บทที่ 1127 การใช้ชีวิตในเมืองหลวงไม่ใช่เรื่องง่าย
บทที่ 1127 การใช้ชีวิตในเมืองหลวงไม่ใช่เรื่องง่าย
ฉีเสี่ยวฟางเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “เป็นยังไงล่ะ? ก็สาวบ้านนอกท่าทางเปิ่น ๆ ไม่ใช่หรือไง?”
สิ้นประโยค ทุกคนเพิ่งนึกได้ว่าตอนนั้นเพื่อนเป็นยังไงจึงหัวเราะครืน
“พูดไป พวกเธอก็คงไม่ชอบฉันหรอก คิดแล้วก็เขินถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำเมื่อก่อน!”
คราวนี้เธอจริงจัง
“มันเกิดมาตั้งนานแล้ว อย่าไปจำเลย” ซูเสี่ยวเถียนรีบบอก
เรื่องบางเรื่องก็ให้มันแล้ว ๆ กันไป ไม่ต้องจำหรอก
อย่าว่าแต่เรื่องฉีเสี่ยวฟางเลย แม้แต่เรื่องอิ่นหรูอวิ๋นเธอก็ยังโล่งใจ
โอ๊ะ! ใช่ ตั้งแต่สอบใหม่อีกฝ่ายสอบได้ที่เรียนทางใต้ แล้วก็แยกตัวจากครอบครัวไปเรียนหนังสือที่นั่น
หลังจากนั้นก็ไม่มีข่าวคราวอีก แต่เธอคิดว่าเจ้าตัวได้รับบทเรียนและประพฤติตัวดีแล้ว
ส่วนวันหยุดนี้เธอตั้งใจจะไปลี่เฉิง แต่ด้วยภาระอันล่าช้าบางอย่างจึงไปไม่ได้
ซูฉางจิ่วเดินทางมาเมืองหลวง
ไม่ได้มาเยี่ยมญาติเป็นการส่วนตัว
แต่มาในฐานะคนทำงาน การได้รับเกียรติให้มาและคนที่เดินทางมาก็เป็นคนพรสวรรค์ชั้นยอดจากทุกแขนงอาชีพของมณฑลด้วย
ซึ่งมีน้อยมาก มีแค่คนเดียวเอง
และทางผู้นำที่พาทีมมีภารกิจสำคัญให้มาเยี่ยมเยียนตระกูลซู
สำหรับผู้นำไม่ค่อยคุ้มเท่าไร
แต่พวกเขาได้รู้อะไรมานิด ๆ หน่อย ๆ ว่าตระกูลซูมีผู้สนับสนุนรายใหญ่อยู่ด้วย
หลังจากตรวจสอบและรู้ว่าเป็นคนใหญ่คนโตจากมณฑลเราด้วย จึงหวังว่าจะได้สร้างสัมพันธ์กับพวกเขาผ่านตระกูลซู
เพราะหมู่บ้านหนานหลิ่งอาศัยความสะดวกสบายนี้จนกลายเป็นหมู่บ้านชั้นนำของมณฑลไปแล้ว แค่ในช่วงเวลาอันสั้นก็เจริญก้าวหน้าแล้ว
แล้วหมู่บ้านหนานหลิ่งก็ได้รับการสนับสนุนอีกครั้ง ทำให้กิจการของเราขยายตัว
พวกผู้นำคิดว่าคงจะดีถ้าที่อื่น ๆ พัฒนาได้ด้วยเหมือนหนานหลิ่ง
ไม่ต้องเหมือนก็ได้ ขอแค่มีการพัฒนาก็ยังดีกว่าอยู่เฉย ๆ
แถมยังได้จัดคิวเพื่อพบกับซูเสี่ยวเถียนด้วย เด็กสาวผู้มากความสามารถจากตระกูลซู
ผู้นำพวกนี้เป็นมนุษย์กันทั้งนั้น
แต่ไม่รู้ว่าไปฟังมายังไงนะ แต่สรุปความได้ว่าตระกูลซูมีทุกวันนี้ได้เพราะเด็กคนนี้
สูตรของหลู่เซียงเซียงก็มาจากเธอ
พวกเขาเห็นแนวโน้มในการพัฒนาของมัน จึงมีความคิดจะร่วมมือด้วย
หากร่วมมือกับธุรกิจใหญ่แห่งนี้ได้ กิจการหนานหลิ่งเทียบไม่ได้แน่นอน
เป็นผลให้ซูเสี่ยวเถียนทำได้แค่อยู่รอต้อนรับพวกเขาเท่านั้น
จูหลานฮวาที่ตั้งใจจะกลับบ้านเป็นอันต้องพับแผนไปเพราะสามีเดินทางมา
ลูกสาวก็อยู่ในเมืองหลวง ความรักต่อลูกชายลูกสะใภ้ก็ไม่มีแล้ว
เธอกลับบ้านปีละสองครั้งเพื่อสามีเท่านั้น
หลังจากพบกันก็วางแผนซื้อบ้านในเมืองหลวง
ธุรกิจของจูหลานฮวาไปได้สวย ผ่านไปหนึ่งปีเธอก็มีรายได้มหาศาล เงินจากที่ซูฉางจิ่วขายดอกไม้ก็มากพอจะซื้อบ้านในเมืองหลวงแล้ว
เซี่ยเยี่ยนอี้ดีใจมากที่ได้ข่าวว่าพ่อแม่จะย้ายมา เลยยุ่งกับการหาบ้านให้พวกเขา
ตอนนี้ราคาบ้านในเมืองหลวงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ราคาต่างจากสมัยที่ตระกูลซูมาอยู่แรก ๆ
สองสามีภรรยาไม่สามารถซื้อเรือนสี่ประสานได้ด้วยเงินน้อยนิดที่มี
จึงซื้อเป็นเรือนที่มีลานบ้านเล็ก ๆ ใกล้โรงเรียนแทน
สำหรับพวกเขาขอแค่อาศัยได้ก็พอแล้ว ไม่มีแผนให้ลูกหลานเข้าเมืองมาเยี่ยม
ขนาดเรือนเล็ก ๆ มีอยู่ห้าห้องยังเสียค่าใช้จ่ายครึ่งหนึ่งของเราเลย
ซูฉางจิ่วคร่ำครวญ “แพงจัง มาอาศัยอยู่ที่นี่ลำบากจริง ๆ สินะ!”
จูหลานฮวามอง “ก็ถือเป็นรางวัลไม่ได้หรือไง? เอาจริงเอาจังอะไรขนาดนั้น!”
ซูฉางจิ่วหัวเราะเบา “มันไม่ได้มาจากความสามารถฉันไง ถ้าไม่ได้ตระกูลซูช่วยเหลือกิจการในหมู่บ้านคงไม่เป็นอย่างวันนี้หรอก”
“วันก่อนเสี่ยวซื่อเพิ่งจะมา เขาบอกว่าจะปรึกษาเรื่องขายของอะไรนี่แหละ มีปัญหาหรือ?”
จูหลานฮวาห่วงมาก กลัวว่าโรงงานและสามีจะได้รับผลกระทบ
ทำงานเพื่อสาธารณะไม่ใช่งานหรอก ถ้าทำดีก็ดี ทำไม่ดีก็ทุกข์
“ไม่มีปัญหาหรอก แค่เสี่ยวซื่อจะให้บริษัทต่างประเทศมาร่วมมืออะไรนี่แหละ แล้วเอาหลู่เซียงเซียงของเราส่งออกขาย” ซูฉางจิ่วเอนตัวว่า
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ในใจก็ทอดถอนใจว่าเด็กบ้านนี้เก่งจริง ๆ
ทีแรกว่าเสี่ยวเถียนเก่งนะ แต่เสี่ยวซื่อไม่น้อยหน้าเลย
ส่วนเสี่ยวปาเสี่ยวจิ่วยังเรียนไม่จบ แต่มีบ้านเป็นของตัวเองแล้ว
จะไม่ให้อิจฉาได้ยังไง?
“เข้าใจแล้ว แล้วเมื่อไรจะลาออกมาช่วยฉันทำงาน? หมาล่าทั่งขายดีมากเลย ปีหน้าต้องจ้างคนเพิ่มแล้ว ไม่อย่างนั้นไม่ไหว”
ซูฉางจิ่วอยากจะย้ายมาเมืองหลวงแล้ว
ต้องอยู่บ้านลำพัง เตาไฟเย็น ๆ ลำบากเหลือเกิน
แต่โรงงานเพิ่งจะเริ่มต้นเนี่ยสิ แถมค่อย ๆ ดีขึ้นเรื่อย ๆ อีก เลยไม่อยากทิ้งเอาไว้
“รออีกหน่อยนะ อดทนเอาไว้ก่อน ไว้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจะตามมา!”
ซูฉางจิ่วมองแววตาร้อนเป็นไฟของภรรยา
ถึงจะอายุยังไม่เยอะมาก แต่เราได้กลับมาพบกันทุก ๆ หกเดือนเท่านั้น
“ถ้าฉันกลับไปอาจจะไม่ห่วงกว่านี้ก็ได้!” จูหลานฮวาถอนหายใจ
แต่ก็นั่นละ ลูกชายลูกสะใภ้หาแต่ปัญหามาให้ ไม่ทำอะไรสักอย่าง
ขนาดตัดขาดกันแล้วก็ยังทำตัวเหมือนเดิม
ซูฉางจิ่วรำคาญไม่ต่างกัน
เพราะแบบนี้จึงตัดสินใจซื้อบ้านในเมืองหลวงยังไงละ
“ช่างเถอะ อย่าไปพูดถึงเลย รีบ ๆ ไปกัน พวกเสี่ยวเฉ่าร้อนใจแย่แล้ว วันนี้วันส่งท้ายปีเก่านะ มาฉลองกันเถอะ”
เขารู้สึกแย่ทุกครั้งที่นึกถึง
โชคดีอยู่ในเมืองหลวงได้สิบวัน และใช้ชีวิตอย่างสงบสุข
วันรุ่งขึ้นเป็นวันที่ยี่สิบสี่ เดือนสิบสองตามปฏิทินจีน ผู้นำเดินทางไปหาตระกูลซู
——————————————