บทที่ 1056 เตรียมพร้อมกระชับวงล้อม

บทที่ 1056 เตรียมพร้อมกระชับวงล้อม

บทที่ 1056 เตรียมพร้อมกระชับวงล้อม

ฉินเย่จือโยนพู่กันที่หักเป็นสองท่อนทิ้งไป และพูดอย่างเย็นชาว่า “มาดูกันว่าตระกูลเจียงจะยังเห็นดวงตะวันในอนาคตได้หรือไม่”

“นายท่าน ท่านหมายความว่าอย่างไร” อาโม่มองไปที่ฉินเย่จือด้วยความฉงนงงงวย

เมื่อเขานึกถึงบางสิ่ง ดวงตาของอาโม่ก็สว่างขึ้น “นายท่านหมายความว่า พบหลักฐานว่าหลิวฉงหร่านสมรู้ร่วมคิดกับเจียงอวิ้นหลิ่วลักลอบขายเกลือและปลอมแปลงหลักฐานเท็จแล้วหรือ?”

ฉินเย่จือไม่ตอบคำถามของอาโม่ แต่ยืนขึ้นและมองไปที่ดวงจันทร์ที่สว่างไสวนอกหน้าต่างซึ่งดูเหมือนจะสาดส่องลงบนผืนดินอันกว้างใหญ่

ฉินเย่จือเย็นชาและไม่แยแสต่อสิ่งรอบข้างมาโดยตลอด แต่ตั้งแต่ได้พบกับกู้เสี่ยวหวาน ชีวิตทั้งชีวิตของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยพลัง

ไม่มีความเยือกเย็นเหมือนในอดีตอีกต่อไป ดูมีเลือดเนื้อ มีวิญญาณ และจิตวิญญาณมากขึ้น

อาโม่รู้ว่ากู้เสี่ยวหวานคือชีวิตของฉินเย่จือ

ที่กู้เสี่ยวหวานได้รับสถานะเสี้ยนจู่ระดับห้าก็เพราะฉินเย่จือไปขอมา

หลิวจือเสี้ยนไปที่เมืองหลวงเพื่อเผชิญหน้ากับฮ่องเต้ เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของฮ่องเต้ หลิวจือเสี้ยนก็ไม่ได้ปิดบังอะไร และยังพูดถึงบทบาทที่ยิ่งใหญ่ของกู้เสี่ยวหวานในเหตุการณ์นั้นด้วย

ในตอนแรก ฮ่องเต้ไม่ได้แสดงออกอะไร เพียงบอกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้มีความรู้สึกรักต่อบ้านเมืองตั้งแต่อายุยังน้อย สมควรได้รับคำชมและยกย่องจากทุกคน แต่เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำว่าจะยกย่องนางอย่างไร

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกว่าสถานะของกู้เสี่ยวหวานต่ำต้อยเกินไป

หลิวจือเสี้ยนบอกถึงความเก่งกาจของกู้เสี่ยวหวานต่อฮ่องเต้ และดูเหมือนจะขอร้องให้กู้เสี่ยวหวานเล็กน้อย

หากฮ่องเต้ไม่พูด เขาซึ่งเป็นเพียงขุนนางชั้นผู้น้อยจะกล้าพูดได้อย่างไร?

นอกจากนี้ สถานะของกู้เสี่ยวหวานก็อยู่ที่นั่น ดังนั้นไม่ว่าเขาจะชมนางมากอย่างไรก็รู้สึกไม่เหมาะสมเล็กน้อย

แต่เรื่องนี้กลับพลิกผัน ใครจะคิดว่าในวันต่อมาจะมีจดหมายหลายฉบับบนโต๊ะของฮ่องเต้ ซึ่งทั้งหมดเขียนขึ้นเพื่อขอให้ฮ่องเต้ยกย่องกู้เสี่ยวหวาน

ในตอนเริ่มต้น ฮ่องเต้ไม่ต้องการมอบของกำนัลแก่กู้เสี่ยวหวานตามความปรารถนาของขุนนางเหล่านั้น เขาแค่รู้สึกว่าพวกนั้นมันมากเกินไป

ดังนั้นเขาจึงพูดคุยกับฉินเย่จือ และไม่เคยคิดเลยว่าฉินเย่จือจะเปลี่ยนระดับเจ็ดในจดหมายเป็นระดับห้า

จากนั้นเขาก็ยื่นมันให้กับฮ่องเต้น้อยที่กำลังตกตะลึง และพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าคิดว่านี่เหมาะสมกว่า เด็กผู้หญิงสามารถมีความรักแผ่นดินได้เช่นนี้ และใช้ไหล่ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของนางแบ่งเบาความทุกข์ให้กับฮ่องเต้ ปีนี้เกิดภัยแล้งอย่างรุนแรงในต้าชิง และมีเพียงเมืองรุ่ยเสียนเท่านั้นที่ไม่อดตาย ไม่มีคนต้องพัดพรากจากถิ่นที่อยู่เลยแม้แต่คนเดียว ตรงกันข้าม พวกเขาตั้งถิ่นฐานใหม่ให้กับผู้คนมากมายจากภายนอก ความเมตตาและความชอบธรรมเช่นนี้ ข้ารู้สึกว่าการยกย่องให้เป็นเสี้ยนจู่อันผิงระดับห้าเท่านั้นถึงจะเหมาะสม”

หลังจากพูดพร้อมแสดงรอยยิ้มที่งดงาม เขากล่าวลา หมุนกายกลับและจากไป

ฮ่องเต้น้อยมองดูจดหมายในมือด้วยความตกตะลึง

เห็นได้ชัดว่ากำลังพูดถึงวิธีการลดการยกย่องลง แต่ทำไมสถานะของนางถึงสูงขึ้นเรื่อย ๆ

อาเว่ยเดินตามหลังฉินเย่จือพลางกลั้นยิ้ม

ต่อมา เมื่อเล่าเรื่องนี้ให้อาโม่ฟัง เขาต่างก็รู้สึกมีความสุข

อาจกล่าวได้ว่าสถานะของกู้เสี่ยวหวานในฐานะเสี้ยนจู่อันผิงระดับห้านั้น เป็นฉินเย่จือที่ต่อสู้เพื่อนาง

ฉินเย่จือยืนอยู่ข้างขอบหน้าต่างตลอดเวลา เงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ที่สว่างไสวอยู่ข้างนอก และพูดอย่างเด็ดขาด “เมื่อนกพิราบส่งสารมา เตรียมพร้อมกระชับวงล้อม”

อาโม่ได้รับคำสั่ง ตอบว่ารับทราบและออกไปทันที

ฉินเย่จือไม่คาดคิดว่ากู้เสี่ยวหวานจะได้รับความคับข้องใจเช่นนี้ในบ้านของตระกูลเจียง และในใจของเขามีความรู้สึกหลายอย่างผสมปนเปในหัวใจของเขา

กู้เสี่ยวหวานไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้ ตอนนี้นางปักปิ่นแล้วและไม่สะดวกที่จะมีผู้ชายอื่นไปด้วยตลอด

ดังนั้นเขาจึงเรียกอาโม่ให้หยุดทันที “รอเดี๋ยว ไปบอกอาจั่วให้มาที่เมืองหลิวเจียโดยเร็วที่สุด”

เมื่ออาโม่ได้ยินชื่อของอาจั่ว เขาก็ยิ้มรับและทำตามคำสั่งทันที

ฉินเย่จือมีองครักษ์ส่วนตัวสี่คน ชายสองคนและหญิงสองคน

อาโม่ อาเว่ย อาจั่ว อาโย่ว

พวกเขาทั้งสี่คนเป็นมือซ้ายและมือขวาของฉินเย่จือ และพวกเขาสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อฉินเย่จือไปจนตาย

ครั้งนี้ฉินเย่จือเรียกตัวอาจั่วมา น่าจะเป็นเพราะต้องการให้อาจั่วอยู่ข้างกายกู้เสี่ยวหวาน

ฉินเย่จือมองไปที่แสงจันทร์ที่สว่างไสวนอกหน้าต่างพลางคิดถึงกู้เสี่ยวหวาน ใบหน้าของเขาตอนนี้ไม่ปรากฏความเย็นชาเหมือนเมื่อครู่ ราวกับว่าเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

วันต่อมา…

แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะอยู่ในสวนกู้ แต่นางก็ได้ยินข่าวเกี่ยวกับตระกูลเจียงแล้ว

หลังจากได้ยินว่าฮูยินเจียงหมดฤทธิ์ยา เมื่อนึกถึงสิ่งที่นางทำต่อหน้าทุกคน นางก็รู้สึกละอายใจและชื่อเสียงที่ดีทั้งหมดในชีวิตของนางก็พังพินาศ

ในตอนแรก ฮูยินเจียงต้องการฆ่าตัวตาย และดิ้นรนหาที่ตาย

โชคดีที่มามาเหลิ่งและคนอื่น ๆ พยายามเกลี้ยกล่อม ฮูหยินเจียงจึงไม่ต้องการตาย แต่ต้องการให้คนอื่นตายแทน

ความซวยครั้งแรกตกที่มามาเหลิ่ง หากมามาเหลิ่งสงสัยก่อนหน้านี้ นางคงเข้าไปในห้องและช่วยฮูยินเจียงได้ทัน เรื่องนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น

นอกจากนี้ ยังมีสาวใช้สองสามคนที่รับใช้ในบ้านในเวลานั้น พวกนางถูกเฆี่ยนห้าสิบครั้งและพวกนางทั้งหมดถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลเจียง

มามาเหลิ่งยังนับว่าโชคดี ฮูหยินเจียงคิดว่านางเป็นหญิงชราที่อยู่เคียงข้างนาง ดังนั้นนางจึงสั่งเฆี่ยนสามสิบครั้งเพื่อแสดงความคับแค้นใจของนาง อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นก็ได้ยินว่ามามาเหลิ่งยังลากร่างที่เปื้อนเลือดคลานไปหาฮูหยินเจียงเพื่อแสดงความภักดี

นอกจากนี้ ความผิดทั้งหมดยังตกไปอยู่ที่กู้ซินเถาและกู้เสี่ยวหวาน

ท้ายที่สุดแล้ว มามาเหลิ่งก็เป็นหญิงชราที่อยู่เคียงข้างฮูยินเจียง นางขยันและทำงานหนักมาหลายปี นางยังเป็นคนที่ฮูยินเจียงไว้วางใจมากที่สุดอีกด้วย

ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งนี้ที่ทำให้นางอับอายจริง ๆ นางคงไม่ลงมือกับมามาเหลิ่ง

ถือได้ว่าเป็นการเตือนคนในบ้านว่า หากยังคงแพร่งพรายเรื่องไร้สาระเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อไป นางจะไม่สุภาพอีกต่อไป

คนรอบตัวนางถูกสั่งโบยยี่สิบครั้ง ใครกล้ายั่วยุมามาเหลิ่ง ใครจะอยู่กับฮูยินเจียงนานกว่า และฮูยินเจียงจะชื่นชอบใครมากกว่ากัน