ตอนที่ 1181 นั่งเรียบร้อย
เสิ่นชิงจู๋เดินไปพลางบอกเจตนารมณ์ของนางกับไป๋ชิงเหยียน “ชิงจู๋ขอไม่เดินทางกลับเมืองหลวงพร้อมกับคุณหนูใหญ่นะเจ้าคะ ชิงจู๋จะอยู่ดูแลคุณชายและคุณหนูที่นี่แทนคุณหนูใหญ่ คุณหนูใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ ชิงจู๋จะปกป้องพวกเขาด้วยชีวิตของชิงจู๋ คุณหนูใหญ่กลับไปรอคลอดที่เมืองหลวงอย่างสบายใจได้เลย ไม่ต้องห่วงเรื่องทางนี้แม้แต่น้อยเจ้าค่ะ”
เสิ่นชิงจู๋รู้จักไป๋ชิงเหยียนดี แม้ตอนนี้ไป๋ชิงเหยียนจะรับปากว่าจะเดินทางกลับเมืองหลวง ทว่า คุณหนูใหญ่ของนางต้องเป็นห่วงน้องชายและน้องสาวของตัวเองตลอดเวลาแน่นอนดังนั้นนางยินดีอยู่ที่นี่ต่อเพื่อความสบายใจของคุณหนูใหญ่
ไป๋ชิงเหยียนกุมมือเสิ่นชิงจู๋แน่นด้วยดวงตาที่แดงก่ำ จากนั้นหันไปกล่าวกับหญิงสาว “เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี ชิงจู๋…เจ้าเติบโตมากับข้า เจ้าคือคนในครอบครัวของข้าเช่นเดียวกัน เจ้าต้องห้ามเป็นอันใดไปเด็ดขาด พวกเขาต้องเรียนรู้ที่จะปกป้องตัวเองในสนามรบ จะคอยพึ่งพาให้เจ้าปกป้องอย่างเดียวไม่ได้”
“ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะคุณหนูใหญ่” เสิ่นชิงจู๋พยักหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ
“ยังมีอีกเรื่อง ตอนนี้เจ้ากับหรู่ซยงปรับความเข้าใจกันได้แล้ว เมื่อพวกเจ้าทำสงครามที่อวิ๋นจิงเสร็จ เมื่อท่านอาจารย์ของเจ้ากลับมาข้าจะให้ลุงเสิ่นไปปรึกษากับท่านแม่ของข้าเรื่องงานแต่งงานของพวกเจ้าดีหรือไม่” ไป๋ชิงเหยียนถามเสิ่นชิงจู๋เสียงเบา
“ชิงจู๋…อยากอยู่ดูแลคุณหนูใหญ่ไปตอลดชีวิตเจ้าค่ะ” เสิ่นชิงจู๋ก้มหน้ามองเงาที่ปลายเท้าของตัวเองพลางประคองไป๋ชิงเหยียนเดินไปด้านหน้าอย่างระมัดระวัง
“หากเจ้าแต่งงานกับหรู่ซยงของข้าแล้วเจ้าจะไม่สามารถคุ้มครองข้าได้หรืออย่างไร หลังจากชุนเถาแต่งงานกับเฉินชิ่งเซิงข้าก็ยังต้องการชุนเถาอยู่ดี นี่ไม่ขัดแย้งกัน” ไป๋ชิงเหยียนเดินลงบันไดพร้อมกับเสิ่นชิงจู๋ จากนั้นกล่าวต่อ “เจ้าและหรู่ซยงต่างมีใจให้กัน พวกเจ้าเข้าใจผิดกันมาหลายปี ลุงเสิ่นสงสารพวกเจ้า หากพวกเจ้าแต่งงานกัน ลุงเสิ่น ท่านอาจารย์ของพวกเจ้า ท่านแม่และข้าจะได้สบายใจ”
“คุณหนูใหญ่ เราค่อยคุยเรื่องนี้กันภายหลังเถิดเจ้าค่ะ” เสิ่นชิงจู๋บ่ายเบี่ยง
ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้เร่งรัดเสิ่นชิงจู๋มากเกินไปนัก หญิงสาวพยักหน้าพลางเดินไปยังค่ายทหารพักรักษาตัว
เมื่อไป๋ชิงเหยียนเดินไปถึงหน้าประตู ไป๋จิ่นเจาจึงเดินออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มกว้าง จากนั้นกล่าวกับไป๋ชิงเหยียนยิ้มๆ “พี่หญิงใหญ่ บัวลอยต้มสุกหมดแล้วเจ้าค่ะ ในบัวลอยหลายแสนลูกมีเพียงลูกเดียวเท่านั้นที่มีเหรียญเงินสอดอยู่ ผู้ใดได้ทานถือเป็นผู้ที่มีวาสนาที่สุดในแคว้นต้าโจวของเราเจ้าค่ะ! ตอนนี้บัวลอยรวมกันอยู่ในหม้อ ไม่มีผู้ใดรู้ว่าบัวลอยลูกนั้นคือลูกใด ทุกคนอยากรู้มากแล้วเจ้าค่ะ พวกเรารอพี่หญิงใหญ่มาถึงจะได้รู้กันเสียทีเจ้าค่ะ…”
ไป๋จิ่นหวากล่าวเสริมยิ้มๆ “พี่ชายสามและพี่ชายห้าเสนอเงินรางวัลให้เพิ่มด้วยนะเจ้าคะ ครั้งนี้ผู้ใดได้บัวลอยนำโชคลูกนั้นไปจะได้รับเงินรางวัลจากพี่ชายสามและพี่ชายห้าอีกคนละหนึ่งตำลึงด้วยเจ้าค่ะ!”
แม้เงินหนึ่งตำลึงจะไม่ใช่เงินที่มากมายสำหรับไป๋จิ่นเจาและไป๋จิ่นหวา ทว่า ผู้ใดก็ล้วนอยากได้เงินรางวัลทั้งสิ้น
“ได้สิ เพื่อความยุติธรรมเมื่อบัวลอยถูกตักใส่ถ้วยเรียบร้อยให้ทุกคนเลือกชามที่อยากได้ด้วยตัวเองได้เลย” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวยิ้มๆ
สิ้นเสียงของไป๋ชิงเหยียนเสียงของเซียวหรงเหยี่ยนก็ดังมาจากด้านนอก “ที่นี่ช่างครึกครื้นยิ่งนัก ไม่ทราบว่าข้าขอร่วมวงด้วยคนได้หรือไม่”
ไป๋จิ่นเจาเห็นอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนซึ่งสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าเดินเข้ามาด้านในจึงรีบทำความเคารพ “ท่านอ๋องเก้า…”
เซียวหรงเหยี่ยนพยักหน้า เขามองไปทางไป๋ชิงอวี๋ซึ่งตอนแรกยืนอยู่ด้านในกระโจมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทว่า บัดนี้กลับมีแต่ความเย็นชาแวบหนึ่ง จากนั้นจึงทำความเคารพไป๋ชิงเหยียนอย่างนอบน้อม “คารวะจักรพรรดินีแห่งต้าโจว”
ไป๋ชิงเหยียนก้มศีรษะให้เล็กน้อย “อ๋องเก้าไม่ต้องมากพิธี ได้ยินว่าครั้งนี้อ๋องเก้าเดินทางนำส่วนแบ่งของต้าโจวมาให้พวกเราพร้อมกับอันชิงซาน ลำบากท่านแล้ว”
“ข้ามาเพื่อแจ้งให้แม่ทัพไป๋ทุกคนทราบว่าต่อไปจะทำสงครามเช่นไร พวกเราจะได้รู้ว่าควรร่วมมือกันเช่นไร ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นเรื่องน่าครื้นเครงเช่นนี้ ข้าจึงอยากขอร่วมสนุกด้วย” เซียวหรงเหยี่ยนยกมือคารวะทายาทตระกูลไป๋ทุกคน “ข้าขอบังอาจรบกวนด้วย”
“เชิญอ๋องเก้านั่งก่อน…” ไป๋ชิงเหยียนผายมือเชิญเซียวหรงเหยี่ยน
“เชิญฝ่าบาทก่อนพ่ะย่ะค่ะ” เซียวหรงเหยี่ยนมีท่าทีนอบน้อม แววตาที่มองไปทางไป๋ชิงเหยียนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้าพลางเดินเข้าไปในกระโจมทหารที่ได้รับบาดเจ็บเป็นคนแรก ไป๋ชิงอวี๋เห็นดังนั้นจึงรีบเดินตามไปประคองพี่สาวของตัวเอง เขาใช้ร่างกายของตัวเองกันไม่ให้เซียวหรงเหยี่ยนเข้าใกล้พี่สาว
ใบหน้าภายใต้หน้ากากของเซียวหรงเหยี่ยนปรากฏรอยยิ้มน้อยๆ เขาไม่ได้คิดงัดข้อกับน้องภรรยาของตัวเอง ได้แต่เดินตามสองพี่น้องไปช้าๆ
ไป๋ชิงเหยียนเห็นหน้าไป๋ชิงอวี๋จึงนึกถึงความฝันเมื่อครู่ขึ้นมาทันที หญิงสาวบีบมือไป๋ชิงอวี๋แน่นอย่างไม่รู้ตัว
“พี่หญิงขอรับ?” ไป๋ชิงอวี๋สัมผัสได้ถึงแรงบีบที่มือของตัวเองจึงเอ่ยถามไป๋ชิงเหยียนเสียงเบา “พี่หญิงรู้สึกไม่สบายหรือขอรับ”
“เปล่า…” ไป๋ชิงเหยียนส่ายหน้ายิ้มๆ ทว่า กลับบีบมือของน้องชายแรงขึ้นกว่าเดิม ไม่ได้เห็นหน้าไป๋ชิงอวี๋ยังไม่เท่าใด เมื่อเห็นหน้าน้องชายนางกลับนิ่งคิดถึงความฝันเมื่อครู่
ในฝันใบหน้าและน้ำเสียงของอาอวี๋ชัดเจนยิ่งนัก ชัดเจนราวกับมันเกิดขึ้นจริงๆ ไม่ใช่เป็นเพียงความฝัน
หลังผ่านความเจ็บปวดจากการจากไปของคนในครอบครัวที่รัก หลังจากบรรดาน้องชายของนางรอดตายกลับมาอีกครั้ง ไป๋ชิงเหยียนไม่สามารถทนรับความเจ็บปวดจากการสูญเสียน้องชายได้อีกแล้ว
โชคดีที่นั่นเป็นเพียงความฝัน!
“วันนี้คือวันที่สิบห้า เดือนหนึ่ง คือวันเทศกาลโคมไฟ เดิมทีพวกเราควรได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัว พี่แค่คิดถึงท่านแม่ขึ้นมาเท่านั้น ท่านแม่ที่อยู่ในเมืองหลวงต้องคิดถึงพวกเรามากแน่ๆ” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวกับไป๋ชิงอวี๋ยิ้มๆ
ไป๋ชิงอวี๋พยักหน้า “เมื่อพี่หญิงกลับไปถึงเมืองหลวงฝากบอกท่านแม่ด้วยนะขอรับว่าข้าอกตัญญู หลังจบสงครามที่ซีเหลียงข้าจะกลับไปดูแลท่านแม่แน่นอนขอรับ…”
“ได้ พี่จะนำคำของเจ้ากลับไปบอกท่านแม่ให้” ไป๋ชิงเหยียนหันไปมองน้องชายที่สูงกว่านางหลายเท่า เมื่อกล่าวจบนางเห็นเซียวหรงเหยี่ยนที่เดินอยู่ทางด้านหลังมองมาทางนาง นางจึงเหลือบมองไปทางชายหนุ่มแวบหนึ่ง รอยยิ้มในดวงตาของนางกว้างขึ้นกว่าเดิม นางนั่งลงบนตำแหน่งด้านหน้าสุด
เซียวหรงเหยี่ยนถูกไป๋ชิงอวี๋เชิญไปนั่งบนที่นั่งถัดจากไป๋ชิงเหยียน
ไป๋จิ่นเจามองไปทางอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนที่กำลังจ้องพี่หญิงใหญ่ของนางแวบหนึ่ง จากนั้นมองไปทางพี่หญิงใหญ่ที่กำลังสนทนาอยู่กับพี่ชายห้า สาวน้อยกระตุกแขนเสื้อของไป๋จิ่นหวา จากนั้นกล่าวเสียงเบา “เหตุใดอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนจึงเอาแต่จ้องพี่หญิงใหญ่ของพวกเราเช่นนี้ เขาคงไม่ได้หลงรักพี่หญิงใหญ่ของพวกเราใช่หรือไม่”
ไป๋จิ่นหวาเงยใบหน้าที่เหมือนกันกับไป๋จิ่นเจาขึ้นมองไปทางอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนแวบหนึ่ง จากนั้นมองไปทางพี่หญิงใหญ่ “คงไม่ใช่ พี่หญิงใหญ่คือจักรพรรดินีแห่งต้าโจว แม้อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนจะเป็นเพียงอ๋อง ทว่า ทุกคนรู้ดีว่าเขาคืออ๋องที่มีอำนาจยิ่งกว่าจักรพรรดิของต้าเยี่ยน พี่หญิงใหญ่ทำได้เพียงแต่งเขยเข้าตระกูลไป๋เท่านั้น อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนไม่มีทางทอดทิ้งต้าเยี่ยนเพื่อพี่หญิงใหญ่แน่ เจ้าอย่าคิดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เช่นนี้อีกเลย”
ไป๋จิ่นเจาพยักหน้า “ข้าก็แค่เห็นว่าอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนเอาแต่จ้องพี่หญิงใหญ่ของพวกเราเท่านั้น!”