ตอนที่ 7 ตำราใหม่ห้าปาณภูต (1)
แช่น้ำได้ผลเหรอ
หลี่ฮ่าวไม่เคยรู้เลย เขาห้อยกระบี่ดาราพรายมาหลายปีแล้ว ปกติใช่ว่าจี้หยกจะไม่เคยเจอน้ำเสียหน่อย แม้แต่อาบน้ำเขาก็ไม่เคยถอดออกแต่เมื่อก่อนก็ไม่เคยเห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลยนี่นา
ตอนเด็กๆ เขาเอาเข้าปากตั้งหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยเห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลยสักอย่าง
แต่ครั้งนี้เหมือนจะได้ผล อย่างน้อยก็ได้ผลกับเจ้าเสือดำ
ในห้องครัว
หลี่ฮ่าวหยิบถ้วยใบใหญ่ใบหนึ่งออกมาแล้วก็ใส่กระบี่ดาราพรายลงไป
หลี่ฮ่าวเติมน้ำกาหนึ่งเข้าไป เขากำลังครุ่นคิดว่าหรือจะเป็นน้ำร้อนเท่านั้นที่ได้ผลนะ?
แน่นอนว่าเขาไม่ใช้น้ำร้อนอาบน้ำอยู่แล้ว หรือว่าอุณหภูมิก่อนหน้านี้จะร้อนไม่เพียงพอตามคุณสมบัติของจี้หยกเลยไปไม่ถึงจุดหลอมละลายหรือเปล่านะ?
ก่อนหน้านี้เจ้าเสือดำเลียไปสองสามทีก็เหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเช่นกัน
จนกระทั่งหลี่ฮ่าวใช้น้ำร้อนฆ่าเชื้อ น้ำที่ใช้แช่ฆ่าเชื้อถูกเจ้าเสือดำดื่มเข้าไปแล้วถึงจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง จากนั้นขนก็ดกดำเงางามขึ้นทันตา
‘ถ้าใช้น้ำร้อนไม่ได้ เช่นนั้นก็ใช้ไฟต้มเลยแล้วกัน’
‘ไม่เช่นนั้นเราเองก็คงหมดปัญญา หรือว่าจะมีเพียงสุนัขที่สามารถดูดซับคุณสมบัติพลังลี้ลับนี้ได้?’
ในเวลานี้หลี่ฮ่าวความคิดตีกันไปหมด
เขาทั้งลังเล ตื่นเต้น ฮึกเหิม และกังวลว่าจะคว้าน้ำเหลวมากกว่า
เพราะเขาอยากก้าวเข้าสู่ขอบเขตลี้ลับ!
บางทีถ้าเป็นแบบนั้นตนคงมีหนทางรับมือกับเงาโลหิตได้
เวลานี้เขาปรารถนาครอบครองพลังนี้มากเหลือเกิน มีคนนอกคอยจับตาดูเขาอยู่ เงาโลหิตโผล่มาได้ทุกเมื่อ ผู้พิทักษ์รัตติกาลอาจจะกำลังเสาะหาคนที่เห็นเงาโลหิตได้ อีกอย่างในกองตรวจการณ์ก็มีคนเป็นหนอนบ่อนไส้ด้วย…
ครั้นทบทวนเรื่องพวกนี้ดูแล้ว แววตาของหลี่ฮ่าวก็ยิ่งแน่วแน่มากขึ้น
ครั้งนี้ต่อให้ไม่ได้แต่ตนก็จะไม่มีทางยอมแพ้แน่นอน
ใช้น้ำร้อนแช่กระบี่ดาราพรายไปพักหนึ่ง น้ำที่อยู่ในถ้วยกลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ
ใต้ฝ่าเท้าเจ้าเสือดำฟุบตัวลงที่พื้นด้วยท่าทีสะลึมสะลือแล้วแหงนหน้ามองถ้วยด้วยท่าทีหิวกระหาย แต่เหมือนว่ามันจะยัดลงไปไม่ไหวแล้วเลยไม่ได้รบเร้าเท่าก่อนหน้านี้
“ฮึบ!”
หลี่ฮ่าวสูดหายใจเข้าลึกและไม่ได้รีบร้อนดื่มมันเข้าไป เขายกถ้วยเดินออกมาจากห้องครัว
หลังจากล็อกประตูเสร็จก็ดึงผ้าม่านปิดจนมิดชิด
เพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีคนนอกเห็น หากมีคนบุกเข้ามาจะได้สังเกตเห็นได้ทันท่วงที พอแน่ใจแล้วหลี่ฮ่าวถึงยกถ้วยกลับไปนั่งที่โซฟา
ในถ้วยมีจี้หยกอยู่ เวลานี้เหมือนจะสุกใสแวววาวมากขึ้นกว่าเดิมด้วย
แต่บางทีอาจเป็นเพราะเขาคิดไปเองก็ได้มั้ง
“กระบี่สกุลหลี่…ในเมื่ออยู่ในเพลงพื้นบ้านที่ร้องต่อกันมาตั้งหลายปี อย่างน้อยๆ ก็ต้องมีพลังลี้ลับบ้างแหละน่า?
หลี่ฮ่าวยกถ้วยขึ้นพลางกัดฟันแน่น เขาเอาปืนพกพาวางไว้ข้างกายพร้อมหยิบได้ทุกเมื่อ เวลานี้เขาถึงกล้าดื่มอึกเล็กอึกหนึ่งเข้าไปอย่างระมัดระวัง แม้ว่าจะเป็นอึกเล็กๆ ถึงน้ำจะยังร้อนอยู่แต่หลี่ฮ่าวกลับไม่สนใจสิ่งเหล่านี้เลย
พอน้ำร้อนอึกหนึ่งไหลลงท้องไป ตอนแรกยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร เขารู้สึกเพียงแต่ร้อนลวกปากเท่านั้น
แต่เหมือนว่าหลี่ฮ่าวจะรู้สึกถึงความแตกต่างได้อย่างช้าๆ
กระแสไออุ่นค่อยๆ แผ่กระจายทั่วท้องของเขา
แต่ไม่นานกระแสไออุ่นนี้ก็สลายหายไปแล้ว
หลี่ฮ่าวเกิดประกายแววตาบ้าคลั่งพาดผ่าน ได้ผลจริงๆ หรือนี่?
หรือเป็นความรู้สึกที่เขาคิดไปเองกันแน่นะ?
เขากลัวว่าตนจะคิดไปเอง จิตปรุงแต่งขึ้นมาเอง อาจจะไม่มีกระแสไออุ่นจริงๆ ก็ได้
“ดื่มแล้วไม่ตายก็พอ!”
ครั้งนี้หลี่ฮ่าวใจกล้ากว่าหน่อยลองดื่มเข้าท้องอึกใหญ่ ครั้งนี้เขาดื่มมากกว่าเดิม อีกอย่างครั้งนี้ให้ความรู้สึกที่ชัดเจนมากขึ้น!
เขารู้สึกว่ามีกระแสไออุ่นไหลเวียนอยู่ในท้องจริงๆ!
ไม่เพียงเท่านั้น เวลานี้หลี่ฮ่าวรีบก้มลงมองท้องตัวเองอย่างรวดเร็ว เขาสังเกตเห็นเหมือนมีแสงดาราประกายอ่อนๆ บริเวณหน้าท้องด้วย
‘พลังลี้ลับอย่างนั้นเหรอ?’
หลี่ฮ่าวแอบตกตะลึงในใจ นี่เป็นพลังลี้ลับใช่ไหมนะ?
คิดไม่ถึงว่าพอตนดื่มน้ำนี้เข้าไปจะเห็นเหมือนแสงดาราเปล่งแสงประกายวิบวับเช่นนี้ด้วย
จากนั้นหลี่ฮ่าวก็สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย
ทันใดนั้นแสงสว่างที่เปล่งออกมาก็เริ่มดับลงและค่อยๆ จางหายไปจากทั่วทั้งร่างกายของหลี่ฮ่าว
จู่ๆ เจ้าเสือดำที่เดิมทีดูสะลึมสะลือก็เบิกตาโพลงพุ่งตัวไปทางหลี่ฮ่าวตะเกียกตะกายพยายามแลบลิ้นเลียอากาศที่ว่างเปล่านั้น แต่น่าเสียดายที่เหมือนว่าจะเลียไม่ได้อะไรเลย
“หืม?”
หลี่ฮ่าวขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วค่อยๆ วินิจฉัยอย่างรวดเร็ว
แสงดาราเป็นพลังลี้ลับหรือเปล่านะ?
เริ่มแรกปรากฏขึ้นในท้องก่อนแล้วถึงแผ่กระจายออกมา จากนั้นก็หายไป…นี่…เราเก็บพลังนี้ไหวไม่ได้อย่างนั้นเหรอ?
เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพลังลี้ลับนี้เลย
เขาเคยฝึกศิลปะป้องกันตัวมาก่อนเลยรู้หลักการข้อหนึ่ง ทุกสรรพสิ่งย่อมต้องมีวิธีการหรือกฎเกณฑ์เพื่อใช้พิชิตไขว่คว้ามันมา
หากฝึกซี้ซั้ว นอกจากไม่ได้ช่วยให้ร่างกายแข็งแรงแล้ว ในทางกลับกันอาจฝึกซ้อมจนร่างกายพิการได้ อาจารย์หยวนซั่วของเขาเคยพูดไว้
อีกอย่างตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้อะไรเลยอย่างสิ้นเชิง
บางทีพลังนี้อาจจะเป็นพลังลี้ลับที่เขาเฝ้ารอคอยอยู่ก็ได้ แต่ตัวเขาเองจนปัญญาจะเก็บรักษามันไว้ได้เลยทำได้แค่ปล่อยให้พลังเหล่านี้ล่องลอยหายไป
“หรือว่าพลังลี้ลับนี้ต้องใช้ตำราอะไรประกอบด้วยถึงจะถูกนะ?”
หลี่ฮ่าวมองเจ้าเสือดำแวบหนึ่ง เจ้าเสือดำไม่ใช่นักบำเพ็ญจึงย่อมไม่มีวิธีการฝึกบำเพ็ญอะไรอยู่แล้ว มันเพียงแค่ปล่อยให้พลังแสงดาราไหลเวียนไปทั่วร่างกาย ถึงแม้พลังนี้จะอยู่ในร่างกายได้แค่ระยะสั้นๆ แต่เหมือนว่าจะมีผลทำให้ร่างกายแข็งแกร่งขึ้นไม่น้อย
ในตอนนี้หลี่ฮ่าวจับจ้องน้ำที่เหลือในถ้วย
จากนั้นก็ได้ข้อสรุปออกมาอย่างรวดเร็ว
ข้อแรก บนจี้หยกมีพลังคล้ายแสงดาราแต่ต้องผ่านการแช่น้ำร้อนถึงจะถ่ายทอดพลังนี้มาสู่น้ำได้
ข้อสอง พลังนี้ช่วยทำให้ร่างกายแข็งแกร่งขึ้นแต่รักษาพลังนี้ไว้ได้ไม่นาน
ข้อสาม การจะได้พลังนี้มาอาจจะต้องมีตำราลับหรือมีหลักการใช้งานบางอย่าง ไม่ใช่ว่าดูดซับเข้าไปแล้วหรือดื่มเข้าไปแล้วจะครอบครองพลังนี้ได้เลย
ข้อสี่ บางทีตนอาจจะเป็นของไร้ประโยชน์ก็ได้
ครั้นหลี่ฮ่าวคิดมาถึงข้อสี่ก็ใช่ว่าเขาจะคิดโดยไร้เหตุผลเสียทีเดียว เขากำลังขบคิดวิธีการบำเพ็ญพลังลี้ลับนี้ว่ามีเงื่อนไขอะไรหรือไม่ แล้วตนมีเงื่อนไขนั้นหรือเปล่า?
ถ้าคนอื่นดื่มน้ำนี้เข้าไปจะยังเก็บพลังนี้ไว้ได้แต่ตนทำไม่ได้หรือเปล่านะ?
นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย!
หากทุกคนสามารถบรรลุมีพลังลี้ลับนี้ได้ เช่นนั้นเมืองใหญ่โตอย่างเมืองหยินย่อมต้องเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาบ้าง เขาพอจะรู้คร่าวๆ ว่ามีผู้พิทักษ์รัตติกาลเช่นนี้อยู่จริง แต่เกรงว่าจำนวนคงไม่ได้มากมายอะไร
พอบันทึกประเด็นต่างๆ นี้ลงไปแล้ว หลี่ฮ่าวก็ลองสำรวจร่างกายของตนเองดู
เขารู้สึกว่าไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากมายนัก
ไม่ได้มีพลังมากมายดั่งที่จินตนาการไว้และไม่ได้เปลี่ยนแปลงเหมือนเจ้าเสือดำที่เพียงแวบเดียวขนก็ดกดำเงาวาวขึ้นทันตาเช่นนั้น
“รู้สึกเหมือนไปแช่น้ำแร่มามากกว่า รู้สึกร้อนวูบวาบในท้อง ส่วนความรู้สึกอื่นๆ…น้อยมาก!”
หลี่ฮ่าวพึมพำขึ้นมา จากนั้นก็รู้สึกเหนื่อยหน่ายใจขึ้นมา
ทำไมความเปลี่ยนแปลงของเขาถึงสู้สุนัขตัวหนึ่งไม่ได้นะ?
หลังจากเจ้าเสือดำดื่มน้ำนี้เข้าไปกลับเห็นว่าขนของมันเงางามขึ้นทันตาเห็น ทว่าตนนั้นกลับไม่ได้รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงอะไรเลย
“หรือว่าเราจะสู้เจ้าเสือดำไม่ได้นะ?
หลี่ฮ่าวหัวเราะอย่างขมขื่นออกมาทีหนึ่ง
เขากำลังเดาว่าหรือน้ำที่ใช้แช่ครั้งแรกจะได้ประสิทธิภาพมากกว่า แต่ก็พูดยากเพราะบางทีตนอาจจะสู้เจ้าเสือดำไม่ได้จริงๆ ก็ได้มั้ง?
แบบนั้นคงน่าขันแย่!
………………………………………………………….