ตอนที่ 933 ยากจะแลกด้วยเงินทอง
Ink Stone_Romance
หลี่จือเจี๋ยใส่เมล็ดแตงโมที่อยู่ในมือทั้งหมดลงไปในกรงนก จากนั้นเดินกลับไปนั่งบนเตียง ชายหนุ่มเงยหน้ามองเปลวเทียนที่สะบัดพลิ้วไปมาน้อยๆ พลางใช้มือลูบคางอย่างใช้ความคิดด้วยสีหน้านิ่งขรึม
หากไป๋ชิงเหยียนขึ้นครองราชย์ได้อย่างราบรื่น พวกเขาต้องมอบเมืองทั้งสิบห้าเมืองให้ต้าโจวตามแผนเดิมที่วางไว้ หลานชายของอวิ๋นพั่วสิงเดินทางมาต้าโจวในครั้งนี้เพื่อมารับโทษด้วย
ตอนนั้นอวิ๋นพั่วสิงคว้านท้องคุณชายสิบเจ็ดของตระกูลไป๋ต่อหน้าทุกคนอย่างเหยียดหยาม วันนี้หลานชายของอวิ๋นพั่วสิงจะมารับโทษแบบเดียวกัน ขอเพียงจักรพรรดินีแห่งต้าโจวหายโกรธ ยอมยกเลิกสัญญาสามปีที่ทำไว้กับอวิ๋นพั่วสิง
มีเพียงการทำเช่นนี้เท่านั้น เมื่อซีเหลียงทำสงครามกับหรงตี๋ ต้าโจวจึงจะไม่สามารถหาข้ออ้างนำทัพบุกซีเหลียงได้
ซีเหลียงยอมทำถึงเพียงนี้แล้ว หากจักรพรรดินีแห่งต้าโจวยังคิดทำสงครามกับซีเหลียงต่อ ขุนนางในราชสำนักต้องไม่พอใจนางอย่างแน่นอน
อวิ๋นพั่วสิงเป็นคนขอร้องจักรพรรดินีแห่งซีเหลียงทั้งน้ำตาเพื่อให้หลานชายของตัวเองเดินทางมารับโทษในครั้งนี้
สงครามที่หุบเขาเวิ่งทำให้ซีเหลียงสูญเสียทหารยอดฝีมือไปกว่าแสนนาย บัดนี้ทหารใหม่ยังไม่พร้อมจะออกรบ แค่รับมือกับต้าโจวก็แทบไม่ไหวแล้ว หากหรงตี๋เข้ามาร่วมด้วยอีกแคว้นยิ่งไม่ต้องกล่าวถึง…
หากซีเหลียงไม่เห็นสัญญาระหว่างต้าเยี่ยนและหรงตี๋ก็ยังไม่เท่าใดนัก ทว่า ในเมื่อเห็นและรับรู้แล้วว่าหรงตี๋ต้องการบุกโจมตีซีเหลียงภายในสามปีนี้ ซีเหลียงก็จำเป็นต้องเตรียมพร้อมรับมืออย่างสุดความสามารถ
หรงตี๋ช่วยซีเหลียงควบคุมต้าเยี่ยนไม่ให้เข้ามาวุ่นวายได้แล้ว บัดนี้สิ่งที่ซีเหลียงต้องทำก็คือทำให้ต้าโจวไม่เข้ามาวุ่นวายเช่นเดียวกัน เช่นนี้ซีเหลียงถึงจะสามารถทำสงครามเพื่อยึดครองหรงตี๋ได้อย่างเต็มที่
ตระกูลของอวิ๋นพั่วสิงคือตระกูลนักรบที่มีแต่ความจงรักภักดี ราชวงศ์ซีเหลียงไม่เหมือนกับราชวงศ์ต้าจิ้น
ตระกูลไป๋ที่จงรักภักดีมีจุดจบที่น่าอนาถเพราะจักรพรรดิแห่งแคว้นหวาดระแวงในตัวพวกเขา หลี่จือเจี๋ยไม่มีวันยอมให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นกับซีเหลียงเด็ดขาด แม้แต่จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงเองก็ไม่มีวันยอมให้มันเกิดขึ้นเช่นเดียวกัน
ดังนั้นหลี่จือเจี๋ยและจักรพรรดินีแห่งซีเหลียงล้วนไม่อยากให้หลานชายของอวิ๋นพั่วสิงเสียชีวิตอยู่ที่ต้าโจว หลานชายของอวิ๋นพั่วสิงคือบุรุษที่เก่งกาจของแคว้นซีเหลียง เขารู้ดีว่าตัวเองมายังต้าโจวเพื่อจุดประสงค์ใด ทว่า เขาก็ยังยืนกรานที่จะมาอยู่ดี
เขาต้องการใช้ชีวิตของตัวเองยื้อเวลาให้แคว้นบ้านเกิด ให้แคว้นบ้านเกิดของเขามีเวลาจัดการกับหรงตี๋อย่างเต็มที่
ในสายตาของผู้อื่นอาจคิดว่าการสละชีวิตของหลานชายอวิ๋นพั่วสิงเพียงคนเดียวแลกกับการที่จักรพรรดินีแห่งต้าโจวจะไม่มีข้ออ้างยกทัพบุกโจวตีซีเหลียง ซีเหลียงจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงว่าต้าโจวจะเข้ามายุ่งเกี่ยวขณะที่พวกเขาทำสงครามกับหรงตี๋คือการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่า ทว่า ในสายตาของจักรพรรดินีแห่งซีเหลียงและหลี่จือเจี๋ย การแลกเปลี่ยนครั้งนี้ไม่คุ้มค่าแม้แต่น้อย
ทหารกล้าและจงรักภักดีไม่สามารถแลกได้ด้วยเงินทอง
หากปล่อยให้หลานชายของอวิ๋นพั่วสิงเสียชีวิตลงที่ต้าโจวจริงๆ ชาวซีเหลียงจะต้องผิดหวังในตัวราชวงศ์ซีเหลียงมากแน่ๆ
เมื่อคิดได้ดังนี้หลี่จือเจี๋ยจึงตัดสินใจช่วยเหลือไป๋สุ่ยอ๋องอีกแรง เขาต้องช่วยให้ไป๋สุ่ยอ๋องสังหารไป๋ชิงเหยียนในงานพิธีบรมราชาภิเษกเพื่อปกป้องชีวิตของบุรุษคนดีของซีเหลียงไว้ให้ได้!
หลี่จือเจี๋ยจ้องไปที่เปลวเทียนนิ่ง จากนั้นเอ่ยขึ้นอย่างตัดสินใจได้ “ผู้ใดก็ได้เข้ามาที!”
ลูกน้องคนสนิทของหลี่จือเจี๋ยที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงจึงเดินเข้ามาทันที เขาทำความเคารพหลี่จือเจี๋ย “ท่านอ๋อง!”
“ครั้งนี้พวกเราพาทหารหน่วยกล้าตายมาด้วยทั้งหมดกี่คน” หลี่จือเจี๋ยมองลูกน้องของตัวเองนิ่ง
ลูกน้องเงยหน้าตอบ “หกสิบคนพ่ะย่ะค่ะ”
“มอบให้ไป๋สุ่ยอ๋องทั้งหมด! ให้เขาหาทางส่งคนเหล่านี้เข้าไปในวังหลวงให้ได้ คนเหล่านี้คือมือสังหารยอดฝีมือของซีเหลียง พวกเขาต้องช่วยไป๋สุ่ยอ๋องสังหารไป๋ชิงเหยียนได้แน่!” หลี่จือเจี๋ยหยุดคิด จากนั้นกล่าวต่อ “ให้ทหารหน่วยกล้าตายเหล่านั้นระวังตัวให้มาก อย่าให้ผู้อื่นจับได้ว่าพวกเขาคือชาวซีเหลียง แม้ตายก็อย่าให้จับได้เด็ดขาด! ศพของพวกเขาห้ามมีหลักฐานบ่งบอกว่าพวกเขาคือคนของซีเหลียง ให้พวกเขาลงมืออย่างรอบคอบที่สุด!”
“ท่านอ๋องไม่ต้องเป็นห่วงพ่ะย่ะค่ะ ข้าจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยพ่ะย่ะค่ะ” ลูกน้องของหลี่จือเจี๋ยกล่าวเสร็จแล้วจากไปทันที
หลี่จือเจี๋ยนึกถึงครั้งแรกที่พบหน้าไป๋ชิงเหยียน หญิงสาวสวมชุดนักรบนั่งอยู่บนหลังม้าสูงด้วยท่าทีองอาจ ทั้งๆ ที่เป็นหญิงงามสะท้านแผ่นดิน ทว่า กลับมีความทะนงและเย็นชา ช่างเป็นสาวงามที่หลี่จือเจี๋ยไม่เคยพบเห็นมาก่อนจริงๆ
หลี่จือเจี๋ยไม่อยากปล่อยให้สาวงามเช่นนี้เสียชีวิตลง ทว่า เพื่อซีเหลียงแล้ว เขาเองก็จนปัญญาจริงๆ
หลี่จือเจี๋ยถอนหายใจออกมา สายตาหยุดอยู่ที่นกแก้วยักษ์ในกรง หากไป๋ชิงเหยียนเสียชีวิตลงจริงๆ เขาจะทำพิธีรำลึกถึงนางในวันครบรอบวันตายทุกปีก็แล้วกัน
เมื่อคิดได้ดังนี้หลี่จือเจี๋ยจึงรู้สึกผิดน้อยลง
เขาจ้องไปที่นกแก้วสีน้ำเงินสลับเหลืองตัวนั้นพลางเอ่ยขึ้น “กล่าวว่า…จักรพรรดินีแห่งต้าโจวงดงามที่สุด!”
นกแก้วขนเงาวาวกระพือปีกของตัวเอง จากนั้นบินไปเกาะบนกิ่งไม้สูง มันชูคอยาวพลางเลียนแบบถ้อยคำของหลี่จือเจี๋ย “จักรพรรดินีแห่งต้าโจวงดงามที่สุด! จักรพรรดินีแห่งต้าโจวงดงามที่สุด!”
ยามดึกสงัด เมื่อไป๋จิ่นซิ่วและฉินหล่างจากไป ไป๋ชิงเหยียนสั่งให้หมัวมัวข้างกายของไป๋จิ่นเซ่ออุ้มไป๋จิ่นเซ่อกลับไปพักผ่อน ไป๋ชิงเจวี๋ยบอกให้ไป๋ชิงเหยียนกลับไปพักผ่อนเช่นเดียวกัน
ชุนเถาเตรียมพยุงไป๋ชิงเหยียนลุกขึ้น เซี่ยอวี่จั่งที่ยืนคุ้มกันหน้าจวนไป๋ด้วยตัวเองวิ่งฝ่าสายฝนเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาหยุดยืนอยู่หน้าผ้าม่านกันแมลงตรงระเบียงทางเดิน จากนั้นทำความเคารพไป๋ชิงเหยียน “ฝ่าบาท เซียวเซียนเซิงมาขอเข้าเฝ้ายามวิกาลพ่ะย่ะค่ะ”
ตามหลักแล้วหากมีคนมาขอพบไป๋ชิงเหยียนในเวลานี้ เซี่ยอวี่จั่งควรปฏิเสธไปให้หมด
ทว่า เซียวหรงเหยี่ยนไม่ใช่คนธรรมดา ชายหนุ่มไม่เพียงเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลไป๋ เขายังได้ยินแม่ทัพหยางอู่เช่อของต้าเหลียงกล่าวว่าเซียวหรงเหยี่ยนเดินทางไปฉลองคืนวันสิ้นปีกับไป๋ชิงเหยียนที่ค่ายทหารของต้าเหลียง ไป๋ชิงเหยียนยอมรับออกมาเองว่าเซียวหรงเหยี่ยนคือคู่หมั้นของนาง
ดังนั้นเมื่อเซียวหรงเหยี่ยนมาพบไป๋ชิงเหยียน เซี่ยอวี่จั่งจึงรีบมารายงานหญิงสาวทันทีโดยไม่รอช้า
เมื่อไป๋ชิงเจวี๋ยได้ยินนามของเซียวหรงเหยี่ยนจึงมองไปทางไป๋ชิงเหยียนทันที…
เซียวหรงเหยี่ยนเคยช่วยไถ่ตัวไป๋ชิงเจวี๋ยมาจากคนค้าทาส เซียวหรงเหยี่ยนถือเป็นผู้มีพระคุณของไป๋ชิงเจวี๋ย ที่สำคัญชายหนุ่มยังเคยช่วยชีวิตมารดาของเขาไว้ตอนที่นางตั้งใจจะเอาศีรษะกระแทกโลงศพเพื่อปลิดชีพอีกด้วย
ทว่า ถึงแม้เป็นเช่นนั้นไป๋ชิงเจวี๋ยก็ยังคงหวาดระแวงในตัวเซียวหรงเหยี่ยนอยู่ดี คนผู้นี้มีความเกี่ยวข้องกับต้าเยี่ยน บัดนี้แคว้นเว่ยถูกต้าเยี่ยนยึดครองแล้ว เซียวหรงเหยี่ยนจึงเปลี่ยนจากพ่อค้าแคว้นเว่ยเป็นพ่อค้าแห่งต้าเยี่ยนแล้ว
ไป๋ชิงเจวี๋ยสงสัยกระทั่งว่าพ่อค้าที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งในใต้หล้าคนนี้คือสายลับของต้าเยี่ยนตั้งแต่แรก
เขากล้ากล่าวได้เต็มปากว่าวันข้างหน้าคนผู้นี้จะกลายเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของต้าโจวในการรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่ง
พี่หญิงใหญ่เป็นคนสำนึกบุญคุณคน ไป๋ชิงเจวี๋ยกลัวว่าเซียวหรงเหยี่ยนจะอวดอ้างบุญคุณกับพี่หญิงใหญ่ พี่หญิงใหญ่กำลังจะขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดินีแห่งต้าโจว เซียวหรงเหยี่ยนอาจโลภมากมากกว่าเดิม
ไป๋ชิงเหยียนรู้ดีว่าเซียวหรงเหยี่ยนเดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้ว เซียวหรงเหยี่ยนไม่มาพบนาง ไป๋ชิงเหยียนจึงเดาได้ว่าเขามีเรื่องสำคัญต้องจัดการ ทว่า นางนึกไม่ถึงว่าเขาจะมาหานางในกลางดึกเช่นนี้
พวกนางไม่ได้พบหน้ากันเลยตั้งแต่คืนวันสิ้นปี
เซียวหรงเหยี่ยนคงเป็นห่วงเรื่องที่นางสูญเสียท่านย่าไป เมื่อจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จแล้วจึงรีบมาหานางเช่นนี้
“พี่หญิงใหญ่ ข้าออกไปพบเซียวเซียนเซิงแทนดีหรือไม่ขอรับ” ไป๋ชิงเจวี๋ยมองไปทางประตูใหญ่ของจวนไป๋
แสงเทียนในหอทำพิธีส่องกระทบใบหน้าที่ขาวซีดของไป๋ชิงเหยียน หญิงสาวกำมือที่แนบอยู่ข้างลำตัวแน่น
“เจ้าอยู่เฝ้าดวงวิญญาณของท่านย่าอยู่ที่นี่ เชิญเซียวเซียนเซิงเข้ามาได้…”