ตอนที่ 2,670 : ฆ่าไม่ละเว้น!
ได้ยินต้วนหลิงเทียนยอมรับกับปากแบบนี้ ให้เถียนจี้หวี่รู้สึกยากจะเชื่อแค่ไหน มันก็ต้องเชื่อ!
“ดี! ดี…ดีมาก!!”
ภายใต้สายตาทุกคน รอยยิ้มที่ชะงักไปครู่หนึ่งบนใบหน้าเถียนจี้หวี่พลันคลี่กว้างขึ้น สีหน้าแลดูสดใสชื่นมื่นนัก ที่สำคัญน้ำเสียงของเถียนจี้หวี่ยามนี้ใครฟังก็บอกได้ว่ามีแต่ความตื่นเต้นยินดี หาโทสะอะไรไม่เจอเลย..
ราวกับเรื่องที่ต้วนหลิงเทียนเข่นฆ่าสังหารหลิวเชียนไป ไม่นับว่าสำคัญอะไร เมื่อเทียบกับเรื่องที่พลังฝีมือต้วนหลิงเทียนแทบจะทัดเทียมกับต้าหลัวจินเซียน!
อันที่จริงในใจของเถียนจี้หวี่ หากให้เทียบกับเรื่องที่หลิวเชียนถูกฆ่า กับเรื่องที่ต้วนหลิงเทียนมีพลังฝีมือร้ายกาจระดับนี้ ก็ช่างไร้สำคัญจนมันไม่สนใจแม้แต่น้อย!
เพราะท้ายที่สุดแล้ว สำหรับมันนั้น…
หากต้วนหลิงเทียนมีพลังฝีมือกล้าแข็งถึงขั้นนี้ ก็หมายความว่าผลการประลอง 16 มณฑลที่พระราชวังฉินในอีกหนึ่งปีให้หลัง อันดับ 1 ก็แทบนอนมา!
หากต้วนหลิงเทียนได้อันดับ 1 ในการประลอง 16 มณฑล เช่นนั้นมันก็จะได้รับโอสถต้าหลัว 3 เม็ด!!
โอสถต้าหลัว 3 เม็ด ก็เทียบได้กับความสามารถในการสร้างต้าหลัวจินเซียน 3 คน!
ให้เทียบความสำคัญกับต้าหลัวจินเซียน 3 คน….หลิวเชียนยังจะนับเป็นตัวอะไรได้!
“ท่านผู้ว่า…”
พอเห็นว่าเถียนจี้หวี่เผยทีท่าว่าจะไม่สืบสาวหาความ เรื่องการตายของหลิวเชียนกับต้วนหลิงเทียน มารดาของหลิวจั่วหลิน ผางหยวน ก็อดไม่ได้ที่จะร้อนรนในใจ เร่งกล่าวออกมาว่า “อาวุโสหลิวเชียนมิได้สร้างคุณงามความดีให้จวนผู้ว่ามากมายหรือ…ตอนนี้กลับถูกผู้อื่นฆ่าตายอนาถ ขอท่านผู้ว่าช่วยคืนความเป็นธรรมให้อาวุโสหลิวเชียนด้วย!”
ขณะกล่าว ผางหยวนยังหันไปคุกเข่าลงกลางหาวให้เถียนจี้หวี่
อันที่จริงนางทำแบบนี้ไม่ใช่เพื่อหลิวเชียน
แต่เพื่อลูกชายของนางหลิวจั่วหลิน
หากวันนี้ต้วนหลิงเทียนอยู่รอดปลอดภัย ไยมิใช่ลูกชายนางถึงคราวเคราะห์?
ตอนนี้ไม่ว่าจะคนสกุลหลิวหรือผู้นำตระกูลหลิวอย่างหลิวตงผิง ก็รู้ดีว่าเรื่องราววันนี้ได้ข้อยุติแล้ว แม้สีหน้าแต่ละคนจะบิดเบี้ยวอัปลักษณ์นัก แต่พวกมันก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เพราะตอนนี้ให้พวกมันพูดให้ตายก็ไร้ประโยชน์
พวกมันรู้ดีว่าต้วนหลิงเทียนสำคัญกับผู้ว่าเรื่องการประลอง 16 มณฑลที่จะเกิดขึ้นในอีก 1 หลังให้หลังขนาดไหน
ด้วยพลังฝีมือที่ต้วนหลิงเทียนเผยออกมา ย่อมคว้าอันดับ 1 ในการประลอง 16 มณฑลมาได้ไม่ยากเย็น!
และหากต้วนหลิงเทียนคว้าอันดับ 1 ในการประลองมาครองได้ ผู้ว่าก็จะได้รับโอสถต้าหลัวถึง 3 เม็ด! โอสถที่สร้างต้าหลัวจินเซียนได้!!
พวกมันลองถามตัวเองดูก็ตอบได้ทันที…
หากพวกมันเป็นผู้ว่า ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะโมโหหรือเอาผิดอะไรต้วนหลิงเทียนเรื่องหลิวเชียน!
“หยวนเอ๋อ…”
เห็นผางหยวนยังคงพยายามอย่างสิ้นหวัง ถึงแม้มันจะรู้ดีว่านางทำไปเพราะหัวอกมารดาที่รักลูกชายสุดใจ แต่ผางปิงก็อดไม่ได้ที่จะเป็นกังวล ด้วยกลัวว่าการเรียกร้องของผางหยวนจะไปกระตุ้นโทสะผู้ว่าเข้า!
“หึ!”
เถียนจี้หวี่สบถคำเสียงเย็น เหลือบมองผางหยวนที่คุกเข่าด้วยสายตาเฉยชาเล็กน้อย เค่ยเอ่ยออกอย่างไร้แยแส “ข้าเชื่อในตัวต้วนหลิงเทียน…ในเมื่อเขาเลือกจะฆ่าอาวุโสหลิวเชียน เช่นนั้นย่อมหมายความว่าอาวุโสหลิวเชียนสมควรตายแล้ว มิมีทางเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์แน่!!”
เมื่อกล่าวจบคำ ก็บอกได้เลยว่าเถียนจี้หวี่เผยทัศนคติออกมาเรียบร้อย เป็นการเข้าข้างต้วนหลิงเทียนอย่างไร้เงื่อนไข!
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นมันไม่สน!
และต่อให้ต้วนหลิงเทียนจะฆ่าหลิวเชียนอย่างไรเหตุผลจริง มันก็จะเลือกปิดตาข้างหนึ่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้…!
ได้ยินคำของเถียนจี้หวี่ สีหน้าผางหยวนก็ซีดลงปานขี้เถ้า
“ต้วนหลิงเทียน เจ้าจะกลับไปพร้อมข้าเลยหรือไม่?”
เถียนจี้หวี่มองถามต้วนหลิงเทียนด้วยรอยยิ้ม เมื่อไม่มีอะไรมันก็คิดกลับจวนผู้ว่า
ตอนมา มันเต็มไปด้วยโทสะอันเกรี้ยวกราดเพราะการตายของหลิวเชียน…
ทว่าพอมาถึงและได้ทราบว่าหลิวเชียนตายด้วยน้ำมือต้วนหลิงเทียน ไม่เพียงแต่มันจะไม่เหลือโทสะใดๆอีก แต่ยังดีใจเป็นที่สุด! เพราะนี่บอกว่าต้วนหลิงเทียนมากสามารถถึงขั้นฆ่าหลิวเชียนได้! มันกระทั่งให้ความสำคัญกับต้วนหลิงเทียนมากกว่าเดิม!!
หากก่อนหน้าบอกว่า มันเชื่อว่าต้วนหลิงเทียนมีศักยภาพมากพอติด 3 อันดับแรกในการประลอง 16 มณฑลแน่ๆล่ะก็
มาตอนนี้มันกล้าพูดได้เต็มปาก ว่าต้วนหลิงเทียนต้องคว้าอันดับ 1 ในการประลอง 16 มณฑลมาได้แน่นอน!
“ผู้ว่า เชิญท่านกลับไปก่อนได้เลย…พอดีข้ายังมีเรื่องต้องสะสางกับตระกูลหลิวเล็กน้อย”
ต้วนหลิงเทียนตอบเถียนจี้หวี่
“เอาล่ะ”
เถียนจี้หวี่พยักหน้า “เช่นนั้นรอเจ้ากลับไปยังจวนผู้ว่าเมื่อใด ช่วยมาพบข้าด้วย…ข้าจะรอที่ห้องโถงหลักในจวน”
“ทราบแล้ว”
ต้วนหลิงเทียนพยักหน้าตอบ
สุดท้ายเถียนจี้หวี่ก็เพียงเหลือบมามองคนสกุลหลิวด้วยสายตาไร้แยแสผ่านๆ ค่อยเหินร่างกลับจวนผู้ว่า…
หลังจากที่เถียนจี้หวี่จากไป…
โดยไม่รู้ตัว ต้วนหลิงเทียนก็กลายเป็นจุดศูนย์รวมความสนใจของคนทั้งหมดอีกรอบ
ฟุ่บ!
และในขณะที่สายตาของคนส่วนใหญ่กำลังจดจ่อไปยังร่างต้วนหลิงเทียนนั้น อาวุโสสูงชรา ที่เป็นอาวุโสสูงคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ของสกุลหลิวก็วูบร่างไปฉับไว บรรลุถึงข้างกายหลิวจั่วหลินในพริบตา!
ปงง!!!
ไม่ทันที่หลิวจั่วหลินจะได้ตอบสนองสิ่งใด ชายชราก็ผนึกพลังขุมหนึ่ง ตบฟาดฝ่ามือเข้าใส่หลิวจั่วหลินด้วยอำมหิต อุบัติเป็นคลื่นพลังน่ากลัวโถมไปดั่งคลื่นสมุทร ม้วนกลืนร่างหลิวจั่วหลินในฉับพลัน!
สุดท้ายก็หลงเหลือเพียงแหวนพื้นที่วงหนึ่งกลางหมอกโลหิต ที่กำลังร่วงตกลงสู่เบื้องล่าง…
หลิวจั่วหลิน ตาย!
“หลินเอ๋อ!!”
จนเมื่อหลิวจั่วหลินถูกฆ่าตายไปแล้ว ผางหยวนพึ่งจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น สีหน้านางเปลี่ยนไปใหญ่หลวง หันไปถลึงตามองอาวุโสสูงตระกูลหลิวที่ลงมือตาขวาง “ไอ้แก่..ไอ้แก่เจ้า…เจ้ากล้าฆ่าลูกชายข้า! ข้าจะให้เจ้าชดใช้ด้วยชีวิต!!”
“ท่านลุง!!”
ผางหยวนหันมองไปทางผางปิงก่อนใดอื่น ค่อยร่ำร้องออกมาด้วยสีหน้าวิงวอน “หยวนเอ๋อขอร้องท่านลุงแล้ว ท่านลุงช่วยฆ่ามันล้างแค้นให้หลินเอ๋อของข้าที!”
ด้านผางปิงก็ได้แต่ระบายลมหายใจออกมาอย่างทอดถอน แต่ไม่ลงมือเคลื่อนไหวอะไร
เพราะมันเข้าใจการกระทำของอาวุโสสูงตระกูลหลิวดี…
หากมันไปยืนอยู่จุดเดียวกับอีกฝ่าย มันก็ได้แต่ทำแบบนี้
“เจ้ายังสร้างปัญหาไม่พออีกหรือ!”
ผู้นำตระกูลหลิว หลิวตงผิง มองผางหยวนพลางตะคอกออกเสียงเย็น “หากไม่ใช่เพราะเจ้าตามใจให้ท้ายหลินเอ๋อตั้งแต่ยังเด็กจนลูกเสียคน…ไหนเลยลูกเราจักมีจุดจบเช่นนี้! วันนี้เป็นเพราะข้ามิอาจฆ่าหลินเอ๋อด้วยมือตัวเองได้ลงคอ จึงร้องขอผ่านพลังให้ท่านอาวุโสสูงลำบากลงมือแทนข้า!!”
“ท่าน…เป็นท่าน!!”
ผางหยวนมองหลิตงผิงผู้เป็นสามีด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ มีคำหนึ่งกล่าวไว้ว่า ‘พยัคฆ์ร้ายยังไม่กินลูกน้อยของตัวเอง’ นางจึงไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสามีตัวเองจะทำแบบนี้ได้ลงคอ
สุดท้ายด้วยโมโหมากเกินไป ผางหยวนจึงสิ้นสติไปทั้งอย่างนั้น ยังดีที่ผางปิงคว้าร่างนางเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่นางจะร่วงตกจากฟ้า…
“ต้วนหลิงเทียน…ตระกูลหลิวเรายอมท่านแล้ว”
หลิวตงผิงมองกล่าวกับต้วนหลิงเทียนด้วยสีหน้าขมขื่น “หินอมตะระดับสูงแสนก้อน…ภายใน 3 วันตระกูลหลิวเราจักให้คนนำไปส่งมอบให้ท่านถึงจวนผู้ว่า”
“เช่นนั้นข้าต้องขอบคุณผู้นำหลิวล่วงหน้า”
ต้วนหลิงเทียนเหลือบมองหลิวตงผิง กล่าวออกเสียงเบา
ที่ตระกูลหลิวเลือกแบบนี้เขาก็ไม่ได้แปลกใจอะไร
มาถึงขนาดนี้แล้วหากตระกูลหลิวยังรั้นไม่ยินยอม ก็รังแต่จะทำลายตัวเองเท่านั้น
เพราะสุดท้ายแล้วตอนนี้ กระทั่งผู้ว่าการมณฑลจิ่วโยวยังเข้าข้างเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข!
สำหรับความตายของหลิวเชียน ต้วนหลิงเทียนไม่คิดสงสารแม้แต่น้อย
หากไม่ใช่เพราะพลังฝีมือเขากล้าแข็งกว่าผู้อื่น คนที่ตายก็ต้องเป็นเขา และคนที่หัวเราะเป็นคนสุดท้ายก็คือหลิวเชียนไม่ใช่เขา!
เช่นนั้นสำหรับเขาแล้ว
ความตายของหลิวเชียน เป็นเรื่องสมควร!
สำหรับตระกูลหลิวที่เลือกจะเข้าข้างหลิวจั่วหลิน ก็ย่อมมีราคาที่พวกมันต้องจ่าย…
หลิวเชียนเพราะลงมือต่อเขา จึงมีความผิดสมควรตาย!
สำหรับคนอื่นๆของตระกูลหลิวที่ไม่ทำอะไร เขาก็คร้านจะสนใจ จะอย่างไรตระกูลหลิวก็ต้องจ่ายแสนหินอมตะระดับสูงให้เขา!
“อาวุโสผางปิงจะรีบไปที่ใดเล่า…เรื่องของเรายังไม่จบไม่ใช่หรือ?”
ต้วนหลิงเทียนหันไปมองผางปิงที่ดูท่าราวกับจะตีเนียนอุ้มผางหยวนที่หมดสติจากไปราวนกรู้ กล่าวออกมาด้วยประกายตาเรืองวูบ!
“ต้วนหลิงเทียน!”
ผางปิงที่ตีเนียนเหินร่างไปเงียบๆจำต้องชะงักร่างหยุดลง จากนั้นมันก็ค่อยๆหันมามองต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาวูบไหว “วันนี้ข้าผิดเอง…แต่หินอมตะระดับสูงแสนก้อนไม่มากไปหน่อยหรือ ตระกูลผางของข้ามีไม่พอให้เจ้าหรอก อย่างดีข้าก็ให้เจ้าได้แค่ 10,000 หินอมตะระดับสูงเท่านั้น”
“อ้อ ตอนนี้อาวุโสผางปิงยังจะต่อราคาอีกหรือ…”
ต้วนหลิงเทียนแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม สองตาเผยประกายเยียบเย็นวาบขึ้น เสียงกล่าวยังยะเยือกปานจะแช่แข็งผู้คน “หินอมตะระดับสูง 200,000 ก้อน…ภายในเวลา 3 วันหากตระกูลผางไม่เอาหินอมตะระดับสูง 200,000 มาให้ข้าที่จวนผู้ว่า ข้าจะไปตามหาอาวุโสผางปิงเพื่อถามทางไปตระกูลผาง!”
“เจ้า…”
สีหน้าผางปิงเปลี่ยนไปใหญ่หลวง มันไม่คิดเลยว่าการต่อรองไปอย่างไม่คาดหวังของมัน จะบังเกิดผลลัพธ์อนาถขนาดนี้…
“อาวุโสผางปิงสมควรเห็นท่าทีของท่านผู้ว่าแล้ว…ถึงข้าพลั้งมือฆ่าท่านไปอีกคน ผู้ว่าคงไม่ถือโทษข้าหรอกมั้ง…”
ต้วนหลิงเทียนเอ่ยขึ้นลอยๆ
แม่น้ำเสียงยามกล่าวจะสงบ แต่ไม่ขาดการข่มขู่แม้แต่น้อย
“ผู้ว่ายังรอข้าอยู่ที่จวน…ข้าต้องขอตัวลาไปก่อน”
กล่าวจบ ต้วนหลิงเทียนก็มองจ้องผางปิงด้วยสายตาลึกล้ำ ค่อยเหินร่างจากไป
หลังต้วนหลิงเทียนเหินร่างจากไปไกลลับตา ตระกูลหลิวที่นำโดยหลิวตงผิงผู้นำตระกูลหลิว ก็พากันระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโชคดี ที่พวกมันไม่ได้เอ่ยปากต่อรองเรื่องหินอมตะกับต้วนหลิงเทียนเหมือนผางปิง ไม่งั้นพวกมันคงถูกเรียกร้องเพิ่มเป็น 200,000 หินอมตะระดับสูเหมือนกันแน่!
ตอนนี้อาวุโสตระกูลหลิวหลายคนพอมองหันมองไปยังผางปิง ในแววตาก็อดไม่ได้ที่จะฉายถึงความสงสารเห็นใจ
หินอมตะระดับสูง 200,000 ก้อน!
ต่อให้เป็นตระกูลหลิว หากต้องควักออกมาทันที ก็แทบสิ้นเนื้อประดาตัวแล้ว…
ไม่ต้องกล่าวถึงตระกูลผางที่มีสภาพการณ์ย่ำแย่กว่าเลย
“หลิวตงผิง!”
ผางปิงที่ไม่ได้เหินร่างจากไปทันทีหลังต้วนหลิงเทียนกลับไป หันมามองหลิวตงผิงพลางกล่าวออกด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น “วันนี้ที่ข้ามา ล้วนเพราะเพื่อช่วยเหลือตระกูลหลิวของเจ้า…เช่นนั้นหินอมตะระดับสูง 200,000 ก้อนที่ตระกูลผางข้าต้องจ่าย ตระกูลหลิวของพวกเจ้าต้องรับผิดชอบจ่ายให้ข้าครึ่งหนึ่ง!!”
พอผางปิงกล่าวจบคำ สีหน้าหลิวตงผิงผู้นำตระกูลหลิวก็ซีดลงทันใด ทว่าไม่ทันที่มันจะได้โต้แย้งอะไร ผางปิงก็อุ้มผางหยวนที่สิ้นสติหายวับไปกับตา…
…
ณ น่านฟ้าเหนือสถานที่ตั้งค่ายกองทัพมังกรดำของเมืองเฉวี่ยโยว…
‘อดีตแม่ทัพคนหนึ่งของกองทัพมังกรดำเผลอเข้าไปตกตายในโลกใบเล็กและทำป้ายแม่ทัพหล่นไว้…ต่อมามีชายหนุ่มผู้หนึ่งที่กลับออกมาจากโลกใบเล็ก และกลายเป็นแม่ทัพคนใหม่ของกองทัพมังกรดำ’
ในขณะที่หญิงชราผมสีขาวในชุดเรียบง่ายใบหน้าซูบตอบเอ่ยพึมพำกับตัวเองเบาๆ สองตาสีโคลนของนางก็ส่องแสงสว่างขึ้น
“หากข้าเดาไม่ผิด…มันเป็นคนที่ออกมาจากโลกใบเล็กพร้อมคุณหนูปิงเอ๋อ!”
“และมันสมควรเป็นคนที่ทำลายความบริสุทธิ์ของคุณหนูปิงเอ๋อ!”
กล่าวพึมพำมาถึงจุดนี้ น้ำเสียงของสตรีชราไม่เพียงแต่เย็นลง ตาสีโคลนนางยังฉายชัดถึงเจตนาฆ่าฟันวูบวาบ “ท่านประมุขมีคำสั่ง…เจอตัวมันเมื่อไหร่ ฆ่าไม่ละเว้น!”