ตอนที 1266 ร่วมใจกันออกมาส่งเสด็จ

นายน้อยเจ้าสำราญ

ตอ​นที​ 1266 ร่วมใจ​กัน​ออกมา​ส่งเสด็จ​

รัชสมัย​ต้าเซี่ย​ปี​ที่​ห้า​ เดือน​สาม วันที่​สิบห้า​ เมื่อ​ท้อง​นภา​เริ่ม​ส่องแสง​สลัว​

เดิมที​ฟู่เสี่ย​วกวน​ได้​กำชับ​เป็น​หนัก​เป็น​หนา​แล้ว​ว่า​…การ​ออกเดินทาง​ครา​นี้​ของ​ตน​จะต้อง​เป็นไป​อย่าง​เรียบง่าย​ ทว่า​พวก​เยี่ยน​ซีเห​วิน​มิได้คิด​เช่นนั้น​ พวกเขา​เห็น​ว่าการ​ออกเดินทาง​สำรวจ​ครา​นี้​เปี่ยมล้น​ไป​ด้วย​ความหมาย​ มิอาจ​ทำ​เงียบ ๆ​ ได้​

ฟู่เสี่ย​วกวน​กำลังจะ​เดินทาง​ไป​บุกเบิก​เส้นทาง​อัน​รุ่งโรจน์​ให้​กับ​อนาคต​ของ​ต้าเซี่ย​ !

และ​นี่​ถือ​เป็นการ​บอกลา​ระหว่าง​ต้าเซี่ย​และ​ฟู่เสี่ย​วกวน​ เขา​ต้องการ​เดินทาง​ไป​ตั้งรกราก​ถิ่นฐาน​ยัง​ดินแดน​ที่​ไกลโพ้น​ !

ดังนั้น​…อู๋​เทียน​ซื่อ​จักรพรรดิ​ที่​เพิ่ง​ก้าว​ขึ้น​บัลลังก์​จึงได้​นำ​ขุนนาง​ทั้ง​ฝ่าย​พลเรือน​และ​ฝ่าย​ทหาร​มายืน​ขนาบ​ทั้งสอง​ข้างทาง​ของ​ถนน​จูเชว่​เพื่อ​ส่งบิดา​อย่าง​สมพระเกียรติ​

ข่าวคราว​ได้​แพร่กระจาย​ไป​ทั่ว​ทั้งเมือง​ฉางอัน​

ชาวเมือง​แทบจะ​ทุกคน​ตื่นขึ้น​มาตั้งแต่​เช้าตรู่​ พวกเขา​ต่าง​ก็​หลั่งไหล​กัน​ไป​ยัง​ถนน​จูเชว่​ เพื่อ​ตั้งหน้า​ตั้งตาคอย​ส่งฟู่เสี่ย​วกวน​

วันนั้น​ร้าน​อาหารเช้า​มิได้​เปิด​ให้บริการ​ พ่อค้า​หาบเร่​ต่าง​ก็​วาง​หาบ​หยุด​ค้าขาย​ แม้แต่​หญิงสาว​ใน​ตรอก​ปู๋​เย้​ก็​เก็บกวาด​หอ​จน​สะอาดสะอ้าน​ตั้งแต่​ฟ้ายัง​มิทัน​สาง

พวกเขา​ยืน​ขนาบ​ทั้งสอง​ข้าง​ของ​ถนน​จูเชว่​พลาง​ลอบมอง​จักรพรรดิ​พระองค์​ใหม่​และ​เสนาบดี​ที่​ยืน​อยู่​ตรง​ใจกลาง​ ทุกคน​ต่าง​ชะเง้อ​รอคอย​การ​มาถึง

ฮั่ว​หวย​จิ่น​ที่​นำ​กำลัง​พล​ 30,000 นาย​มาประจำการ​อยู่​ที่​ถนน​อีก​เส้น​หนึ่ง​ ซึ่งอยู่​ถัดจาก​ถนน​จูเชว่​ เขา​รู้สึก​กังวล​มาก​ยิ่งนัก​ ทั่ว​ทั้งเมือง​ฉางอัน​มีประชากร​ทั้งสิ้น​ 4,000,000 คน​ แต่​จาก​การ​คาดคะเน​ด้วย​สายตา​แล้ว​นั้น​ บัดนี้​บน​ถนน​จูเชว่​มีคน​กระจุก​อยู่​มากกว่า​ 1,000,000 คน​เลย​ทีเดียว​ !

หาก​เกิดเรื่อง​ร้าย​ขึ้น​มาเล่า​ เขา​จะทำ​เยี่ยง​ไร​ดี​ ?

ในขณะที่​ทุกคน​กำลัง​ตั้งหน้าตั้งตา​รอคอย​นั่นเอง​ ฟู่เสี่ย​วกวน​ได้​พา​ภรรยา​และ​ลูก​ ๆ ของ​เขา​ รวมถึง​ขันที​และ​นางใน​นั่ง​รถม้า​ออก​มาจาก​พระราชวัง​

ขบวน​รถม้า​มิได้​หรูหรา​ แม้แต่​ฟู่เสี่ย​วกวน​ก็​มิได้​โดยสาร​ราชรถ​มังกร​ ทว่า​เมื่อ​ขบวน​ได้​วิ่ง​ผ่าน​ถนน​จูเชว่​ เสียง​ร้องเรียก​ก็​ดัง​กระหึ่ม​ขึ้น​มา

“ฝ่าบาท​ ! ”

“ฝ่าบาท​ ! ”

ฟู่เสี่ย​วกวน​เปิด​ผ้าม่าน​ออก​พลาง​ส่งยิ้ม​ด้วย​สีหน้า​เบิกบาน​ เขา​เห็น​ราษฎร​ตื่นเต้น​มาก​ยิ่งนัก​จึงโบกไม้โบกมือ​ส่งไป​ให้​

“ข้า​เพียง​อยาก​จากไป​อย่าง​เงียบ ๆ​ ทว่า​นี่​….” เขา​ส่าย​ศีรษะ​ช้า ๆ ทว่า​ห​ยู​เวิ่นห​วิน​และ​ต่ง​ชูหลาน​กลับ​รู้สึก​ชอบใจ​

“พวกเขา​ทำใจ​ให้​ท่าน​ลาจาก​มิได้​เยี่ยง​ไร​เล่า​”

“จะว่า​ไป​แล้ว​ ข้า​เอง​ก็​ใจหาย​ที่​ต้อง​จาก​พวกเขา​เช่นกัน​ แต่​ชีวิต​คนเรา​ก็​เป็น​เช่น​นี้แหละ​ ใต้​หล้า​นี้​ย่อม​ไร้​งานเลี้ยง​ใด​ที่​มิมีวัน​เลิกรา​ สุดท้าย​ก็​ต้อง​ลาจาก​อยู่ดี​”

ขบวนรถ​จอด​ลง​บริเวณ​ใจกลาง​ของ​ถนน​จูเชว่​

บัดนี้​อู๋​เทียน​ซื่อ​รู้สึก​ตื้นตันใจ​มาก​ยิ่งนัก​ เขา​ครุ่นคิด​อยู่​ใน​ใจว่า​ทุกสิ่ง​ที่​ผู้​เป็น​บิดา​ได้​กระทำ​ลง​ไป​เพื่อ​ราษฎร​ บัดนี้​ได้รับ​การตอบแทน​บุญคุณ​ทั้งหมด​แล้ว​

ท่าน​พ่อ​จะเป็น​แบบอย่าง​ของ​เขา​ตลอดไป​ ใน​ฐานะ​ลูก​ของ​พ่อ​ เจิ้น​จะต้อง​ขยัน​สร้าง​ผลงาน​ เช่นนี้​ถึงจะคู่ควร​กับ​ความรัก​ที่​ท่าน​พ่อ​มีให้​ ถึงจะได้รับ​การ​สนับสนุน​จาก​ราษฎร​เช่นนี้​

เขา​สวม​ชุด​คลุม​มังกร​ เดินลง​มาจาก​รถม้า​โดย​มีพวก​เยี่ยน​ซีเห​วิน​คอย​ล้อมรอบ​

เมื่อ​เดิน​เข้าไป​ ดวงตา​ของ​อู๋​เทียน​ซื่อ​ก็​ขึ้น​สีแดง​เรื่อ​

เพราะ​เยี่ยง​ไร​เขา​ก็​เป็น​เพียงแค่​เด็ก​คน​หนึ่ง​ !

เขา​มีโอกาส​ได้​สาน​สัมพันธ์​ฉันท์​พ่อ​ลูก​กับ​ฟู่เสี่ย​วกวน​เพียงแค่​ 1 ปี​เท่านั้น​

ทว่า​ระยะเวลา​เพียง​ 1 ปี​ก็​ทำให้​เขา​ได้​เห็น​ความรัก​อัน​ยิ่งใหญ่​ดั่ง​ภูเขา​ของ​ผู้​เป็น​พ่อ​

บัดนี้​บทเรียน​ที่​ผู้​เป็น​พ่อ​ได้​พร่ำสอน​ยังคง​ดัง​กึกก้อง​ไปมา​อยู่​ข้าง​หู​ แววตา​ที่​กระตือรือร้น​ของ​ผู้​เป็น​พ่อ​ได้​ฉาย​ขึ้น​มาใน​หัว​ของ​เขา​

ฟู่เสี่ย​วกวน​เดินลง​มาจาก​รถม้า​ จากนั้น​ก็​หยุด​ยืน​อยู่​เบื้องหน้า​ของ​อู๋​เทียน​ซื่อ​

อู๋​เทียน​ซื่อ​คุกเข่า​ลง​ ก้มตัว​จน​หน้าผาก​แตะ​กับ​พื้น​เพื่อ​ถวาย​ความเคารพ​ต่อ​ผู้​เป็น​พ่อ​สามครา​

เหล่า​เสนาบดี​ก็​คุกเข่า​ตาม​ลง​ไป​เช่นกัน​ บ้าง​ก็​ส่งเสียงร้อง​ บ้าง​ก็​ศีรษะ​กระแทก​พื้น​

ตอนที่​ฟู่เสี่ย​วกวน​ครอง​บัลลังก์​ เขา​ได้​ยกเลิก​พิธี​คุกเข่า​หมอบกราบ​ไป​แล้ว​ แต่​เมื่อ​เขา​สละ​ราชบัลลังก์​ มิคาดคิด​เลย​ว่า​คน​พวก​นี้​จะคุกเข่า​ลง​ทั้งหมด​ !

“นี่​…ทำ​อัน​ใด​กัน​น่ะ​ ? ลุกขึ้น​มา ลุกขึ้น​มาให้​หมด​ ! ทำ​อย่าง​กับ​จะลาตาย​ไป​ได้​ ! ”

ฟู่เสี่ย​วกวน​เดิน​เข้าไป​พยุง​พวก​เยี่ยน​ซีเห​วิน​ขึ้น​มา จากนั้น​ก็​เข้าไป​พยุง​อู๋​เทียน​ซื่อ​ขึ้น​มา

ครา​นี้​เสนาบดี​ทั้งหลาย​ถึงยอม​ลุกขึ้น​มา พวกเขา​ต่าง​ก็​ใช้แขน​เสื้อ​ปาด​น้ำตา​ ล้วน​ทำ​สีหน้า​เศร้าหมอง​

ฟู่เสี่ย​วกวน​ได้​จับมือ​ของ​อู๋​เทียน​ซื่อ​เอาไว้​

จักรพรรดิ​พระองค์​เก่า​และ​จักรพรรดิ​พระองค์​ใหม่​ได้​ผสาน​มือ​ร่วมกัน​ ฝูงชน​ร้อง​กระหึ่ม​ราวกับ​คลื่น​ที่​ถาโถมเข้ามา​

ฟู่เสี่ย​วกวน​มอง​อู๋​เทียน​ซื่อ​ด้วยใจ​ที่​ห่วงหาอาทร​ “ลูก​เอ๋ย​ สิ่งที่​พ่อ​ควรจะ​เอ่ย​ พ่อ​ได้​บอก​เจ้าไป​เกือบ​ทั้งหมด​แล้ว​”

“ไหน ๆ​ เจ้าก็​มาส่งพ่อ​แล้ว​ พ่อ​ก็​จะขอ​เอ่ย​กับ​เจ้าอีก​สอง​สามประโยค​”

“ท่าน​พ่อ​ทรง​ตรัส​ออกมา​เถิด​พ่ะย่ะค่ะ​ ! ”

ฟู่เสี่ย​วกวน​หัน​ซ้ายหัน​ขวา​จ้องมอง​ผู้คน​ที่​คลาคล่ำ​อย่าง​มิมีที่​สิ้นสุด​ “รากฐาน​ของ​ต้าเซี่ย​ยัง​แข็งแกร่ง​มิมาก​พอ​ ดังนั้น​มิว่า​จะดำเนิน​นโยบาย​ใด​ก็ตาม​ ห้าม​ทำ​ตามอำเภอใจ​เป็นอันขาด​ ! ”

“เป็น​จักรพรรดิ​มิใช่ว่า​จะทำได้​ทุกอย่าง​ มิว่า​จะเป็น​ด้าน​ความรู้​หรือ​ด้าน​วิสัยทัศน์​ ทุกคน​ต่าง​ก็​มีข้อบกพร่อง​ จักรพรรดิ​เอง​ก็​เช่นกัน​”

“การ​มีข้อบกพร่อง​มิใช่สิ่งที่​น่ากลัว​ สิ่งที่​น่ากลัว​คือ​ความ​ดื้อรั้น​ มิยอม​ฟังความเห็น​ของ​เหล่า​เสนาบดี​ คิด​เอาแต่ใจ​ตนเอง​ ! ”

“เจ้าอายุ​ยัง​น้อย​ เจ้ายัง​ต้อง​ใช้เวลา​อีก​มาก​ใน​การ​เติบโต​ พ่อ​หวัง​ว่า​เจ้าจะตั้งใจ​เรียนรู้​จาก​เสนาบดี​ และ​หวัง​ว่า​เจ้าจะใจกว้าง​มาก​พอ​”

“เจ้าจงฟังความใน​หลาย​ ๆ ด้าน​ คณะรัฐมนตรี​จะคอย​ช่วยเหลือ​เจ้าเอง​ เสนาบดี​เก่าแก่​เหล่านั้น​รู้​ลึก​กว้างขวาง​ ร่ำรวย​ประสบการณ์​ เจ้าต้อง​เรียนรู้​จาก​พวกเขา​ให้​มาก​ คำแนะนำ​ของ​เขา​สามารถ​นำ​ไป​ปรับ​ใช้ได้​เช่นกัน​”

“เมื่อ​เจ้าจะดำเนิน​นโยบาย​ใด​ก็ตาม​ เจ้าต้อง​ฟังคำแนะนำ​ของ​คณะรัฐมนตรี​ให้​มาก​ ๆ ชั่งใจระหว่าง​ข้อดี​และ​ข้อเสีย​ให้​ดี​ จงผนึก​กำ​ลึง​ร่วมใจ​กัน​ผลักดัน​ต้าเซี่ย”​

“พวกเขา​เป็น​สมบัติ​ของ​ต้าเซี่ย​ เจ้าจงปฏิบัติ​ต่อ​พวกเขา​ให้​ดี​ แม้วาจา​ของ​เขา​อาจจะ​ทำให้​เจ้าขุ่นเคือง​บ้าง​ แต่​ถ้าหาก​เจตนารมณ์​ของ​เขา​คือ​ทำ​เพื่อ​ต้าเซี่ย​ เจ้าก็​อย่า​ได้​กล่าวโทษ​เขา​เลย​ และ​ห้าม​โยนความผิด​ไป​ใส่ศีรษะ​ของ​พวกเขา​เด็ดขาด​”

อู๋​เทียน​ซื่อ​เงยหน้า​ขึ้น​ “ท่าน​พ่อ​ ลูก​จะจำเอาไว้​ให้​ดี​”

“อืม​…เยี่ยม​”

ฟู่เสี่ย​วกวน​หยุด​สั่งเสีย​อู๋​เทียน​ซื่อ​ เพราะ​เขา​ได้​สั่งสอน​และ​แสดง​ตัวอย่าง​ให้​เห็น​แล้ว​ ส่วน​ในอนาคต​เขา​จะปฏิบัติตาม​หรือไม่​… ก็​หวัง​ว่า​เขา​จะรักษา​ต้าเซี่ย​เอาไว้​ ให้​ต้าเซี่ย​พัฒนา​ไป​อย่าง​มั่นคง​ และ​นี่​คงจะ​เป็น​ผลงาน​ที่​ยิ่งใหญ่​ที่สุด​ของ​อู๋​เทียน​ซื่อ​

ฟู่เสี่ย​วกวน​หันไป​มอง​เยี่ยน​ซีเห​วิน​และ​คนอื่น​ ๆ ที่​ร่วม​ขบวน​มาด้วย​ เขา​เหยียด​มุมปาก​ส่งยิ้ม​ให้​

พลาง​ชะงัก​ฝีเท้า​ลง​

“ต่อให้​ส่งข้า​ไป​ไกล​นับ​พัน​ลี้​ ทว่า​สุดท้าย​ก็​ต้อง​ลาจาก​อยู่ดี​ อีก​อย่าง​หลังจากที่​เส้นทางเดินเรือ​ถูก​เปิด​ใช้งาน​แล้ว​ ใช่ว่า​ข้า​จะกลับมา​มิได้​”

“รอ​ให้​ข้า​กลับมา​ก่อน​แล้ว​พวกเรา​ค่อย​ไป​ฉลอง​ด้วย​กันที่​หอ​ซื่อ​ฟาง”

“กระหม่อม​จะรอ​พระองค์​กลับมา​ ! ต่อไป​ใน​วันข้างหน้า​หาก​พวก​กระหม่อม​อยาก​จะไปหา​พระองค์​… ! ”

“ได้​สิ ! ”

ฟู่เสี่ย​วกวน​หันกลับ​ไปหา​เหล่า​เสนาบดี​ จากนั้น​ก็​ตะโกน​เสียง​ดังก้อง​ว่า​ “พวก​เจ้า… พวก​เจ้าจงติดตาม​ฝ่าบาท​กลับ​ไป​ให้​หมด​ ! ”

“ต้าเซี่ย​ที่​กว้างใหญ่​ไพศาล​แห่ง​นี้​ ยัง​ต้องการ​ให้​พวก​เจ้าคอย​ช่วยเหลือ​จักรพรรดิ​บริหาร​ประเทศ​ ! ”

“ราษฎร​นับ​ร้อย​ล้าน​ของ​ต้าเซี่ย​จะต้อง​มีชีวิต​ที่​ผาสุก​ ต้าเซี่ย​ต้องการ​ความ​สมัครสมาน​ร่วมใจ​ของ​พวก​เจ้า ! ”

“ประวัติศาสตร์​หน้าเก่า​ของ​ต้าเซี่ย​ถูก​ปิด​ลง​แล้ว​ ต่อไปนี้​ถึงเวลา​ของ​พวก​เจ้าและ​จักรพรรดิ​องค์​ต่อไป​แล้ว​ที่​ต้อง​บุกเบิก​หน้า​ต่อไป​ ! ”

“ข้า​ยัง​ยืนยัน​ประโยค​นั้น​ว่า​…ราษฎร​คือ​รากฐาน​ของ​ต้าเซี่ย​ จงนำ​ความคิด​ที่จะ​บริการ​ราษฎร​ไป​ปฏิบัติ​ใช้”

“ต้าเซี่ย​จะต้อง​เจริญรุ่งเรือง​ยิ่ง​ ๆ ขึ้นไป​ ! ”

“ข้า​ขอ​ฝาก​ต้าเซี่ย​ไว้​ใน​มือ​ของ​พวก​เจ้าทุกคน​ด้วย​ ลา​กัน​ตรง​นี้แหละ​ ไว้​พบกัน​ใหม่​…ใน​วันข้างหน้า​ ! ”

เมื่อ​ฟู่เสี่ย​วกวน​เอ่ย​จบ​ เขา​ก็​เดิน​กลับ​ไป​ขึ้น​รถม้า​ จากนั้น​ก็​ออก​รถม้า​ไป​อย่าง​รวดเร็ว​ ไป​ยัง​สุด​สาย​ของ​ถนน​จูเชว่​

“ฝ่าบาท​…รักษา​เนื้อ​รักษาตัว​ด้วย​พ่ะย่ะค่ะ​ ! ”

“พวกเรา​จะรอ​ฟังข่าว​ชัยชนะ​อัน​ยิ่งใหญ่​ของ​พระองค์​ ! ”

“ฟู่เสี่ย​วกวน​ ข้า​รัก​ท่า​น.​.. ! ”

เสนาบดี​บางคน​ส่งเสียงร้อง​ตะโกน​ ทว่า​เป็น​เสียง​ของ​ราษฎร​ที่​ดัง​มากกว่า​

เยี่ยง​ไร​ถนน​สิบ​ลี้​ก็​ต้อง​มีจุดสิ้นสุด​ ขบวน​ได้​เดินทาง​ออกจาก​เมือง​ฉางอัน​โดย​มีเสียง​อำลา​ของ​ทุกคน​เคล้า​คลอ​ตามหลัง​ ไป๋​ยู่​เหลียน​นำ​ทัพ​กอง​นาวิกโยธิน​ 20,000 นาย​รอ​อยู่​นอกเมือง​

แสงสุริยา​ยามเช้า​สาดส่อง​ทั่ว​ทั้ง​ท้อง​นภา​

ฟู่เสี่ย​วกวน​เลิก​ผ้าม่าน​ขึ้น​แล้ว​หันกลับ​ไป​มอง​อีก​ครา​

เมือง​แห่ง​นี้​มิได้​มีกำแพง​สูงคอย​ขวางกั้น​ จึงเห็น​หลังคา​ของ​ตัวอาคาร​ส่อง​ระยับ​วาววับ​จับ​แสงสุริยา​

มัน​ช่างสวยงาม​เสีย​จริง​

เต็มเปี่ยม​ไป​ด้วย​ชีวิตชีวา​

เปรียบ​ดั่ง​ยุค​หนุ่มสาว​ของ​ต้าเซี่ย​

สุริยา​ลอย​เด่น​ ลำแสง​ของ​มัน​ช่างยิ่งใหญ่​เสีย​จริง​

อนาคต​เปรียบ​ดั่ง​มหาสมุทร​ หนทาง​ยังอีก​ยาว​ไกล​ !