บทที่ 1204 โจร

บทที่ 1204 โจร

บทที่ 1204 โจร

พวกโจรรู้ว่าสถานที่ซึ่งตนมาดักปล้นนั้นอาจถูกจับกุมได้ง่าย

เลยวางแผนจะกระจายกำลังกันออกไป

ขอแค่เร็วพอ พวกเขาก็สามารถหนีออกไปได้โดยไม่บาดเจ็บ

ทว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ใช่แค่ลูกค้าที่กำลังตื่นตระหนก แต่ยังมีเสียงความวุ่นวายที่ดังก้องไปทั่วชั้น เลยพลอยทำให้พวกมันตกใจไปด้วย

กลัวว่าจะวิ่งหนีไม่ทันการณ์ แล้วโดนจับเสียก่อน

พวกมันจึงรีบเร่งมืออย่างร้อนใจ

โดยจะเน้นไปที่ขโมยเป็นส่วนใหญ่ จึงไม่ทราบว่าคนหนึ่งในกลุ่มโดนจับตัวไปแล้ว

ซูเสี่ยวเถียนย่องไปหาคนต่อไป

เธออยู่ห่างจากอีกฝ่ายเกือบสามเมตร ก่อนเห็นโอกาสเตะตัดขามันจนลงไปกองกับพื้น

จากนั้นก็เอาผ้ายัดปาก

เสียงครวญครางน่าสงสารโดนเสียงเซ็งแซ่รอบตัวกลบจนหมด

หลังจากมัดเสร็จก็โยนไปยังมุมเคาน์เตอร์

คนในกลุ่มยังไม่มีใครรู้ตัว

โจรทั้งห้าลงมืออย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ

ไม่รู้โจรแต่ละที่แตกต่างกันไหม แต่ถ้าที่จีนจะปิดหน้าปิดตา

ส่วนโจรต่างชาติดูเท่กว่าตรงที่สวมหน้ากากไนลอนปิดบังเอาไว้ เว้นไว้แค่ปาก

ไม่รู้ว่าไม่ชอบกลิ่นของมันหรือเปล่า

แต่มันก็ช่วยอำนวยความสะดวกของเด็กสาวได้มาก

ตอนนี้เหลือแค่สามคนแล้ว เธอจึงเพิ่มความระมัดระวังขึ้น

ที่นี่ไม่ใช่ประเทศจีน เธอไม่แน่ใจว่าความปลอดภัยของพวกเขาเป็นยังไง

ต่อให้เธอเก่งจนจัดการไปแล้วสองคน

แต่ฝ่ายนั้นมีปืน และยังเหลืออีกสามคนด้วย

หากหนึ่งในนั้นมีปืนขึ้นมา เธออาจจะโดนยิงตายก็ได้

แต่ถ้าฝ่ายนั้นไม่มีปืนแต่มีอาวุธอื่นแทน เธอไม่กลัวหรอก

พูดถึงเรื่องปืน ว่าแต่ทำไมไอ้คนสองคนนั้นถึงไม่ถือปืนข่มขู่คนอื่น?

ตลกแล้ว ปืนเลยนะ ไม่ใช่ของทั่วไปเสียหน่อย

เกิดมาแล้วสองชีวิต นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นปืน

และตอนนี้เธอก็กำลังถือไว้อยู่ด้วย นึกห่วงว่าจะกำจัดมันยังไง

เพราะไม่เคยเห็นมาก่อน นับประสาอะไรกับการใช้งานล่ะ

พลาดโดนศัตรูไม่น่ากลัว กลัวโดนคนบริสุทธิ์และตัวเองเนี่ยสิเรื่องใหญ่

ซูเสี่ยวเถียนเห็นโจรอีกสามคนที่เหลือทำหน้าที่ของตัวเองเรียบร้อยและเตรียมตัวจะจากไปก็เริ่มกังวล

ตำรวจประเทศ L มัวแต่ไปทำอะไรอยู่?

ทำไมใช้เวลานานขนาดนี้ หรือไม่มาแล้ว?

ถ้านานกว่านี้คนร้ายจะหนีไปก่อนนะ

เธอคิดระหว่างเดินไปหาโจรคนที่สาม

ถ้าจัดการคนนี้ได้ อีกสองคนที่เหลือจะสบายมาก

ขณะที่กำลังเข้าไปใกล้ ก็มีโจรคนหนึ่งมองไปรอบ ๆ ก่อนจะตกใจที่เห็นพรรคพวกหายตัวไปสองคน

มันตะโกนเตือนคนที่เหลือ

อีกไม่กี่วินาทีก็จะเข้าประชิดได้แล้ว

แต่พวกมันดันรู้ตัวก่อน

เพื่อความปลอดภัยเธอจึงทำต่อไม่ได้แล้ว

ถึงเรื่องนี้จะสำคัญแต่ไม่มีอะไรสำคัญเท่าชีวิตตัวเอง

จริง ๆ เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเธอเลยสักนิด

และในตอนที่เธอกำลังถอยหนี ก็มีเสียงดังมาจากชั้นล่าง

มีคนตะโกนขึ้นมาว่าตำรวจมาแล้ว

เด็กสาวอยากจะด่ากลับไปนัก

มันเป็นเรื่องของตำรวจไม่ใช่หรือไง?

เรื่องราวข้างบนเป็นยังไงก็ไม่รู้ดันตะโกนสุ่มสี่สุ่มห้า

จะให้โจรหนีหรือจับคนอื่นเป็นตัวประกันหรือไง?

แน่นอนว่าพวกมันเลือกอย่างที่สอง ไม่ทันได้ตอบโต้อะไรก็มีเด็กอายุราวสิบสี่สิบห้าถูกจับไปแล้ว

มันจ่อปืนไปที่เด็กคนนั้น สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ไม่รู้มองหาอะไรอยู่

เด็กหญิงคนนั้นตกใจกลัวจนน้ำตาไหลอาบสองแก้ม

เจ้าตัวไม่กล้าส่งเสียเพราะกลัวโดนยิง

เสี่ยวเถียนเสียใจมากยามเห็นภาพนั้น

อยากจะเข้าไปช่วย แต่ทำได้แค่อดทนเอาไว้

เธอเป็นลูกค้าธรรมดา ๆ จะก่อปัญหาไม่ได้

สถานการณ์ที่กำลังอ่อนไหวแบบนี้ หากเคลื่อนไหวมั่วซั่วจะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ระหว่างสองประเทศได้

เธอก้าวถอยหลัง

ลูกค้าคนอื่น ๆ ตื่นตระหนกยิ่งกว่าเดิม แล้ววิ่งวุ่นไปทั่ว

ซูเสี่ยวเถียนพูดอะไรไม่ออก

ถ้าทุกคนหลบหนีอย่างเป็นระเบียบ คงหนีออกจากที่นี่พ้นแล้ว

แต่ตอนนี้ยังมีคนอยู่กันเต็มเลย

หากคนร้ายเปิดฉากยิงก็ไม่รู้ว่าจะบาดเจ็บล้มตายไปกี่คน

“อย่าขยับ ถ้าใครขยับฉันจะยิงซะ!”

มันเอาปืนชี้ขู่ไปรอบ ๆ ราวกับจะลงมือเมื่อไรก็ไม่ได้

บางคนถึงกับยืนตัวแข็ง แต่เพราะคนเยอะ ลูกค้าบางส่วนเลยไม่ได้ยิน และยังคงวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนออกไป

แล้วมันก็ลงมือจริง ๆ

เสียงปืนดังลั่นพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่เจ็บปวดของชายคนหนึ่ง จึงทำให้ทุกอย่างสงบในทันที

“ไอ้พวกด้านล่างฟังซะ เตรียมเงินค่าไถ่และเตรียมรถเอาไว้ด้วย ถ้าไม่ทำตามที่ขอตัวประกันไม่รอดแน่!”

โจรที่เหลือรวมตัวกัน ส่วนอีกสองคนยังไม่ปรากฏตัว

พวกมันมองหาไปรอบ ๆ แต่ไม่พบร่องรอยสหายเลย ราวกับทั้งสองหายไปในอากาศ

หลังจากเสี่ยวเถียนมัดพวกมันไว้ก็โยนเข้าไปใต้เคาน์เตอร์ ซึ่งเป็นจุดบอดพอดี

แต่ตอนนี้ห่วงมากกว่าว่าผู้หญิงคนนั้นคงไม่โพล่งอะไรออกมาใช่ไหม

เพราะยังไงเราก็ไม่ถูกชะตากัน

จากนั้นก็เหลือบมองด้วยหางตา

หล่อนนอนแน่นิ่งราวกับตายไปแล้ว

‘เยี่ยม!’

จากนั้นเสี่ยวเถียนก็ได้ยินพวกโจรตะโกนเรียกชื่อ คาดว่าคงเป็นชื่อพรรคพวกทั้งสอง

แต่ปากมันโดนมัดไว้เลยร้องตอบไม่ได้

ในตอนที่คิดว่าไม่น่ามีอะไรไม่คาดฝันเกิดขึ้น ก็ได้ยินเสียงดังมาจากใต้เคาน์เตอร์ตัวใดตัวหนึ่ง

มันใช้เท้าเตะสินะ

เวรกรรม ลืมเรื่องนี้ไปเลย

มีอีกหลายวิธีที่เรียกร้องความสนใจแม้ปากจะโดนมัด

รู้แบบนี้ มัดขาไว้ด้วยก็ดี

ทำยังไงดีล่ะ?

แน่นอนว่าเสียงนี้เรียกความสนใจของโจรทั้งสามได้อย่างดี

คนหนึ่งเดินถือปืนเข้าไปช้า ๆ ด้วยความระมัดระวัง ไปยังทิศทางของเด็กสาว

แต่เป้าหมายไม่ใช่เธอ แต่เป็นต้นตอของเสียง

ดวงตาสีอำพันมองไปรอบ ๆ พร้อมลั่นไกทุกเมื่อ

หัวใจของเสี่ยวเถียนเต้นระรัว

พวกมันจะจับได้ไหมว่าเธอคือคนทำ

แย่แล้วสิ

เธออยู่ตัวคนเดียว เก่งแค่ไหนก็หนีออกไปไม่ได้

เด็กสาวไม่กล้าแสดงอาการลนลาน

ปืนพวกนั้นไม่ใช่สิ่งที่จะต้านทานได้ด้วย

และตอนนี้เธอก็เป็นกังวลมากจนเหงื่อออกท่วมร่าง