บทที่ 1111 เขาไม่กลัว
บทที่ 1111 เขาไม่กลัว
ดวงตาของคนรับใช้รอบ ๆ จินซื่อข่ายสว่างขึ้นเมื่อพวกเขาได้ยินว่ากู้หนิงผิงกำลังจะถูกทุบตีจนตายด้วยไม้ตะบอง
คนกลุ่มนี้อยู่เคียงข้างจินซื่อข่ายตลอดเวลา สำหรับวันนี้ การฆ่าคนก็เหมือนการฆ่าสุนัข
เป็นเรื่องปกติ…
กู้หนิงผิงเห็นคนกลุ่มนี้เข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้มที่ไร้ความปรานี ในใจของกู้หนิงผิงพลันสั่นสะท้าน
ในขณะนี้เขาไม่กลัวว่ามันจะเป็นเรื่องจริงหรือหรอก แต่ไม่ว่าเขาจะกลัวแค่ไหน เขาก็ต้องปกป้องถานอวี้ซูให้ดี
ถานอวี้ซูเห็นกลุ่มคนรับใช้เข้าใกล้กู้หนิงผิงอย่างโหดเหี้ยม ตัวก็สั่นเทาด้วยความกลัวแล้วตะโกนขึ้น “อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา อย่าทำร้ายพี่หนิงผิงของข้า อย่าทำ!”
ถานอวี้ซูตะโกนเสียงดังและร้องไห้โฮ
เมื่อเห็นใบหน้าของถานอวี้ซูซีดลงด้วยความตกใจ จินซื่อข่ายเดินไปหาทั้งสองคน ชี้ไปที่หน้ากู้หนิงผิงและพูดกับถานอวี้ซูด้วยรอยยิ้มลามกว่า “สาวน้อย ถ้าเจ้าเชื่อฟังข้า ข้าจะปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่อีกหนึ่งวัน เจ้าว่าอย่างไร”
จินซื่อข่ายนั้นต้องการหยอกล้อเหมือนกับแมวจับหนู
กู้หนิงผิงพยายามปกป้องถานอวี้ซูไม่ใช่หรือ
ครั้งที่แล้วเขาเสียทีให้กู้หนิงผิง แต่คราวนี้กู้หนิงผิงตกอยู่ในกำมือของเขา เขาคาดหวังว่าถานอวี้ซูจะรอดพ้นจากฝ่ามือของเขาอย่างนั้นหรือ
จินซื่อข่ายแสร้งทำเป็นยิ้มอย่างเศร้าสร้อย และให้ถานอวี้ซูเลือก
ดูเหมือนว่าตุ๊กตาหญิงตัวนี้ต้องการช่วยชีวิตตุ๊กตาชายที่อยู่ต่อหน้านางใช่หรือไม่
“ถ้าเจ้าไม่ทำตามคำแนะนำของข้า ข้าจะตีชายผู้นี้ให้ตายทันที” ดวงตาของจินซื่อข่ายกลายเป็นดุร้ายในทันที
เมื่อกู้หนิงผิงได้ยินว่าจินซื่อข่ายกำลังคุกคามถานอวี้ซู เขาก็ตะโกนเสียงดัง “ฆ่าข้าเลยสิ จินซื่อข่าย!”
“ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าแตะต้องถานอวี้ซู”
มือและเท้าของกู้หนิงผิงถูกมัดแน่น แต่ร่างกายของเขายังคงสะบัดอย่างแรง พยายามผลักจินซื่อข่ายออกไปและตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
ถานอวี้ซูน้ำตาไหลลงมาราวกับสร้อยลูกปัดที่ด้ายขาด “พี่หนิงผิง ไม่นะ ไม่ ไม่”
กู้หนิงผิงมองกลับไปที่ถานอวี้ซูที่น้ำตาไหล เขายิ้มให้นางอย่างปลอบโยน “แม่นางถาน ไม่ต้องกลัว ตราบใดที่ยังมีความหวัง ถึงแม้ว่าจะริบหรี่ ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”
ถานอวี้ซูไม่สามารถทนต่ออารมณ์อ่อนไหวได้ นางเหวี่ยงตัวเองไปด้านหน้าพร้อมล้มลงและร้องไห้ข้าง ๆ กู้หนิงผิง “พี่หนิงผิง ถ้าต้องตาย เราจะตายด้วยกัน”
หลังจากได้ยินคำพูดของนาง กู้หนิงผิงก็ตกตะลึง เขาจ้องมองที่ถานอวี้ซู ใบหน้าสวยของนางเต็มไปด้วยน้ำตา “แม่นางถาน เจ้า…”
“จุ๊ ๆๆ” จินซื่อข่ายอดไม่ได้ที่จะเย้ยหยันเมื่อเขาเห็นว่าทั้งคู่กำลังจะตาย แต่พวกเขายังคงอยู่ที่นี่เพื่อแสดงความห่วงใยต่อกัน
“เจ้ากำลังจะตาย แต่ยังคงแสดงความห่วงใยต่อกันอยู่อีกหรือ” จินซื่อข่ายพูดอย่างเย็นชา “ข้าไม่ปล่อยให้พวกเจ้าตายง่าย ๆ หรอก”
จินซื่อข่ายยิ้ม “ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มลองว่าการตายทั้งเป็นมันเป็นอย่างไร ข้าจะให้เจ้าทั้งสองคนเลือกว่าใครจะเป็นคนตายก่อน ถ้าอีกคนตาย ข้ารับปากว่าจะปล่อยอีกคนไป”
กู้หนิงผิงตะโกนเสียงดัง “ให้ข้าตาย ให้ข้าตาย เจ้าปล่อยถานอวี้ซูไป ปล่อยถานอวี้ซูไป”
ถานอวี้ซูเห็นว่าเพียงเพื่อปกป้องตนเอง กู้หนิงผิงไม่ต้องการแม้แต่ชีวิตของตัวเอง ถานอวี้ซูยังพูดอย่างหนักแน่นว่า “ท่านพี่หนิงผิง ถ้าท่านตาย ข้าก็คงอยู่ไม่ได้”
ใบหน้าของถานอวี้ซูไม่มีน้ำตา มีแต่เพียงความแน่วแน่ นางมองไปที่กู้หนิงผิงโดยไม่รู้สึกกลัว
เมื่อจินซื่อข่ายเห็นว่าทั้งสองคนบอกว่าพวกเขาจะตายด้วยกัน เขาก็เยาะเย้ยและพูดว่า “โถ เจ้าทั้งสองคนช่างมีความรักที่ลึกซึ้งจริง ๆ ข้าจะช่วยให้เจ้าสมหวัง โดยการปล่อยให้เจ้าได้ตายก่อน ส่วนนาง รอข้าเล่นจนเบื่อแล้วข้าจะส่งนางตามเจ้าไป”
เมื่อกู้หนิงผิงได้ยินว่าจินซื่อข่ายต้องการสัมผัสถานอวี้ซู เขาก็บ้าคลั่งและตะโกน “จินซื่อข่าย ข้าจะฆ่าเจ้า!”
เมื่อเห็นท่าทางที่บ้าคลั่งของกู้หนิงผิง จินซื่อข่ายก็หัวเราะออกมาดัง ๆ
รอยยิ้มที่น่าขนลุกในห้องเก็บฟืนนั้นราวกับผีร้ายที่ปีนขึ้นมาจากนรก
“พาตัวนางไปให้ข้า ไปที่ห้องของข้า นางช่างดูอ่อนโยนและน่าทะนุถนอม ข้าไม่เคยเล่นกับหญิงหน้าตาดีเช่นนี้มาก่อน” รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยตัณหาของจินซื่อข่ายปรากฏบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง
ในขณะนี้ กู้หนิงผิงถูกคนรับใช้เหล่านั้นจับไว้อย่างแน่นหนา ร่างกายของเขาถูกกดลงกับพื้นและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย แต่เขายังคงตะโกนเสียงดัง “จินซื่อข่าย เจ้ามันสารเลว ปล่อยถานอวี้ซูไป!”
ถานอวี้ซูถูกคนลากตัวไปข้างนอก
เมื่อเห็นถานอวี้ซูถูกคนเหล่านั้นลากออกไปข้างนอก ทันใดนั้น อาอวี้ก็ตะโกน “หยุด เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนตรงหน้าเจ้าคือใคร”
อาอวี้รู้ดีว่าในขณะนี้ถ้าพวกเขาต้องการปกป้องตัวเอง มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้น
หากสามารถเกลี้ยกล่อมจินซื่อข่ายได้ บางทีชีวิตอาจยังมีแสงริบหรี่อยู่
แต่ถ้าจินซื่อข่ายผู้นี้ต้องการฆ่าพวกเขา ก็เกรงว่าจะมีแต่ทางตันจริง ๆ
ต้องลองดูทุกวิถีทาง
เมื่อได้ยินคำพูดของอาอวี้ จินซื่อข่ายหันกลับไปมองสาวใช้ที่พื้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นสาวใช้ตัวน้อยที่สวยงามเช่นนี้ ข้าจะลองดูแล้วกันว่าระหว่างนายกับคนรับใช้ ใครจะมีลีลาดีกว่ากัน”
คำพูดไร้ยางอายของจินซื่อข่ายทำให้ถานอวี้ซูเป็นบ้า “จินซื่อข่าย เจ้ามันไร้ยางอาย ข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้น ๆ แน่นอน”
จินซื่อข่ายยิ้มเยาะ “มาดูกันว่าใครจะฉีกใครเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนกัน ไม่ต้องกังวล ข้าจะอ่อนโยนเพราะข้าสงสารดอกไม้ที่สวยงานเช่นนี้”
จินซื่อข่ายเอาแต่หัวเราะอย่างหยาบคาย แล้วเดินไปข้างหน้า
เมื่อเห็นว่าเขาไม่สนใจนาง อาอวี้จึงตะโกนเสียงดัง “จินซื่อข่าย เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนตรงหน้าเจ้าคือถานอวี้ซู หลานสาวของแม่ทัพใหญ่”
เมื่อจินซื่อข่ายเห็นว่าสาวใช้เปิดเผยตัวตนของถานอวี้ซู เขาก็หันกลับมาและมองกลับไปที่อาอวี้
เขาพึมพำในใจ หลานสาวแม่ทัพ…
ช่างเป็นขุนนางที่ยิ่งใหญ่อะไรเช่นนี้