บทที่ 1065 ไม่ต้องห่วง
บทที่ 1065 ไม่ต้องห่วง
เนื้อหาในจดหมายสั้นมาก ไม่แม้แต่มีคำทักทายถามไถ่เลย
หรือคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ของเธอคือการหาเงินให้พี่บ้านเพื่อเอามาเลี้ยงดูพี่ชายน้องชาย?
ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ
ราวกับชีวิตตัวเองเป็นเรื่องตลก
“ขอโทษนะ ฉันไม่อยากทำลายอารมณ์พวกเธอเลย แต่ว่า…”
เธอเสียใจจนควบคุมตัวเองไม่ได้
ตนกับเจี้ยนหงมาจากตะวันตกเฉียงเหนือทั้งคู่
ฐานะบ้านไม่ดี แต่ครอบครัวเพื่อนไม่เป็นแบบเราสักนิด
ฉู่เยว่หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เพื่อน
ในฐานะที่โตมากับความรัก เธอไม่เคยรู้เลยว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่จะลำเอียงได้ถึงขนาดนี้
ถึงเขาจะพูดกันว่าคนมักรักลูกชายมากกว่าลูกสาว แต่ไม่เคยเห็นบ้านไหนที่เป็นได้ถึงขนาดนี้เลย
“ไม่เป็นไรนะ ๆ งั้นก็ไม่ต้องกลับ!” จ้าวหงเหมยไม่รู้จะปลอบยังไง
เพราะรู้ว่าพูดอะไรไปก็คงไม่ช่วยเท่าไร
เฉียนเสี่ยวเป่ยเป็นผู้หญิงที่ดีมากจริง ๆ นะ ตั้งแต่คบกันมา พวกเราชอบเธอมาก แม้จะเป็นคนเงียบ ๆ แต่ใส่ใจเพื่อนมาตลอด
แต่ตระกูลเฉียนก็เหลือทนจริง ๆ ทำแบบนี้กับลูกได้ยังไง?
ถึงจะเป็นลูกสาวแต่ก็เป็นลูกในไส้นี่?
เสี่ยวเถียนทอดถอนใจ
อิทธิพลของครอบครัวเป็นอะไรที่กำจัดยากมาก
แต่เดี๋ยวนี้เพื่อนดีขึ้นเยอะแล้วนะ ไม่ได้ส่งเงินกลับไปให้ที่บ้านจนหมดเลยด้วย
ไม่คาดหวังเท่ากับไม่ผิดหวังจริง ๆ
ด้วยความกลัวว่าจะทำเพื่อนลำบาก เสี่ยวเป่ยจึงรีบหยุดร้องไห้
“เสี่ยวเป่ย เธอจะขายของไหมหรือว่ามาอยู่บ้านฉันล่ะ?” เสี่ยวเถียนถาม
ธุรกิจช่วงวันหยุดไม่ค่อยรุ่ง ยิ่งเป็นหยุดฤดูหนาวด้วยอีก
ช่วงปีใหม่ร้านค้าจะหยุดยาวกันหมดและกลับมาเปิดให้บริการอีกครั้ง
หออีหมิงก็เช่นกัน พวกเธอตั้งใจว่าจะหยุดครึ่งเดือนเลย
เราเลยไม่มีแผนรับคนช่วยงาน
แต่ถ้าเพื่อนยินดีไป เสี่ยวเถียนก็ช่วยเหลือได้นะ
ทว่าอีกฝ่ายกลับส่ายหัว
“เสี่ยวเถียน ฉันไปฟาร์มเพาะพันธุ์ได้หรือเปล่า?”
เพราะได้ยินจากเพื่อนว่าที่ร้านจะปิดครึ่งเดือนน่ะ
วันหยุดฤดูหนาวมีระยะเวลาสี่สิบวัน ถ้าตนพักครึ่งเดือนจะเหลือเวลาทำงานสักเท่าไรกันเชียว
เฉียนเสี่ยวเป่ยอยู่กินบ้านเขาเฉย ๆ ไม่ได้
“ฟาร์มเพาะพันธุ์หรือ?” เด็กสาวตกใจ
เพราะเทียบกันแล้วไปทำที่โรงงานอาหารดีกว่าเยอะ
อีกทั้งที่นั่นยังสะอาดด้วย
นักศึกษายุคนี้ไม่ได้มีการฝึกให้ทำงานในฟาร์มแล้ว
“งั้นไปฉลองปีใหม่ที่บ้านฉันไหม? ตอนนี้เธอไม่มีเงินไม่ใช่หรือ อยากหาเงินอยู่นี่?”
“พี่สามของเธอจะแต่งงานไม่ใช่หรือ แล้วครอบครัวก็ต้องเดินทางกลับบ้านเกิดใช่ไหม แล้วเธอก็เป็นห่วงเรื่องฟาร์มอยู่ด้วย เดี๋ยวฉันไปช่วยทำงานเอง”
เฉียนเสี่ยวเป่ยตัดสินใจแล้ว
เธอไม่เก่งเท่าคนอื่น หาเงินไม่ได้เยอะอย่างเขาด้วย
แต่ตนมีความภาคภูมิใจในตัวเอง และไม่ยินดีจะใช้เงินบ้านอื่นไปโดยเปล่าประโยชน์
ตอนเด็ก ๆ เคยเลี้ยงหมูเลี้ยงไก่อยู่ทุกวัน
เสี่ยวเถียนเงียบลง ก็จริงอย่างที่อีกฝ่ายบอก
เรากำลังคุยอยู่ว่าจะหาใครมาดูแลฟาร์มดี
“คุณลุงคุณป้าไม่อยู่ เดี๋ยวฉันมาช่วยดูแลให้เอง อุ่นใจกว่าอยู่กับคนอื่น ๆ แน่นอน”
เป็นข้อเสนอที่ดี
ด้วยนิสัยที่น่าเชื่อถือ เสี่ยวเถียนจึงวางใจที่จะส่งมอบหน้าที่นี้ให้เพื่อนคนนี้อย่างยิ่ง
แต่ที่ไม่สบายใจเพราะเฉี่ยนเสี่ยวเป่ยเป็นผู้หญิง
คนงานในฟาร์มเป็นคนที่จ้างมาชั่วคราวก็เลือกมาจากพื้นที่โดยรอบนี่ละ ถึงจะดูซื่อสัตย์ แต่ถ้ามีความคิดมุ่งร้ายล่ะ…
เธอไม่กล้าคิดต่อเลย
“ลองคิดดูอีกทีดีกว่านะ ไปที่อื่นน่าจะเหมาะกว่าไหม”
คนอื่น ๆ คิดเหมือนเสี่ยวเถียนเช่นกัน
ถึงคนงานจะไม่ได้สร้างปัญหาอะไร แต่เพราะไม่มีคนเฝ้าเนี่ยสิ เกิดคิดไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง?
เสี่ยวเป่ยได้กลายเป็นคนตกระกำลำบากแน่ ๆ!
“หรือฉันจะไม่กลับบ้านดีล่ะ ทำงานที่โรงงานอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวเป่ย?” จ้าวหงเหมยถาม
เสี่ยวเถียนมอง นี่เธอคิดจะทำให้มันยุ่งยากหรือเปล่าเนี่ย?
“เธอกลับบ้านไปฉลองปีใหม่ให้สบายใจเถอะ ถ้าไม่มีหนทางจริง ๆ เดี๋ยวหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนสักสองคนก็ได้”
แต่เสี่ยวเถียนรู้สึกว่ามันไม่ง่าย
เพราะทุกคนอยากกลับบ้านกันทั้งนั้น
ไม่รู้คนบ้านนั้นคิดอะไรอยู่ นอกจากเรื่องเงินแล้วมีเรื่องอื่นบ้างไหม?
เด็กสาวได้แต่บ่นกระปอดกระแปดอยู่ในใจ ไม่กล้าพูดดังกลัวเพื่อนรู้สึกไม่ดีกว่าเดิม
แถมปัญหายังเยอะด้วย กลับไปคุยกับที่บ้านดีกว่า
เพราะจดหมายของเฉียนเสี่ยวเป่ย เลยทำให้ความสุขจางหายไปหลายส่วน
วันรุ่งขึ้น เสี่ยวเถียนพาเฉียนเสี่ยวเป่ยกลับบ้านมาด้วยกัน
คุณย่าซูและคนอื่น ๆ ไม่คิดเลยว่าปีนี้จะมีเพื่อนหลานสาวอยู่ทำงานที่เมืองหลวง
เสี่ยวเถียนอธิบายว่าบ้านเพื่อนอยู่ใกล้ กลัวเปลืองค่ารถเลยไม่ได้กลับ
ผู้ใหญ่รู้สถานการณ์ของตระกูลเฉียนคร่าว ๆ จึงไม่ได้สงสัย
หญิงชราต้อนรับเสี่ยวเป่ยอย่างอบอุ่น และเชิญให้อยู่ที่บ้าน
หลังจากนั้นก็ต้องตกใจที่อีกฝ่ายอยากไปทำงานในฟาร์มเพาะพันธุ์ของบ้านซู
“ลูกสาว หนูไปทำงานที่นั่นคนเดียว เราอดห่วงไม่ได้นะ”
เพราะต้องค้างคืนที่นั่นด้วยน่ะสิ
ปีนี้เนื้อกำลังราคาดีเลย เกิดใครคิดไม่ดีขึ้นมาทำยังไงล่ะ?
แล้วเป็นเด็กผู้หญิงตัวคนเดียวด้วยสู้ไม่ไหวหรอก
ถ้าเจอคนไม่ดีแบบนั้นมาขโมยของ สร้างปัญหาให้ชาวบ้านจะทำยังไง?
เสี่ยวเถียนเล่าแผนการจ้างคนงานมาเพิ่มอีกสองคนให้ครอบครัวฟัง
ทีแรกจะให้เหลยเกาเชาหาคนจากโรงงานมาอยู่เป็นเพื่อนเฉียนเสี่ยวเป่ยตอนกลางคืน
โรงงานไม่มีวันหยุดปีใหม่ น่าจะหาไม่ยาก
แต่กลัวเพื่อนปรับตัวเข้าหาคนแปลกหน้าไม่ได้น่ะสิ
แต่โลกใบนี้ย่อมมีความบังเอิญเสมอ แล้วก็ได้เจอคนไม่ยอมกลับบ้าน เพราะจะอยู่ทำงานหาเงินที่เมืองหลวงต่อ…