อ่านนิยาย ย้อนกาลสารทวสันต์

“หลินเชียนโม่” เสียงของเขาแหบต่ำเจือด้วยความอ่อนล้า “เจ้าไม่เต็มใจจะรั้งอยู่ข้างกาย กว่าเหรินถึงเพียงนี้ ไปทำงานลำบากลำบนให้ผู้อื่นก็ต้องจากไปให้ได้หรือ” เชียนโม่ยังคงสะอื้น มองไม่เห็นสีหน้า เพียงเห็นหน้าอกของนางสะท้อนขึ้นลงตามลมหายใจ “พูด!” ฉู่หวังย่นหัวคิ้ว “ชี…ชีวิตของข้า…ทุกสิ่งทุกอย่าง…ล้วนอยู่ในมือต้าหวัง…” เสียงของเชียนโม่สะอึกสะอื้นขาดเป็นห้วงๆ เหมือนไร้ซึ่งพลังชีวิต” …ต้า…ต้าหวังต้องการ…ก็เอาไป…เอาไป…”