ตอนที่ 1244 ถูกจับตามอง
ทว่า คุณชายห้ากลับบอกว่าตอนนั้นเจ้านายของเขายกทัพไปช่วยเหลือคุณหนูใหญ่ที่เมืองเจียงจือทั้งที่ยังบาดเจ็บหนักไม่หาย คุณชายห้าไม่อยากให้หลานชายหรือหลานสาวของตนกำพร้าพ่อตั้งแต่เกิด เมื่อกล่าวจบจึงขี่ม้าจากไปทันที เรื่องทุกอย่างจึงเป็นไปตามแผนที่ตกลงกันไว้เหมือนเดิม
ทว่า เมื่อเกิดเรื่องขึ้นเขารู้ดีว่าเจ้านายของเขาอยากเป็นเอาตัวเองเป็นเหยื่อล่อแทนคุณชายห้าใจแทบขาด
“นายท่านไม่บอกความจริงกับทายาทตระกูลไป๋และค่ายทหารของต้าโจวตามที่ตกลงกับคุณชายห้าไว้ ทว่า เขาเป็นห่วงคุณหนูใหญ่จึงให้เยว่สือขี่ม้ามารายงานเรื่องนี้ให้คุณหนูใหญ่ทราบขอรับ ไม่แน่ตอนนี้นายท่านกับคุณชายห้าอาจยึดเมืองอวิ๋นจิงได้แล้วขอรับ นายท่านกล่าวว่าหากครั้งนี้ยึดเมืองอวิ๋นจิงได้สำเร็จ เมืองอวิ๋นจิงจะตกเป็นของต้าโจวเพราะคุณชายห้ามีความดีความชอบมากที่สุดขอรับ”
ไป๋ชิงเหยียนกำหมัดแน่น นางกล่าวเสียงเย็น “ไปเถิดเยว่สือ…”
อวิ๋นจิงสำคัญสำหรับนางก็จริง ทว่า ชีวิตของน้องชายและน้องสาวของนางสำคัญมากกว่า
เยว่สือขบกรามแน่น ขอบตาของเขาแดงก่ำ เขาอยากถามคุณหนูใหญ่ว่าเด็กเป็นอย่างไรบ้าง ทว่า ตอนนี้คุณหนูใหญ่กำลังโมโห หากเขาถามก็คงไม่ได้คำตอบ เยว่สือจึงได้แต่ก้มศีรษะคำนับไป๋ชิงเหยียนและเดินออกไปจากตำหนัก
“ในเมื่อรู้แล้วว่าเป็นแผนการของอาอวี๋ เสี่ยวชีอาจถูกซีเหลียงจับเป็นไปเช่นเดียวกัน เจ้าไม่ต้องเดินทางไปซีเหลียงดีหรือไม่ ที่นั่นมีอาฉีและจิ่นซิ่วอยู่ อาอวี๋และเสี่ยวชีไม่มีทางเป็นอันใดไปแน่นอน แม่เป็นห่วงเจ้าจริงๆ!”
ต่งซื่อสงสารบุตรสาวของตัวเอง
ไป๋ชิงเหยียนยอมรับว่านางโล่งใจขึ้นกว่าเดิมที่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดคือแผนการของอาอวี๋ นางรู้ดีว่าอาฉีและอาอวี๋รู้ใจกันและต้องยึดเมืองอวิ๋นจิงมาได้แน่นอน นางเชื่อในความสามารถของน้องๆ ยิ่งเชื่อว่าอาเหยี่ยนต้องช่วยอาอวี๋ออกมาได้แน่นอน
ต่งซื่อสัมผัสได้ว่าบุตรสาวของนางบีบมือนางแน่นกว่าเดิมราวกับมีเรื่องอยากกล่าวกับนางเป็นการส่วนตัว ต่งซื่อเหลือบมองไปทางหมอหลวงหวง
“หมอหลวงหวง ท่านจงบอกข้ามาตามตรงว่าท่านสามารถรักษาให้ลูกของข้าให้กลับมาแข็งแรงได้จริงหรือไม่”
หมอหลวงหวงรีบก้มศีรษะแนบพื้น
“องค์ชายน้อยร่างกายอ่อนแอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น บำรุงนิดหน่อยก็สามารถกลับมาแข็งแรงได้ตามปกติพ่ะย่ะค่ะ ทว่า ร่างกายขององค์หญิงน้อยค่อนข้างอ่อนแอ ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด แต่ฝ่าบาทไม่ต้องกังวลพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะพยายามรักษาองค์ชายน้อยและองค์หญิงน้อยให้กลับมาแข็งแรงด้วยความสามารถทั้งหมดที่กระหม่อมมีพ่ะย่ะค่ะ!”
ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า
“ดี เช่นนั้นนับแต่นี้เป็นต้นไปหมอหลวงหวงจงย้ายเข้ามาดูแลลูกทั้งสองของข้าในวังหลวง ข้าขอฝากลูกของข้าไว้กับหมอหลวงหวงด้วย!”
หมอหลวงหวงได้ยินประโยคนี้จึงรีบกล่าวว่าไม่กล้า เขาสาบานว่าจะทำให้ดีที่สุด
เยว่สือเดินออกมาจากตำหนักของไป๋ชิงเหยียนน เขาปาดน้ำตาบนใบหน้าทิ้ง คุณหนูใหญ่ไม่เคยดุเขาเช่นนี้มาก่อน
ทั้งหมดเป็นเพราะเขาไม่ดีเอง หากเขาไม่ทำคุณหนูเจ็ดหายคุณหนูใหญ่ก็คงไม่ต้องเสียใจถึงเพียงนี้
เจ้านายบอกกับเขาก่อนจากมาว่าหากคุณหนูใหญ่สงสัยว่าเป็นฝีมือของไทเฮาให้เขาบอกคุณหนูใหญ่ว่าเจ้านายจะจัดการเรื่องนี้ให้คุณหนูใหญ่เอง
ทว่า เยว่สือรู้ดีว่าไม่ว่าจะจัดการอย่างไรเจ้านายของเขาก็ไม่สามารถเอาชีวิตไทเฮาได้ ทว่า ดูจากท่าทีของคุณหนูใหญ่แล้วนางไม่มีทางปล่อยไทเฮาไปแน่
หากไทเฮามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องในครั้งนี้จริงๆ…
เจ้านายของเขาเป็นคนรักพวกพ้อง เขาต้องปกป้องจักรพรรดิแห่งต้าเยี่ยนและไทเฮาเพื่อจักรพรรดิองค์ก่อนของต้าเยี่ยนแน่นอน เช่นนั้นเจ้านายของเขาก็ต้องแตกหักกับคุณหนูใหญ่น่ะสิ!
เขาต้องรีบนำเรื่องนี้กลับไปรายงานให้เจ้านายของเขาทราบโดยเร็วที่สุด!
เยว่สือเตรียมจากไป ทว่า เขาเห็นบรรดาขันทีและนางกำนัลเดินออกมาจากตำหนักของไป๋ชิงเหยียนเสียก่อน แม้แต่ชุนเถาและชุนจือก็ออกมาแล้ว
เยว่สือจึงรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปถามชุนเถา
“แม่นางชุนเถา คุณหนูใหญ่ องค์ชายน้อยและองค์หญิงน้อยปลอดภัยทั้งหมดหรือไม่”
ภายในตำหนัก
“ท่านแม่ ท่านคิดว่าข้าโมโหจนขาดสติ ต้องการเดินทางไปจัดการกับซีเหลียงและต้าเยี่ยนด้วยตัวเองไม่โดยสนใจความปลอดภัยของตัวเองและลูกเมื่อรู้ว่าต้าเยี่ยนทรยศต้าโจวจนอาอวี๋และเสี่ยวชีหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยใช่หรือไม่เจ้าคะ” ไป๋ชิงเหยียนกุมมือต่งซื่อพลางเอ่ยถามมารดาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ต่งซื่อได้ยินบุตรสาวเอ่ยถามเช่นนี้จึงรู้ว่านางมีแผนในใจแล้ว
“ท่านแม่รู้ว่าข้าคือจักรพรรดินีแห่งต้าโจวจึงไม่ได้ห้ามปรามข้าเหมือนที่ผ่านมาใช่หรือไม่เจ้าคะ”
ต่งซื่อกล่าวขึ้น “แม่รู้ว่าที่เจ้ายังต้องเดินทางไปยังซีเหลียงหลังจากรู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นแผนการของอาอวี๋เพราะเจ้าต้องการให้ซีเหลียงรับรู้ความสำคัญของอาอวี๋และเสี่ยวชี ทว่า พวกอาฉีอยู่ที่นั่น ต่อให้เจ้าไม่ห่วงร่างกายของตัวเองก็ควรห่วงลูกๆ ของเจ้าบ้าง ลูกของเจ้ายังเล็กและอ่อนแอมาก!”
“ท่านแม่ ยังมีเหตุผลอื่นอีกเจ้าค่ะ” ไป๋ชิงเหยียนบีบมือต่งซื่อแน่น
“ข้าต้องการให้ซีเหลียงคิดเช่นนี้ ยิ่งต้องการให้ต้าเยี่ยนคิดเช่นนี้เหมือนกัน ข้าต้องการให้ต้าเยี่ยนคิดว่าข้าโมโหจนขาดสติ บุกไปยังซีเหลียงโดยไม่สนว่าตัวเองเพิ่งคลอดลูก ไม่สนลูกน้อยของตัวเอง และอาจถึงขั้นสั่งให้ทหารยกทัพบุกไปโจมตีต้าเยี่ยนราวกับคนเสียสติโดยไม่สนสิ่งใดทั้งสิ้นเจ้าค่ะ”
ครั้งนี้ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้ปิดบังต่งซื่อ นางเล่าเรื่องที่นางตกลงกับเซียวหรงเหยี่ยนและมู่หรงลี่ว่าจะใช้ระบอบการปกครองตัดสินผลแพ้ชนะของสองแคว้นให้ต่งซื่อฟังอย่างละเอียด
ต่งซื่อตกตะลึง นางไม่นึกเลยว่ามู่หรงลี่ที่อายุน้อยเพียงนั้นจะมีใจที่กว้างขวางเช่นนี้
“ทว่า ต้าเยี่ยนมีไทเฮาเช่นนี้อาจเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นได้ หากทำสงครามกันขึ้นมาจริงๆ ต้าโจวไม่ได้หวาดกลัว ทว่า ต้าเยี่ยนยังอ่อนแอกว่าต้าโจวมาก พวกเขามีแม่ทัพที่ใช้งานได้เพียงไม่กี่คนเท่านั้น ต้าโจวต้องรบชนะต้าเยี่ยนแน่นอน”
ไป๋ชิงเหยียนอธิบายให้ต่งซื่อฟังทีละนิด
“หากจักรพรรดินีแห่งต้าโจวทิ้งลูกน้อยที่เพิ่งออกมาลืมตาดูโลกเดินทางไปยังซีเหลียงหลังจากเพิ่งคลอดลูกเสร็จเพราะโมโหที่ต้าเยี่ยนทรยศต้าโจว จากนั้นยกทัพไปประชิดชายแดนของต้าเยี่ยน…”
“หลังจากต้าโจวกำจัดซีเหลียงเสร็จ ไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนที่มีชนักติดหลังจะหวาดกลัวหรือไม่ ราชสำนักต้าเยี่ยนจะหวาดกลัวหรือไม่ หากตอนนี้มู่หรงลี่เสนอเรื่องการตัดสินผลแพ้ชนะด้วยระบอบการปกครองออกมา อุปสรรคขัดขวางก็คงน้อยลงเจ้าค่ะ”
น้ำเสียงของไป๋ชิงเหยียนแหบพร่า
“ส่วนไทเฮาแห่งต้าเยี่ยน ข้าคิดว่านางคงหวาดระแวงและส่งคนไปจับตาดูอาเหยี่ยนมากขึ้นหลังจากที่เขายกทัพไปช่วยเหลือข้าที่เจียงจือ ยิ่งข้าแสดงออกว่าไม่สนใจอาเหยี่ยนและลูกๆ มากเพียงใด ยิ่งข้าทำเพื่อน้องๆ ของข้าโดยไม่สนความสัมพันธ์ระหว่างอาเหยี่ยนและข้ามากเพียงใด ไทเฮาจะยิ่งคิดว่านางสามารถดึงอาเหยี่ยนไปเป็นพวกได้ นางจะยิ่งเชื่อใจอาเหยี่ยนเจ้าค่ะ”
ไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนหวาดระแวงในตัวเซียวหรงเหยี่ยนมากเพราะนางและลูก โดยเฉพาะหลังจากที่เซียวหรงเหยี่ยยกทัพไปช่วยเหลือนางที่เมืองเจียงจือยิ่งทำให้ไทเฮาส่งคนไปจับตาดูเซียวหรงเหยี่ยนมากกว่าเดิม
เซียวหรงเหยี่ยนเป็นคนใจกว้าง เขารักและผูกพันกับมู่หรงอวี้พี่ชายของเขามาก เขาต้องปล่อยให้สายลับของพี่สะใภ้จับตาดูเขาต่อไปแน่นอน เพราะสำหรับเซียวหรงเหยี่ยนแล้วไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนคือคนในครอบครัวของเขา