นางเฝ้าดูกู้เสี่ยวหวานเติบโตขึ้น และกู้เสี่ยวหวานก็เหมือนลูกสาวของนางเอง ฮูหยินสวีรู้ดีว่านางมีบุคลิก จิตใจ และอารมณ์อย่างไร
เมื่อเห็นว่ากู้หนิงอันกล่าวว่าวันนี้ไม่เหมาะสม ฮูหยินสวีก็ไม่เศร้า ถึงแม้วันนี้นางไม่ได้ไป แต่ก็มีคนข้าง ๆ กู้เสี่ยวหวานที่รู้ข้อมูลของนางได้ตลอดเวลา ซึ่งสามารถเพิ่มโอกาสในการชนะได้ ฮูหยินสวีรู้สึกตื่นเต้นมากเช่นกัน
หลังจากส่งแม่สื่อหลี่กลับไปแล้ว นางบอกว่าถ้ามีข่าวนางจะมาแจ้ง ฮูหยินสวีรู้สึกโล่งใจจริง ๆ
ในช่วงเวลานี้ สวนกู้มีชีวิตชีวาอย่างมากเนื่องจากการกลับมาของฉินเย่จือ
กู้เสี่ยวหวานอารมณ์ดีทุกวัน รู้สึกว่าวันที่หิมะตกนี้ก็รู้สึกอบอุ่นผิดปกติเช่นกัน
นี่เป็นหิมะครั้งที่สามในปีนี้ และเป็นวันที่สองหลังจากฉินเย่จือกลับมาหิมะก็ตกหนัก
ลุงจางมีความสุขมากและบอกว่าฉินเย่จือต้องได้รับการดูแลขุนนางเป็นแน่ มิฉะนั้นหากเขามาช้าอีกวันเดียว เขาคงถูกลมและหิมะขวางทาง
เมื่อได้ยินลุงจางบอกว่ามีขุนนางดูแลเขา อาโม่ก็พูดอีกครั้ง “ลุงจาง ท่านไม่รู้หรือว่าอาจารย์ฮุ่ยหย่วนบอกว่าคุณหนูของเราเป็นขุนนาง?”
ขุนนาง
หลังจากที่ฉินเย่จือได้ยิน เขาก็แสดงความอยากรู้อยากเห็น แม้ว่าจะมีบางคนบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว แต่ฉินเย่จือก็ยังแสร้งทำเป็นว่าไม่ได้ยินอะไรอีก เขาวางตะเกียบในมือแล้วถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “อาโม่ นี่มันเรื่องอะไรกัน”
อาโม่กะพริบตาของเขาและพูดเป็นปริศนาว่า “อาจารย์ฮุ่ยหย่วนกล่าวว่าหญิงผู้หนึ่งมีชะตากรรมที่อธิบายไม่ได้”
จากนี้ไปนางจะเป็นพระชายา ซึ่งแน่นอนว่ามีค่ามาก
ฉินเย่จือพยักหน้าและพูดด้วยความสำนึกอย่างกะทันหัน “โอ้ อาจารย์ฮุ่ยหย่วนเป็นเจ้าอาวาสของวัดเซียงกั๋ว ท่านสามารถทำนายได้ สิ่งที่ท่านพูดนั้นเป็นพรที่ฝึกฝนมาหลายชั่วอายุคน แม้แต่ฮ่องเต้ยังกราบไหว้อาจารย์ฮุ่ยหย่วน แล้วนับประสาอะไรกับคนทั่วไป”
อาจารย์ฮุ่ยหย่วนผู้นี้ทรงพลังมาก
“ท่านบอกอะไรแก่เจ้าอีกบ้าง?” ฉินเย่จือเป็นผู้นับถือศาสนาพุทธเช่นกัน เขาได้ยินมาว่าอาจารย์ฮุ่ยหย่วนสามารถทำนายได้ ดังนั้นความอยากรู้อยากเห็นของเขาจึงเกิดขึ้นในใจทันที
——————————————-