บทที่ 981 ใช้สิ่งของไปแลกคน
บทที่ 981 ใช้สิ่งของไปแลกคน
“แม่นางกู้ เจ้าทำให้คุณหนูหลิวขายหน้าขนาดนี้แล้ว หากเกิดอะไรขึ้นข้างนอก เจ้ากับข้าคงรับผิดชอบไม่ไหวหรอกนะ”
หลังจากเสี่ยวเถาพูดจบก็ใช้ประโยชน์จากความงุนงงของกู้เสี่ยวหวาน นางพยุงหลิวเทียนฉือวิ่งเข้าไปในบ้านของตระกูลเจียง
หลิวเทียนฉือกลับมาที่ห้องและ ‘ตื่นขึ้น’ อย่างงุนงง “ข้าอยู่ที่ไหนกัน”
เสี่ยวเถาร้องไห้จนดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “คุณหนู ในที่สุดท่านก็ตื่นขึ้นแล้ว นี่คือบ้านตระกูลเจียงที่เราอาศัยอยู่ ตอนนี้ท่านปลอดภัยแล้ว”
“กู้เสี่ยวหวานล่ะ?” หลิวเทียนฉือกระแอมไอและเอ่ยถามอย่างอ่อนแรง
“คุณหนู ฮูหยินเจียงอยู่ข้างนอก นางจะให้ความยุติธรรมกับคุณหนูเอง” เสี่ยวเถาพูดอย่างเศร้าสร้อย
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยฝุ่นของหลิวเทียนฉือ นางก็รู้สึกสงสารคุณหนูของตน “คุณหนู เราปล่อยกู้ฟางสี่ไปเถอะ กู้เสี่ยวหวานเพิ่งบอกว่านางเย็บตุ๊กตาไม่เป็น”
“ทำไมถึงต้องการปล่อยนางไป ถึงทำไม่เป็นข้าก็จะไม่ปล่อย” หลิวเทียนฉือเย้ยหยัน ไม่มีความอ่อนแอเหมือนเมื่อครู่ มีเพียงความดุร้าย “กู้เสี่ยวหวาน เจ้าคนทรยศนั่น บางทีนี่อาจเป็นความฉลาดแกมโกงของนาง กู้ฟางสี่อยู่เคียงข้างนางมานาน ไม่ว่าใครจะสร้างตุ๊กตาได้หรือไม่ก็ตาม แต่นางก็ต้องได้ยินและได้เห็น และนางก็จะต้องเรียนรู้บางสิ่งมาบ้าง”
คำพูดของหลิวเทียนฉือทำให้เสี่ยวเถาได้สติขึ้นทันที “คุณหนูพูดถูก แต่ถ้าช่างปักผ้าของเราได้เรียนรู้มันแล้วอย่างไร? ร้านหล่านเยว่ได้เปิดขึ้นในเมืองหลวงแล้ว”
“หึ ถ้าเรารู้วิธีทำและเปิดร้านขายตุ๊กตาในเมืองหลวง เจ้าคิดว่าคนอื่นจะซื้อของในร้านของข้าที่เป็นลูกสาวของขุนนาง หรือร้านของผู้หญิงบ้านนอกผู้ไร้อำนาจคนนั้น?” หลิวเทียนฉือไม่กังวลเรื่องยอดขายเลย สิ่งสำคัญคือต้องมีคนที่สามารถทำตุ๊กตาได้
เสี่ยวเถาต้องการพูดมากกว่านี้ แต่เมื่อนางคิดถึงกู้เสี่ยวหวานที่ไม่ยอมแพ้จนกว่านางจะบรรลุเป้าหมาย นางรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย “คุณหนู เราลักพาตัวอาของนางมา กู้เสี่ยวหวานเชื่ออย่างจริงจังว่ากู้ฟางสี่อยู่ในมือของเรา เกรงว่าพวกนางจะพบหลิวชิงซานแล้ว เมื่อถึงเวลานั้น ถ้ากู้เสี่ยวหวานไปฟ้องเจ้าหน้าที่ เกรงว่าเรื่องจะสาวมาถึงตัวท่านได้”
“เจ้ากลัวอะไร?” เมื่อเห็นว่าเสี่ยวเถากังวลเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ หลิวเทียนฉือก็เย้ยหยัน “นางก็เป็นแค่ผู้หญิงหยาบคาย หากข้าฆ่านาง ใครจะกล้าพูดอะไรได้ กู้เสี่ยวหวาน ผู้หญิงบ้านนอกคนนั้นมาจากชนบท นางจะบินขึ้นสู่ท้องฟ้าได้หรือ?”
“ถูกต้อง นายท่านอยู่ในเมืองหลวง ดังนั้นท่านจึงมีคนรู้จักมากมาย เมื่อถึงเวลาคงจะสั่งสอนนาง ได้” เมื่อเห็นว่าหลิวเทียนฉือไม่ได้มีท่าทางกังวล เสี่ยวเถาก็รู้สึกโล่งใจ
หลิวเทียนฉือภูมิใจในแหล่งที่มาของตัวเอง แต่นางไม่คาดคิดว่าหน้าประตูบ้านตระกูลเจียงจะมีสถานการณ์ตึงเครียด
“แม่นางกู้ ข้าอยากจะแนะนำให้เจ้าตามหาอาของเจ้าด้วยวิธีอื่น คุณหนูหลิวบอกว่าอาของเจ้าไม่ได้อยู่กับนาง ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้ว อาของเจ้าจึงต้องไม่อยู่ในมือของนาง” ฮูหยินเจียงพูดอย่างโน้มน้าวใจ แต่อย่างไรก็ตาม นางไม่มีความอดทน
ทำไมกู้เสี่ยวหวานถึงดื้อรั้นเช่นนี้?
มีคนมากมายที่นี่และตัวเองก็ยังให้เกียรตินางถึงเช่นนี้แล้ว หากคนอื่นใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้ล่ะ
ถ้าไม่ใช่เพราะชื่อเสียงที่ดีของกู้เสี่ยวหวาน ฮูหยินเจียงคงจะสาปแช่งนางจริง ๆ
ท่านอาจารย์ฮุ่ยหย่วนกล่าวว่า นางถูกกำหนดให้ร่ำรวยและมีอำนาจ คนเช่นนี้จะทำให้ขุ่นเคืองไม่ได้
“ฮูหยินเจียง ข้าจะพูดอีกครั้ง ท่านอาของข้าอยู่ในมือของหลิวเทียนฉือ ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องให้คำอธิบายกับข้า” กู้เสี่ยวหวานเชิดหน้าขึ้นสูงอย่างไม่เกรงกลัว
“เจ้า…” ความอดทนของฮูหยินเจียงหมดลง นางเหลือบมองมามาเหลิ่งและพูดอย่างไม่พอใจ “มามาเหลิ่ง ข้าจะให้เจ้าจัดการเรื่องนี้เอง”
หลังจากพูดจบ นางก็หันหลังกลับและเดินจากไป
ก่อนจากไป นางกระซิบบางอย่างที่หูของมามาเหลิ่ง และมามาเหลิ่งก็พยักหน้าไม่หยุด จากนั้นสาวใช้คนหนึ่งก็วิ่งหนีไป
กู้เสี่ยวหวานยืนอยู่ที่ประตูของบ้านตระกูลเจียง มองไปที่สิงโตหินสองตัวที่ยืนตระหง่านอยู่ทั้งสองด้านของประตู
ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกคับข้องใจขึ้นมา
กู้เสี่ยวหวานยืดเอวให้ตั้งตรง และมองไปที่มามาเหลิ่งซึ่งเป็นเพียงพี่เลี้ยง และมันไม่มีประโยชน์ที่จะคุยกับนาง
ในวันนี้เกรงว่าหลิวเทียนฉือคงจะไม่ออกมาอีก และนางก็จะไม่บอกว่ากู้ฟางสี่อยู่ที่ไหนเช่นกัน
กู้เสี่ยวหวานจึงไม่เต็มใจที่จะสูญเสียต่อไป นางหมุนตัวและจ้องมองบ้านของตระกูลเจียงอย่างเย็นชา และเดินนำทุกคนออกไป
มามาเหลิ่งไม่คิดว่ากู้เสี่ยวหวานจะจากไปอย่างง่ายดายเช่นนี้ นางจึงรู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่ถ้ากู้เสี่ยวหวานกลับไปก็เป็นเรื่องดี ดังนั้นมามาเหลิ่งจึงโบกมือไล่คนที่มามุงดูเหตุการณ์ “จบแล้ว เรื่องนี้จบลงแล้ว ทุกคนกลับบ้านเถอะ”
คนกลุ่มนี้กลัวจริง ๆ กลัวไม่มีเรื่องให้พูดในโรงน้ำชาและร้านอาหารในวันพรุ่งนี้
“เสี่ยวหวาน เราจะทำอย่างไรต่อไปดี?” ป้าจางรู้สึกกังวล กู้ฟางสี่ถูกหลิวเทียนฉือลักพาตัวไปหลายวันแล้วและไม่รู้ว่านางเป็นอย่างไรบ้าง ป้าจางจึงเอ่ยถามอย่างกังวล
“กลับไปหาหลิวชิงซานอีกครั้ง” กู้เสี่ยวหวานพูดพลางกดเสียงลงต่ำ
หลิวเทียนฉือไม่เคยยอมรับว่านางจับตัวกู้ฟางสี่ไป แต่หลิวชิงซานยอมรับว่าเขาเป็นคนอุ้มกู้ฟางสี่ไปที่รถม้าของหลิวเทียนฉือ และมีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถชี้ตัวหลิวเทียนฉือได้
“เสี่ยวหวาน หลิวเทียนฉือจะไม่เปิดเผยที่อยู่ของฟางสี่อย่างแน่นอน ประการแรก เกรงว่านางซ่อนไว้ลึกมากจึงไม่กลัวว่าเราจะหาพบ ประการที่สอง นางคิดว่าเราไม่มีหลักฐานจึงทำอะไรนางไม่ได้” ป้าจางวิเคราะห์
หากเป็นกรณีนี้ หลิวเทียนฉืออาจจะซ่อนกู้ฟางสี่ไปตลอดชีวิต
ตอนนี้หลิวเทียนฉือก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ
เพียงแค่ยืนกรานปฏิเสธต่อไป ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็จะหานางไม่พบ แล้วเช่นนี้จะทำอะไรข้าได้
ฉินเย่จือขมวดคิ้วแน่น
เมื่อมองไปที่อาโม่ อาโม่ก็เข้าใจ
หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานกลับไป นางก็ขังตัวเองอยู่ในห้องและไม่ออกมาเป็นเวลานาน
หลังจากที่นางออกมา นางถือกระดาษที่วาดด้วยมือจำนวนหนึ่งไว้ในมือ ทั้งหมดนี้เป็นรูปแบบตุ๊กตาที่นางเคยวาดไว้ก่อนหน้านี้
“หวานเอ๋อร์” ฉินเย่จือเหลือบมองกู้เสี่ยวหวาน ดวงตาของนางแดงก่ำ บางทีนางอาจจะร้องไห้อย่างหนักในเมื่อครู่
“ข้าจะเอาสิ่งนี้ไปให้หลิวเทียนฉือ และขอให้นางพาท่านอาของข้ากลับมา” กู้เสี่ยวหวานพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นไห้